ตอนที่ 78 ขอความช่วยเหลือ

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก และผมก็ไม่ทันตั้งตัว

ก็โดนพลังนั้นดูดเขาไปซะแล้ว มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว

สีหน้าของอาจราย์ที่อยู่ข้างหลังก็เปลี่ยนไป วินาทีนั้นเขาตะโกนออกมาทันที “เสี่ยวฝาน!”

เสียงยังไม่ลดลง อาจารย์ก็พุ่งเข้ามาหาผม

แต่อาจารย์พึ่งขยับตัว ผีผู้ชายและผีอีกสี่ตน ก็รีบกระโดดออกมา ทุกตนต่างยืนขวางหน้าอาจารย์และคนอื่นๆ

ในเวลาเดียวกันผมก็ได้ยินเสียงของผีผู้ชายพูดว่า “คนที่พวกแกต้องการก็ให้ไปแล้ว แค่ให้ชายคนนี้อยู่ค้างหนึ่งคืน ไม่ได้บอกว่าจะฆ่าเขาสักหน่อย! พวกแกจะกังวลไปทำไมฮะ”

 

“ฮึ! รีบปล่อยศิษย์ของฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างงั้นพวกแกได้เห็นดีกับฉันแน่!” อาจารย์แสดงสีหน้าเคร่งขรึม หยิบดาบไม้ออกมา

ท่านนักพรตตู๋ และเฟิงเฉ่วหานเอง ก็แสดงสีหน้าจริงจัง เตรียมพร้อมที่จะโจมตี

ส่วนผมในตอนนี้ ได้ถูกดูดมาจนถึงด้านหน้าของต้นไม้ต้นนั้นแล้ว

ในที่สุด “บึ้ง” ผมก็นอนราบลงไปกับพื้น

และด้านหน้าของผม ก็คือหลุมศพของคุณหนูโจวนั่นเอง

ส่วนทางด้านของอาจารย์ เขาไม่มีอารมณ์จะมาพูดจาเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว

อาจารย์ด่าออกมาทันที “แม่…ซิ” จากนั้นก็พุ่งเข้าไปต่อสู้กับผีผู้ชายตนนั้นทันที

 

ท่านนักพรตตู๋และเฟิงเฉ่วหานก็แยกย้ายกันลงมือ เริ่มต่อสู้กันจนกลายเป็นวงกลมแล้ว

แม้ว่าท่านนักพรตตู๋จะมีพลังสูงมาก แต่ผีโบราณพวกนี้ก็ไม่ได้อ่อนแอ บวกกับความได้เปรียบเรื่องกำลังคน จึงทำให้เขาเองก็ต้องตกที่นั่งลำบากอยู่พักหนึ่ง

สำหรับตัวผม ผมรู้สึกเจ็บตัวนิดหน่อย แต่ก็พยายามลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นฝั่งของอาจารย์กำลังต่อสู้ ผมก็คิดจะเข้าไปช่วย

ช่วงเวลานั้นผมก็ได้หยิบดาบไม้ออกมา และพุ่งตัวออกไปข้างหน้า

แต่สุดท้ายผมกลับวิ่งไปไม่ถึงสองก้าว พลังประหลาดที่ไร้รูปร่างนั้นก็กระแทกเข้ากับตัวผมอีกครั้ง ทันใดนั้นร่างของผมก็ถูกลากกลับไปเหมือนเดิม

 

ร่างกายเซไปเซมา จนผมล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง

ผมไม่ยอมแพ้ ยังคิดจะวิ่งไปข้างหน้าต่อ

แต่สุดท้ายการลองครั้งที่สองของผม ก็ถูกพลังประหลาดดึงกลับมาอยู่ดี

เมื่อผมเห็นว่าไม่สามารถไปไหนได้ ผมก็รู้ทันทีว่ายัยผีนั้นจะต้องเป็นคนทำแน่

ผมลุกขึ้นมายืนมองต้นไม้ต้นนั้น และหันไปพูดกับรอบๆ “ยัยผี เธอคิดจะทำอะไรฮะ”

เสียงพึ่งจางหาย เสียงของผู้หญิงก็ดังก้องอยู่ในหูของผม “ไม่ทำอะไร ก็แค่รู้สึกสงสัย มู่หลงเหยียนไปชอบนายจากตรงไหน ทำไมถึงเลือกนายมาเป็นสามีได้!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ผมก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

ทำไมได้ยินคำพูดนี้แล้วมันบาดหูจังนะ ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยแฮะ

ผมรีบตอบกลับทันที “เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยละ เก่งจริงก็ออกมาซิ อย่ามาทำเป็นลับๆล่อๆ เฮอะมีความสามารถอะไรกัน”

