ตอนที่ 55 ตายแล้วฟื้น

ผีเมียร้ายกาจมาก นั้นเป็นเรื่องที่ผมรู้ดี

แต่คิดไม่ถึง ว่าความร้ายกาจของเธอจะอยู่ในระดับนี้ โบกมือเพียงครั้งเดียวก็สามารถปราบผีร้ายสี่ตนได้แล้ว

นี่มันต่างจากที่ผมจินตนาการไว้ลิบลับ พลังมหาศาลบ้าบออะไรเนี่ย

นอกจากผมและอาจารย์จะตกตะลึง แม้แต่ผีชั่วที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็ยังแสดงใบหน้าเหลือเชื่อ

เมื่อกี้มันยังทำท่าทางหยิ่งยโสอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนอ่ำอึ้งไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

หลังจากผีชั่วผ่านช่วงอารมณ์ตกตะลึงจากฝีมือมู่หลงเหยียนเรียบร้อย มันก็อดไม่ได้ที่จะก้าวถอยไปข้างหลัง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว “แก แกเป็นใครกันแน่ ฉันพเนจรมาชั่วชีวิต แกกับฉัน แกกับฉันไม่เคยผิดใจกันต่างคนต่างอยู่อย่ามาข้องเกี่ยวกันเลยนะ..……”

 

แต่เสียงของผีชั่วพึ่งจางหาย ร่างของมู่หลงเหยียนก็หายไป จากนั้นก็ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าของผีชั่ว

ไม่รอให้เจ้าตัวได้ตอบสนองใดๆ เธอใช้มือที่ยกขึ้น จับเข้าไปที่คอของมันอย่างแรง

จากนั้นเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฮึ! กล้ามายุ่งกับคนของฉัน ยังกล้าพูดเรื่องต่างคนต่างอยู่อีก

ฮึรนหาที่ตาย!”

เสียงพึ่งจางหาย มู่หลงเหยียนก็ออกแรงที่ฝ่ามือ

จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงของผีชั่วพูดจาติดๆขัดๆด้วยความหวาดกลัว “อย่า อย่าทำ อย่า อย่าทำ……”

มู่หลงเหยียนไม่เมตตา หลังจากได้ยินมันพูดออกมาสองสามคำ เธอก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ตายซะเถอะ!”

 

หลังจากพูดจบ “ปัง” คอที่ถูกจับไว้ของผีชั่ว ได้ระเบิดออกมา กลายเป็นแสงสว่างเล็กน้อย จากนั้นก็จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อผมเห็นมู่หลงเหยียนทำแบบนั้น ผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆทันที

เมียคนนี้ของผมโหดมาก! ทั้งวิธีการลงมือและพลังของเธอ ดูเหมือนในอนาคตของผมคงจะต้องใช้ชีวิตลำบากแน่ๆ

แต่ระหว่างความแปลกใจนั้น ผมก็ยังดีใจมากด้วย

เพราะตอนนี้ผีชั่วได้ถูกกำจัดแล้ว แบบนี้ต่อไปพวกเราก็ไม่ต้องคอยกังวลกันอีกแล้ว

ในเวลาเดียวกัน แมวป่าที่เคยจุกตัวกันที่หน้าประตู ก็เริ่มแตกกระเจิง

 

ในเวลาต่อมาพวกมันต่างวิ่งหนีไปรอบๆ เพียงชั่วพริบตาแมวส่วนใหญ่ก็หายไปจนเกือบหมด

ผมเองก็ไม่ได้สนใจแมวป่ากลุ่มนั้น แต่กลับพูดกับมู่หลงเหยียนด้วยความดีใจ “น้องศพ ครั้งนี้ขอบคุณเธอจริงๆนะ ถ้าไม่ได้เธอช่วยฆ่าเจ้าผีชั่วนั้น ตอนนี้พวกเราก็คงรับมือกับเจ้าผีชั่วกันอย่างยากลำบาก!”

เสียงพึ่งจางหาย อาจารย์ก็พูดตามมา “สาวน้อย ขอบใจเธอมากจริงๆ!”

เมื่อมู่หลงเหยียนได้ยินเสียงของผมและอาจารย์ ก็หันหน้ามามอง

จากนั้นเธอก็ส่ายหัวให้กับผมสองคน “เรื่องมันไม่ได้จบง่ายๆแบบนี้หรอกค่ะ และเมื่อกี้ฉัน ก็ไม่ได้ฆ่าเขาจริงๆด้วย!”

