ตอนที่39 ความสัมพันธ์ไม่ยืนยาว

หลังจากลีส่งข้อความไป ลอวน่าก็สงกลับมาทันที “ไม่!!!”

เขาเองรู้สึกใจหายมาก เพราะตั้งแต่ลอวน่าย้ายเข้ามา เขาก็คิดว่าลอวน่าเป็นคนในครอบครัวแล้ว การที่เขาได้มาอยู่โลกใหม่นี้ นี่เป็นครอบครัวแรกและครอบครัวเดียวที่เขามี การที่คนเริ่มหายไปก็ทำให้เขาใจหาย

ขณะที่ลีกำลังนั่งซึมอยู่นั้นลอวน่าก็ส่งกลับมาอีก “หัวหน้า! เดียวจะกลับไปเดี๋ยวนี้! หนูเชิญอาจารย์มากิน อาหารครอบครัวด้วยกันด้วยแหล่ะ”

คอลลีนกำลังมา!

ลีส่งสติ้กเกอร์โอเคกลับไป แล้วก็เดินไปยังห้องครัว

หยิบวัตถุดิบต่างๆขึ้นมาทำอาหาร หลังจากนั้นสิบนาที ลอวน่าก็มาถึง “หัวหน้าวันนี้เราจะกินอะไรกันดี?”

“ไก่ผัดซอส เนื้อมูซู ข้าวผัดเผ็ด เต้าหู้ทอด เนื้อย่าง และซุปไข่มันฝรั่ง ทั้งหมดอยู่นี่แล้ว” ลีชี้ไปยังเค้าเตอร์

“ว้าวเยอะจังเลย ไปรวยมาจากไหนเนี่ย! แต่ก็ดีเลย เพราะเรากินแต่บาบีคิวจนจะป่วยอยู่แล้ว!”

ลอวน่าเดินมามองลีอย่างแปลกใจ “วันนี้หัวหน้าเป็นอะไรกันนะ? เห็นทุกทีก็ขี้เกียจ ทำแต่บาบีคิวและซุป!”

หลังจากนั้นคอลลีนก็เดินเข้ามาในร้าน สายตาลีจับจ้องที่คอลลีนโดยไม่กระพริบตา ลอวน่าเองก็รู้เลยว่าทำไมและคิดในใจ ‘เพราะอาจารย์สินะ นี่คงเป็นการเอาใจ หึหึ’

“ก็นั่นแหล่ะน่า วันนี้แค่อยากทำอาหารหลากหลายเฉยๆ!”

ลอวน่าหยิบจานอาหารไปวางที่โต๊ะทันที แล้วก็พูดกับคอลลีนว่า “อาจารย์ระวังตัวด้วยนะนี่แหละจุดประสงค์ของเขา แถวนี้มีหมาป่า”

เมื่อได้ยินแบบนั้นคอลลีนก็เดินเข้าไปในครัว เธอรู้สึกแก้มอุ่นๆเล็กน้อย หลังจากที่เธอเดินเข้ามาใกล้ลี แล้วก็เอื้อมมือไปหยิกก้นของลี

“เฮ้!” ลีเองก็ไม่ยอมพยายามจะจะแกล้งคืน แต่คอลลีนก็หมุนตัวหลบจนเข้ามาอยู่ในวงแขนของลี จนลีเองก็เผลอไปสัมผัสเอวที่นุ่ม เรียวบางของคอลลีน จนหัวใจเต้นแรงมาก

ดวงตาของคอลลีนเปิดกว้าง หันไปมองลอวน่า โชคดีที่ลอวน่าไม่เห็น หลังจากนั้นคอลลีนก็ใช้มือทั้งสองผลักลีออกไป แล้วก็จับมือลี ส่งสัญญานเตือน

แต่ลีก็ไม่สนใจสัญญานอะไรทั้งนั้น เขาจับมือของคอลลีนแนบติดกำแพง จนหน้าของทั้งสองอยู่จ่อใกล้กัน

คอลลีนที่ทั้งโกรธและเขิลอายก็พยายามจะต่อยลี แต่ทันใดนั้นลอวน่าก็เดินเข้ามาหยิบเนื้อย่าง ทั้งสองจึงปล่อยมือกันและทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น คอลลีนก็เดินตามลอวน่าออกไปทันที

ส่วนลีเองก็ถอดผ้ากันเปื้อนออกและจัดเตรียมช้อนส้อมตะเกียบไปวางไว้ที่โต๊ะ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้น แน่นอนว่านั่นคือปีเตอร์ที่มาได้ตรงเวลาเสมอ

“สวัสดีหัวหนห้า พี่สาวสคอลลีน และพี่สาวลอวน่า!” เขาทักทายทั้งสามอย่างเคารพแล้วก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทำงาน ล้างมือแล้วมานั่งที่โต๊ะ

“โห หัวหน้า น่ากินมากเลย ขอบคุนครับ!”

“ปีเตอร์นายขอบคุณผิดคนแล้วหล่ะ” หลังจากนั้นลอวน่าก็ชี้ไปยังคอลลีน “ถ้าเกิดว่าอาจารย์ไม่อยู่นี่พวกเราก็คงไม่ได้กินอะไรแบบนี้หรอก ขอบคุณอาจารย์คอลลีนเถอะ!”

“ใช่” ลียิ้ม “พวกเธอทั้งสองควรจะขอบคุณคอลลี..!” เขายังไม่ทันพูดจบก็รู้สึกเหมือนโดนใครต่อยใต้โต๊ะ แต่เขาก็ไม่แสดงอาการใดๆออกมา

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระดิ่งอีกครั้ง ลีหันหน้าไปมองแล้วก็พูด “อ้าวเจ้าหน้าที่คอลสัน มาได้ทันเวลาพอดีเลย!”

ฟิลที่เดินเข้ามาก็ตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นทุกคนกำลังทานข้าวกันอยู่ เขาจึงพูดอย่างสุภาพ “คุณลี ผมขอโทษที่มารบกวนเวลาอันสำคัญของคุณ”

“ไม่เป็นไรหรอก คุณก็มารบกวนผมบ่อยอยู่แล้ว ว่าแต่.. กินข้าวเที่ยงมารึยัง?”

คอลสันส่ายหัว แล้วลีก็พูดขึ้นมาทันที “งั้นมานั่งนี่แล้วกินไปคุยไปล่ะกัน!”

“…”

คอลสันถึงกับพูดไม่ออก แล้วลีก็ขำขึ้น “นี่คอลสัน อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ! ฮ่าๆ ถ้าอยากก็มานั่งกินด้วยกันนี่แหล่ะไม่ต้องกัวล”

“ขอบคุณ”

ทันใดนั้นคอลสันก็เดินไปนั่งทันที

“เจ้าหน้าที่คอลสัน นี่คือลอวน่า นี่คอลลีน และนี่คือปีเตอร์” หลังจากแนะนำทุกคนให้รู้จัก เขาก็ถามขึ้นมา “แล้วผมต้องใช้ตะเกียบไหม?”