ตอนที่ 52 วิกฤติ

ปัจจุบันสถานการณ์เปลี่ยนไปมาก แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าผีชั่ว มันถึงได้มีสามตา แถมยังมีพลังชั่วเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

แต่ถ้าผมและหานเฉ่วเฟิงร่วมมือกัน ก็น่าจะกำจัดเจ้านี้ได้เร็วมากกว่าเดิม

แต่สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือ ในเวลานี้ดันได้ยินของผีเมียนี่ซิ

และยังบอกว่าผมตกอยู่ในอันตราย ให้ผมรีบหนี

วินาทีนั้นผมตกตะลึงในทันที ถึงเธอจะไม่ออกมาเจอผม แต่อย่างน้อยเธอก็เคยช่วยผมไว้ถึงสองครั้ง

แต่สิ่งที่ทำให้ผมสงสัยคือ ผีเมียมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ผมกำลังสงสัยในใจ จึงหันกลับไปมองด้านหลัง แต่ผมก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี

 

“มู่หลงเหยียน เป็นเธอใช่ไหม เธออยู่ไหน แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ผมพูดกับอากาศ

แต่เสียงพึ่งจางหาย มู่หลงเหยียนก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฉันจะอยู่ไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยละ แล้วก็นะไอ้ห่วย ต่อไปอย่ามาเรียกชื่อของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดลิ้นของนาย”

เมื่อได้ยินคำขู่นี้ ผมก็ตัวสั่นทันที

 

ผีเมียคนนี้จะขัดใจไม่ได้จริงๆ โดยเฉพาะผู้หญิงอารมณ์ร้ายที่มีวิวัฒนาการขั้นสูงสุดอย่างเธอ

ผมกลอกตาทันที รีบพูดว่า “ได้ครับน้องศพ แล้วทำไมต้องหนีด้วยละ”

ผมทั้งพูด และเพ่งสมาธิไปที่การต่อสู้

หานเฉ่วเฟิงต่อสู้ด้วยพลังและจิตสังหาร จนทำให้สถานการณ์ที่ก่ำกึ่งอยู่นั้น กลับเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา

 

ผีชั่วตนนั้นตกเป็นฝ่ายกดดัน จนพูดได้ว่ามันจะถูกฆ่าเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น แล้วสถานการณ์ดีๆแบบนี้จะให้ผมหนีไปได้ยังไง

 

แต่ผีเมียกลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถามมากจริง! รีบหนีเข้าไปในเมือง ถ้ายังไม่หนีตอนนี้มันจะสายไปแล้วนะ ไม่อยากตาย ก็บอกให้พวกอาจารย์ของนายหนีไปด้วยกัน แล้วต่อไปก็อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับเจ้าผีชั่วนั้นอีก!”

ผีเมียพูดออกมาอีกครั้ง และน้ำเสียงที่ใช้ยังฟังดูจริงจังมาก

เห็นได้ชัด ว่าเธอไม่ได้กำลังพูดล้อเล่นกับผม แต่เป็นเรื่องจริงล้วนๆ

แต่ผมกลับขมวดคิ้ว เพราะตอนนี้มันเป็นเวลาที่ตัดสินใจได้ยาก

 

แต่ผมก็ยังเลือกที่จะเชื่อ และยังคงขึ้นไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือพวกพ้อง

แต่เมื่อย้อนกลับมาคิด ผมรู้จักผีเมียไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ แต่ผมกับเธอก็แต่งงานกันแล้ว

การแต่งกับผี เป็นการทำสัญญาชีวิตและความตาย

เธอไม่ยอมออกมาเจอผม นี่คือความจริง แต่ยังไงเธอก็ไม่คิดทำร้ายผมอย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ผมก็เลือกที่จะเชื่อคำพูดของมู่หลงเหยียน

 

ผมหยุดวิ่ง และตะโกนบอกพวกอาจารย์ที่อยู่ทางฝั่งนั้นว่า “อาจารย์ ท่านนักพรตตู๋ เหล่าฉิน พี่เฟิงมีอันตราย รีบหนีออกไปจากที่นี่เร็ว ถ้ายังไม่หนีจะสายเกินไปแล้วนะ!”

