ตอนที่ 177 ลำธารเล็กๆบนหุบเขา

ภายใต้การนำของท่านนักพรตตู๋ ผมและเฟิงเฉ่วหานเดินตามหลังเขา ไล่ล่าผู้ใหญ่บ้านที่หนีไปอย่างไม่ลดละ

ตามที่ท่านนักพรตตู๋พูด ก่อนหน้านี้ผู้ใหญ่บ้าน ถูกเขาเสกคาถาใส่อย่างลับๆ

และยังมีคาถาที่ใช้ขับไล่แมลงผู้พิทักษ์อีกหนึ่งบท ถ้าผู้ใหญ่บ้านหาคนช่วยไม่ทันเวลา หรือนำแมลงผู้พิทักษ์ตัวใหม่เข้าไปไม่ได้ ผู้ใหญ่บ้านก็จะมีจุดจบเพียงอย่างเดียวคือตาย

และเขายังจะต้องเจ็บปวดมากๆ ชนิดที่ว่าตายอย่างทรมาน

คืนนี้พวกเราต้องตามเขาไปอย่างลับๆเท่านั้น เพราะเจ้าหมอนี้จะต้องไปหาคนที่สมรู้ร่วมคิดกับเขา

แล้วเมื่อถึงเวลานั้น พวกเราก็จะเก็บทีเดียว

 

ถึงจะทำแบบนั้นไม่ได้ พวกเราก็ได้รู้ที่มาของ “ สำนักเชิ่ง ” มากกว่าเดิม

ผ่านไปไม่นาน พวกเราสามคนก็ไล่ตามเข้าไปในภูเขา

ภูเขาลูกนี้มีป่าไม้เขียวชอุ่ม ปกติไม่มีคนภายนอกเข้ามา นอกจากชาวบ้านที่อยู่รอบๆจะเข้ามาหาของป่า ล่าสัตว์ นอกนั้นก็แทบไม่มีคนอื่นเข้ามาอีก

ตอนนี้เป็นตอนกลางดึก ทางในป่าจึงมืดมิดจนพวกเรามองเห็นสิ่งต่างๆได้ไม่ชัดเจน

แต่จะใช้ไฟฉายไม่ได้ พวกเราจึงทำได้เพียงเปิดตา เพื่อเร่งความเร็วในการเดินทาง และปรับมุมมองเท่านั้น

เพราะผู้ใหญ่บ้านบาดเจ็บ ดังนั้นการเคลื่อนไหวของเขาจึงไม่เร็วมาก

 

เมื่อพวกเราเห็นแบบนั้น ขณะที่ไล่ตามผู้ใหญ่บ้าน พวกเราจึงลดฝีเท้าลง เพื่อทิ้งระยะห่างในเขาได้หนีทัน

ในเวลาเดียวกันก็ไม่ทำให้เขาเห็นตัวพวกเรา

เรื่องก็เป็นแบบนี้ เมื่ออีกฝ่ายกำลังวิ่ง พวกเราก็ตามหลังเขาไปเรื่อยๆ

หลังจากนั้นประมาณสองชั่วโมงครึ่ง ผู้ใหญ่บ้านก็มาถึงลำธารเล็กๆแห่งหนึ่ง

บริเวณลำธารเล็กๆแห่งนี้ดูมืดมิดเป็นพิเศษ ไร้ซึ่งแสงจันทร์ ไม่มีร่องรอยของคนอยู่เลย

แต่ผู้ใหญ่บ้านกลับทำท่าทางลับๆล่อเข้ามาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าเขามีจุดประสงค์บางอย่าง

“ เหมือนจะมาถึงแล้ว  ระวังตัวกันด้วยละ ! ” ท่านนักพรตตู๋พูด ขณะเดียวกันก็คอยจับตามองผู้ใหญ่บ้านที่น่ารังเกียจและเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ

 

ผมและเฟิงเฉ่วหานจึงตอบรับเบาๆ “ ครับ ” และก็ไม่พูดอะไรอีกเลย

พวกเรารักษาระยะห่าง เดินตามเขาต่อไป

ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านก็มาถึงฝายเก็บน้ำแห่งหนึ่ง แต่เหนือฝายนั้น กลับมีถ้ำที่มืดมิดตั้งอยู่

ผู้ใหญ่บ้านเพิ่งมาถึงที่นี่ “ บึก ” เขาก็คุกเข่าลงที่หน้าปากถ้ำ

เมื่อเห็นผู้ใหญ่บ้านคุกเข่าลง พวกเราก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกัน พวกเราก็ได้ยินเสียงผู้ใหญ่บ้านพูดกับถ้ำจากที่ห่างไกล เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูทรมานมากๆ “ อา อาจารย์ ช่วย ช่วยผมด้วย ผมจะตายแล้ว…… ”

หลังจากพูดจบ ผู้ใหญ่บ้านก็ก้มหัวคำนับให้ถ้ำหนึ่งครั้ง

 

