ตอนที่ 108

อสูรวัฒนะ

“คืนแรก เป็นอย่างไรบ้าง”ขณะราชินีมังกรกำลังเฝ้าอยู่ที่ใต้ต้นท้อสีทอง มังกรธรณีผู้เป็นราชาของป่าวัฒนะก็ออกมาจากถ้ำแมงมุมเพื่อที่จะตรวจสอบดูว่าพวกมังกรทำหน้าที่ดีหรือไม่

“เจ้าค่ะ มีอสูรบางตนอยากจะเข้ามาเก็บผลท้อไปจริงๆ แต่พออ้างชื่อท่านราชาไปพวกมันก็กลับไปแต่โดยดีเจ้าค่ะ”ราชินีมังกรว่าพลางก้มหัวลง ในป่าวัฒนะมีอสูรแข็งแกร่งกว่านางอีกมากมาย แต่พวกมันก็ยังอยู่ภายใต้คำสั่งของมังกรธรณี และเหนืออื่นใดพวกมันเองก็เป็นสหายของไป๋จูเหวินด้วยกันทั้งสิ้น

“คงลำบากเจ้าน่าดู เพราะพลังของมังกรทองผลท้อเหล่านี้เลยดึงดูดใจเหล่าอสูรอย่างมาก”มังกรธรณีว่าพลางมองผลท้อบนต้นอย่างใจเย็น

“เจ้าค่ะ หากไม่ใช่พวกเราเหล่ามังกรแห่งหุบเขามังกร คงโดนล่อลวงเช่นกัน”ราชินีมังกรตอบพลางยิ้มด้วยท่าทีอ่อนหวาน เมื่อเทียบกับการมาขออาศัยในเขตของอีกฝ่าย งานเฝ้าต้นท้อนับว่าเป็นงานเบาทีเดียว

“ทำไมพวกเจ้าถึงรังเกียจมังกรทองนักล่ะ ไม่ใช่ว่าแต่เดิมมันเป็นราชาของพวกเจ้าหรือ”มังกรธรณีถามพลางนั่งลงที่ใต้ต้นท้ออย่างสบายใจ

“น่าจะเพราะระบบปกครองของหวงหลงเจ้าค่ะ”ราชินีมังกรว่าพลางเปลี่ยนร่างเป็นร่างมนุษย์บ้าง ตัวนางในร่างมังกรเป็นมังกรสีแดงที่มีปีกสีแดงถึง 6 ปีก ในร่างมนุษย์นั้นนางก็อยู่ในรูปร่างของสาวงามในชุดสีแดงสดเช่นกัน

“ระบบปกครอง เจ้านั่นมันบ้าอำนาจนี่นา”มังกรธรณีว่าพลางนึกถึงสมัยก่อนที่พวกมันเคยเจอหวงหลง มันเป็นมังกรทองที่หายากและยังได้พลังสักศักดิ์สิทธิ์มาครอบครอง ทำให้ตัวมันเชื่อมั่นว่ามันแข็งแกร่งกว่าใคร และจะปกครองอสูรทั่วดินแดน อาจจะเพราะแบบนั้นมันเลยชอบใช้งานอสูรทีอ่อนแอกว่าตนเองและคิดแต่จะเอาชนะอสูรที่แข็งแกร่งกว่าตนเองเสมอ จนกระทั่งครั้งหนึ่ง สมัยที่พวกมันพึ่งขึ้นมาเป็นระดับมายาใหม่ๆ เหล่าราชาทั้ง 6 ต่างเข้ามาแย่งชิงเขตอสูรผาไร้ก้นกันอย่างดุเดือด แต่พลังของทั้ง 6 ต่างก็เสมอกันจนไม่อาจวัดผลแพ้ชนะได้ ตัวหวงหลงนั้นวางแผนจะหลอกใช้ไก่ฟ้าหงอนทองเพื่อเอาชนะจิ้งจอกเหมันต์ แต่เจ้าไก่อ้วนแม้จะโง่ไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะหลอกใช้ง่ายๆ ไก่ฟ้าหงอนทองเห็นหวงหลงหวังจะให้มันสู้กับจิ้งจอกเหมันต์ในถิ่นของนาง มันเลยแกล้งเสียท่าจนหวงหลงออกมาโจมตีจิ้งจอกเหมันต์ที่กำลังได้รับบาดเจ็บ ยามนั้นกลายเป็นไก่ฟ้าหงอนทองเองที่ลอบกัดหวงหลงจนบาดเจ็บสาหัสหนีออกจากเขตอสูรผาไร้ก้นไป หลังจากนั้นเหล่าราชาก็เหลือเพียง 5 ตนเท่านั้น แม้จะยังมีการปะทะกันบ้างแต่สุดท้ายก็สู้กันไม่ได้ผลลับเสียทีจนพวกมันแบ่ง 5 เขตออกจากกันแล้วแยกกันปกครองตราบจนอสูรแมงมุมตนหนึ่งมาถึง

