ตอนที่47 เตาปฎิกรณ์สตาร์ค

นี่คือรถเชฟโรเร็ต คาเมโร่ .. ใช่มันคือรถแบบเดียวกับของบับเบิ้ลบีในทรานส์ฟอมเมอร์ มันมีสีดำลายเหลือง และแน่หล่ะมันเป็นรถของลี เพียงแวบแรกที่ลีเห็นก็นึกว่าเป็นทรานส์ฟอมเมอร์จริงๆ

โชคดีที่ตัวลีนั้นมีใบขับขี่ พ่อของเขาซื้อไว้ให้สำหรับจ่ายตลาดและขี่เที่ยวเล่น

และหลังจากที่ครอบครัวของลีตายในเหตุการณ์เครื่องบินตก ก็เลยไม่ได้ใช้รถอีกเลย จอดทิ้งไว้ในโรงจอดรถแบบนี้ แต่วันนี้ลีก็ได้มาใช้มันอีกครั้ง เขานั่งลงตรงที่คนขับ เสียบกุญแจแล้วก็ลุ้นว่าจะสตาร์ทติดไหม และโชคดีอีกครั้งที่แม้ว่าจะจอดไว้นานแต่ก็ยังสตาร์ทติดอยู่

เขาค่อยๆขับคาเมโร่สีดำไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ จนมาถึงได้ก่อนรุ่งเช้า

“ที่นี่สินะ”

ลีค่อยๆเหยียบเบรก และจอดดู “เหมือนจะรู้แล้วหล่ะว่าดราก้อนบอลอยู่ที่ไหน…”

มันมีป้ายใหญ่โตตั้งอยู่หน้าทางเข้าเขียนไว้ว่า “สตาร์ค อินดัสทรี่”

ลีถึงกับถอนหายใจ

ส่วนลีเองที่ถอนหายใจก็เพราะว่าดูเหมือนว่าดราก้อนบอลที่ฟื้นพลังงานไวอาจเป็นเพราะเตาปฎิกรณ์ก็เป็นได้ เขาไม่ต้องกังวลเรื่องอินฟินิตี้สโตนที่เคยคิดไว้ในตอนแรกอีกต่อไป

และสาเหตุที่ถอนหายใจอีกสาเหตุก็คือ ที่บริษัทสตาร์คนี้มีการป้องกันที่แน่นหนา ซึ่งมันเป็นบริษัทของโทนี่ แม้ว่าในตอนนี้เขาจะเป็นเพียงเพย์บอย เที่ยวราตรีไปวันๆ แต่ในอนาคตเขาก็จะกลายเป็นไอร่อนแมน ดังนั้นสิ่งที่ดีที่สุดก็คืออย่าเข้าไปยุ่งกับเขาดีกว่า…

“สตาร์ค…” เมื่อยิ่งคิดถึงชื่อนี้ก็ยิ่งลำบากใจ จนในตอนท้ายเขาก็ตัดสินใจขับรถกลับร้านและปล่อยดราก้อนบอลลูกนี้ไปก่อน

ระหว่างทางกลับลีก็แวะซื้อแผนที่มาสองอัน อันแรกคือของอเมริกา ส่วนอีกอันคือแผนที่โลก เมื่อเขากลับมาถึงห้องแล้ว เขาก็กางแผนที่กว้างเต็มห้องเพื่อหาตำแหน่งของดราก้อนบอลที่เหลืออีก 5ลูก

เขาลากเส้นตรงออกไปเพื่อหาดราก้อนบอลลูกที่ใกล้สุดลูกต่อไป และดูเหมือนว่าจะอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ โดยมีระยะ 6.5เท่าของโรงงานโทนี่ ก็น่าจะประมาณ 450กิโลเมตร …. แม่งเอ้ยมันเป็นทะเลนี่หว่า แต่มันก็ไม่ใช่ส่วนที่ลึกนัก มันลึกแค่ประมาณ 200เมตร เขาทำได้!

ลูกที่สามอยู่ทางทิศ 35องศาของตะวันตกเฉียงใต้ 3.3เท่าของอันก่อน ก็ประมาณ 1500 กิโลเมตร! นั่นก็ไม่ได้ยากเกินไปที่จะเอา

ลูกที่สี่อยู่ที่ ตะวันตกเฉียงเหนือ 7องศา ระยะทางประมาณ 3.3เท่าของอันก่อน และที่นี่คือแคนาดา! นี่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะเอา

ลูกที่ห้าอยู่ทาง ตะวังออกเฉียงเหนือ 6000 กิโลเมตร … ได้โปรดอย่าเป็นทะเลแอตแลนติค! …. อะห้า มันเลยทะเลออกไป มันเป็นอังกฤษ! รอดไป…

ส่วนอันสุดท้ายที่ไกลที่สุด อยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ 1.3เท่าของอันก่อน ก็ประมาณ 7800 กิโลเมตร… บราซิล? ปัญหาแล้วล่ะ มันเป็นป่าฝน นี่ต้องยากมากในการหา…

หลังจากที่เขาขีดตำแหน่งของดราก้อนบอลทั้งห้าได้แล้ว ลีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรถามข้อมูลวีซ่า

เขาวางแผนไว้ว่า “อังกฤษ แคนาดานั้นวีซ่าฟรี .. ส่วนบราซิลก็ขอไปทำงาน7วัน… ถ้างั้นแผนก็ตามนี้ ไปลอนดอน ต่อด้วยโตรอนโต หลังจากนั้นก็กลับมาอเมริกาสำหรับ2ลูก แล้วก็ไปยังริโอ แล้วหลังจากนั้นก็กลับมายังโรงงานสตาร์ค…”

หลังจากที่ลีวางแผนเสร็จ เขาก็รีบออกไปหาคอลลีนทันที

ลีเคาะประตู จนสักพักนึงคอลลีนก็เปิดประตูพร้อมกับผมที่ยุ่งเหยิง “ลีรู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงกี่ยาม?”

“7.45 ไง!” หลังจากตอบเสร็จลีก็ผลักประตูและเดินเข้าไปทันที “คอลลีน ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย มันใช้เวลาพอสมควรกว่าจะกลับมา เธอต้องการจะมาด้วยกันไหม?”

เมื่อได้ยินแบบนี้คอลลีนก็ตื่นตัวทันที “ทำไมถึงมาถามกระชั้นชิดแบบนี้? ฟันเฟินก็ยังไม่ได้แปรงเลยเนี่ย!!”

“งั้นก็รีบไปจัดการส้ะ เดียวผมไปทำอาหารรอ” ลีเข้าใจสถานการณ์ดีแต่ก็ไม่มีเวลาแล้วเขาเดินเข้าไปทำอาหารทันที

“ได้…”

วัตถุดิบนั้นมีจำกัดในห้องครัวของคอลลีน ลีสามารถทำได้เพียงพาสต้า หลังจากเส้นเดือดได้ที่เขาก็ใส่ไข่ หั่นหอมใหญ่และโรยด้วยเครื่องเคียง หลังจากนั้นก็เสริฟสองจานไว้ที่โต๊ะ

ในเวลาต่อมาคอลลีนก็มัดผมเดินออกมา “ว่าแต่จะไปไหนกันหรอ?”

ลีตอบแบบหน้านิ่ง “อังกฤษ แคนาดา บราซิล และอีกสองที่ก็ในประเทศนี้แหล่ะ…”