มู่หลงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฟังดูจริงจังมากๆ

 

แต่ผมและอาจารย์กลับสับสนเล็กน้อย ก็ต่อหน้าผมเจ้าผีชั่วนั้น วิญญาณแตกสลายไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงบอกว่ายังไม่ตายละ

ผมจึงถามด้วยความสงสัย “เขาไม่ได้วิญญาณแตกสลายไปแล้วเหรอ ถ้าวิญญาณแตกสลายไม่ได้เรียกว่าตายจริงๆ  แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าตาย!”

แต่มู่หลงเหยียนกลับส่ายหัว “วิญญาณของเขาก็ไม่ได้แตกสลาย!”

ทันใดนั้น ผมและอาจารย์ก็เผยสีหน้าสงสัยออกมา

ผมรู้สึกมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง เพราะเมื่อกี้ไม่ใช่วิญญาณแตกสลาย แล้วมันคืออะไรละ หรือว่าพวกเราตาฝาดงั้นเหรอ

 

ขณะที่ผมและอาจารย์กำลังสงสัย ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่มู่หลงเหยียนพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง

ทันใดนั้นนอกบ้านก็มีเสียงแมวร้องลั่น เป็นเสียงที่แสบหู และแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

พวกเรากำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู วินาทีที่ได้ยินเสียงนี้ ก็หันไปมองตามสัญชาตญาณ

แต่เมื่อหันไป ผมและอาจารย์ก็เผยสีหน้าตกตะลึงอีกครั้ง ขณะนั้นผมรู้สึกขนหัวลุก เย็นวาบไปทั้งตัว

เพราะพวกเราพบว่าเสาไฟริมถนนที่อยู่ห่างออกไป กำลังมีแมวอ้วนดำยืนอยู่หนึ่งตัว

และเจ้าแมวดำตัวนั้นก็กำลังอ้าปากกว้าง แถมยังอาเจียนออกมาอย่างต่อเนื่อง ส่งเสียงอาเจียน“อ้วก…..” ออกมา

ที่จริงมันก็ไม่มีอะไร แต่สิ่งที่ประหลาดที่สุดคือ สิ่งที่เจ้าแมวดำตัวนั้นอ้วกออกมา ก็คือมือของคน……

 

เจ้าแมวตัวนั้นอ้าปากกว้าง จนเหมือนปากของมันจะฉีกออก

และมือนั้นยังเหมือนกับแขนของทารก จากในปากของแมว มันค่อยๆเคลื่อนออกมาทีละนิด เห็นได้ชัดว่ามันกำลังทรมานมาก

แต่ไม่นานนัก เจ้าแขนข้างนั้นก็เคลื่อนออกมาจนสุด แถมยังจับหน้าของแมวเอาไว้ จากนั้นพวกเราก็เห็นภาพหัวเด็กเล็กๆหนึ่งหัว กำลังออกมาจากปากแมวตัวนั้นอีกครั้ง

การกระทำนั้นทำให้ตาแมวถลนออกมา ราวกับดวงตากำลังจะหลุดออกมาอย่างนั้น

แต่หลังจากที่หัวและแขนของใครคนนั้นโผล่ออกมา ร่างของเด็กทารกก็หล่นลงมากองกับพื้น จากนั้นมันก็ตะเกียกตะกายไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

 

เจ้าแมวตัวนั้นเองก็ส่งเสียงร้อง “ฮือฮือฮือ” ออกมาไม่หยุด และสำรอกออกมาอย่างต่อเนื่อง

กระบวนการนี้เร็วมาก ใช้เวลาไม่ถึง 5 วินาที ร่างของเด็กคนนั้นก็ถูกสำรอกออกมาจนหมด

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่แปลกที่สุด หลังจากร่างของเด็กคนนั้นออกมาได้ เขาค่อยๆลุกขึ้น จากนั้นก็หันมามองพวกเราพร้อมเสียงหัวเราะที่เจ้าเล่ห์ “ฮึฮึฮึ”

ไม่ใช่เพียงเท่านี้ ขณะที่เสียงหัวเราะนั้นดังก้องไปทั่วถนนที่ว่างเปล่า ชั่วพริบตาร่างของมันก็ค่อยๆเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