เสียงของผมดังมาก จนมันดังก้องไปทั่วป่าช้าเก่า

 

เมื่ออาจารย์และคนอื่นๆได้ยินเสียงผมตะโกน พวกเขาก็หันมา พร้อมกับใบหน้าแห่งความสงสัย

ส่วนผีชั่วที่ถูกล้อมไว้ ก็ขมวดคิ้ว มันพูดเบาๆ สมควรตาย!

เมื่ออาจารย์ นักพรตตู๋และคนอื่นๆเห็นสีหน้าจริงจังของผม ที่กำลังโบกมือให้กับพวกเขาอย่างต่อเนื่อง

 

ถึงพวกเขาจะไม่เข้าใจ แต่ก็เป็นคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้ว ดังนั้นในใจจึงค่อนข้างสงบ

โดยเฉพาะพวกเขาเป็นคนมีอายุกันแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำอะไรหุนหันพลันแล่น

อาจารย์รู้นิสัยผมดี วินาทีที่เห็นผมร้อนรนแบบนั้น

ถึงเขาจะไม่รู้ว่าทำไม แต่หลังจากแสดงท่าทางสงสัยได้ไม่นาน เขาก็ยังเลือกที่จะเชื่อคำพูดของผม

“นักพรตตู๋ เหล่าฉิน เสี่ยวเฟิง พวกเรากลับ……”

 

เสียงพึ่งจางหาย ทันใดนั้นตัวของอาจารย์ก็ถอยไปข้างหลัง จากนั้นก็วิ่งไปข้างนอกทันที

เมื่อนักพรตตู๋ เหล่าฉินและหานเฉ่วเฟิงเห็นแบบนั้น ก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว และไม่สนใจต่อสู้กับผีชั่วอีกต่อไป

ผมเองก็เชื่อฟังคำพูดของผีเมีย วิ่งไปทางในเมืองทันที ในเวลาเดียวกันผมยังเบี่ยงตัวเข้าไปสมทบกับอาจารย์และคนอื่นๆด้วย

วินาทีที่อาจารย์และคนอื่นๆแยกตัวจากผีชั่ว สีหน้าของเจ้าผีชั่วตนนั้นก็เปลี่ยนไปทันที มันเผยใบหน้าที่โกรธแค้นและกระวนกระวายออกมา

 

ใช้ดวงตาทั้งสามที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวามองมาที่ผม ในเวลาเดียวกันผมยังได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่แหบแห้งของผีชั่ว “ได้ไอ้เด็กเวร กล้าทำลายแผนของข้า คืนนี้พวกแกอย่าคิดจะหนีไปได้! กลับมาหาข้าเดี๋ยวนี้!”

 

ตอนพูดถึงประโยคสุดท้าย ผีชั่วตนนั้นก็แทบตะโกนออกมาเลยทีเดียว

ขณะที่เสียงนี้ปรากฎขึ้น ทันใดนั้นพุ่มไม้ใบหญ้ารอบๆทิศ ก็มีเสียงเสียดสีกันเกิดขึ้น

จากนั้นผมก็เห็นใครบางคนใส่ชุดสีขาวไล่ตามกันมาเรื่อยๆ เป็นผีชุดขาวที่มีนัยน์ตาว่างเปล่า พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ ก่อหญ้าและป่า พวกมันต่างพุ่งเข้ามาจากทั้งสามทิศ

และขณะที่ปรากฎตัว แต่ละตนยังพุ่งเข้ามาหาพวกเราด้วย

 

ใบปากของพวกมันยังแผดเสียง “กากากา” เหมือนกับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายไม่มีผิด