“ถ้าฉันออกไปได้ คงออกไปนานแล้วละ” ยัยผีพูดออกมาอีกครั้ง

“หมายความว่ายังไง” ผมทำหน้าสงสัย ไม่เข้าใจจริงๆว่ายัยผีนี้กำลังคิดอะไรอยู่

แต่หลังจากที่ยัยผีได้ยินผมพูดแบบนั้น น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปทันที “ชั่งเถอะ ไม่แซวนายแล้ว ฉันเองก็ไม่ทำร้ายนายหรอก แค่มีเรื่องอยากให้นายช่วยก็เท่านั้น ตอนนี้บอกให้อาจารย์ของนายเลิกสู้กับพวกเขาเถอะ หลังจากนั้นก็ออกไปจากที่นี่ ไม่งั้นเดี๋ยวคนของฉันจะทำให้พวกเขาบาดเจ็บได้!”

 

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ผมก็เงียบไปแป๊บนึง จากนั้นก็หันไปมองอาจารย์และพวกเขา

ทันใดนั้นผมก็พบว่า อาจารย์และคนอื่นๆสู้พวกผีกลุ่มนั้นไม่ได้จริงๆ ตอนนี้พวกเขาถูกควบคุมไว้อย่างสมบูรณ์

“เธออยากให้ฉันช่วยอะไร ถ้าอยากให้ช่วย ก็บอกให้พวกเขาหยุดลงมือก่อน หลังจากนั้นพวกเราค่อยมาคุยกัน” ผมยังคงถามกับอากาศ

แต่ยัยผีนั้นตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ก็ได้!”

หลังจากยัยผีพูดจบ ในอากาศก็มีเสียงดังขึ้น “ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!”

 

เมื่อได้ยินเสียงของยัยผี ผมก็พูดกับอาจารย์ ท่านนักพรตตู๋และคนอื่นๆทันที “อาจารย์ ท่านนักพรตตู๋ เหล่าเฟิงพวกคุณหยุดเถอะ ผมไม่เป็นอะไร!”

หลังจากทั้งสามคนได้ยินเสียงของผม ก็หันมามองผมทันที

เมื่อเห็นผมพูด ว่าไม่เป็นอะไร ทุกคนก็ต่างหยุดต่อสู้กันอย่างงงๆ

ส่วนเจ้าผีห้าตนนั้น ก็รีบถอยหลังกลับมาอย่างรวดเร็ว จนมาถึงใต้ต้นไม้ต้นนี้

เมื่อทั้งสองฝ่ายหยุดต่อสู้ เสียงของยัยผีตนนั้นก็ดังขึ้นมาในหูของผมอีกครั้ง “โอเคแล้ว ตอนนี้อยู่ต่อได้แล้วใช่ไหม! ถ้านายช่วยฉันได้จริงๆ ฉันจะบอกความลับให้นายฟัง”

 

“ความลับ ความลับอะไร” ผมถามด้วยความสงสัย

“เป็นความลับเกี่ยวกับมู่หลงเหยียน!”

จู่ๆผมได้ยินสองสามคำนี้ มันจึงทำให้ใจผมสั่นทันที

สำหรับผีเมีย นอกจากผมจะรู้ว่าเธอชื่อมู่หลงเหยียน เคยเรียนเกี่ยวกับศพ ผมก็ยังไม่รู้อะไรอีกเลย

ถ้ามันเกี่ยวกับผีเมียจริงๆ ผมก็รู้สึกสนใจขึ้นมาจริงๆ

แถมท่าทางของอีกฝ่าย ยังดูไม่อยากทำร้ายผมจริงๆด้วย

ผมอ่อนแอขนาดนี้ ถ้าอยากจะทำร้ายผม แค่ลงมือตรงๆกับผมก็จบแล้ว ไม่ต้องมาทำอะไรให้ยุ่งยากขนาดนี้ แถมยังมาพูดคุยกับผมซะยกใหญ่อีก

 

แต่ตอนนี้ จู่ๆอาจารย์ก็ตะโกนออกมา “เสี่ยวฝาน แกอย่าไปกลัว!”

