ตอนที่168 มุกเก่ากลอุบายเดิม

ขณะที่ลีกําลังจะบินลง ก็มีก้อนหินขนาดยักษ์พุ่งลอยมาอัด แต่โชคดีที่มีม่านพลังกิบดบังเอาไว้อยู่

วินาทีต่อมาลีก็ลงไปหาฝูงทหารพร้อมกับโบกมือและตะโกน “หนีเร็ว ออกไปจากที่นี่ให้หมด ถ้าหากพวกคุณอยากช่วย ก็ให้พาประชาชนหนีออกไป”

“มาแล้วสินะ โกลเด้นบอย!” เสียงที่น่าสะอิดสะเอียนของฮัลค์ดังขึ้นมา

ลีหันหน้าไปมองฮัลค์ พร้อมกับซ่อนมือขวาเอาไว้ด้านหลังตัวเองและพยายามโบกมือให้ทุกคนหนีไป “อยากให้ผมมางั้นหรอ?”

ฮัลค์สีน้ำตาลพูด “ทําไมแกมาคนเดียว? ฮัลค์อยู่ไหน!!?”

ลียักไหล่ “คุณตอบคําถามผมก่อนสิ แล้วจะตอบให้”

“เกลียดมัน เกลียดมัน!! เอาแบนเน่อมาที่นี่!”

“แค่นี้เองงั้นหรอ?” ลีแสดงท่าทางเมินเฉย “แค่ผมคนเดียวก็พอแล้วหล่ะ”

“อื้อออ!!” เสียงถอนหายใจของฮัลค์น้ําตาล พร้อมกับกําหมัดแน่น

หลังจากนั้นฮัลค์น้ำตาลก็กระโดดเข้าหาลีและรัวหมัดซ้าย ขวาอย่างต่อเนื่อง

ดีที่ว่า ลีเคยมีประสบการณ์ต่อสู้กับฮัลค์มาแล้วจึงล็อคหลบ และพอที่จะอ่านการเคลื่อนไหวออก

ลีเพียงแค่ทําทุกอย่างเหมือนเดิม เขายกฮัลค์น้ำตาลขึ้นบนท้องฟ้าหลังจากนั้นก็ชาร์จพลังคลื่นเต่า

คาเมฮาเมฮา!!!

กลอุบายเดิมใช้ได้ผลเสมอ และผลมันก็ออกมาเหมือนเดิม

เนื่องจากฮัลค์ก็คือฮัลค์ ผิวหนังของมันเหนียวและทนทาน การโจมตีของลีจึงทําได้แค่เพียงเผาไหม้ผิวหนังนิดหน่อย

แม้ว่าลีจะมีพลังกิเพิ่มขึ้น แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะเคี้ยวฮัลค์

ลีจ้องมองฮัลค์ปลิวล่วงหล่นจากท้องฟ้า แม้ว่ามันจะเสียหลักแต่มันก็ยังปลอดภัย

ในตอนนี้ใช้ระดับพลังอยู่ที่ 30% ซึ่งถ้าหากลีต้องการ เอาชนะฮัลค์สีน้ำตาลจริงๆ เขาต้องใส่ทุกอย่างที่มี โดยการเปิดระดับพลัง 100% แต่ติดปัญหาที่ว่าสถานที่ในตอนนี้มันไม่อํานวย

มาเปลี่ยนสนามรบก่อนดีกว่า…

“ฮัลค์!”

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าการโจมตีเมื่อกี้จะไม่ได้ผลทางกายภาพ แต่มันก็มีผลทางจิตใจของฮัลค์ ซึ่งมันก็ไม่ใช่ผลที่ดีซะด้วย เพราะมันทําให้ฮัลค์โมโหมาก รู้สึกเสียหน้า

ผู้คนจํานวนมากที่ยังอยู่แถวนั้นต่างก็ปรบมือส่งเสียงเฮให้แก่โกลเด้นบอยที่สามารถยิงฮัลค์จนปลิวขึ้นท้องฟ้าได้ แต่ใครจะรู้หล่ะว่าสิ่งเหล่านี้มันยิ่งยั่วสัตว์ดุร้ายให้ร้าย กว่าเดิม

แต่มันยังแอบแฝงด้วยข้อดีอย่างหนึ่งนั่นก็คือ ยิ่งฮัลค์โมโห มันก็จะยิ่งเลือกเป้าหมายแค่ลี่ มันพร้อมจะตามฆ่าลีทุกที่

ดังนั้นเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ลีจึงค่อยๆบินถอยออกมา โดยพยายามรักษาระยะให้ฮัลค์ตามจับได้

เขาบินมาทางทิศตะวันตก ไกลกว่า 2000 เมตร มาถึงแม่ น้ำฮัดสัน และแน่นอนมันปลอดผู้คน มีความกว้าง พอที่จะเป็นสนามต่อสู้ได้

ลีจึงบินต่ำเหนือผิวน้ำทันที

“ไอสัตว์ร้ายโรคจิต ถึงเวลาที่แกต้องถูกกําจัดแล้วหล่ะ!”