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ในหมู่พวกเราเผ่ามังกรมีพลังแข็งแกร่งกันทั้งนั้น แต่หากพลังเตะตาหวงหลงเกินไปก็จะถูกฆ่าทิ้งเจ้าค่ะ”ราชินีมังกรพูดด้วยสีหน้าหมองคล้ำ ทั้งบิดาของนางและหัวหน้าของมังกรแต่ละเผ่าต่างโดนหวงหลงฆ่าทิ้งไปทีละตนๆราวกับเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ตัวนางที่ระดับพลังใกล้จะเกินระดับที่หวงหลงวางเอาไว้เตรียมใจที่จะตายเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆหวงหลงก็จะออกไปฆ่าตัวตายเองเสียอย่างนั้น แถมนางยังได้พบผู้ฆ่ามันอีกต่างหาก นับว่าเป็นเมตตาจากสวรรค์จริงๆ

“พวกเจ้าอยู่ที่นี่ไม่ต้องกังวลเรื่องแบบนั้นหรอก ข้าชอบอยู่แบบสงบๆมากกว่า”มังกรธรณีว่าพลางเอนหลังพิงต้นท้ออย่างสบายใจ แต่เดิมมันก็ไม่ค่อยได้สู้กับพวกราชาตนอื่นเสียเท่าไหร่ ยิ่งมีไป๋จูเหวินเข้ามามันก็ยิ่งได้พบความสงบมากขึ้นเท่านั้น นับว่าเป็นเรื่องดีของมันเลยทีเดียว

“เรื่องนั้นต้องขอบพระคุณมากเลยเจ้าค่ะ”ราชินีมังกรยิ้มพลางขอบคุณมังกรธรณีอย่างยินดี

“ท่านราชินี”ขณะกำลังพูดคุยกับมังกรธรณี มังกรดินตนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหานางที่ใต้ต้นท้อด้วยท่าทีเร่งรีบ

“มีอะไร”มังกรธรณีที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นอีกฝ่ายรีบร้อน มันเลยลุกขึ้นยืนเพื่อรับหน้าแทนราชินีมังกร เพราะตอนนี้มันถือเป็นหัวหน้าของพวกมันแล้วเช่นกัน

“มีอสูรจากเขตอื่นบุกเข้ามาในป่าขอรับ”มังกรตัวนั้นมีท่าทีลุกลนมาก แต่พอได้ฟังมังกรธรณีกลับไม่มีท่าทีใส่ใจอะไร

“เช่นนั้นก็ปล่อยพวกมันเถอะ”มังกรธรณีตอบพลางนั่งลงเช่นเดิม

“แต่ว่าท่านราชา พวกมันบุกเข้ามาในเขตของท่านนะขอรับ”มังกรดินว่าพลางมองไปด้านหลัง ปกติแล้วเขตอสูรที่อยู่ใกล้ๆกันจะไม่มีการล้ำเขตโดยเด็ดขาด แถมอสูรที่ล้ำเขตเข้ามายังแข็งแกร่งกว่าพวกมังกรหลายเท่าทีเดียว

