ตอนที่30 สนใจในโรงเรียนคาเมะ

หลังจากนั้นชายตาเดียวก็วางแท็บเล็ตลง แล้วพูดขึ้นว่า “คอลสัน บอกลีนะว่าไม่ต้องกลัวอะไร แล้วก็ทำตัวดีๆกับเขาด้วย เราต้องรู้ข้อมูลโรงเรียนคาเมะให้ได้”

คอลวันยังคาใจ จึงถาม “ท่านครับ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นพิษภัยอะไรกับเรา พวกเราต้องกังวลเรียนโรงเรียนคาเมะด้วยหรอ?”

“ใช่ แน่สิ” ชายตาเดียวจ้องมองที่ฟิล “ขอถามอะไรคุณหน่อย ตอนที่ลีบอกว่าเขาเก่งขึ้นได้เพราะการฝึกหนักต่างๆนาๆ คุณไม่เชื่อเขางั้นหรอ?”

“ก็แน่สิครับ มันไม่น่าเชื่อถือเอาสะเลย แต่เมื่อลองคิดดูทุกทางแล้ว มันก็ไม่มีอะไรมาขัดแย้งได้เลย!”

ชายตาเดียวหันหลังกลับไปนั่งและพูดอย่างนิ่งๆว่า “พวกเราเป็นองค์กรที่ยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว …. เพราะฉะนั้นเราต้องเปิดใจรับมันสิ ว่าสิ่งที่เหนือธรรมชาติมันเกิดขึ้นได้เสมอ”

“เข้าใจแล้วครับท่าน! ผมจะหาข้อมูลมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!” คอลสันพยักหน้า

“จัดการเลย นี่เป็นความลับระดับ 8 ข้อมูลอะไรที่ได้มาให้มาบอกผมโดยตรง และเนื่องจากคุณกำลังทำภารกิจความลับระดับ 8 ผมจะแต่งตั้งให้คุณเป็นเจ้าหน้าที่ที่มีความเข้าถึงความลับระดับ 8 ได้ชั่วคราว”

“โอ้ว? ถ้างั้นหากผมเสร็จภารกิจ ก็จะถูกลดลงเหมือนเดิมใช่ไหม?”

“ใช่!”

“…”

ฟิลหันหน้าเดินกลับหลังออกจากออฟฟิศทันที เขาพบว่าเมลินดารออยู่ที่หน้าประตู ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ฟิลก็พูดขึ้นมาทันที “เธอรู้กฎดี เม ข้อมูลความลับระดับ 8 ผมไม่สามารถบอกอะไรคุณได้”

“พวกเราก็เจ้าหน้าที่ระดับ 7 กันทั้งคู่ ไม่มีใครทั้งนั้นแหล่ะที่รู้ระดับ 8!”

“ผมระดับ 8 แล้วตอนนี้!… แต่ก็นะแค่ชั่วคราว”

“หืม??” เมเปลี่ยนเรื่องทันที “แล้วเรื่องเด็กนั่นล่ะ เราจะไปจับเขาเลยไหม ฉันว่าเรื่องนี้นายบอกให้ฉันรู้ได้นะ!?”

“พวกเราจะไม่ไปจับเขา” ฟิลส่ายหัวและพูด “หลังจากนี้พวกเราจะไม่ใช้กำลังกับเขาแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย”

“ทำไมหล่ะ?” เม มองฟิลอย่างโมโห “ฉันรู้ว่าเขานั้นมีบุคลิกแปลกๆ แต่ถ้าหากเราเตรียมตัวดี พวกเราจัดการเขาได้แน่นอน!”

“ผมบอกคุณได้แค่ว่า หัวหน้าสั่งมางี้!”

“แม่งเอ้ย!!”

“ใจเย็นสิ เด็กนั่นก็ไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อยนิ ? ใช่มั้ย? ”

“หึหึ ฉันก็แค่อยากจะอัดใครสักคนหน่ะ!”