จากนั้นก็เขาพูดแบบนั้นซ้ำอีกรอบ และคำนับให้ถ้ำเหมือนเดิม

แต่พวกเรากลับทำสีหน้าเคร่งเครียด เห็นได้ชัดว่าคนบงการ อยู่ในถ้ำเหนือฝายนี้

เขาอยู่ในที่ห่างไกลผู้คน และยังเป็นสถานที่มืดมิดผิดปกติ เขาจะต้องไม่ใช่คนดีอะไรแน่

พวกเราต่างถอนหายใจ กำดาบไม้แน่น เตรียมพร้อมลงมือตลอดเวลา

ท่านนักพรตตู๋กลับส่งสัญญาณให้พวกเราอย่าเพิ่งทำอะไรหุนหันพลันแล่น ให้ดูท่าทีของอีกฝ่ายไปก่อน

ผ่านไปประมาณสองสามนาที ในที่สุดในถ้ำก็มีการเคลื่อนไหว

พวกเราได้ยินแค่เสียงชายชราที่เยือกเย็น “ ไอ้คนไม่ได้เรื่อง ใครมันทำให้แกกลายเป็นแบบนี้ฮะ ”

 

ขณะที่เสียงนี้ดังขึ้น ทันใดนั้นเงาของใครบางคน ก็เดินออกมาจากถ้ำ

พวกเราอยู่ค่อนข้างห่างไกล จากตำแหน่งนี้ ทำให้พวกเรามองไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย

แต่ ภายใต้ดวงตาสวรรค์ ผมกลับเห็นชุดที่อีกฝ่ายใส่อย่างชัดเจน

นั้นคือชุดคนตายสีดำ ในเวลานี้เขากำลังยืนอยู่หน้าปากถ้ำ ก้มมองผู้ใหญ่บ้านที่คุกเข่าขอร้องอยู่กับพื้น

พระเจ้า คนอะไร ถึงใส่ชุดคนตาย

เมื่อผู้ใหญ่บ้านเห็นชายคนนั้นปรากฎตัว เขาก็ดีใจอย่างมาก รีบก้มหัวคำนับเขาทันที

 

จากนั้นก็พูดด้วยความตื่นเต้น “ อา อาจารย์ ในที่สุดคุณก็ออกมา ศิษย์ ศิษย์ถูกคนปราบสิ่งช่วยร้ายเล่นงาน พวกมัน พวกมันร้ายกาจมาก ศิษย์ ศิษย์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกมัน และ และแมลงผู้พิทักษ์ก็ตายแล้ว อา อาจารย์ได้โปรดให้แมลงผู้พิทักษ์กับผมใหม่ด้วย ”

หลังจากพูดจบ ผู้ใหญ่บ้านก็คำนับอีกครั้ง

แต่ชายแก่ที่ใส่ชุดคนตายกลับเงียบไปพักหนึ่ง ผ่านไปไม่นาน เขาก็พูดกับผู้ใหญ่บ้านอีกครั้ง “ แกเข้ามานี้ ! ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ท่านนักพรตตู๋ก็พูดออกมาทันที “ เตรียมตัวลงมือ ถ้าเจ้าหมอผีนั้นได้แมลงตัวใหม่ ตอนที่พวกมันกำลังรวมเป็นหนึ่ง พวกเราจะลงมือทันที ! ”

ขณะที่พูด ท่านนักพรตตู๋ยังส่งสัญญาณให้พวกเราเข้าไปใกล้ๆอย่างระมัดระวัง

 

ผมและเฟิงเฉ่วหานเองก็ไม่ได้ทำเรื่องนี้เป็นครั้งแรก พวกเราจึงระวังเป็นพิเศษ เพราะกลัวว่าเท้าจะเหยียบอะไรแล้วทำให้เกิดเสียง

เมื่อผู้ใหญ่บ้านได้ยินชายแก่พูดแบบนั้น ก็ทำหน้าดีใจ รีบคำนับให้อีกฝ่ายทันที “ ขอบ ขอบคุณมากครับอาจารย์ ! ”

จากนั้นเขาก็รีบเดินไปที่ปากถ้ำ แต่ชายแก่ในชุดคนตาย กลับไม่ขยับตัว

เพียงเสี้ยววินาที ผู้ใหญ่บ้านก็มาถึงตรงหน้าของชายแก่

เขาคำนับให้ จากนั้นก็พูดด้วยความเคารพมากๆ “ อาจารย์ เชิญ เชิญมอบแมลงมาเลยครับ ! ”

“ ได้ ! อาจารย์จะให้แกเดี๋ยวนี้ ! ” ชายแก่ชุดคนตายพูดด้วยเสียงที่แหบนิดหน่อย

 

ในใจของผู้ใหญ่บ้านกำลังเบิกบาน เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

แต่ใครจะรู้ผู้ใหญ่บ้านเพิ่งเงยหน้าขึ้น ชายแก่ก็ขยับมืออย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นท่อนเหล็กสั้นสีดำก็ปรากฎขึ้นในมือของเขา

