ตอนที่ 234 ให้ของขวัญ

ตอนได้ยินเสียงนางพญาจิ้งจอกดึงมือเธอกลับ แก่นพลังที่อยู่เหนือหัวผม ก็กลับเข้าไปในปากเธออีกครั้ง

ว่าความเจ็บปวดที่มีหายไปทันที

เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่วินาทีที่ ความเจ็บปวดหายไป ความเหนื่อยล้า กลับกระหน่ำเข้ามาเหมือนสายฝน

ผมอยากล้มตัวลงนอนทันที แต่ผมกลับไม่ได้ทําแบบนั้น ผมกัดฟันแน่น ทํามือคารวะนางพญาจิ้งจอก

“ ศิษย์ ศิษย์ติงฝาน ขอบ ขอบคุณที่เจ้าแม่คายเชี่ยวให้!”

หลังจากพูดจบ ผมก็ค่อยๆคารวะนางพญาจิ้งจอกหนึ่งครั้ง

นางพญาจิ้งจอกที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม พยักหน้าให้เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอพอใจมาก

“ ไม่เลว สามารถทนคายเชียวของข้าได้ แถมตอนนี้ยังสามารถยืนหยัดอยู่ได้ ความอดทนของเจ้าไม่ธรรมดาจริงๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าติงฝาน เป็นชูหม่าของข้าเย่เสี่ยวซีคนนี้ และเป็นศิษย์สํานักหูแห่งเขาฉิน

เจ้าจะได้รับการดูแลจากเผ่าจิ้งจอกของข้า จงยึดถือหัวใจอันดีงาม ทําคุณแทนสวรรค์ ซื่อสัตย์เที่ยงธรรม !” นางพญาจิ้งจอกพูดเสียงดัง ประกาศว่าผมเป็นชูหม่าของเผ่า จิ้งจอก

และนับตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา ผมก็กลายเป็นศิษย์ของเผ่าจิ้งจอก

ในเวลาเดียวกัน นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อของนาง พญาจิ้งจอกเย่เสี่ยวซี

แม้จะแปลกนิดหน่อย นางพญาจิ้งจอกควรแซ่หูชิ แต่นางกลับมีแซ่เย่

แต่ตอนนี้ผมเหนื่อยจนแทบนอนตรงนั้น แล้วผมจะมีอารมณ์มานั่งสนใจเรื่องพวกนี้ได้ยังไง

ผมรีบคารวะนางพญาจิ้งจอกสามครั้ง “ ศิษย์ติงฝาน จะทําตามคําสอนของเจ้าแม่ ! ”

หลังจากพูดจบ ผมมือสั่นหยิบโสมที่ยายโม่ให้ออกมาจากกระเป๋าคาดเอว “ ศิษย์มีของมาคารวะเจ้าแม่ ขอให้เจ้าแม่ได้โปรดรับเอาไว้ด้วย !”

“ โห มีของขวัญด้วย ? ” นางพญาจิ้งจอกทําหน้าสงสัย

จิ้งจอกอาวุโสที่อยู่ข้างๆต่างกระซิบกันว่า “ เจ้าศิษย์นี่ เข้าใจคิดจริงๆ !”

“ ไม่เลว ฉลาดดี !”

“…..”

ผมค่อยๆยกห่อผ้าขึ้น “ ขอให้เจ้าแม่รับเอาไว้ด้วย !”

นางพญาจิ้งจอกก็ไม่ได้ลังเล หยิบห่อผ้าไปไว้ในมือจากนั้นก็ค่อยๆเปิดออก

เมื่อเห็นโสมปาอยู่ข้างใน เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทางตื่นตกใจเกินไป เพราะจิ้งจอกเฒ่ามีชีวิตยืนยาวหลายร้อยปี โสมป่าเพียงต้นเดียว นางคงเห็นมานับไม่ถ้วนแล้ว

ตอนนี้นางพญาจิ้งจอกยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอดมมันหนึ่ง

“ คือนี่คือโสมปาอายุ 500 ปี หายากสุดๆ เจ้าจะมอบให้กับข้าจริงๆเหรอ !” นางพญาจิ้งจอกยิ้ม

“ ใช่ครับ ศิษย์มอบให้กับเจ้าแม่ ! ” ผมพูดด้วยความเหนื่อยล้า

“ ถ้างั้น ข้าก็จะรับเอาไว้นะ ” ขณะที่พูด นางพญาจิ้งจอกก็เก็บโสมปา

หลังจากเก็บโสมปาเรียบร้อย นางพญาจิ้งจอกก็พูดกับผมอีกครั้ง “ ในฐานะที่ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า

และรับของขวัญจากเจ้าแล้ว เป็นธรรมดาที่ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี ! ลุกขึ้นเถอะ ข้ามีของจะมอบให้ !”

