ตอนที่70 เส้นทางการไปโรงเรียนของสไปดี้

ในขณะที่ทั้งสองเถียงทะเลาะกันอยู่ ปีเตอร์ก็ได้แต่ยืนมองมีดที่ลอยอยู่แบบงงๆ

“อ๊า!!!”

ปีเตอร์ร้องลั่น แล้วก็ก้บหมอบลงบนพื้นทันที

ลอวน่าเองที่โมโหมากก็ไม่สนใจ แผ่รัศมีพลังออกไปรอบๆนิ้วของตัวเองและชี้ที่ลี “ไหนใครเห็น!!”

“ตอนนี้ เธอน่ากลัวมาก” ลีเอื้อมมือไปแตะไหล่ของลอวน่าและพูด “ไม่มีใครเห็นหรอก โชคดีนะที่ผมได้ทำข้อตกลงกับชิลด์ไปแล้วให้ถอยกำลังออกไป ไม่อย่างงั้นทั้งโลกต้องสยองแน่ๆ”

“มันก็ความผิดหัวหน้านั่นแหละ!” ลอวน่ากำหมัด “คุณมันร้ายมากนัก ทำไมถึงบอกปีเตอร์ว่าหนูเป็นมิวแทนซ์”

“ก็เพราะว่าเขา…” ลีหยุดพูดประโยคต่อไปทันที เพราะไม่อยากจะให้เนื้อเรื่องผิดเพี้ยน “เขาก็ไม่ใช่ภัยร้ายต่อเธอนี่ ใช่มั้ยปีเตอร์?”

“ไม่ไม่.. ใช่” ปีเตอร์ยืนขึ้นมา และโบกมือ “เชื่อผมสิ ลอวน่า ผมจะไม่บอกความลับให้ใครฟังหรอก ความลับคุณปลอดภัยแน่”

ลอวน่ากัดริมฝีมือปากตัวเอง “เขาจะไว้ใจได้หรอ เขาพูดมากส้ะด้วย มั่นใจใช่มั้ยว่าเก็บความลับอยู่?”

“ฮ่าๆ” ลีขำ “แล้วต้องการอะไรหล่ะ? อยากฆ่าเขางั้นหรอ? คิดว่าการเป็นคนพูดมากจะต้องเผลอพูดความลับออกไปงั้นหรอ? เหมือนที่เธอบอกความลับของผมงั้นหรอ?”

“ตัวตนของหัวหน้ามันถูกเปิดเผยไปแล้วไงหล่ะ! ถึงแม้ว่าหัวหน้าจะบอกปีเตอร์ว่าไม่ใช่ เขาก็เดาออกอยู่ดี”

“ใช่ แต่มันก็เป็นแค่การคาดเดา ยังไงผมก็ปฎิเสธได้”

“คิดว่าเขาจะเชื่อหัวหน้างั้นหรอ?”

“งั้นก็ ปีเตอร์ คุณจะเชื่อผมมั้ย?”

“…”

สำหรับเด็กหนุ่มปีเตอร์ ที่อยู่ท่ามกลางปีศาจทั้งสองในตอนนี้ ก็ลังเลอย่างมากว่าจะตอบอะไรดี เพราะทั้งคู่นั้นน่ากลัวหมด

“ไม่สนุกเลย” ลีส่ายหัวแล้วก็เดินเข้าไปในครัวทันที “ปีเตอร์ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับมื้อเที่ยง เดี๋ยวลูกค้าจะมาแล้ว”

“เอ่ออ” ปีเตอร์ยังงุนงงอยู่ “นี่ผมมีหัวหน้าที่เก่งกาจแบบนี้ ทำไมไม่สอนผมบ้างหล่ะ ทำไมปล่อยให้ผมอ่อนแออยู่คนเดียว?” ปีเตอร์ยังคงพูดต่อ “หัวหน้า ผมเก็บความลับเก่งจริงๆนะ แต่หัวหน้าต้องสอนกังฟูให้ผม ไม่อย่างงั้นผมจะ ผมจะ…”

“ทำไมหล่ะ? ปีเตอร์ทางที่นายเดินอยู่นั้นหน่ะเลิศอยู่แล้ว สนใจในวิทยาศาสตร์ อย่ามาสนใจเรื่องพวกนี้เลย”

เมื่อได้ยินแบบนั้นปีเตอร์ก็เสียใจ ลีจึงพูดเสริมให้ “แต่ถ้านายอยากจะเรียนกังฟูจริงๆ ผมก็สอนได้ให้สู้เป็น แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้นายเป็นซูปเปอร์ฮีโร่นะ เพราะการเป็นซูปเปอร์ฮีโร่มันมีอะไรมากกว่าการที่ไปไล่อัดเพื่อนร่วมชั้นเรียนสองสามคน”

“ผมไม่ได้อยากจะอัดเพื่อนร่วมชั้นเรียนสักหน่อย..” ปีเตอร์รีบตอบกลับอย่างรุกรี้รุกรน “แล้วหัวหน้าหมายความว่าอะไรหรอ กังฟูที่ใช้ต่อสู้ เหมือนกับที่ลอวน่าเรียนจากคุณคอลลีนหน่ะหรอ?”

“จะว่างั้นก็ได้” ลีพยักหน้า “แต่มันต่างกัน ของคอลลีนนั้นสอนการเคลื่อนไหว ความยืดหยุ่นของร่างกาย เน้นที่การป้องกัน แต่ของผมจะเป็นการรุก โจมตีอย่างหนักหน่วง”

“แล้วเมื่อไหร่ผมจะเก่งพอที่จะอัดคนสองถึงสามคนได้หล่…” ปีเตอร์เผลอพูดหลุดออกไป “อ๋อ.. ผมหมายถึงจะใช้เวลานานเท่าไหร่ในการเรียนกังฟูหน่ะ”

“มันขั้นอยู่กับว่านายเรียนรู้ได้ไวมั้ย ผมระบุไม่ได้หรอก”

“หัวหน้า แล้วถ้ามือใหม่สามารถจัดการกับศัตรูได้2-3คนในเวลาเดียวกัน หลังจากนั้นถ้าชำนาญแล้วจะสามารถอัดคนสิบคนได้ไหม?”

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่านายสู้อยู่กับใคร ถ้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของนายก็สบาย”

“…. หัวหน้าอย่าพูดแบบนั้นได้มั้ย ?? ผมหมายถึงพวกอันธพาลหน่ะ”

“ถ้างั้นมันก็ยากขึ้นมา เพราะพวกนี้จะมีเอาวุธด้วย นายต้องคิดและวิเคราะห์ดีๆ”

“… โห ถ้างั้นผมต้องฝึกกี่ปีถึงจะเป็นกังฟูมาสเตอร์ได้หล่ะ?”

“8-10 ปี”

“…”

…

สองสัปดาห์ผ่านไป ทุกๆวันที่ผ่านมาลีก็ทำตัวปกติ เพราะต้องเตรียมตัวเตรียมพร้อมร่างกายสำหรับการเดินทางข้ามครึ่งโลก

ส่วนหนทางของสไปดี้ก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จุดเริ่มต้นของเขาใกล้เข้ามาแล้ว