MVDB : ตอนที่150 ทดลองดึงพลังสเปซส โตนครั้งแรก

 

“บรูซซซซซ” ลีหยอกล้อบรูซพร้อมกับทําสีหน้ากวนประสาท “อย่าคิดมากหน่า ก็แค่อยากจะบอกว่าถ้าคิดยารักษาไม่ได้ ทําไมไม่ลองเรียนรู้ที่จะเป็นฮัลค์ดูหล่ะ?”

 

“พยายามให้เข้ากันงั้นหรอ?” บรูซแสดงสีหน้าสงสัย “คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม แล้วคุณก็รู้ใช่ไหมว่ามันคือสัปหลาดหน่ะ? มันกระหายเลือดอย่างกับสัตว์ป่าที่บ้าคลั่งเลย

 

“สัปหลาด? มันก็แค่นกแก้วบนหลังโจรสลัดแหล่ะหน่า” ลีเดินเข้าไปตบบ่าบรูซเบาๆ “มันไม่แย่อย่างที่คุณคิดหรอกก็จริงอย่างที่คุณว่า มันกระหายเลือดเหมือนสัตว์ปาก็จริง แต่มนุษย์เราก็สามารถเรียนรู้และควบคุมมันได้หน?”

 

“แต่สําหรับฮัลค์ มันไม่ใช่อย่างงั้น!” บรูซส่ายหัวปฏิเสธอย่างจริงจัง “รู้มั้ยว่าทุกครั้งที่ฮัลค์โผล่อออกมา ความโกรธในตัวของผมมันพุ่งพร่านมากจนอยากจะร้องขอความตายไม่รู้สักกี่ครั้งดี”

 

“มันก็ยุติธรรมดีนี่…คุณก็พยายามจะสร้างยาแก้พิษมาเพื่อฆ่าฮัลค์ไม่ใช่หรอ”

 

“…” บรูซพยายามที่จะเถียง แต่ก็เถียงไม่ออก ทําได้แค่ถ อนหายใจ “แล้วไง เป็นความผิดผมงั้นหรอ?”

 

“….”

 

“ผมก็แค่อยากจะเป็นคนปกติ” บรูซกัดฟันพูดกั้นน้ําตาไม่ให้ไหลออกมา “ฟังจากที่คุณพูด จะให้ผมเข้าใจฮัลค์เลี้ยงดูเหมือน เหมือนสัตว์เลี้ยงตัวนึงหน่ะหรอ?”

 

“อย่าใช้คําว่าเลี้ยงดู เพราะฮัลค์ก็คือตัวคุณ คุณแค่ต้องเข้ากับมันให้ได้”

 

“ถึงแม้ว่าผมจะเข้าใจสิ่งที่คุณพูด ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าต้องเริ่มที่ตรงไหนก่อน!”

 

“คุณก็ลองเริ่มต้นด้วยการคุยทําความเข้าใจกันก่อน และจําไว้ว่าอย่าโกหกเด็ดขาด”

 

“คําแนะนําของคุณคือให้ผมคุยคนเดียวทั้งวัน?”

 

“อะไรนะ? คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอว่าฮัลค์ก็คือตัวคุณหนะ?”

 

“….”

 

หลังจากพูดคุยกับบรูซเสร็จแล้ว ลียังไม่ได้กลับไปที่ท่าเรือของหน่วยชิลด์ แต่เขามุ่งตรงไปทางส่วนลึกของปาฝนอันสงบสุข

 

“หวังว่าผมจะไม่พบเจอกับปัญหาอะไรนะ…”

 

เนื่องจากลีนั้นบินอยู่กลางท้องฟ้าและถือเดอะคิวบ์ไปด้วย ตามเนื้อเรื่องจริง เจ้าเดอะคิวบ์ที่บรรจุอินฟินิตี้สโตน เอาไว้นี่มันเป็นของอันตรายมากๆ ไม่มีใครมาถือเดินเล่น แบบนี้หรอก

 

ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะหวาดกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาไหม

 

และแน่นอนว่าลีไม่ได้นําอินฟินิตี้สโตนมาเพื่อชาร์จพลังให้ดราก้อนบอลเฉยๆ ลีพยายามวิจัยมาโดยตลอดที่จะนําพลังสเปซสโตนไปใช้วิชาเคลื่อนย้ายพริบตา และในตอนนี้มันก็ถึงเวลาแล้ว

 

“ไม่มีอะไรที่จะผิดพลาดได้!”

 

ลีสูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลง พยายามใช้สมาธิเพ่งพลังกิให้มากที่สุด

 

วินาทีต่อมา อากาศรอบตัวของเขาก็เริ่มหมุนวน ลมแรงขึ้นรอบๆตัวเขา

 

“ขั้นตอนแรกสําเร็จ…”

 

“เอาล่ะขั้นตอนต่อไปเป็นจุดชี้วัดว่าจะสําเร็จหรือไม่”

 

ดีค่อยๆปลดปล่อยพลังของสเปซสโตนออกมา ลําแสงที่งดงามแวววับค่อยๆล่องลอยออกมาจากเดอะคิวบ์

 

หล่อหลวมก่อตัวรวมกันเป็นกลุ่มดาวห้อล้อมตัวลีเอาไว้ทั้งหมด

 

แต่ด้วยความรู้สึกที่แปลกๆ สีได้ลืมตาขึ้น สมาธิหลุดพลังของสเปซสโตนก็หายไปทันที

 

ลีไม่ย้อท้อ ทดลองทําใหม่อีกครั้ง ในตอนนี้ลีหลับตาลงเพ่งสมาธิใหม่อีกครั้ง แสงที่แววับสีฟ้าน้ําเงินก็ลอยออกมาจากเดอะคิวบ์ ห่อหุ้มร่างกายลีเอาไว้ แต่ทว่ามันก็ สลายหายไปกับสายลม

 

“มันรู้สึกเหมือน…”

 

ลีพูดไม่ออกไม่สามารถอธิบายความรู้สึกตัวเองออกมาได้

 

“ลองใหม่อีกครั้ง!”

 

ในครั้งนี้ได้เพ่งพลังกิ และบังคับทิศทางให้ประตูมิติไปเปิดในจุดที่ห่างไกลจากตัวเขาไป เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกแปลกๆ

 

แต่ทว่าผลลัพธ์มันก็เป็นเหมือนเดิม คือเขารู้สึกแปลกๆ อารมณ์เหมือนเปิดประตูมิติได้สําเร็จ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมามันก็สลายหายไป เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ยังผิดพลาดที่ทําให้สีรู้สึกแปลกๆขณะเปิดประตูมิติ