ตอนที่ 188 งานฉลองของผี

ตอนมู่หลงเหยียนเล่า ผมคิดว่าสิ่งที่มู่หลงเหยียนต้องเผชิญ มันน่าหดหู่มาก

ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่า ในช่วง 300 ปีมานี้ เวลาส่วนใหญ่ของมู่หลงเหยียน จะกลายเป็นหุ่นเชิดขององค์กรตาผีชั่ว

ถูกควบคุมร่างการ และความคิด กลายเป็นเครื่องจักรสังหารชิ้นหนึ่ง

วันเวลาเหล่านั้น มันไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้เลยสักนิด

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ องค์กรตาผีชั่วนี้ยังไม่กลัวฟ้ากลัวดิน

และยังสามารถแยก “ ที่มาของวิญญาณ ” ออกจากผีได้ ที่มาของวิญญาณคืออะไรงั้นเหรอ

มันก็เหมือนกับสิ่งที่ใช้พิสูจน์ตัวตนของคนในปัจจุบัน ถ้าสิ่งที่พิสูจน์ตัวตนของตัวเองหายไป ใครคนนั้นก็จะกลายเป็นคนไร้บ้านไม่มีหลักฐานใดๆระบุว่าเขาเป็นใครมาจากไหน

 

เมื่อวิญญาณไม่มีที่มาของวิญญาณ อย่าว่าแต่ไปเกิดใหม่เลย แม้แต่ไปลงนรก พวกเขาก็ยังทำไม่ได้

ไม่พูดไม่ได้ ความสามารถเหนือธรรมชาติขององค์กรชั่วนี้ ช่างน่าทึ่งจริงๆ

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ผมก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูดกับมู่หลงเยียนต่อ “ น้องศพ งั้นพวกเธอแน่ใจเหรอว่าจะเอาที่มาของวิญญาณกลับมาได้ ”

มู่หลงเหยียนเห็นผมกังวล จึงอดไม่ได้ที่เค้นเสียงดัง “ เฮอะ ” “ นายจะกังวลอะไรขนาดนั้น ”

“ งั้นที่มาของวิญญาณพวกเธอถูกซ่อนเอาไว้ที่ไหน ไม่แน่ในอนาคตฉันอาจช่วยเธอได้ ! ” ผมพูดต่อ

แต่มู่หลงเหยียนกลับส่ายหัว “ นอกนั้น นายไม่รู้จะปลอดภัยกว่า แต่นายสบายใจได้ ! ในช่วง 3 ปีนี้ ฉันจะต้องคิดวิธียุติการแต่งงานของเราสองคน คืนอิสระให้นาย และไม่เป็นภาระให้นายต้องลำบากแน่ ”

 

เมื่อได้ยินมู่หลงเหยียนพูดแบบนั้น ในใจของผมก็เศร้าขึ้นมาทันที

แม้มู่หลงเหยียนจะนิสัยไม่ดี ชอบขู่ผมบ่อยๆ

แต่เธอก็ไม่ใช่ผีเลวร้าย และยังเคยช่วยชีวิตผมเอาไว้หลายครั้ง

ตอนนี้ผมก็เป็นคนปราบสิ่งชั่วร้ายแล้ว เจ้าองค์กรตาผีนี้ ยังเป็นองค์กรชั่วอีก

ส่วนตัวของผม องค์กรตาผีชั่ว เป็นหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบ จะเรียกว่าภาระได้ยังไง

ผมไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะมันตรงข้ามกับจิตใต้สำนึกของผมอย่างสิ้นเชิง “ ยุติการแต่งได้หรือไม่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือเธอปลอดภัย ได้ที่มาของวิญญาณคืน ! และฉันก็ไม่ได้กลัวตาย อย่างน้อยอีกสามปีข้างหน้าพวกเราก็ได้อยู่ด้วยกัน หรือไม่ก็ตายแค่นั้น…… ”

 

