แม้ว่าผมจะซ่อนตัวอยู่ด้านหลังรูปปั้น แต่ผมก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

ช่วงเวลาที่ประตูถูกเปิดออก ผีผู้หญิงตนนั้นก็ยืนอยู่ด้านหน้าประตูแล้ว

ดวงตาขาวโพน ใบหน้าครึ่งเสี้ยวที่มีเนื้อสีแดงสดๆ จากการถูกเลือดหมาดำสาดใส่ใบหน้า

เธอจ้องเข้ามาในศาลเจ้าทั้งแบบนี้ และยังแหกปากร้องตะโกนออกมาด้วย

แต่เสียงของผีผู้หญิงพึ่งหายไป อาจารย์และเหล่าฉินที่ยืนอยู่ด้านซ้ายและขวาของประตูก็กระโดดออกมา

อาจารย์ตะโกน “ตายไปซะนางสารเลว!”

 

หลังจากพูดจบ เขาก็นำดาบไม้ที่กำอยู่ในมือแทงเข้าไปที่ร่างของผีผู้หญิงทันที

ส่วนเหล่าฉินเอง ก็แทงไปที่ผู้หญิงเช่นกัน

แต่ผีผู้หญิงตนนั้นกลับเผยรอยยิ้มที่น่าสยดสยองออกมา เธอผงะร่างถอยออกไปทันที ระหว่างนั้นเธอยังหัวเราะเสียงแปลกๆ “หิหิหิ”

เมื่อผมเห็นฉากนี้ ผมก็ใจสั่นทันที และกลัวจนสุดขีด

แต่ขณะที่อาจารย์และเหล่าฉินกำลังลงมือกับผีผู้หญิงตนนั้น จู่ๆผมก็รู้สึกว่าด้านบนหัวของตัวเองมีน้ำหยดดิ๋งๆลงมาใส่หน้าผาก และมันยังรู้สึกเย็นๆอีกด้วย

ผมเอื้อมมือไปสัมผัสตามสัญชาตญาณ จากนั้นผมก็เงยหน้าขึ้นไปมอง

 

แต่สิ่งที่ผมเห็น เกือบทำให้ผมตกใจจนแทบช็อก

เพราะด้านบนนั้นเป็นส่วนของหลังคาที่ทรุดโทรมของศาลเจ้า และตรงนั้นยังมีคนกำลังปีนอยู่หนึ่งคน

ใบหน้าของคนนั้นซีดขาว ดวงตากลวงโบ๋ สีหน้าสยดสยอง และน้ำลายก็ล่วงลงมาจากเขี้ยวที่กำลังกางออก

มันไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือสามีของผีผู้หญิงนั้นเอง

น้ำที่พึ่งหยดลงมาโดนตรงหน้าผาก ก็คือน้ำลายของเขานั้นเอง

การเห็นฉากที่เกิดขึ้นกระทันหันแบบนี้ ทำให้ผมตกใจในทันที

ก้นของผมก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น จากนั้นปากก็กรีดร้องออกมา “อ้า….”

 

เมื่ออาจารย์และเหล่าฉินได้ยินเสียงในศาลเจ้า พวกเขาก็รีบกลับมาทันที

และพวกเขาก็พบว่าด้านบนหลังคากำลังมีผีผู้ชายปีนอยู่ พร้อมกับใบหน้าที่สยองขวัญ พวกเขาจึงรีบเข้ามาปกป้องผมทันที

แต่มันก็สายเกินไป หลังจากผีผู้ชายตนนั้นทำหน้าตาสยดสยองใส่ผม เขาก็พูดกับผมด้วยเสียงต่ำ “ฉันจะฆ่าแก ตัวตายตัวแทนของฉันและเมียของฉันจะได้สมบูรณ์ซะที!”

