ตอนที่8 ลอวน่า เลนเช่อ!

“คนรวยงั้นหรอ…”

คอลลีนนิ่งไปพักนัง เพราะรู้สึกว่าภาพมันคุ้นๆ “คนรวยที่นายหมายถึงนี่คือ… คนที่ชื่อว่าแดนนี่แรน รึเปล่า?”

ลีก็ตกใจมากเหมือนกัน “เอ้า! รู้ได้ไงอะ?”

“เขาก็เคยมาปิดร้านชั้นเหมือนกัน โดยให้ค่าเสียหายเป็นค่าเช่ายิม 3 เดือน!”

“…”

คอลลีนมองมายังลีแบบเงียบๆ และไม่พูดอะไรต่อเกี่ยวกับเรื่องเงิน หลังจากนั้นเธอก็ไปนั่งเก้าอี้และพูด “แล้วข้อเสนอของเรายังเหมือนเดิมใช่ไหม?”

“แน่นอนสิ! ว่าแต่เธออยากได้แบบที่ใช้จริงหรือแบบที่ย่างบาบีคิวหล่ะ?”

“ถ้างั้นขอลองก่อนได้มั้ย?”

“ได้ เอาสิ!”

ลีรีบไปหยิบจากใหญ่ที่มีเนื้อสไลด์เพื่อนำมาย่างโดยพลังกิต่อหน้าคอลลีน เนื่องจากคอลลีนเคยเห็นพลังกระดาษมาก่อนหน้านี้เลย และการย่างบาบีคิวนี้มันก็ดูแตกต่างออกไป เมื่อลีย่างบาบีคิวเสร็จ เธอจึงรีบถามทันที “มันแปลกมาเลยอะ นี่มันเทคนิคอะไรกันหรอ? แล้วนายทำได้ยังไง?”

“นี่มันเป็นพื้นฐานของพลังกิเลยนะ แค่ใช้พลังกิเท่านั้น ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย และอีกอย่างการที่ใช้พลังกิย่างบาบีคิวมันก็ช่วยฝึกฝนการคุมพลังกิได้ดีเลยแหล่ะ”

หลังจากที่คอลลีนได้ยินลีอธิบาย ลีก็ยื่นมีดและส้อมมาให้ทันที “ลองกินดูสิ”

“ขอบคุณนะ”

“ทานให้อร่อยย! ผมต้องไปรับแขกต่อล้ะ อยู่คนเดียวไปนะ!”

“จ้า ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก”

เมื่อตกค่ำ ร้านอาหารก็แน่นอีกครั้ง และคราวนี้ลีก็เตรียมตัวมาดีกว่าเดิม เขาเตรียมข้าวของอะไรไว้เรียบร้อยแล้ว แถมยังมีคอลลีนคอยช่วยทำงานอีกด้วย หลังจากนั้นก็มีหญิงสาวผมสั้นอายุราวๆ 17-18 ปี เข้ามาคุยกับลีและคอลลีน เพียงแค่เธอมองก็เข้าใจว่าลีเป็นลูกน้องของคอลลีน เพราะจากท่าทางการทำงานแล้วนั้นลีดูไม่โปรเอาส้ะเลย

ด้วยการที่มีสองผู้ช่วยเหลือแบบนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ง่ายขึ้นมากสำหรับลี จนหลังจากนั้นไม่นานช่วงเวลามื้อค่ำก็หมดลง ลีเดินไปปิดร้าน คอลลีนก็เดินเข้าไปคุยกับหญิงสาวผมสั้นทันที “พักกันดีกว่าเนอะ มานั่งเล่นคุยกันดีกว่า”

ทั้งสามนั่งคุยกัน ลีมองไปยังหญิงสาวผมสั้นและแนะนำตัวทันที “สวัสดี ผมลี เป็นเพื่อนกับคอลลีนมานานแล้ว”

เธอคนนี้เมื่อดูรวมๆแล้วก็ถือว่าน่ารักดี ใบหน้าเล็ก ผิวขาว หุ่นบาง ราวกับลมพัดเมื่อไหร่ก็ปลิว แต่ดวงตาของเธอนั้นดูมีไฟ แข็งแกร่ง โชดช่วงสุดๆ เมื่อเธอได้ยินลีแนะนำตัว เธอก็ตอบกลับไปด้วยความระแวง “ลอวน่า เลนเช่อ”

“ถ้างั้นของเรียกว่า ลอวน่า นะ?”