ผมพูดดังลั่น เสียงทั้งหมดถูกส่งออกมาจากปอด

บางทีมู่หลงเหยียนคงคิดไม่ถึง ว่าคำพูดที่ออกมาจากจิตใต้สำนึกของผม จะไม่มีความลังเลเลยสักนิด

ผมไม่ดูกังวลเลยสักนิด ถ้าเธอล้มเหลว เธอก็ตาย มันอาจทำให้ผมต้องเดือดร้อนไปด้วย แต่ผมกลับเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ

ช่วงเวลานั้นมู่หลงเหยียนอึ้งไปในทันที แววตาของเธออดไม่ได้ที่จะส่องประกายความรู้สึกแปลกๆออกมา

ผมเห็นมู่หลงเหยียนยืนอึ้ง เงียบไม่พูดไม่จา จึงคิดว่าเธอไม่เข้าใจที่ผมพูด ผมจึงพูดออกมาอีกครั้ง “ อาจารย์ของฉันเคยบอกว่า การแต่งงานมันยุติไม่ได้ แต่เรื่องที่มาของวิญญาณเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า ตอนนี้พวกเราจะต้องใส่ใจกับเรื่องนั้น และฉันกับองค์กรตาผีก็เป็นศัตรูกัน ถึงตอนนั้นเธอก็บอกฉันหน่อย ไม่ว่ามันจะเป็นปีศาจแบบไหน หรือนักพรตชั่ว ฉันก็จะฝังพวกมันให้จมดิน ! ”

 

ผมพูดด้วยความเดือดดาล อารมณ์ขึ้นสุดๆ

ในเวลานี้เองที่มู่หลงเหยียนได้สติกลับมา ปากของเธอค่อยๆยิ้มกว้าง อย่างไม่ได้ตั้งใจ “ ชั่งเถอะ เรื่องของตัวเองยังจัดการไม่ได้ ยังคิดจะมาช่วยฉันหาที่มาของวิญญาณ นายไปฝึกวิชาให้ดีๆก่อนเถอะ ! แล้วนายก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องที่มาของวิญญาณด้วย ”

“ ไม่ใช่…… ”

ผมยังอยากพูดอะไรอีกหน่อย ผลลัพธ์มู่หลงเหยียนกลับเอื้อมมือมาปิดปากผมเอาไว้ “ พอแล้ว คืนนี้เรื่องที่ฉันเล่าให้นายฟัง ต้องหยุดที่ตรงนี้ แล้วก็จำเอาไว้ ฉันห้ามให้นายเอาเรื่องนี้ไปเล่ากับคนนอกฟังเด็ดขาด มีคนรู้น้อยเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีอันตรายน้อยลงเท่านั้น องค์กรตาผีมีอำนาจมาก มันมีสาวกทั่วทุกมุมโลก จนนายจินตนาการไม่ถูกเลยละ…… ”

 

ตอนนี้มู่หลงแหยียนพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก ผมเห็นมู่หลงเหยียนพูดถึงขนาดนี้แล้ว จะพูดต่อไปก็คงไม่ดี ดังนั้นผมจึงทำได้เพียงหุบปากเงียบเอาไว้

และผมรู้ดี คืนนี้ที่มู่หลงเหยียนยอมเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟัง ก็เพราะคืนนี้ผมให้ความร่วมมือแสดงละครกับเธอโดยดี

ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของเธอ เรื่องพวกนี้คงไม่ได้มาเข้าหูของผมแม้แต่คำเดียว

ผมสงบจิตใจสักพัก จากนั้นก็พูดปิดหัวข้อนี้ทันที “ โอเค ! ไม่พูดก็ได้ คืนนี้เป็นวันเกิดอายุครบ 300 ปีของเธอ ฉันขอให้เธอมีความสุข แล้วฉันก็เอาเค้กมาให้เธอด้วย อีกเดี๋ยวจะตัดให้เธอกินนะ ! ”