ผมไม่มีอารมณ์อยากรู้ว่ามันคืออะไร ผมจึงขอบคุณและลุกขึ้น

เมื่อนางพญาจิ้งจอกเห็นผมลุกขึ้นแล้ว นางก็แบมือออก เผยให้เห็นขวดยาสีขาว

ยาขวดนั้นไม่มีอะไรพิเศษ และไม่รู้ว่าใส่อะไรไว้ข้างใน

อาจารย์และคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆ ต่างมองขวดยาด้วยความสงสัย

ส่วนพวกจิ้งจอกอาวุโส กลับตื่นเต้นมาก ดวงตาเบิกกว้างจ้องขวดยาสีขาว ตาเป็นมัน

“ ในขวดยาของข้า มียาบํารุงกําลังอยู่สามเม็ด มันทํามาจากหินที่หลงเฉียนใช้รักษาอาการบาดเจ็บ มันได้ผลดีมากเลยละ ตอนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เจ้าใช้แค่เม็ดเดียว ก็จะสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้แล้ว” นางพญาจิ้งจอกพูดอย่างจริงจัง

ผลลัพธ์เสียงของนางพญาจิ้งจอกเพิ่งเงียบลง ท่านนักพรตตู้ที่อยู่ข้างๆกลับนั่งไม่ติดอีกต่อไป

“ ตี้ ตี้หลงเฉียน !”

“ ตี้หลงเฉียนจริงๆเหรอครับ ? ” อาจารย์ตะโกนออกมา พร้อมกับแสดงสีหน้าตื่นตกใจ

นางพญาจิ้งจอกกลับพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย

อาจารย์และท่านนักพรตตู้กลับสูดหายใจเข้าลึกๆ พวกเขาแสดงสีหน้าตื่นตกใจ มองยาขวดนั้น ด้วยสายตาที่เป็นกระกาย

ผมจะไปรู้จักตี้หลงเฉียนที่ไหนละ แถมไม่เคยได้ยินแม้แต่ ครั้งเดียวด้วยซ้ำ

ในเวลานี้ผมยังเหนื่อยจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว ผมแค่อยากให้มันจบๆไปจะได้ไปพักเท่านั้น

ผมจึงไม่มีอารมณ์มาสนใจว่ายานี้จะมีค่าหรือหายากขนาดไหน

ผมคํานับขอบคุณ แล้วหยิบขวดยามาเก็บเอาไว้

นางพญาจิ้งจอกเห็นผมรับขวดยาไปแล้ว เธอจึงหัวเราะ “ ฮ่าฮ่า ” “ เสี่ยวติง ข้าอยู่ในเขามาตลอดดังนั้น เรื่องทั่วๆไป ก็ให้พวกจิ้งจอกอาวุโสช่วยเจ้าก็แล้วกันนะ !”

ขณะที่พูด นางพญาจิ้งจอกก็ชี้ไปที่จิ้งจอกผมสีขาวสองข้างที่อยู่หน้าสุด “ นี่คือตาเฒ่าสาม นี่ตาเฒ่าสี่…”

เรื่องก็เป็นแบบนี้ นางพญาแนะนําให้ผมฟังสั้นๆ ถือว่าเป็นการทําความรู้จักคราวๆ ให้ได้คุ้นหน้าคุ้นตากันไว้ เท่านั้น

ระหว่าง ผมก็เห็นจิ้งจอกเฒ่าที่สู้กับพวกเราครั้งที่แล้ว

ในหมู่จิ้งจอก ฐานะของเขาค่อนข้างสูงส่ง เขาเป็นถึงผู้อาวุโสลําดับที่ 6

หลังจากแนะนําทุกคนเสร็จ นางพญาก็พูดกับผมอีกครั้ง “ เผ่าจิ้งจอกของข้าไม่เหมาะใช้ชีวิตในเมืองมนุษย์ แต่เพื่อความสะดวกของเจ้า ข้าจะให้ตาเฒ่าหกอยู่กับเจ้า ! แต่ถ้ายังมีปัญหาอะไรที่แก้ไขไม่ได้อีก เจ้าก็ค่อยเรียกผู้อาวุโสคนอื่น หรือข้าก็ได้”

หลังจากพูดจบ ก็มีตาแก่คนหนึ่ง เดินออกมาจากกลุ่มเซียนจิ้งจอก

ตาแก่คนนั้นไม่ใช่ใครอื่นๆ เขาก็คือจิ้งจอกเฒ่าที่สู้กับพวก เราเมื่อครั้งที่แล้ว ผู้อาวุโสหกแห่งเผ่าจิ้งจอก

ปู่หูลิ่ว

คิดไม่ถึงว่านางพญาจิ้งจอกจะสั่งให้จิ้งจอกตัวนี้มาดูแลผม แต่ไม่รอให้ผมได้พูดออกมา จิ้งจอกเฒ่าตัวนั้นก็พูดกับผมว่า “ ข้าคือหลิว ในอนาคตจะมาอยู่ที่ศาลเจ้าหลักเมือง หากชูหม่ามีเรื่องอะไร สามารถมาหาข้าได้ตลอด !”