ท่าทางแบบนั้นราวกับเกลียดชังพวกเราจนไม่ยอมอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน แถมยังบ้าคลั่งอยากฉีกเนื้อพวกเราออกเป็นชิ้นๆอีกด้วย

 

ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ภายใต้สายตาของพวกเรา เสื้อผ้าสีขาวจึงดูโดเด่นเป็นพิเศษ

ผ่านไปเพียงครู่เดียว รอบๆตัวของพวกเรา ก็มีผีร้ายปรากฎตัวขึ้นถึง 20 กว่าตน จนเกือบจะล้อมรอบพวกเราได้เลยจริงๆ

 

โดยเฉพาะเสียงกรีดร้องที่ทุ้มต่ำ มันทำให้พวกเรารู้สึกถึงวิกฤติร้ายแรง

และยิ่งวิ่งไปทางป่าช้าเก่าเท่าไหร่ ผีร้ายในชุดขาวก็ยิ่งผุดขึ้นมาอย่างกับดงดอกเห็ด

พวกมันต่างเผยใบหน้าสยดสยอง ใช้ดวงตาขาวโพนที่ว่างเปล่าจ้องมาทางพวกเราอย่างไม่ละสายตา

“บ้าเอ้ย ทำไมที่นี่ถึงมีผีร้ายเยอะขนาดนี้วะ!” หานเฉ่วเฟิงด่าออกมาด้วยน้ำเสียงหืดหอบ

 

ในเวลาเดียวกันเท้าของเขายังไม่หยุดวิ่ง มุ่งตรงไปทางเข้าเมืองพร้อมกับพวกเรา จนไม่เหลือช่องว่างให้ผีร้ายได้ขัดขวางพวกเราเลย

อาจารย์และคนอื่นๆต่างสูดหายใจเข้าลึกๆ คิดไม่ถึงว่ารอบๆตัวของพวกเราจะมีผีร้ายเยอะขนาดนี้

และดูจากท่าทีของเจ้าพวกนี้ ดูเหมือนพวกมันได้สร้างวงล้อมรอบทั้งสามทิศไว้แล้ว

ถ้าไม่ได้ผมช่วยเตือนทันเวลา ผ่านไปอีกแป๊บหนึ่ง พวกเราจะต้องถูกล้อมไว้อย่างแน่นอน

และเมื่อถึงเวลานั้น พวกเราก็จะไม่มีทางหนีอีกต่อไป

ใจของทุกคนต่างรู้สึกว่ามันอันตรายมาก จึงเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนข้างหลังของพวกเรา ก็กำลังมีผีร้ายในชุดขาวตามติดมา 20 กว่าตน

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมที่นี่ถึงมีผีร้ายเยอะขนาดนี้!” เหล่าฉินพูดออกมาด้วยความแปลกใจ และหันไปดูข้างหลังเป็นครั้งคราว

นักพรตตู๋กลับแสดงสีหน้ามืดมน “เมื่อก่อนผมเคยได้ยินมาว่า นักพรตผีเป็นพวกชอบเลี้ยงผี ที่นี่คงไม่ได้เป็นสถานที่ที่เขาแวะพักบ้างบางครั้ง แต่เป็นรังผีที่เขาใช้ในการเลี้ยงผีครับ!”

 

“ไอ้ขยะเฟิงเฉ่วหาน ทุกครั้งที่เจอเรื่องวุ่นๆต้องให้ฉันออกมาคอยจัดการให้ทุกทีซิน่า!” หานเฉ่วเฟิงไม่พอใจ แสดงสีหน้าบูดเบี้ยวออกมา

ส่วนผม กลับรู้สึกขอบคุณผีเมียมากๆ

ถ้าเธอไม่เตือน ป่านนี้พวกเราคงตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังไปแล้ว

 

พวกเรายังวิ่งตรงไปเรื่อยๆ และเร็วมากด้วย

ส่วนผีพวกนั้น ก็วิ่งตามหลังเรามาติดๆ และยิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆด้วย