 

มู่หลงเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มอย่างมีความสุข “ งั้นพวกเราออกไปกันเถอะ ! ”

ผมตอบรับ “ อือ ” จากนั้นพวกเราก็อ้อมหลังเวที เดินออกไปจากตรงนี้

คืนนี้ ผมคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา มู่หลงเหยียนดีต่อผมที่สุด เธอยังคุยกับผมเยอะขนาดนั้น เล่าเรื่องในอดีตของเธอให้ผมฟังด้วย

แม้จะพูดไม่ละเอียดมากนัก มันเป็นเพียงเรื่องคราวๆ แต่ผมกลับได้รู้เรื่องที่แท้จริงของมู่หลงเหยียนมากกว่าเดิม

ตอนนี้พวกเราเดินออกมาจากหลังเวทีแล้ว เสียงคนข้างนอก ที่กำลังดื่มกินและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานก็ดังขึ้นเป็นระลอก

ดูจากภายนอก ผีพวกนี้ดูไม่ต่างอะไร กับตอนที่คนทั่วไปดื่มเหล้ากินข้าว พูดคุยโม้กันอย่างครึกครื้น

 

เพียงแต่การคงอยู่ ของพวกเราคนเป็นกับคาตาย มีบางอย่างแตกต่างกัน

เมื่อผมและมู่หลงเหยียนปรากฎตัว ก็กลายเป็นดาวเด่นของงานทันที

แขกที่อยู่รอบๆต่างโบกมือและเข้ามาทักทาย หนึ่งคือมาอวยพรวันเกิดให้มู่หลงเหยียน สองคือมาอวยพรให้พวกเราอยู่ด้วยกันไปร้อยๆปี

ผมอยู่ภายใต้การนำของมู่หลงเหยียน พวกเราต่างพูดตอบกลับทีละคนๆ และยังถือแก้วไวน์ไปคารวะทั้ง 20 โต๊ะ

ระหว่างนั้น มู่หลงเหยียนยังแนะนำให้ผมรู้จักกับ “ สายลม ” ที่ทรงเกียรติทั้งหลาย

 

เช่นหัวหน้าผู้ดูแลภูเขาแถวนี้  “ ผู้เฒ่าเถ่ชาน ” ผู้นำของสุสานต่างๆ “ ผู้ดูแลกวน ” และผู้นำของสุสานต่างๆ “ หัวหน้าผี ”

แม้จะเป็นผู้นำทั้งหมด แต่เพราะทุกตนต่างปกครองอยู่ในพื้นที่ที่ต่างกัน ดังนั้นคำที่ใช้เรียก จึงแตกต่างเฉพาะตัว

ต่อหน้าผีผู้เฒ่าเหล่านี้ ผมสุภาพสุดๆ

เพราะผีผู้เฒ่าเหล่านี้ล้วนเป็นผีที่ดี คอยปกป้องดูแลความสงบสุขและความเรียบร้อย

อีกอย่างพวกเขายังเป็นมิตรของมู่หลงเหยียน ในอนาคตถ้าเจอปัญหาอะไร ผมก็อาจใช้ความสัมพันธ์นี้ ขอความช่วยเหลือจากเหล่าผีผู้เฒ่าได้

 

หลังจากเดินครบหนึ่งรอบ ผมและมู่หลงเหยียนก็มาถึงโต๊ะที่หวางเป่าเฉิงและโจวหยุนนั่งอยู่

คนรับใช้สองคนของโจวหยุนเห็นเราสองคนเดินเข้ามา จึงหลีกทางให้พวกเรานั่งลง จากนั้นก็ไปนั่งโต๊ะอื่นที่ยังว่างอยู่

