ตอนที่21 เล่นใหญ่

ลีจ้องมองฟิลแล้วก็พูด “ถ้ายังไงก็จะเอาตัวอย่างเลือด ทำไมต้องเสียเวลาคุยกันตั้งนานด้วย? ขอมาแต่แรกก็จบไปนานแล้ว”

“ฮ่าๆ” คอลสันหัวเราะและพูดด้วยใบหน้าที่เขิลอาย “ก็นะ พูดคุยกันก่อนสิจะได้ดูทัศนคติ อย่างไรก็ตามถ้าหากคุณเป็นเอเลี่ยนหรือมิวแทนซ์จริงแล้วผมขอตัวอย่างเลือดเลย มันก็คงเป็นหายนะแน่ๆ”

“เอาล่ะ งั้นก็จัดการเลยดีกว่า” ลีถกแขนเสื้อขึ้นและพูด “ช่วงเวลาอาหารเที่ยงใกล้จะถึงแล้ว ผมต้องรีบไปแล้ว ถ้าหากคุณไม่หิวอะไร!”

คอลสันก็ไม่ลังเล เขาหยิบกล่องเหล็กขึ้นมาจากกระเป๋าของเขา จริงๆในกระเป๋านั้นนอกจะเอกสารก็มีปืนเข็มฉีดยานี่แหละ คอลสันหยิบขึ้นมาและจิ้มไปตรงแขนของลีทันที เพียงแค่นี้ก็เก็บตัวอย่างเลือดได้อย่างง่ายดายแล้ว

“โทษทีนะ..” เมื่อคอลสันได้เลือดแล้วก็ยืนขึ้นและพูด “เราจะส่งผลเลือดไปให้แลป และเมื่อได้ผลมาแล้วพวกเราจะติดต่อกลับมา ก็ช่วงเวลานี้อย่าหายไปจากนิวยอร์คหล่ะ”

“คุณเจ้าหน้าที่คอลสัน ในตอนนี้ผมยังดูน่าสงสัยอยู่มั้ย?” ลีเดินไปที่ประตูพร้อมกับพึมพำไป “ลาก่อนนะครับ ขอบคุณที่แวะมาหา”

“โชคดี”

ฟิลและเมลินดา เดินออกจากร้านของลีไป และเมื่อพวกเขาออกไปแล้ว คอลสันก็ถามว่า “เม เธอคิดยังไงเกี่ยวกับลี?”

เมเหล่มองและพูด “เขาซ่อนอะไรบางอย่างไว้!”

“โอ้ นึกว่าเธอจะพูดถึงเรื่องพลังกิสะอีก” ฟิลยิ้ม

“จริงๆแล้ว นั่นก็ไม่ใช่เรื่องหลอกลวงหรอก เขาไม่ลังเลที่จะให้ตัวอย่างเลือดพวกเราเลย..” เมยืนคิดอยู่พักนึงและพูดต่อ “ทัศนคติเขาแปลกๆหน่ะ เหมือนเขาต้องการจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาด้วยการที่ไม่กลัวอะไร แต่เขาพยายามมากเกินไป จนทำให้มองเห็นว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่”

ฟิลยิ้มและพูดขำๆ “งั้นก็คิดเหมือนกันสินะ นึกว่าคิดอยู่คนเดียวส้ะอีก”

เมลินดาเหล่มองฟิลโดยไม่ยิ้มใดๆ และพูด “จริงจังหน่อยสิ! คอลสัน! บางทีเขาอาจจะแข็งแกร่งกว่าคุณอีกนะ และเขาอายุเพียง 19ปี เท่านั้น! คิดดูสิถ้าอีก1ปีข้างหน้า เขาได้ฝึกฝนเพิ่มเขาจะเป็นยังไง?”

ฟิลนิ่งและยิ้ม “นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก ไม่ต้องกังวลไป เธอแค่เขียนสิ่งที่เธอคิดลงไปในรายงานและมอบให้เบื้องบนก็พอ”

“หึ! ไม่ชอบไอเด็กนั่นเลย ไม่ว่าเขาจะเป็นไรก็ช่าง แต่ฉันไม่ชอบสายตามันเลย!” เมพูดพร้อมกับหันไปมองป้ายหน้าร้านลี

“เอาหน่า ยังไงเราก็ยังไม่รู้แน่ชัด แต่จากรายงาน แน่นอนเลยว่าเขามีพลังเทียบเท่ากับกัปตันอเมริกาเลย..”

“ก็นั่นแหละ ฉันถึงอยากจะยัดกระสุนเขาไปในหัวเด็กนั่น จะได้รู้เลยว่าเขาเก่งเหมือนกัปตันอเมริกาจริงมั้ย!”

“… อย่าเสียเวลาที่นี่เลย ค่อยจัดการหลังจากที่ผลแลปออกมาก็ได้”

“ก็ดี งั้นครั้งหน้าก็เอาหน่วยรบพิเศษมากับคุณด้วยละกัน ถ้าเอาฉันมา ฉันว่าเด็กนั่นโดนยิงแน่นอน”

“…”

ในเวลานี้ลีก็รู้ตัวเองแล้วว่า โดนหน่วยชิลด์จับตาดูอยู่แน่นอน “ไอคนพวกนี้มันเหมือนปลิง… แต่ไงก็เถอะหวังว่าพวกเขาจะยังไม่รู้เรื่องดราก้อนบอลนะ..”

ลียืนจ้องมองลอยสักดราก้อนบอล 5ดาวที่หลังมือของเขาและพูด “ถ้าด้วยความเร็วแบบนี้ คงไม่เกิน2สัปดาห์สินะ … ที่เหลือก็แค่ตามหาให้ครบ!”

“หัวหน้า!?” ลอวน่าเดินเข้ามาหาลี “เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก” ลีตอบอย่างเยือกเย็น “ทำไมวันนี้มาเช้าจัง?”

“ก็เพราะว่า…”

ลอวน่าตัดสินใจให้ท่าทางของเธอเป็นคำตอบ เธอยิ้มและกางแขนออก “ดูนะหัวหน้า…”

ลีก็จ้องมองตั้งแต่หัวจรดเท้าและพูด “ห้ะ ให้ดูอะไรกันเนี่ย?”

“…” รอยยิ้มของลอวน่าหายไปทันที พร้อมกับกำหมัดโกรธ “ดูสิ หนูให้ดูพลังกิไม่ใช่ดูหนู!!”

ลีก็ใช้กิเซ้นส์ดูทันที “ยินดีด้วย! ในที่สุดเธอก็ใช้หน้ากากกิได้แล้ว!” แต่ทันใดนั้นน้ำเสียงของลีก็เปลี่ยนไป “ใช้เวลาไปเป็นสัปดาห์เลยนะกว่าจะเรียนวิชาง่ายๆได้…”

“ทำได้ก็พอแล้วนิหัวหน้า! แล้วจะว่ากันทำไมม??”

“ใครว่าอะไร? แค่จะบอกว่าของง่ายๆแบบนี้ ผมใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ทำได้แล้ว!!”

“โม้!” ลอวน่าไม่เชื่อลีทั้งสิ้น และพยายามที่จะยั่วต่อไป “ได้ยินว่าอาจารย์ฝึกฝนในโรงเรียนคาเมะมา 10ปีนิ แต่ก็ยังอ่อนแออยู่เลย! หนูคิดว่าหัวหน้าไม่มีอะไรเก่งสักอย่าง!!”