ตอนที่49 ตกดึกย่องเข้าสตาร์คอินดัสทรี่

แม้ว่าข่าวจะบอกมาแบบนั้นจริงแต่ลีก็ไม่สามารถรีบเข้าไปได้ตรงๆ เขาต้องระวังอยู่ดี เขาจึงตัดสินใจรอมืดค่ำก่อน เพื่อที่จะหลบสายตาของยามที่เฝ้าอยู่

หลังจากมาถึงที่ร้านอาหาร ลีก็ตรงไปยังยิมของคอลลีน ลีไม่ได้บอกคอลลีนก่อนว่ากลับมาแล้ว เขาตั้งใจจะไปเซอไพรส์

เมื่อเขามาถึงหน้ายิมเขาก็เคาะประตูและยืนรอ แต่ทว่าคนที่เปิดประตูนั้นคือ ลอวน่า!

นี่ค่อนข้างจะเป็นเรื่องที่น่าตะลึงสักหน่อยเพราะเธอย้อมผมเป็นสีเขียว การแต่งตัวก็โทนดาร์คๆ ขณะที่มองอยู่ก็รู้เลยว่าเธอใกล้จะกลายเป็นโพราลิสในอนาคตแล้ว (โพราริสคือลอวน่าตอนเข้าสู่ความดาร์ค)

“อ้าวบอส! กลับมาแล้วหรอ!”

ลอวน่าเองก็ตกใจเช่นกัน หลังจากผ่านไป20วัน ดูเหมือนว่าความโกรธแค้นที่เธอมีต่อลีจะหายไปแล้ว เธอกลายเป็นปกติแล้ว

“ก็พึ่งมาถึงเนี่ยแหละ!” ลีพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยๆพร้อมกับชี้ที่ผมของลอวน่า “เมื่อไหร่จะหยุดย้อมสีผมหน่ะ?”

ลอวน่าจับผมตัวเองขึ้นมาแล้วก็มองที่ผม “มันไม่ดีงั้นหรอ?”

“มันดีแต่มันฉูดฉาดเหลือเกิน..” หลังจากนั้นลีก็เดินเข้าข้างในยิม “คอลลีนหล่ะ?”

“…” ลอวน่าถึงกับเงียบเพราะว่าคอลลีนอยู่ในห้องน้ำ

“…” ลีก็เงียบเหมือนกัน แต่ลีก็รู้แหละว่าคอลลีนอยู่ไหน เพราะสายตาของลอวน่ากำลังจ้องมองไปที่ห้องน้ำ

ในตอนก่อนหน้านี้ประตูยิมล็อคอยู่ คอลลีนที่อยู่ในห้องน้ำก็ตะโกนบอกให้ลอวน่าไปเปิดประตูให้หน่อย อย่างไรก็ตามทั้งสองก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นลีที่กลับมาแล้ว

“ลีกลับมาแล้วงั้นหรอ? ชั้นยุ่งๆอยู่นะ นายน่าจะโทรมาหาก่อนนะ..”

“ก็แค่อยากจะมาเซอไพรส์หน่ะ..” ลีพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ เขามองที่คอลลีน “ตอนนี้กำลังสอนลอวน่าอยู่หรอ?”

คอลลีนพยักหน้า “ใช่แล้ว เธอเป็นนักเรียนคนเดียวของชั้น…”

“มันไม่ผิดหรอกที่เธอจะปิดยิม! เธอต้องการจะปกป้องนักเรียนของเธอ ก็มีแค่หนทางนี้แหล่ะที่ทำได้! เธอจะได้นักเรียนทุกคนกลับมาถ้าหากจัดการกับเดอะแฮนด์ได้!” ลีจับมือที่นุ่มของคอลลีน

“แหม๋ พูดง่ายจังนะ….” คอลลีนก้มตัวลงไปซบอกลี “นักเรียนที่ชั้นสอนไปทั้งหมดตอนนี้ไปอยู่กับเดอะแฮนด์กันหมดเลย ถ้าเป็นแบบนี้ชั้นควรจะทำลายพวกเขาด้วยเลยไหม?”

