ตอนที่11 ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์

‘ไม่อยากจะเชื่อเลย’ ลีคิดในใจ

และเมื่อเด็กคนนี้บอกว่าตัวเองเป็น ปีเตอร์ ลีก็รีบสัมผัสพลังกิโดยเร็ว และผลที่รู้ก็คือพลังกิของเขายังเป็นธรรมดาอยู่ แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยนะหลังจากที่ไอร่อนฟิสเข้ามาที่ร้านเขา คนแกร่งๆมากมายก็เข้ามากันเต็มไปหมด

ในตอนนี้ เขายังไม่โดนแมงมุมกัน!

“ผมชื่อว่า ลี” ลีแนะนำตัวทันทีหลังจากเงียบไปพักนึง “ปีเตอร์ อายุเท่านายทำงานได้แล้วงั้นหรอ? ผมไม่อยากใช้แรงงานเด็กนะ”

“แน่นอนสิ!” ปีเตอร์พยักหน้า หลังจากนั้นก็หยิบแฟ้มออกมาจากกระเป๋าของเขา “หัวหน้าลีครับ ดูนี่สิผมอายุ 16ปี!”

หลังจากที่ลีเปิดดูแฟ้ม ก็พูดขึ้นมา “ปีเตอร์ นายยังอยู่ไฮสคูลนิ? ผมไม่มีแผนว่าจะรับพนักงานชั่วคราวนะ”

“ไม่ๆ!” ปีเตอร์ส่ายหัว “ใช่สิๆ ผมยังอยู่ไฮสคูล ผมจะมาทำในวันหยุดสุดสัปดาห์ ส่วนวันธรรมดาผมก็จะมาทำตอนเช้า จนถึงกลางวัน และหลังจากนั้นก็จะกลับไปเรียนต่อ แล้วก็มาทำต่อตอนเย็น แบบนี้จะได้ไหม? ชั่วโมงการทำงานครบไหม?”

“ปีเตอร์ ร้านของผมเปิดถึง 2-3ทุ่มนะ นายจะกลับบ้านดึกเอานะ?”

“ครอบครัวผมเสียไปหมดแล้ว ในเหตุการณ์เครื่องบิน” ปีเตอร์ทำน้ำเสียงเศร้า “แต่ผมจะให้ผู้มีอุปการะเซ็นต์เอกสารได้”

ลีมองไปยังปีเตอร์และพูดขึ้นว่า “เสียใจด้วยนะเรื่องนั้น จริงๆแล้วไม่กี่เดือนก่อน ผมก็เสียครอบครัวผมไปในเหตุการณ์เครื่องบินเหมือนกัน”

“อ๋อมันเป็นแบบนี้นี่เอง ถึงว่าล่ะทำไมเจ้าของร้านยังดูหนุ่มอยู่เลย!”

หลังจากนั้นลีก็เดินเข้าไปตบบ่าของปีเตอร์และพูด “นายยังเด็กอยู่เลย ควรอยู่ที่โรงเรียนให้มากกว่านี้นะ ทำงานที่นี่มันสิ้นเปลืองเวลาชีวิตเกินไป นายไม่เหมาะกับที่นี่หรอก!”

“ไม่นะหัวหน้า เชื่อผมสิ ผมผลการเรียนดีจะตาย มันไม่รบกวนเวลาเรียนผมหรอก ได้โปรดเถอะนะครับหัวหน้าลี ผมใช้เงินญาติผมมาเยอะแล้ว อยากจะหาใช้เองบ้าง!!”

ลีเริ่มจะใจอ่อนขึ้นมาแล้วในตอนนี้ “ถ้าตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆล่ะก็ ไปให้ผู้มีอุปการคุณเซ็นต์มาให้ได้ แล้วผมจะรับคุณ!”

“เย้” ลีกำหมัดชูขึ้นดีใจ “ขอบคุณนะครับ”

“หยุด หยุดเลย ไม่ต้องพูดมากแล้ว เอาข้อมูลการติดต่อมา ว่าแต่พักอยู่แถวนี้งั้นหรอ?”

“นี่ครับเบอร์ของผม 0…….. ผมอยู่ที่ควีน ไม่ไกลจากนี่มากนัก แค่7สถานีรถไฟก็มาถึงแล้ว และนี่ก็เป็นทางผ่านบ้านผมกับโรงเรียนด้วย”

“นั่นก็ไกลอยู่นะ” ลีปวดหัวอีกครั้ง “แถวนี้ดึกๆมันอันตรายนะ ป้าของนายจะตกลงงั้นหรอ?”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมโตแล้วเดียวผมจะบอกป้าเมของผมเองว่าผมดูแลตัวเองได้”

เมื่อได้ยินแบบนั้นลีก็ยื่นโทรศัพท์ให้ปีเตอร์ทันที “ไหนลองโทรไปขอสิ้ ผมจะรับคุณทันทีถ้าหากเธออนุญาติ”

“ได้ครับหัวหน้า รอสักครู่นะ”

หลังจากนั้นปีเตอร์ก็ยื่นโทรศัพท์ให้ลีคุยต่อ จนวางสายเสร็จลีก็พูดขึ้นมาว่า “ยินดีต้อนรับสู่ร้านอาหารจีนลีนะ พร้อมเมื่อไหร่ก็มาเริ่มงานได้เลย”

“ได้ครับ! หัวหน้าครับผมพร้อมแล้ว เริ่มงานตอนนี้เลยได้มั้ย?”

“…”

ลีก็ไม่รู้จะทำไงต่อดีจึงชี้ไปทางหลังร้าน “เอากระเป๋าไปเก็บก่อน ส่วนชุดทำงานก็อยู่ที่กำแพงตรงนั้น แล้วก็รอลอวน่ากลับมา มีอะไรสงสัยก็ถามเธอเอานะ”

“หัวหน้าครับ ใครคือลอวน่าหรอ?”

“เหมือนกับนายแหละปีเตอร์ เจอแล้วจะเข้าใจเอง!”

เมื่อพูดเสร็จลีก็เดินเข้าหลังร้านทันที เพื่อเตรียมหมู ผัก เครื่องเคียงต่างๆอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น 10นาที ลอวน่าก็มาตรงเวลา เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาถึงก็จ้องมองชายหนุ่มคนนี้ว่าเป็นใคร และที่ข้างหลังของลอวน่าก็มีสาวผมสีน้ำตาลยาวตามมาด้วย

“สวัสดีครับ ผมปีเตอร์ คุณคือลอวน่าใช่ไหม?”

สายผมสีน้ำตาลยืนงง “จำผิดคนหรืออะไรรึเปล่า?”

“นั่งก่อนสิ” ลอวหน้าหันไปทักทายสาวผมยาว

หลังจากนั้นก็เบียดปีเตอร์ออกไปข้างๆและหันไปกระซิบกับปีเตอร์ว่า “มาใหม่หรอ? เข้าไปข้างในก่อนนะ”