เมื่อพูดจบ ผีผู้ชายตนนั้นก็กระโดดลงมาหาผมที่อยู่ด้านหลังรูปปั้นทันที

เขาขยายกรงเล็บที่แหลมคม และอ้าปากกว้างมาก จนเผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคมสองซี่

เมื่อเห็นภาพแบบนี้ ตัวผมก็รู้สึกแข็งทื่อทันที เหงื่อเย็นๆได้ไหลออกมาจากหน้าผากของผม

 

เมื่ออาจารย์เห็นแบบนั้น เขาก็ตะโดนใส่ผมทันที “เสี่ยวฝานรีบวิ่งหนีไป!”

แม้ว่าในใจของผมจะรู้สึกกลัวมาก แต่มันก็ยังหลงเหลือสติอยู่บ้าง

ผมไม่ได้นั่งอยู่แบบนั้น เพื่อรอให้อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาแบบโง่ๆ

ตอนนี้ในมือของผมมีดาบไม้และแส้ขนหมาอยู่ เมื่อเห็นอีกฝ่ายพุ่งลงมาข้างล่าง ผมเลยไม่คิดอะไรมาก ฟาดแส้ขนหมาขึ้นไปข้างบนทันที

แส้ขนหมาฟาดฟันออกไปเป็นเส้นโค้ง มันพุ่งตรงเข้าไปหาผีผู้ชายตนนั้นทันที

ผีผู้ชายตนนั้นคิดว่าผมตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว เขาจึงไม่ได้ป้องกันตัวจากผมมากนัก

 

ผลลัพธ์ก็มีเสียงดัง “เพียะ” เกิดขึ้น  แส้เส้นนี้ฟาดโดนร่างของผีผู้ชายตนนั้นอย่างจัง

พูดแล้วก็ว่าแปลก แส้ขนหมาเส้นนั้นเบามาก แต่เมื่อฟาดโดนร่างของผีผู้ชาย มันกลับแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ออกมา

ผีผู้ชายตนนั้นกรีดร้องออกมาอย่างรุนแรง ร่างของเขากระเด็นออกไปพร้อมกับเสียงดัง “ปัง”

เหมือนกับร่างของเขาโดนรถสิบล้อชนยังไงยังงั้น จากนั้นร่างของเขาก็ลอยไปกระแทกเข้ากับผนังของศาลเจ้า

ในเวลานี้ อาจารย์ได้มาถึงด้านหน้าของผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้ผม เห็นได้ชัดว่าเขาพอใจมากกับการกระทำของผมเมื่อกี้

 

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ดึงผมให้ยืนขึ้น “ทำได้ไม่เลว!”

หลังจากพูดจบ เขาก็หมุนตัวกลับไป และพุ่งเข้าไปหาผีผู้ชายที่ยังไม่ลุกขึ้นมาจากพื้นทันที

“ไอ้เลว!” ขณะพูด อาจารย์ก็กระโดดเข้าไป หมายจะแทงผีผู้ชายตนนั้น

เนื่องจากผีผู้ชายตนนั้นโดนแส้ของผมเข้าไป ดังนั้นเขาจึงโกรธมาก เขาคำรามออกมา และพุ่งตรงเข้าไปหาอาจารย์ทันที

หลังจากนั้นทั้งสองคนจึงเกิดการต่อสู้ขึ้น ผมคิดจะเข้าไปช่วย แต่ก็พบว่าตัวเองไม่สามารถเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาได้

เพราะอาการบาดเจ็บของอาจารย์พึ่งหายเป็นปกติ และไม่มีพลังเท่ากับผีผู้ชายที่ร้ายกาจตนนั้น ดังนั้นหลังจากพึ่งสู้มาได้สิบกระบวนท่า อาจารย์ก็ถูกผีผู้ชายทำร้ายจนต้องลงไปนอนกองกับพื้น

 

ในเวลาเดียวกัน ผีผู้หญิงที่ถูกเลือดของหมาดำในครั้งก่อน แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังบาดเจ็บสาหัส แต่เธอก็สามารถดันตัวเหล่าฉินให้ถอยกลับเข้ามาในศาลเจ้าได้เช่นกัน

ตอนนี้พวกเราสามคนยืนอยู่เดียวกัน ผมช่วยพยุงตัวอาจารย์เอาไว้ และใช้ดวงตาจับจ้องไปที่ผีสองตน

