ตอนที่100

เมื่อลีบินไปได้ระยะหนึ่งก็หยุดและเอานิ้วสะกิดและพูดขึ้น “หลอดไฟ?”

“หืมว่าไงหัวเจล?”

เสียงโทนี่ดังออกมาจากข้างในชุด “จำผมได้ยังไง?”

ลีก็กวนประสาท “หลอดไฟ…”

“…” เมื่อได้ยินลีกวนประสาทโทนี่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ “หัวเจล คุณตามผมมางั้นหรอ?”

“ก็นะ… ไม่ได้อยากตามคุณหรอก แค่สนใจหลอดไฟที่หน้าอกของคุณเท่านั้นเอง”

“… หึ แม่งเอ้ย”

“ระวังคำพูดหน่อยสิครับ..”

“นี่ตลกรึเปล่า? ยุค 70 งั้นหรอ? ถึงต้องมาสนใจคำพูดกันเนี่ย?”

“นี่นี่นี่ พูดอะไรออกมา? ผมพึ่งช่วยชีวิตคุณนะ”

“เค เข้าใจล่ะ….”

“แค่นี้งั้นหรอ?” ลีพยักหน้าและพูดต่อ “เคๆ”

เมื่อได้ยินคำว่าเคๆของลี โทนี่ก็รู้สึกว่ามือที่ลีจับโทนี่ไว้อยู่นั้นมันเริ่มหลวมขึ้นเรื่อยๆ

“เห้ยๆๆ เดี๋ยวสิ!”

หลังจากนั้นโทนี่ก็ล่วงลงจากท้องฟ้า เขาใจเต้นตื่นเต้นมากๆ แต่ยังดีที่โทนี่ได้สร้างระบบมือเอาไว้ในการกระเทาะน้ำแข็งที่เกาะอยู่ จนสามารถกู้คืนระบบชุดเกราะกลับมาได้ทั้งหมด

“จาวิส!”

โทนี่ดิ่งมองพื้นที่ใกล้เข้ามาขึ้นเรื่อยๆ “ทำไมไอพ่นถึงไม่ทำงาน!!?”

“นั่นเพราะว่าเตาะปฎิกรณ์ที่อกของคุณมีพลังงานไม่เพียงพอ”

“เอ้าแย่ล่ะ! ก้อนหิน! ไอหัวเจลเวรเอ้ย!”

“อะแห่ม อะแห่ม!” ลีที่บินตามโทนี่ไปเรื่อยๆก็กระแอมออกมาและพูดขึ้น “นี่หมายความว่าคุณต้องการให้ผมช่วยดึงคุณไว้สินะ?”

“เออขอกลับคำพูด ช่วยหน่อยเร็ว”

“อย่าพูดไม่ดีสิครับ!”

“หมายความว่ายังไง ไอเด็กเวร!!”

….

สิบนาทีต่อมา ทั้งสองก็บินตรงมาที่บ้านของโทนี่โดยลีเป็นคนพาบินกลับมา

“บินไวกว่านี้ไม่ได้งั้นหรอ?”

“อยากกลับไวทำไมไม่บินกลับเองหล่ะ?”

“บอกก้อนหินของคุณสิ! ถ้าหากผมมีพลังเต็ม 100% คุณคงตามผมแบบไม่เห็นฝุ่น”

ที่โทนี่พูดก็เป็นเรื่องจริง เพราะชุดเกราะเหล็กอันนี้ของโทนี่ทำมาให้บินได้รวดเร็วมาก

หลังจากผ่านไปอีกสิบนาที

“ไกลแค่ไหน?”

“ไม่เคยไปที่นั่นงั้นหรอ?”

“แล้วทำไม?”

“ช่างมันเถอะ บินตรงไปเรื่อยๆ สัก 58 กิโลเมตรเดี๋ยวก็ถึง ว่าแต่ถามจริงนะ บินไวได้แค่นี้งั้นหรอ?”

“ก็ 60กิโลเมตรต่อชั่วโมง”

“…”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่บ้านริมทะเลของโทนี่

ลีนั่งดูโทนี่ซ่อมแซมชุดเกราะและเตาปฎิกรณ์ของเขา “ทั้งสองอันมันดูไม่เหมือนกันเลยนะ พัฒนามาใหม่หรอ?”

“จะว่างั้นก็ได้… ผมได้สร้างอันใหม่ขึ้นมาที่สามารถใช้พลังงานได้นานกว่า 50ปี”

“ก็ดี..”

หลังจากนั้นโทนี่ก็ช่วยลีเพราะลีพาโทนี่บินกลับมาบ้านตามที่ตกลงกันไว้

“ระวังไว้ดีๆหล่ะ เพราะตอนที่ผมถ่ายพลังมันจะเกิดปฎิกริยานิวเคลียร์ขึ้นมา คุณคงรู้นะว่ามันจะเป็นยังไง..”

“เค” ลีเดินหลบออกไปยืนดูห่างๆ ในเวลาอันสั้น โทนี่ที่ถือดราก้อนบอลในรูปร่างของหินเอาไว้ก็ถ่ายพลังงานทันที ในไม่ช้าก้อนหินนี้ก็เรืองแสงออกมากลายเป็นดราก้อนบอล

“จะให้เอาไปวางไว้ไหน?”

“ตรงนี้”

หลังจากนั้นโทนี่ก็เดินเอาดราก้อนบอลมาวางไว้ให้ลี “งั้นก็หมดธุระกันแล้วนะ กลับไปได้แล้ว”

“แล้วก็นะ สรุปไอเจ้านี่มันทำอะไรได้?”

“รู้จักเทสล่ารึเปล่าหล่ะ?”

“ก็รู้ รถงั้นหรอ? อย่าบอกนะว่าคุณถอดก้อนหินนี่มาจากรถ?”