“…”

เมื่อได้ยินเมพูดแบบนั้นคอลสันก็ถึงกับเงียบ กระอักนิดหน่อย “อะแห่ม อะแห่ม ผมว่าจะไปคุยกับเขาสักหน่อย คุณไม่ต้องตามผมมาก็ได้นะวันนี้ กลับไปพักผ่อนได้”

“นั่นเป็นคำสั่งรึเปล่า เจ้าหน้าที่ระดับ 8 ฟิล คอลสัน?”

“ไม่…. ถ้าจะตามก็ตามมาได้ แต่ก็ไม่ต้องเข้ามายุ่งอะไรละกัน!”

“ฮ่าๆ”

“ขำแบบนั้นหมายถึงอะไร? จริงๆนะ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องตามไป…” คอลสันมองเมลินดาที่ขำเสร็จแล้วก็เดินจากไป

……….

หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา ฟิลก็ขับรถมาถึงร้านอาหารลี เมื่อเขาลงจากรถก็พบกับชายชุดดำกำลังพูดว่า “เป้าหมายของเราอยู่ข้างใน เขากำลังปิดผ้าม่าน เราสามารถระบุตำแหน่งเขาได้ด้วยอินฟาเรด”

“เอาล่ะ ขอบคุณ” คอลสันพยักหน้าพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “สวัสดีคุณลี ผมฟิล คอลสันเอง”

ที่ร้านอาหารชั้นสอง ลีก็ยืนงงๆอยู่ “คุณเอาเบอผม… ช่างมันเถอะ มีอะไรหรอคุณเจ้าหน้าที่ฟิล?”

“ผมมาถึงแล้ว เปิดประตูให้หน่อยได้รึเปล่า? แค่อยากจะคุย ผมมาคนเดียว”

“…”

เมื่อลีเดินลงมาเพื่อที่จะเปิดประตู เขาก็พูดกับฟิล “คอลสัน ผมรู้ว่าคุณเป็นเจ้าหน้าที่ลับ แต่ว่าช่วยเคาะประตูธรรมดาๆไม่ได้หรอ?”

คอลสันที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ตอบกลับ “แค่อยากจะทำให้เป็นมารยาทหน่ะ โทรหาก่อนที่จะเข้าไปข้างใน ทำไมหล่ะ? แบบนี้มันไม่ถูกหรอ?”

ลีเปิดประตูแล้วพูด “สวัสดี คุณคอลสัน ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบกับคุณ 2ครั้งในวันเดียว!”

“โอ้ แน่นอน คุณลี คุณมีค่าสำหรับเรามาก!”

“เข้ามาสิ เชิญนั่งได้เลย!” ลีเชคแฮนกับฟิลแต่ไม่ยิ้มใดๆ

ทั้งสองนั่งตรงข้ามกันที่โต๊ะ คอลสันเป็นคนพูดขึ้นก่อน “อย่างแรกเลย ผมอยากจะขอขอบคุณ คุณลีที่ช่วยเหลือเราเป็นอย่างดี ที่ให้ข้อมูลพวกเรามา”

“แน่นอนครับ! ทำไมผมต้องไม่ช่วยคุณด้วย? ตราบใดที่บอกไปแล้วมันจะช่วยให้คุณไม่มายุ่งกับผมหน่ะ!” ลีพูดประชด

“ขอบคุณอีกครั้งที่ทำให้เราทำงานง่ายขึ้น เราจะทำตามคำขอของคุณให้ดีที่สุด” คอลสันตอบอย่างจริงใจ “ต้องเข้าใจก่อนนะครับคุณลี ว่าพวกเราไม่สามารถเมินพลังของคุณไปได้ ทุกสิ่งที่คุณทำมันสำคัญมากสำหรับเรา”

ลีพยักหน้าและพูดขึ้น “ผมเข้าใจ ทำแบบที่คุณต้องทำเถอะ แค่อย่าวู่วามเข้ามาในร้านผมและติดกล้อง หรืออะไรต่างๆก็พอ เพราะผมไม่อยากจะไล่จัดการคนของคุณทิ้งแล้ว”