ส่วนผีสองตนนั้นก็เข้ามาหาพวกเราอย่างต่อเนื่อง ผีผู้ชายเปิดปากพูดออกมาด้วยเสียงอันดุร้าย “อยากจะดื่มเลือดสดๆจากพวกแกจริงๆ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็พุ่งเข้ามาหาพวกเราทันที

พวกเราก็เผยสีหน้าที่เคร่งเครียด อาจารย์เองก็หายใจหอบเหนื่อย แต่เขาก็ยังจับดาบไม้และพุ่งออกไปต่อสู้ด้านหน้าอีกครั้ง

 

แต่แล้วในเวลานี้ ด้านนอกกลับมีเสียงแปลกๆดังขึ้น กริ่ง…กริ่ง…กริ่ง……

ขณะที่เกิดเสียง ก็มีเงาปรากฎขึ้นที่หน้าประตู และยังมีลมเย็นยะเยือกพัดผ่านเข้ามา

ทุกคนตกตะลึง และหันไปจ้องที่หน้าประตู

ในเวลาเดียวกันนั้น ก็มีเสียงที่อ่อนแรงของคนแก่ดังเข้ามา “พวกแกเป็นใครกัน! ถึงได้ใจกล้ามากขนาดนี้!”

เสียงนั้นทำให้คนฟังถึงกับขนลุก ผมรู้สึกได้เลยว่าขนมันลุกขึ้นมาทันที

หลังจากเสียงถูกเปล่งออกมา ที่หน้าประตูก็มีร่างของยายแก่ที่อยู่ในชุดคนตายสีดำปราฎตัวขึ้น

 

ในมือของคุณยายกำลังถือไม้เท้ามังกร และเขย่งเท้าเดินเข้ามาทีละก้าวทีละก้าว

เห็นได้ชัด ว่าคุณยายท่านนี้ก็ไม่ใช่คน แต่เป็นผีอีกตนหนึ่ง

แต่ขณะที่ผมมองยาย ตัวผมเองกลับรู้สึกว่าเสียงของเธอนั้นฟังดูคุ้นๆ แต่ในชั่วครู่นั้นผมก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี

อาจารย์และเหล่าฉินเอง ก็ต่างมองคุณยายด้วยสีหน้าแปลกใจ พวกเขาไม่พูดอะไรออกมาซักพัก

แต่สิ่งสุดท้ายที่ทำให้พวกเราแปลกใจก็คือ เมื่อผีชาวประมงสองสามีภรรยาคู่นั้นมองเห็นคุณยาย

สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที พวกเขาเผยให้เห็นสีหน้าที่หวาดกลัวออกมา

ไม่เพียงเท่านั้น ผีทั้งสองตนยังคุกเข่าลงที่พื้นดัง “ตุ๊บ” ร่างกายสั่นเทา พร้อมพูดออกมาด้วยเสียงสั่น “โม่ โม่ ยายโม่……”

 

ยายโม่งั้นหรอ พวกเราต่างแสดงท่าทางสงสัยออกมา ไม่รู้ว่าผีร้ายสองตนนั้นกำลังคิดจะทำอะไรกันอยู่

แต่หญิงชราที่ถูกเรียกว่ายายโม่ กลับทำสีหน้ามืดมนและพูดว่า “กับฉันพวกแกก็ยังกล้าคิดจะทำร้ายงั้นเหรอ ฮึช่างเลวซะจริงๆ!”

เสียงพึ่งจางหาย ผีชาวประมงสองสามีภรรยาก็รีบหันมามองหน้าผมทันที และยังเป็นสีหน้าที่ตกตะลึง “พวก พวกเราสามี พวกเราสองสามีภรรยาไม่รู้ ได้ ได้โปรดยาย ยายโม่โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย!”

หญิงชราพูดด้วยเสียงเย็นชา “ไสหัวกลับไปที่อ่างเก็บน้ำ ถ้าฉันรู้ว่าพวกแกคิดจะทำอีก ยายโม่คนนี้จะไม่ยั้งมืออีกแล้ว!”