“ท่านราชินี ทำไมท่านราชาถึง……”มังกรดินว่าพลางมองไปทางราชินีมังกร แต่นางก็ได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้น

“ท่านน้า ข้ามาแล้ว”ไป๋จูเหวินที่นั่งอยู่บนหลังของหมาป่าประกายเงินว่าพลางยิ้มกว้าง พอมีไป๋จูเหวินอยู่ เหล่าอสูรในเขตอสุรทั้ง 5 ก็แทบจะลืมไปแล้วว่าพวกมันมีเขตของตนเอง ในยามนี้แม้แต่เหล่าอสูรของเขตต่างๆยังไปมาหาสู่กันได้ราวกับเขตอสูรทั้ง 5 รวมเป็นเขตเดียวก็ไม่ปาน

“เจ้ามาก็ดีแล้ว”มังกรธรณีว่าพลางกอดอกนิ่ง

“ขอรับท่านน้า”ไป๋จูเหวินลงจากหลังของหมาป่าประกายเงินอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมายืนที่หน้าต้นท้ออย่างว่าง่าย

“เจ้ายังจำเนื้อหาที่ข้าเขียนลงไปในตำราอสูรวัฒนะได้หรือไม่”มังกรธรณีถามเสียงเรียบ ตำราอสุรวัฒนะคือตำราที่มันเขียนขึ้นเพื่อให้ไป๋จูเหวินได้ใช้ฝึกฝนเช่นเดียวกับตำรากระบวนท่าของราชาตนอื่นๆ แต่พอกลับมาไป๋จูเหวินกลับเริ่มใช้วิชาของราชาตนอื่นๆได้บ้างแล้ว แต่มีเพียงวิชาของมันเท่านั้นที่ไป๋จูเหวินยังไม่ยอมใช้เสียที

“จำได้ขอรับ”ไป๋จูเหวินตอบเสียงเบา ความจริงมันเองก็พยายามใช้เคล็ดวิชาอสูรวัฒนะของท่านน้ามังกรมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยสำเร็จแม้แต่ครั้งเดียว

“ดี ยามนี้เจ้ามีพลังธาตุศักดิ์สิทธิ์แล้ว เจ้าน่าจะใช้เคล็ดวิชาอสูรวัฒนะได้แล้ว”มังกรธรณีว่าพลางลุกขึ้นยืนช้าๆ

“พลังธาตุศักดิ์สิทธิ์มีจุดเด่นที่การป้องกันและการรักษาตัวด้วยความเร็วสูง มันจะทำให้ร่างกายของเจ้าแข็งแกร่งพอที่จะรับพลัง 3 เท่าของเคล็ดวิชาอสูรวัฒนะได้แล้ว”มังกรธรณีอธิบาย มันยังจำตอนสู้กับหวงหลงได้ดี ขนาดราชาทั้ง 3 ตนรุมโจมตีกันอย่างหนักหน่วง หวงหลงยังสามารถรักษาตัวได้อย่างดีเยี่ยม แม้แต่ตอนที่มันโดนไก่ฟ้าหงอนทองลอบกัดจนต้องหนีไปเองก็เพราะมันมีพลังธาตุศักดิ์สิทธิ์คอยรักษาอยู่ไม่อย่างนั้นมันได้ตายไปภายใต้คมกรงเล็บของไก่ฟ้าหงอนทองไปแล้ว

“ข้าจะลองดู”ไป๋จูเหวินว่าพลางเริ่มใช้พลังธาตุศักดิ์สิทธิ์ของตนออกมา พริบตานั้นร่างกายของมันก็ราวกับมีแสงสีทองส่องประกายเรืองรองออกมาจางๆ พลังธาตุศักดิ์สิทธิ์ของไป๋จูเหวินนั้นไม่เหมือนธาตุรัตติกาลที่เป็นของมารดา มันเป็นพลังที่อยู่ในร่างของไป๋จูเหวินมาตั้งแต่แรก ทำให้การควบคุมนั้นเป็นได้ได้ง่ายดายกว่ามาก