หลังจากนั้นลอวน่าก็พยักหน้า ลีก็ถามต่อทันที “ลอวน่า ผมจะให้เงินเดือนคุณ 1500ดอล และจะใช้เวลาทำงานเป็นกะซึ่งมีสองกะ โดยทำกะล้ะ 3ชั่วโมง ซึ่งก็คือตอบบ่ายและตอนเย็น นอกเหนือจากนี้ก็จะมีอาหารและที่พักฟรี แล้วอีกอย่างคือผมยังไม่มีผู้ช่วยในครัว ดังนั้นถ้าคุณมาช่วยผมเตรียมของด้วยจะให้ค่าจ้างอีกชั่วโมงละ 8ดอลสำหรับแต่ละหน้าที่ที่คุณทำเพิ่ม ทั้งหมดก็มีเท่านี้ มีปัญหาอะไรตรงไหนไหม?”

การที่ลอวน่าเป็นเด็กกำพร้านั้นก็ทำให้เธอใช้ชีวิตลำบากพอตัว บางครั้งต้องนอนข้างถนน ต้องทำงานเพื่อหาค่าใช้จ่ายประจำวัน

และเธอยังมีประวัติว่าเป็นโจรอีกด้วยจึงไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงาน ซึ่งข้อเสนอของลีก็ถือว่าดีมากเลย เธอจึงพยักหน้าทันที “ไม่มีปัญหาอะไร ชั้นจะทำทุกอย่างที่สั่งและทำทุกหน้าที่ที่ทำได้เพื่อเงินที่มากขึ้น!”

“ก็ดี!” ลีพยักหน้ากลับ “เธอว่าไงคอลลีน?”

“ชั้นไม่ติดอะไรอยู่แล้ว” คอลลีนยิ้มพร้อมกับหยอกกลับ “แค่รังแกนักเรียนของชั้นแล้วกัน!”

“ฮ่าๆ งั้นทั้งหมดก็มีเท่านี้!” ลีขำหลังจากนั้นก็พูดกับพนักงานใหม่ว่า “ลอวน่า ยินดีต้อนรับสู่ภัตรคารอาหารจีนลี นะ!”

ลอวน่าตกใจมาก หลังจากนั้นก็ยืนขึ้นจับมือลีขอโทษทันที “ขอโทษนะ ว่าแต่ต้องให้เรียกว่าหัวหน้ารึเปล่า?”

“เอาที่สบายเลย! นี่มันก็แค่ร้านอาหารเล็กๆ ไม่ได้มีกฎอะไรมากมาย อยากจะเรียกว่าหัวหน้า หรือว่าลี อะไรก็ได้หมดเลย”

ลอวน่าเงียบไปพักนึง ถึงจะพูดว่า “ถ้างั้นขอเรียกว่าหัวหน้าแล้วกัน!”

“โอเค!” ลีพยักหน้า หลังจากนั้นก็ถามเพิ่มเติม “ลอวน่า แล้วเธอมีที่อยู…?”

คอลลีนรีบเข้าไปขัดจังหวะลีทันที พร้อมกับกระซิบว่า “ลี เธอไม่มีที่อยู่ นายต้องไปจัดห้องให้เธออยู่ส้ะ!”

ลอวน่าพูดด้วยความเขิลอายและกังวล “ไม่เป็นไรก็ได้ หนูอยู่ข้างนอกได้สบาย”

“ไม่ๆ” คอลลีนมองอย่างจริงจัง “อยู่ไหนหล่ะ? ตึกร้างงั้นหรอ? อยากโดนจับข้อหาบุกรุกพื้นที่คนอื่นรึไงเล่า!?”

เมื่อลอวน่าได้ยินแบบนั้นก็ตอบกลับคอลลีนทันที “โห่ อาจารย์ หนูออกจะสบาย มีอิสระอยากอยู่ที่ไหนก็ได้!”

“ชั้นเป็นอาจารย์….”

“อะแห่มๆ คอลลีนอย่ากังวลไป” เมื่อเห็นว่าสองคนนี้เริ่มคุยกันหลายประเด็นแล้ว ลีจึงรีบมาแทรกทันที “เอ่อลอวน่า ผมเตรียมห้องไว้ให้แล้วแหล่ะที่ชั้นบนสุด เธอจะอยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่ก็ได้ ถ้าลำบากใจก็นอนนี่ก่อนคืนนึงละกัน หลังจากนั้นจะว่าไงก็แล้วแต่ โอเคมั้ย?”

ลอวน่าพยักหน้า และนิ่งไปพักนึง ก่อนจะพูดว่า “หัวหน้า ยังมีโต๊ะที่ยังไม่ได้ทำความสะอาด ถ้างั้นหนูไปจัดการก่อนนะ!”

“เอาสิ ถ้างั้นก็ฝากล้างจานด้วยล่ะ งานเธอวันนี้ก็มีเท่านี้แหละ”

“โอเค!”