หลังจากหยิบท่อนเหล็กดำออกมา เขาก็แทงไปที่ท้อง ของผู้ใหญ่บ้านทันที

ยังไม่จบเท่านี้ หลังจากแทงเสร็จ ชายแก่ชุดคนตายก็เดินไปข้างหน้า “ งับ ” และกัดลงไปที่คอของผู้ใหญ่บ้านทันที

เขาใช้มืออีกข้าง กอดรัดร่างของผู้ใหญ่บ้านเอาไว้ ทันใดนั้นในปากของเขาก็ส่งเสียง “ ซูดซูดซูด ” ออกมาอย่างต่อเนื่อง

 

เขากำลัง กำลังดูดเลือดงั้นเหรอ

ผู้ใหญ่บ้านดิ้นทุรนทุราย ร้อง “ อ๊าก ! ” ออกมาทันที

เสียงกรีดร้องของเขา ดังก้องไปทั่วสายธาร ทำให้ฝูงนกแตกตื่นตกใจ

ถึงพวกเราจะเห็นฉากนี้จากที่ห่างไกล แต่ก็ตกใจเช่นกัน

นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ใช่ว่าจะเอาแมลงผู้พิทักษ์ตัวใหม่ให้ผู้ใหญ่บ้านหรอกเหรอ

ทำไมตอนนี้ ถึงฆ่าเขาละ แถมยังกัดคอผู้ใหญ่บ้านอีก

เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเราสามคนก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ

 

เมื่อกี้ยังสงบดุจสายน้ำ ผลลัพธ์เพียงผ่านำแแค่ชั่วอึดใจผู้ใหญ่บ้านก็ถูกกัดคอ และโดนแทงทะลุท้องแล้ว

หลังจากเสียงกรีดร้องดังขึ้น ภายใต้ดวงตาสวรรค์ หัวของผู้ใหญ่บ้านก็ติดไฟ มันเริ่มลุกลามอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเขาใกล้ตายแล้ว

ภายใต้ลมหายใจเฮือกสุดท้าย ผู้ใหญ่บ้านพยายามพูดออกมาว่า “ อา อาจารย์ ทำ ทำอะไร…… ”

ผลลัพธ์เสียงเพิ่งเงียบลง อาจารย์คนนั้นก็ถอนหายใจ เขาดึงท่อนเหล็กออก “ ของที่ไม่ได้เรื่อง แม้แต่แมลงผู้พิทักษ์ยังรักษาเอาไว้ไม่ได้ แล้วฉันจะยังเก็บแกเอาไว้ทำไมละ ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถีบผู้ใหญ่บ้านหนึ่งครั้ง

 

“ ปัก ” ร่างของผู้ใหญ่บ้านล้มลงกับพื้น ดวงตาเบิกกว้าง เขานอนตายตาไม่หลับ

พวกเราที่อยู่ห่างออกไป 10 เมตรถึงกับตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าผู้สมรู้ร่วมคิดของผู้ใหญ่บ้านจะโหดขนาดนี้ เขาฆ่าผู้ใหญ่บ้านหน้าตาเฉย

แต่ไม่รอให้พวกเราได้สติกลับคืน ทันใดนั้นชายแก่ชุดคนตายกลับมองมาทางซากหินที่พวกเราซ่อนอยู่

เขาพูดออกมาอย่างเย็นชา “ สหายนักพรตทั้งสามท่าน ในเมื่อมาแล้ว ทำไมไม่ออกมาเจอกันหน่อยละ ”

เสียงพูดไม่ดังมาก แต่พวกเรากลับได้ยินอย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของพวกเราก็ตกตะลึงอีกครั้ง

 

บัดซบ มันรู้ตัวแล้ว

“ อาจารย์ ทำยังไงดี ” เฟิงเฉ่วหานถาม

ท่านนักพรตตู๋มองหน้าพวกเราสองคนแวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหนักแน่น “ ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราถูกจับได้แล้ว งั้นก็ออกไปกันเถอะ ! ”

หลังจากพูดจบ ท่านนักพรตตู๋ก็เดินออกไปจาซากหิน

ผมเองก็ไม่คิดมาก รีบตามออกไปติดๆ

จนกระทั่งตอนนี้ ผมถึงมองเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของอีกฝ่าย

ใบหน้าของเขามีริ้วรอยเหี่ยวย่น ริมฝีปากมีคราบเลือดสีแดงติดอยู่

 

แต่ใบหน้าแบบนี้ ดวงตาคู่นั้น ทำไมผมยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตา

ขณะที่ผมกำลังสงสัย ชายชุดคนตายก็เงียบไปพักหนึ่ง แต่ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะฮ่าๆให้กับพวกเรา “ ไม่ใช่ศัตรูที่ไม่ได้เจอกันนานหรอกเหรอ ที่แท้ก็เป็นพวกเจ้าสามคน หลังจากกันที่ป่าช้าเก่า จนถึงวันนี้ก็ครึ่งปีได้แล้วซินะ…… ”