 

หลังจากพูดจบ หญิงชราก็กระแทกไม้เท้ามังกรที่อยู่ในมือ

เสียง “ปัง” ดังสนั่นหวั่นไหว มันเป็นเสียงที่ทรงพลังมาก

ส่วนผีชาวประมงสองสามีภรรยา ก็ตกใจกลัวจนแทบขาดใจ

รีบพูดขอบคุณ และเดินไปด้านนอกด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว พวกเขาสองคนออกไปจากศาลเจ้าหลักเมืองด้วยท่าทางที่หดหู่

เมื่อพวกเราเห็นเหตุการณ์นี้ ก็มึนงงกันทันที

เมื่อกี้ผีชาวประมงสามีภรรยาคู่นั้นยังดุร้ายอยู่เลย ตอนนี้พวกเขากลับหวาดกลัวเนี่ยนะ และยังกลัวจนไม่กล้าทำอะไรเลยด้วย

 

การปล่อยพวกเขาไปทั้งแบบนี้ ต่อไปพวกเขาจะไม่กลับมาอีกงั้นเหรอ

แต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หญิงชราคนนี้คือใครต่างหาก

เธอมาที่นี่ทำไม แล้วทำไมถึงช่วยพวกเรายับยั้งการทวงชีวิตของผีร้ายสองตนนี้ได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นในสมองของผมก็มีความคิดปรากฏขึ้น คู่แต่งงาน

ตอนนี้ดูเหมือนว่า มันจะสามารถอธิบายได้แค่นี้เท่านั้น

หญิงชราคนนี้จะต้องเป็นผีอย่างแน่นอน เพราะเวลาเดินเธอจะเขย่งเท้าทั้งสองข้าง มันก็เป็นตัวอธิบายทุกสิ่ง

 

และหญิงชราคนนี้ ปรากฎตัวได้พอเหมาะพอเจาะ เธอปรากฎตัวขึ้นหลังคืนวันแต่งงานของผม

ผมมั่นใจเก้าในสิบเปอร์เซ็นว่าหญิงชราคนนี้ต้องเป็นคู่ครองของผมแน่ๆ ทันใดนั้น ในสมองของผมก็มีเสียงสายฟ้าฟาดตอนกลางวันแสกๆ

หรือว่าผมติงฝานคนนี้จะซวยอะไรได้ขนาดนี้ ไม่เป็นผีหญิงงามก็ไม่เป็นไร แต่เป็นผีผู้หญิงธรรมดาๆก็ยังดีนิ

เมื่อคิดว่าในอนาคตจะต้องอยู่กับเมียแก่รุ่นยาย ผมก็รู้สึกเหมือนได้กินหนูตายเข้าไป วินาทีนั้นสีหน้าของผมก็ซีดขาวลงทันที

ในเวลาเดียวกัน จู่ๆหญิงชราตนนั้นก็หันมามองผม แล้วแสยะยิ้มออกมาและพูดกับผมว่า “ติงฝานซินะ! ยินดีที่พบกันครั้งแรก”

 

ในตอนนั้นผมไม่พูดอะไรออกมา และยังกลืนน้ำลายด้วยความเคร่งเครียด

แต่ในเวลานี้อาจารย์กลับลูบผมเบาๆ และบอกให้ผมคุยตอบกลับไป

ผมพูดด้วยสีหน้าที่อึดอัดใจ “ขอบ ขอบคุณภรรยาที่ช่วยชีวิตไว้ ไม่รู้ ไม่รู้ว่าภรรยามีชื่อว่าอะไร!”

ตอนที่ผมพูดคำนี้ออกไป ร่างกายของผมต่างก็รู้สึกชาไปหมด ยังรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่สบายอีกด้วย

แต่หญิงชราตนนั้นกลับแสดงสีหน้าประหลาดใจ เธอหัวเราะ “ฮ่าฮ่า” และพูดว่า “ฉัน มีแซ่เดิมว่าโม่ คุณเรียกฉันว่ายายโม่ก็ได้ และที่คุณพูดถึง คงเป็นคุณหนูของฉันน่ะ!”