ตอนที่40 ความสุภาพของคอลสัน

“อ๋อ ไม่ต้องก็ได้” ลีที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกมือขึ้นและหยิบ มีด ส้อม ช้อน กลางอากาศ โต๊ะและครัวอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ข้าวของค่อยๆลอยมา

ทุกคนในโต๊ะถึงกับอ้าปากค้างที่เห็นลีใช้พลังทำให้ข้าวของลอยมาได้

“ข้าวอยู่ในหม้อ กินให้อิ่มเลยนะ”

คอลสันที่มองดูก็คิดในใจ ลีก้าวไปอีกขั้นแล้วสินะ แล้วก็พูดว่า “ขอบคุณ!”

ด้วยการที่มีเจ้าหน้าที่มาร่วมวงด้วย โต๊ะก็ค่อนข้างมืดหม่น ต่างคนต่างกินอาหารของตนเอง อย่างไรก็ตาม ปีเตอร์ที่ไม่เคยหุบปากได้ก็เปิดบทสนทนาขึ้น “คุณ เจ้าหน้าที่คอลสัน คุณสังกัดหน่วยงานไหนหรอ? เอฟบีไอ? ซีไอเอ? เอ็นเอสเอ?”

“เดาเก่งนี่” คอลสันพยายามจะตลก “ผมจะบอกคุณก็ได้ แต่หลังจากนั้นผมต้องฆ่าคุณนะ…”

ปีเตอร์นิ่งเงียบ “ไม่นึกเลยว่าคำพูดในหนังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง…”

คอลสันยิ้มและพยักหน้า “ก็นะ.. กล้าถามก็กล้าตอบไง แต่ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

ปีเตอร์จึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “เอิ่มม ว่าแต่นะ ทำไมคุณถึงสนิทกับหัวหน้าพวกเราจัง? เพราะติดใจฝีมืออาหารบาบีคิวกังฟูงั้นหรอ?”

“นั่นก็เดาเก่งอีกแล้ว!”

“โอ๊ะ เดี๋ยวนะ แสดงว่าต้องมีเรื่องลับๆกันแน่ ใช่ไหม คุณใช่ไหม ไม่ผมหมายถึง ผมพูดถึงใช่ไหม?”

“เดาเก่งงงง..”

“ว้าว! งั้นถ้าคุณเป็นพวกสายลับทำไมถึงต้องใส่แว่นดำด้วยหล่ะ? เวลากลางคืนก็ยังใส่ ไม่คิดว่ามันดูเงอะงะบ้างหรอ?”

“…”

คอลสันถึงกับไม่รู้จะทำตัวยังไงดีเมื่อเจอปีเตอร์ถามรัวๆแบบนี้

เมื่อลีเห็นคอลสันถึงทางตัน ลีก็พูดแทนให้ทันที “ปีเตอร์ คอลสันเขาเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษจากแผนกแทรกแซง ส่งเสริม และสรรหา ยุทธศาสตร์แห่งมาตุภูมิ หน่ะ เป็นหน่วยที่ต่อต้านพวกพลังพิเศษ ถ้าหากสักวันนึงนายมีพลังพิเศษ เขาก็จะตามล่านาย”

“เจ๋ง!”

ดูเหมือนว่าลีจะพูดออกไปแล้วแย่กว่าเดิม! เมื่อปีเตอร์ได้ยินแบบนั้นเขาก็มองด้วยความตื่นเต้นและพูดขึ้นทันที “เจ้าหน้าที่คอลสันครับ ถ้างั้นที่คุณมานี่บ่อยๆเพราะได้ยินข่าวลือว่าที่นี่มีคนพิเศษสินะ เอางี้ผมพนันเลยว่าคุณหาใครที่นี่ที่มีพลังพิเศษไม่เจอหรอก!”

“…”

คอลสันถึงกับนิ่งเงียบและฟังที่ปีเตอร์พูด แล้วก็เหล่ตาไปมองที่ลี

“น่ารำคาญจริงๆ!” หลังจากนั้นลอวน่าก็พูดแทรก บ่นปีเตอร์ทันที “ปีเตอร์ เงียบหน่อยไม่ได้งั้นหรอ? นายกำลังรบกวนเวลาอาหารกลางวันของเรานะ!”

ปีเตอร์ที่กลัวลอวน่าก็ก้มหัวลงทันที “โอ้..” แล้วเขาก็กินต่อทันที

คอลสันมองลอวน่า พร้อมกันถอนหายใจและพยักหน้าให้

เมื่อปราศจากเสียงของปีเตอร์ลื้วทุกคนก็รีบกินกันทันที มีแต่เสียงช้อนกระทบจาน ก๊อกแก็กอย่างเดียว จนทุกคนกินเสร็จ

ลอวน่าและปีเตอร์ก็เป็นคนล้างเก็บกวาดเหมือนเคย ขณะที่ลียืนขึ้นและชี้ไปยังโต๊ะข้างๆ “ไปนู้นกันดีกว่า”

คอลสันก็ลุกขึ้นและชี้ไปยังคอลลีนที่นั่งอยู่ข้างลี “จริงๆแล้ว อะไรกันที่ทำให้ผมมาที่นี่ในวันที่คอลลีนอยู่ด้วย”

ลีไม่สงสัยเลย “ว้าว คุณนี่ทำงานหนักจริงๆเลยนะ”

“อะแห่ม” คอลสันกระแอมและชี้ไปยังปีเตอร์กับลอวน่า “คุณลี ผมแนะนำว่าให้เชิญพนักงานคุณไปที่อื่นก่อนดีกว่าไหม?”

“ก็นะ คอลลีนเธอไปโต๊ะนู้นกันดีกว่า ปล่อยให้สองคนนี้เก็บกวาดไป ส่วนผมเดียวตามไป”

ลีเดินไปปิดป้ายหน้าร้าน พร้อมกับเดินไปหยิบกาต้มน้ำชามาวางไว้ที่โต๊ะ

“เอาล่ะคุณ คอลสัน ชิลด์ต้องการอะไรจากผมอีกหล่ะวันนี้?”