แต่พูดแล้วก็ว่าแปลก ตอนเห็นว่าพวกมันกำลังจะไล่ตามพวกเรา เมื่อพวกเรากระโดดข้ามคูน้ำ มาถึงถนนในชนบทเส้นหนึ่ง

 

จู่ๆผีกลุ่มนั้นที่ไล่ตามพวกเรา กลับหยุดอยู่ข้างหน้าคูน้ำเอาดื้อๆ

ราวกับพวกมันไม่สามารถข้ามไปได้ พวกมันทั้งหมดจึงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่โกรธแค้น

คำรามใส่พวกเราด้วยเสียงที่ดุร้าย แต่กลับไม่มีผีตนใดกล้าข้ามคูน้ำมาสักตน

 

“อาจารย์ เหมือนพวกมันจะข้ามมาไม่ได้!” หลังจากเห็นภาพแบบนี้ ผมก็รีบพูดด้วยความตกใจ

อาจารย์และคนอื่นหันกลับมามองสองสามครั้ง เมื่อเห็นว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ พวกเราจึงหยุดวิ่ง

ช่วงเวลานั้นพวกเรายังไม่เข้าใจว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มันเป็นเพียงคูน้ำเล็กๆเน่าๆเส้นหนึ่งเองนะ

ไม่ใช่ทะเลเพลิงซะหน่อย ทำไมพวกมันถึงไม่ตามมานะ

ขณะที่พวกเรากำลังสงสัย ทันใดนั้นเจ้าผีชั่วก็เดินออกมาจากฝูงผีร้าย ยืนหยุดอยู่ด้านหน้าคูน้ำ

มองมาที่พวกเราด้วยความโกรธแค้น “ถือว่าพวกแกวิ่งเร็ว แต่เรื่องนี้มันยังไม่จบหรอก ไม่ช้าก็เร็วข้าจะตามหาพวกแกเจออยู่ดี และพรากชีวิตโง่ๆของพวกแกมา!”

 

หานเฉ่วเฟิงระเบิดอารมณ์ร้ายออกมา เหมือนกับนิสัยของพวกนักเลงนั้นเอง

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เขาก็ตะคอกใส่ทันที “แกพูดอะไรนะ จะข้ามมาเจอกันเดียวๆ……”

ผลลัพธ์หลังจากคำว่า “ข้าม” หลุดออกไป นักพรตตู๋ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ตบไปที่หลังของหานเฉ่วเฟิงอย่างแรง

หานเฉ่วเฟิงไม่ได้เตรียมตัว จึงร้อง “โอ๊ย” ออกมา จากนั้นร่างของเขาก็ทรุดลงกับพื้น

แต่เขาไม่ได้หมดสติ แค่ตัวสั่นไปทั้งตัว ตาเหลือกจนเห็นตาขาว สภาพเหมือนกับคนกำลังชัก

ในปากของเขายังเปล่งเสียงที่แหบแห้งออกมา “ตา ตาแก่ แก แกกล้าลอบกัดข้า……”

“นักพรตตู๋ นี่คือ” อาจารย์และเหล่าฉินแปลกใจมาก ไม่รู้ว่าทำไมนักพรตตู๋ต้องทำแบบนี้

 

แต่นักพรตตู๋กลับไม่ยอมอธิบายในเวลานี้ เขานั่งยองๆลงพร้อมกับสีหน้าที่จริงจัง

จากนั้นก็หยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋าของตัวเองด้วยความรวดเร็ว หลังจากเทออกมาหนึ่งเม็ด เขาก็ยัดมันเข้าไปในปากของหานเฉ่วเฟิงทันที

ในเวลาเดียวกัน ยังมองดวงตาที่ขาวโพน และพูดกับหานเฉ่วเฟิงด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ออกมาอวดเก่งมากพอแล้ว ตอนนี้ควรกลับไปได้แล้ว……”