หลังจากที่หูลิ่วพูดจบ นางพญาจิ้งจอกก็พูดออกมาอีกครั้ง “ ก่อนหน้านี้ พวกเจ้าเข้าใจผิดกันนิดหน่อย

แต่ก็เป็นวาสนาของพวกเจ้า ดังนั้นข้าเลยสั่งให้ตาเฒ่าหกอยู่ดูแลเจ้า”

เมื่อได้ยินนางพญาจิ้งจอกพูดแบบนั้น ผมจะทําอะไรได้อีกละ

แต่ถ้าพูดอีกอย่าง ตอนนี้ผมก็เป็นชูหม่าแล้ว เรื่องก่อนหน้านี้ ก็คงหายไปด้วยมั้ง ?

ผมไม่ได้เสียมารยาท ยกมือคํานับหูลิ่วทันที “ ท่านปู่หูลิ่ว ต่อไปขอฝากตัวด้วยนะครับ !”

หลิวเองก็คํานับกลับ “ ชูหม่าพูดเกินไปแล้ว ตอนนี้คุณเป็นชูหม่าของถางหยินแล้ว ต่อไปพวกเราก็ถือเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าชูหม่าอยากให้ข้าทําอะไร หูลิ่วคนนี้จะต้องพยายามทําสุดความสามารถอย่างแน่นอน !”

หลิวคนนี้แสดงท่าทางสุภาพมาก และไม่วางท่าแม้แต่น้อย

เขาคลี่ยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

นางพญาเห็นว่าเรื่องทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอจึงสูดควันธูปจํานวนมาก หลังจากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน “ โอเค ดึกมากแล้ว ขากลับเขาก่อนนะ ทุกคนเต็มที่เลยนะ !”

หลังจากพูดจบ นางพญาจิ้งจอกก็ไม่สนใจทุกคน เธอเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทันใดนั้นร่างกายก็กลับมาเป็นจิ้งจอกขาวอีกครั้ง หลังจากนั้นก็วิ่งออกไปนอกศาลเจ้าหลักเมืองทันที

จิ้งจอกเฒ่าที่อยู่ในงานก็ไม่รอช้า พวกเขาต่างโค้งคํานับ และตะโกนว่า “ คารวะเจ้าแม่ !”

นางพญาจิ้งจอกเร็วมาก เพียงชั่วพริบตาร่างของเธอก็หายเข้าไปในความมืดแล้ว

หลังจากนางพญาจากไป จิ้งจอกเฒ่าที่อยู่ในงานก็เตรียมตัวกลับเช่นกัน พวกเขาแต่ตนต่างเข้ามาบอกลา

และหนึ่งในนั้นยังรวมถึงยายโม่ด้วย

แม้ผมจะเหนื่อยมาก แต่ทําอะไรไม่ได้ ได้แต่มองทุกคนที่เข้ามาด้วยรอยยิ้ม

ผ่านไปไม่นาน เซียนจิ้งจอกกลุ่มใหญ่ก็ออกไปจากศาลเจ้าหลักเมือง

ส่วนพวกที่อยู่ต่อ ล้วนเป็นพวกจิ้งจอกที่ปลายแถว

ในเวลานี้พวกนั้นกําลังหยิบอาหารบนโต๊ะบูชา กินดื่มกันอย่างมีความสุข

ส่วนพวกที่สามารถแปลงเป็นคนได้ ก็ไม่เกรงใจ เข้ามาลากอาจารย์ ท่านนักพรตตู้ เฟิงเฉิวหาน และคนอื่นๆ เข้าไปร่วมวงทันที

อาจารย์และคนอื่นๆก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง จึงจำใจต้องร่วมสังสรรค์กับพวกจิ้งจอก

หลิวเห็นผมเหนื่อยมาก และมองออกว่าผมอยากนอน “ ชูหม่า ! คืนนี้คุณเหนื่อยมากแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ! เดี๋ยวข้าดูแลที่นี่เอง”

ผมง่วงมากจริงๆ จึงไม่เกรงใจ ทํามือคํานับหูลิ่วทันที “ งั้นก็รบกวนปู่หูลิ่วแล้ว ข้าน้อยขอตัวกลับก่อน !”

หูลิ่วพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมโบกมือไปด้านข้าง และพูดกับจิ้งจอกสีเหลืองว่า “ เสี่ยวเหมย ! มานี่ ชูหม่าง่วงแล้ว เจ้าเดินกลับไปเป็นเพื่อนชูหม่าหน่อย”

จิ้งจอกสีเหลืองตัวนั้นกําลังกินเนื้ออยู่ เมื่อได้ยินหูลิ่วพูดแบบนั้น เธอก็รีบวางเนื้อ กระโดดมาทางพวกเราทันที ในเวลาเดียวกันก็สะบัดตัว กลายร่างเป็นสาวน้อยคนสวย

สาวน้อยคนนั้นเพิ่งปรากฏตัว เธอก็พูดกับหูลิ่วด้วยความเคารพ “ ได้ค่ะ ท่านปู่ !”