พวกเราเพิ่งนั่งลง ทันใดนั้นบอสของสุสานจินชานหวางเป่าเฉิงก็ยกแก้วขึ้น พูดกับผมและมู่หลงเหยียนว่า “ ฮ่าฮ่าฮ่า คิดไม่ถึงจริงๆว่าน้องชายจะเป็นสามีของแม่นางมู่หลง ยินดีด้วยยินดีด้วย มาฉันขอดื่มให้พวกคุณทั้งสองคน ! ”

ผมหัวเราะ “ ฮ่าฮ่าฮ่า ” จากนั้นก็ยกจอกเหล้าขึ้น “ พี่หวางเกรงใจแล้วครับ ! ”

หลังจากพูดจบผมก็ดื่มจนหมดจอก แม้ผมจะไม่รู้ว่าอาหารและเครื่องดื่มที่อยู่บนโต๊ะผีมาจากไหน แต่รสสัมผัสของเหล้าถือว่าดีเลยทีเดียว ผมรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าเหล้าเหมาไถที่อาจารย์ซ่อนเอาไว้ดื่มคนเดียวซะอีก

 

และมันยังไม่ทำให้เมาง่าย ยิ่งดื่มก็ยิ่งรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ

ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีอาหารแปลกๆที่วางอยู่เต็มโต๊ะ

ดึกขนาดนี้ แถมยังมีสายลมเอื่อยๆพัดเข้ามาตลอด แต่ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ อาหารพวกนี้กลับยังร้อนอยู่

และรสชาติยังจัดว่าอร่อยมาก แต่ผมดื่มเหล้าไปเยอะขนาดนั้น และกินอาหารไปจำนวนมาก กลับไม่รู้สึกอิ่มเลยสักนิด

ตอนนั้นผมยังไม่ได้สนใจเรื่องนี้ กลับกันคนที่เป็นจุดเด่ดอย่างผม จึงมีผีจำนวนมากมาขอดื่มเหล้ากับผม และผมก็ไม่ปฏิเสธใครเลยสักคน

จนมู่หลงเหยียนต้องเตือนผม บอกให้ผมดื่มน้อยๆหน่อย ไม่อย่างนั้นผมจะเมาแอ๋

 

แต่ผมกลับไม่รู้สึกเมาเลยสักนิด ผมจึงไม่เชื่อคำเตือนของเธอ

ตอนนั้นผมจุดเทียนบนเค้กให้มู่หลงเหยียน จากนั้นก็ตัดเค้กให้เธอ

มู่หลงเหยียนดีใจมาก เธอยิ้มหวานอย่างมีความสุข

ผมค่อยๆรู้ว่า การดื่มฉลอง และพูดคุยกับเหล่าผี มันน่าสนุกขนาดนี้

คนที่ทำธุรกิจจัดการศพทั้งหมด กับคนปราบสิ่งชั่วร้ายทั้งหลายมีใครเคยทำเรื่องแบบเดียวกับผมบ้าง

ช่วงเวลาหนึ่งได้เลี้ยงฉลองกันอย่างยาวนาน ระหว่างนั้นยังไม่เห็นใครเดินจากไปเลยสักคน

 

ผมเองก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน จนกระทั่งผมได้ยินเสียงไก่ขันที่กลางป่า วินาทีนั้นมันดังก้องไปทั่วบ้านผี

และเมื่อเสียงไก่ขันดังขึ้น สถานที่ที่เคยคึกคัก ก็ดูเหมือนจะหยุดลงดื้อๆ บรรยากาศเงียบกริบไร้ซึ่งผู้คนทันที

ตอนนั้นแขกทุกคน ต่างเงียบนิ่ง และค่อยๆหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเอง

ไม่ใช่แค่นั้น เมื่อวินาทีก่อนผมที่เคยเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่หลังจากเสียงไก่ขันดังขึ้น ผมกลับโลกหมุน ร่างกายอ่อนเพลียทันที

สิ่งที่สำคัญคือ ผมรู้สึกว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ย้อนขึ้นมาในหัวของผม เปลือกตาหนักอึ้ง วินาทีนั้นผมยกมือไม่ขึ้นเลยสักนิด……