ตอนที่74 เพราะลี

ในเวลาเดียวกันโทนี่ก็เริ่มคิดแบบแปลนหุ่นเหล็กขึ้นมาแล้ว ซึ่งนี่ถูกตั้งชื่อโปรเจ็คไว้ว่า มาร์ควัน หรือนั่นก็คือหุ่นตัวแรกนั่นเอง

โทนี่คิดไป ทุบตีเหล็กไปเรื่อยๆ

….

แปดชั่วโมงต่อมา ควินเจ็ทของชิลด์ก็บินมาถึงฐานทัพทหารอเมริกาในอัฟกานิสถาน มีคนสามคนเดินออกมาจากเครื่องบิน

มีการต้อนรับโดยเจ้าหน้าที่ซีไอเอหญิง ซึ่งมันก็เหมือนกับตอนแรกที่คอลสันและเมมาพบลี ที่แกล้งปลอมตัวเป็นเอฟบีไอ

“คุณคือ..” เมื่อเจ้าหน้าที่หญิงเห็นลีที่แปลงร่างเดินออกมา เธอคนนี้ก็พูดทันที “โกลเด้นบอย! ใช่ไหม?”

“นั่นเป็นความลับหน่ะ” ลีแกล้งตีหน้านิ่ง “ถ้าหากผมให้คำตอบแก่คุณ ผมเกรงว่าจะต้องฆ่าคุณไปด้วย”

“…”

“…”

“…”

คอลสันจึงรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที “อย่าไปสนใจเขาเลยครับ ผมฟิล คอลสัน เป็นเจ้าหน้าที่ที่มาดูแลภารกิจในครั้งนี้”

เจ้าหน้าที่หญิงคนนี้ก็ยื่นมือออกไปเชคแฮนด์ทันที “ติน่า โจแฮนสัน เจ้าหน้าที่อาวุโส เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบท่าน!”

“เช่นกันครับ งั้นตอนนี้คุณช่วยพาพวกเราไปห้องรับรองหน่อยได้ไหม?”

“ได้ค่ะ”

หลังจากที่ทั้งสี่เข้ามายังห้องรับรอง ติน่าก็รีบเปิดจอโปรเจ็คเตอร์ โชว์สภาพภูมิประเทศอัฟกานิสถานทันที “พื้นที่สีเขียวคือที่ที่เราตรวจค้นไปแล้ว ส่วนสีเหลืองตรงนี้คือมีสอดแนมบางส่วน ส่วนพื้นที่สีแดงคือไม่สามารถเข้าไปสอดแนมได้”

“ผมไม่จำเป็นต้องดูพวกนี้” ลีพูด “เอาไอแผนที่หลากสีนี่ออกไป และโชว์ภูเขาทั้งหมดที่มีออกมา”

“อ่า…” ติน่าจ้องมองคอลสัน คอลสันเองก็พยักหน้าทันที

เมื่อดูแผนที่เรียบร้อยแล้ว ลีก็วาดเส้นทางที่ควรจะเดินทางสองเส้นขึ้นมา “พาผมบินเหนือเส้นพวกนี้ ถ้าหากหาไม่เจอก็จะไปเส้นนี้แทน”

“นั่นไงว่าแล้ว” คอลสันพูดขึ้นมาทันที เพราะมันเป็นตามที่เขาสันนิษฐานเอาไว้ว่าโทนี่น่าจะถูกลักพาตัวไปซ่อนตามฐานทัพตามแนวภูเขา คอลวสันจึงหันไปหาเมทันที “ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”

“ฉันต้องขอเวลาทำความคุ้นเคยกับภูมิประเทศแถวนี้ส้ะก่อนถึงจะกล้าบินไปได้”

“จัดการเลย” หลังจากนั้นคอลสันก็หันไปหาติน่าและพูด “เตรียมการกับทางทหารไว้ด้วย พวกเราอาจจะต้องการความช่วยเหลือของพวกเขา”

“ได้ค่ะท่าน”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ยานควินเจ็ทก็ออกบินอีกครั้งโดยสองนักบิน เมและคอลสัน ส่วนลีเป็นผู้โดยสาร

สองชั่วโมงต่อมา พื้นที่ 70% ที่ถูกขีดไว้โดยลีก็ได้สำรวจไปหมดแล้ว จนกระทั่งมาถึงจุดนึง ลีก็พูดขึ้นมา “ช้าก่อน แล้วก็เปิดประตูข้างบนด้วย ผมจะบินเอง”

“จะออกไปหาเขาแล้วหรอ?”

“ใช่” ลีพยักหน้า “น่าจะประมาณ 30กิโลเมตรต่อจากนี้ เดี๋ยวผมจะบินไปเช็คให้แน่ใจอีกที”

“จะไปคนเดียวงั้นหรอ?”

“ผมตัวเล็กกว่าควินเจ็ทตั้งเยอะ น่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า เนียนกว่านะ”

“ควิทเจ็ทมีโหมดล่องหนจากเรดาห์ แล้วก็ยังหลบสายตาผู้คนได้อีกด้วย”

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก!” ลีกรอกตาไปมา

“เม ล่องหนกันเถอะ”

เมื่อได้ยินคำสั่งคอลสัน เมก็จัดการให้ทันที

ภายในระยะเวลาไม่กี่นาที ควินเจ็ทก็ล่องหนหายไป สามารถมองเห็นเป็นวุ้นๆได้ก็ต่อเมื่อเคลื่อนที่เท่านั้น แต่ถ้าหากอยู่กับที่จะหายไปในทันที

เมื่อมองผ่านกระจกยานควินเจ็ทออกไป คอลสันก็พบเห็นตะข่ายสีเขียวที่ดูเหมือนจะซ่อนยุทโธปกรณ์มากมายเอาไป “เราลงต่ำกว่านี้ไม่ได้หรอ?”

“ถ้าหากเราลงต่ำกว่านี้ ฝุ่นทรายที่พื้นจะกระจายเพราะเครื่องยนต์เรานะ”

“ไม่ต้องหรอก” ลีตอบทันที “ผมยืนยันได้แล้วว่าโทนี่อยู่ในภูเขานั่น”

“แน่ใจนะ?” คอลสันหันไปถามด้วยความสงสัย “อะไรเป็นสิ่งยืนยันหล่ะ?”

ลีจำได้ดีเพราะเคยดูมาจากในหนัง แต่เขาก็ตอบแบบนี้ไม่ได้จึงโม้เรื่องพลังกิไป “ไม่ต้องกังวลหรอก เชื่อในพลังกิผมสิ บอกทางการทหารให้มาบุกที่นี่เลย เดี๋ยวถ้าท้องฟ้ามืดมิดกว่านี้ผมจจะย่องเข้าไปคอยปกป้องโทนี่ แล้วเดี๋ยวผมจะส่งสัญญานบอกให้โจมตีเอง”

“คุณจะช่วยพวกเราโดยการปกป้องเขาด้วยหรอ?” คอลสันตกใจมาก เพราะนี่มันนอกเหนือจากสิ่งที่ตกลงกันไว้ “ช่วยฟรี?”

“จะฟรีได้ยังไงกันล่ะ?”