เมื่อได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้น ผมก็รีบตอบกลับทันที “อาจารย์ผมไม่เป็นอะไร พวกคุณกลับกันไปก่อนเถอะ! เธอจะให้ผมเฝ้าหลุมศพให้เธอหนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าผมจะกลับไป! มันไม่เป็นอะไรจริงๆครับ”

ผมพูดโกหก เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับมู่หลงเหยียน ผมอยากรู้มากจริงๆ ดังนั้นจึงตัดสินใจอยู่ต่อ

เมื่ออาจารย์และคนอื่นได้ยินอย่างนั้น พวกเขากลับเงียบไปพักหนึ่ง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผมก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “อาจารย์ ผมคิดดีแล้ว พวกคุณพาวิญญาณของหลี่ต้าชานกลับไปก่อนเถอะ! เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมก็กลับไปแล้ว”

 

อาจารย์และนักพรตตู๋จ้องผม จากนั้นอาจารย์ก็ถามผมเพื่อยืนยันอีกครั้ง “แกแน่ใจนะ”

“จริงๆครับอาจารย์ ผมไม่เป็นอะไร!” ผมพูดจริงจัง และจริงใจมาก

ถึงอาจารย์จะไม่เข้าใจ แต่ก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง ผมเป็นคนใจเย็น และทำสิ่งต่างๆอย่างระมัดระวัง

และเมื่อดูจากพลังของอีกฝ่าย ถ้าอีกฝ่ายต้องการลงมือกับผมจริงๆ

พลังแค่ขี้ประติ๋วอย่างผม ก็คงตายไปเป็นสิบครั้งแล้ว คงไม่ต้องมาชักช้ากันแบบนี้หรอก

เมื่อเห็นผมเป็นแบบนั้น และหลังจากที่ได้ยินคำพูดยืนยันจากผม เขาก็หันไปพูดกับนักพรตตู๋อีกนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน

จากนั้นก็หันมาพยักหน้าให้ผม “โอเค! แกก็ระวังตัวด้วยละ!”

 

หลังจากพูดจบ อาจารย์ก็จ้องผมแป๊บนึง จากนั้นก็ขมวดคิ้ว และลากวิญญาณหลี่ต้าชานออกไปจากที่นี่……

เมื่อเห็นอาจารย์ออกไปแล้ว ผมก็พูดกับรอบๆอีกครั้ง “โอเคแล้ว พวกอาจารย์ออกไปแล้ว มีอะไรก็พูดมาซิ!”

“ไม่ยากเท่าไหร่หรอก ก็แค่ต้องออกกำลังกายนิดหน่อย ในเวลาเดียวกันยังต้องใช้ดวงจิตเล็กน้อย แต่ก็มีอันตรายอยู่บ้าง” เสียงของยัยผีดังขึ้นมาอีกครั้ง

แต่หลังจากผมได้ยิน ในสมองก็มีเสียงดัง “ตูม”

ในเวลาเดียวกันก็จับคำหลักๆไว้ “ออกกำลังกาย” “ดวงจิต”

ยัยผีนี้ ยัยผีนี้คงไม่ได้ให้ฉันไปทำเรื่องอย่างว่ากับเธอหรอกนะ

พึ่งคิดถึงจุดนี้ ผมก็ตัวสั่นไปหมด

 

“เรื่องนี้ไม่ได้ ฉันมีภรรยาแล้ว” ผมปฏิเสธออกมาตรงๆ

แต่ทันใดนั้นเสียงของยัยผีนั้นกลับเงียบไปครู่หนึ่ง ผ่านไปไม่นานเธอถึงพูดออกมา “นายคิดอะไร ฉันให้นายช่วยเปิดหลุมศพตรงหน้าฉัน จากนั้นก็ใช้ดวงจิตของนาย ช่วยฉันออกมาจากโลง ฉันจะได้ออกไปจากที่นี่ซะที”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ผมก็เงียบไปพักหนึ่ง แล้วเผยสีหน้าอึดอัดใจออกมา

“เธอไม่พูดให้มันเร็วๆละ! ทำตัวลึกลับอยู่ได้” ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็ก แต่ยัยนี้กลับทำตัวลึกลับ ไม่เห็นจำเป็นเลยสักนิด

นี่มันก็แค่เปิดหลุมศพไม่ใช่เหรอ แถมยังแค่ใช้ดวงจิตอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง

 

ผมยังเป็นหนุ่มเป็นแน่น ขอแค่ไม่ทำให้ผมตาย อย่างมากที่สุดใช้เวลาสองสามวันก็กู้คืนมาได้แล้ว

แม่เจ้า เรื่องเล็กแค่นี้ ยัยนี้กลับไม่พูดออกมาให้มันชัดเจน

แต่จู่ๆยัยผีนั้นก็พูดกับผมว่า “ป้ายหลุมฝังศพนี้ของฉันไม่ใช่ป้ายธรรมดา หลุมฝังศพของฉันก็ไม่ได้เป็นหลุมฝังศพธรรมดา ถ้าไม่ระวัง นายอาจจะต้องตายอยู่ที่นี่……”