MVDB : ตอนที่ 134

 

หลังจากยานคุนหลุนสไตล์ไฟท์เตอร์ลงจอด ลีที่อยู่ในร่างของโกลเด้นบอยก็เดินออกมาอย่างเด่นสง่า

 

ด้านหน้าของเขาคือ แดนนี่แรนด์ ผู้ก่อตั้งตึกนี้กําลังยืนรอลีอยู่

 

เอาจริงๆลีแค่เอายานมาจอดไว้เฉยๆ

 

แต่ทางด้านแรนด์ เขาก็เอาแต่แอบคิดว่าลีจะมาสอนอะไรให้เขา แต่สุดท้ายก็ว่างเปล่า มันเป็นเพียงแค่การเอายานมาฝากจอดไว้เฉยๆ

 

หลังจากที่เสร็จแล้ว ลีก็บินตรงกลับบ้านทันที ซึ่งระยะทางก็ไม่ได้ไกลมากนัก ระยะแค่เพียง 7-8 กิโลเมตร

 

เมื่อกลับมาถึงลีก็เดินเข้าร้านอย่างสบายใจ พร้อมกับทักทายคอลลีนและลอวน่า แต่เมินเฉยต่อปีเตอร์ที่กําลังถูพื้นอยู่

 

ลีไม่พูดอะไรมากเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นชั้นสองของร้านค้าทันที

 

“มันอยู่ที่ไหนกันนะ…”

 

ลีมองซ้ายขวา แล้วก็พบว่าตําแหน่งข้างๆโต๊ะทีวีมีวัตถุสีดําวางอยู่ซึ่งต่อสายระโยงระยางเต็มไปหมด แน่นอนว่ามันคืองานของโทนี่ฟรายเดย์นั่นเอง

 

“เยี่ยมนี่”

 

หลังจากที่เห็นแล้วลีก็สบายใจ เดินตรงดิ่งไปที่ห้องใต้ดินทันที เพื่อดูสภาพอินฟินิตี้สโตนของเขา

 

ในอีกสามวันต่อมา คอลลีนหมดความอดทนมากที่ห้องนอนของเธอนั้นมีถ้ําใต้ดินซึ่งต่อเชื่อมไปถึงชั้นใต้ดินของลี

 

เป็นบ้ารึไง? เป็นตุ่นหรือกระต่ายงั้นหรอ? อยากจะสานสัมพันธ์กันในชั้นใต้ดินว่างั้นเถอะ?

 

คอลลื่นบนเป็นไฟ

 

ซึ่งนั่นก็ทําให้ลีปวดสมองมาก แต่ว่าเรื่องพวกนี้ก็หายหมด จากหัวลีทันทีเมื่อเข้าถึงวันที่สี่

 

นั่นก็เพราะว่า ดราก้อนบอลล่วงหล่นจากกล่องจักรวาล เมื่อลีไปเปิดดูก็พบว่าก้อนหินที่แห้งเฉาในตอนนั้นได้กลายมาเป็นลูกแก้วที่เต็มไปด้วยพลังงานแล้ว!

 

สีไม่รอช้า ก้มเก็บขึ้นมาใส่กล่องและวิ่งออกมาจากชั้นใต้ดินอย่างรวดเร็ว

 

เขามองดูที่หลังมือตัวเองก็พบว่าดาวทั้งห้าที่มือของเขา นั้นส่องสว่างแล้วเหมือนกัน

 

“จะไปไหนหน่ะ เที่ยวรอบโลกรึไง?”

 

คอลลีนจ้องมองลีด้วยสายตาที่โกรธแค้นและถามต่อ “แล้วเรื่องร้านอาหารหน่ะว่าไง?”

 

“ปิดไปก่อน!” ตอบกลับพร้อมกับโบกมือ “คิดซะว่าให้ลอวน่าและปีเตอร์พักผ่อนอีกสองสามวัน”

 

คอลลีนนั่งคิดอยู่พักนึงแล้วถามกลับ “แค่สองสามวัน? ครั้งก่อนก็เห็นหายไป 20 กว่าวันนี่?”

 

“ใช่” ลีพยักหน้า “แต่ครั้งนี้มันสะดวกสบายมากขึ้นหน่า คงใช้เวลาไม่เกินสัปดาห์หรอก”

 

“อ๋องั้นหรออ…” คอลลีนกัดกรามพูดหลังจากนั้นก็พยักหน้าและพูดต่อ “งั้นชั้นไปเก็บกระเป๋าแปป เราจะไปกันเมื่อไหร่หล่ะ?”

 

“ตอนนี้!”

 

“ห้ะ นายซื้อตั๋วให้ชั้นแล้วงั้นหรอ?”

 

“ป่าวอะ ไปเครื่องบินส่วนตัว ตัวไม่ต้อง แต่พาสปอร์ตต้องมีนะ”

 

“ห้ะ? ไหนหล่ะ ของแรนด์หรอหรืออยู่ที่สตาร์ค?”

 

“ไม่ทั้งนั้น มันคือของผม!”

 

“ของนาย? ไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทําไมไม่รู้”

 

“ก็สองสามวันก่อน เรื่องมันยาวหน่ะ เอาไว้เห็นเองดีกว่า”

 

1 ชั่วโมงต่อมา กระเป๋าถูกเก็บเรียบร้อยแล้วทุกอย่าง คอลลีนและลีก็ตรงมาถึงดาดฟ้าตึกดีเฟนเดอร์ของแรนด์

 

“มันจะไปมียานแบบนี้อยู่บนดาดฟ้าตึกได้ยังไง?”

 

คอลลีนที่ขึ้นมาแล้วแต่ไม่เห็นยานก็ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น

 

“ลองดูดีๆสิ้” ลีก้มลงไปทําอะสักอย่าง หลังจากนั้นยานก็ค่อยๆโผล่ออกมา