มันเร็วจนแทบไม่น่าเชื่อ แถมยังไม่รอให้พวกเราได้ตอบสนองใดๆ

คนที่เคยเป็นเด็กทารกเมื่อก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันได้กลายเป็นผีผู้ชายในชุดขาว

 

และหน้าตาของมัน ยังเหมือนกับผีชั่วที่มู่หลงเหยียนได้ฆ่าไปก่อนหน้านี้ด้วย

ส่วนแมวดำที่อยู่ข้างๆ ก็ร้อง “เมี๊ยว” ออกมาหนึ่งครั้ง จากนั้นก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของผีชั่วทันที

หน้าของผีชั่วยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ อุ้มแมวดำเอาไว้ และใช้แววตาที่แสนเยือกเย็นจ้องมองพวกเราสามคน

“เป็น เป็นแบบนี้ได้ยังไง!” อาจารย์ประหลาดใจอย่างยิ่ง ถึงจะเป็นคนแก่อย่างเขาที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้ว ก็ยังไม่เคยเห็นสิ่งนี้ หรือได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

เมื่อกี้เขาเห็นกับตาว่าผีชั่วได้ “วิญญาณแตกสลาย” ไปแล้ว แต่ตอนนี้มันกลับใช้วิธีนี้มา “เกิดใหม่” ทันใดนั้นอาจารย์ก็รู้สึกถึงความพิศดาลที่สุดขั้ว

 

อาจารย์ยังไม่เข้าใจ ตัวผมจึงแสดงสีหน้าตื่นกลัวออกมา ไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดเลยสักนิด

แต่ไม่รอให้พวกเราได้พูดอะไร จู่ๆเจ้าผีชั่วที่ยืนอยู่ที่ถนนก็พูดกับพวกเราสามคน “คิดจะฆ่าฉัน มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ฉันจะปล่อยให้พวกแกมีชีวิตไปก่อน หลังจากนี้สามวัน ฉันจะกลับมาทวงใหม่!”

หลังจากพูดจบ เจ้าผีชั่วก็โบกมือ ทันใดนั้นท่านกลางถนนที่ว่างเปล่าก็มีลมกระโชกพัดเข้ามา จากนั้นร่างของผีชั่วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อเห็นฉากนี้ ผมก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

แม้ผมจะรู้ และเข้าใจความแปลกประหลาดของโลกใบนี้ แต่ก็รู้อย่างถ่องแท้ว่า วิญญาณที่แตกสลายจะหายไปตลอดกาล

 

แต่เมื่อกี้เจ้าผีชั่วกลับฟื้นกลับมาได้ เรื่องนี้จึงทำให้ผมแปลกใจจริงๆ

จากนั้นผมก็กลืนน้ำลาย “น้องศพ นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ไม่ใช่เพียงแค่ผมที่หันไปมองมู่หลงเหยียนด้วยความสงสัย แม้แต่อาจารย์ก็หันไปมองเธอเหมือนกัน

อยากหาคำตอบจากตัวเธอ

แต่มู่หลงเหยียนกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน เมื่อกี้ตอนที่ฉันฆ่ามัน ฉันไม่รู้สึกถึงการแตกสลาย และการจับตัวกันด้วยซ้ำ! สำหรับเรื่องอื่น ฉันก็ไม่เข้าใจเลยสักนิด”

มู่หลงเหยียนเองก็รู้เรื่องนี้น้อยเช่นกัน แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดคือ เจ้านี้มีความสามารถ “กลับมาเกิดใหม่” ได้

 

สำหรับเรื่องอื่นๆ ตอนนี้พวกเราเองก็ไม่รู้เช่นกัน

หลังจากมู่หลงเหยียนพูดจบ จู่ๆเธอก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็บ่นพึมพำออกมา แย่แล้ว

จากนั้นก็หันมา รีบพูดกับพวกเราว่า “ภายในสามวันนี้พวกคุณอยู่ในบ้านกันดีๆนะ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็รีบเรียกฉันเลยนะ!”

หลังจากพูดจบ ไม่รอให้ผมและอาจารย์ได้พูดกลับ

ดูเหมือนมู่หลงเหยียนจะรีบร้อนทำอะไรบางอย่าง เธอจึงรีบพุ่งออกจากบ้านไปทันที

เพียงเดินไปไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็หายไปจากถนนแล้ว……