เมื่อลีได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหัวทันที “ไม่ต้องหรอก แค่ฆ่าหัวหน้าของพวกเดอะแฮนด์ก็พอแล้ว เดียวทุกอย่างก็จะดีเอง!”

“ไม่น่าจะได้ผลหรอกนะ…” คอลลีนส่ายหัว “จริงๆแล้วก็ยังมีบางอย่างที่ชั้นไม่ได้บอกนาย ไม่อยากให้นายเป็นกังวลหน่ะ คือว่า บาคูโตะตายแล้ว! ตายมา 7วันแล้ว อย่างไรก็ตามทุกอย่างมันก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย!”

ลีถึงกับยักคิ้ว “เพราะเธองั้นหรอ?”

คอลลีนก็พยักหน้าทันที “ชั้นแยกร่างแล้วก็ฆ่าเขาด้วยคาตานะของชั้น”

ลีนิ่งไปพักนึงก่อนจะถามว่า “เธอแทงเขาหรือตัดหัวเขาหล่ะ?”

“แทง….” คอลลีนลังเลบางอย่างแล้วก็พูดต่อ “นายรู้ไหม? ในคืนนั้นตอนที่แทงเข้าไปมันเหมือนกับว่า…”

“เหมือนพวกเขาไม่ได้ตายจริงๆใช่ไหม?” ลีพยักหน้า “พวกผู้นำทั้งห้าของเดอะแฮนด์ พวกเขาได้ใช้กระดูกมังกรเพื่อสกัดออกมาเป็นน้ำยาชุบชีวิต พวกเขาแข็งแกร่งและไม่ตายกันดง่ายๆแน่ ไม่อย่างงั้นพวกเขาคงไม่มีชีวิตอยู่มาเป็นร้อยๆปีหรอก”

“งั้นเขาก็ไม่ได้ตายจริงๆสินะ” คอลลีนกัดฟันด้วยความแค้น “ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรก น่าจะตัดหัวเขาทิ้งส้ะ!”

“ฮืมม… ตัดหัวแล้วก็เผาทิ้งอะนะ?”

“… คิดว่าเขาเป็นแวมไพร์งั้นหรอ?”

“มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ พวกอมตะพวกนี้!”

“ลีจริงจังหน่อยสิ?”

“ผมก็ไม่ได้ล้อเล่นนะ เผานี่แหละฆ่าได้แน่นอน ผมสาบานเลย!”

“ชิ..! ไปสอนลอวน่าดีกว่า”

“ก็ดี เพราะปล่อยเธอรอในห้องล็อคเกอร์นานๆก็ไมใช่เรื่องดี แถมเย็นนี้ผมมีสิ่งที่ต้องทำด้วย”

“ก็ไปสิ บอกทำไม!”

“เธอก็รู้ว่า….” ลีเข้าไปกระซิบที่หู

“…”

“หยอกเล่นๆ ไม่เอาคาตานะ ไปแล้วว”

หลังจากออกมาจากยิมลีก็ไปที่เต้นท์รถเพื่อยืมรถทันที..

….

ณ เวลา 5ทุ่ม ลีก็ขับรถไปจนถึงบริเวณสตาร์คอินดัสทรี่ หลังจากหาตำแหน่งอยู่พักนึงเขาก็ได้ที่จอด แล้วก็นำเชือกไนร่อนสีดำ และหน้ากากลิงยิ้มออกมา

หลังจากใส่หน้ากากแล้ว เขาก็โหนตัวขึ้นไปตามเชือกทันที เขาปีนข้ามตึกไปมา มองซ้ายมองขวา เพื่อหลบกล้องวงจรปิด และสุดท้ายเขาก็เจอดราก้อนบอล 6ดาวอยู่ข้างล่าง