คลืนนนน อยู่ๆพลังอสูรของไป๋จูเหวินก็เพิ่มพรวดพราดอย่างบ้าคลั่ง พริบตาเดียวจากระดับหยกขาวขั้น 1 ก็เพิ่มขึ้นมาเป็นระดับตำนานในทันที ทำเอาเหล่าอสูรที่อยู่รอบๆต่างพากันตกใจอย่างมาก

“ลองใช้กระบวนท่าของเจ้าดูสิ”มังกรธรณีว่าพลางมองไปที่ไป๋จูเหวิน

“ขอรับ”ไป๋จุเหวินตอบรับพลางเกร็งแขนของมัน พริบตานั้นมันเริ่มรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างเพราะพลังที่เพิ่มขึ้นมาอย่างผิดปกติ

ตูม! ฝ่ามือเพลิงพิโรธที่แต่เดิมรุนแรงอยู่แล้วยิ่งทวีความรุนแรงเข้าไปใหญ่

ตุบ…. ร่างของไป๋จูเหวินทรุดลงคุกเข่าลงกับพื้น ท่าทางร่างกายของไป๋จูเหวินจะยังไม่สามารถทนรับพลังที่เพิ่มขึ้นของพลังอสูรวัฒนะได้ แม้จะมีพลังธาตุศักดิ์สิทธิ์เข้าช่วยก็ตาม แต่เพียงไม่นานพลังธาตุศักดิ์สิทธิ์ก็เข้ามาล้อมรอบตัวของไป๋จูเหวินก่อนจะช่วยเพิ่มพลังให้มันกลับมาเป็นเช่นเดิมอีกครั้ง

“ไม่เลวๆ”มังกรธรณีว่าพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ แม้จะชั่วพริบตาหนึ่ง แต่ไป๋จูเหวินก็เร่งพลังขึ้นไปถึงระดับตำนานได้เลยทีเดียว เมื่อรวมกับพลังวิญญาณและพลังกายแล้วฝ่ามือเมื่อครู่ก็รุนแรงแทบจะเหมือนการโจมตีของอสูรระดับตำนานขั้น 5 เลย

“แบบนี้ใช้ได้ 10 วินาทีก็เต็มที่แล้ว”ไป๋จูเหวินว่าพลางถอนหายใจออกมา หากไม่มีพลังธาตุศักดิ์สิทธิ์ช่วยฟื้นฟูร่างกาย ป่านนี้มันคงนอนหมดแรงไปแล้ว

“แต่มันก็มากพอจะให้เจ้าทำอะไรได้มากมายเลยนะ”มังกรธรณีว่าพลางยิ้มออกมา หากเปลี่ยนจากฝ่ามือเพลิงพิโรธเป็นฝ่ามือประกายอัสนี ไป๋จูเหวินคงสามารถซัดฝ่ามือที่ทั้งรุนแรงและรวดเร็วได้หลายฝ่ามือเลยทีเดียว

“ขอรับท่านน้า”ไป๋จูเหวินประสานมือคารวะท่านน้ามังกร มันแอบนึกถึงตอนที่เจอหวงหลงโจมตีขึ้นมาทันที หากตอนนั้นมันสามารถใช้พลังอสูรวัฒนะได้มันคงไม่จบด้วยการกระดูกหักเช่นตอนนั้นแน่

“คุณชายเป็นคนมีความสามารถนะเจ้าคะ เวลาไม่กี่สิบปีก็สามารถทำได้เช่นนี้แล้ว”ราชินีมังกรว่าพลางยิ้มอย่างชื่นชม

“ไม่หรอก เพราะพวกท่านน้าคอยช่วยเหลือข้าต่างหาก”ไป๋จูเหวินว่าพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ตัวมันเข้าใจดีว่าพวกท่านน้าลงแรงไปมากเท่าไหร่กว่าจะได้ร่างกายที่เจริญเติบโตอย่างรวดเร็วเช่นนี้ใก้แก่มันได้

“คิกๆ ท่านราชาคงรักคุณชายมากแน่ๆ”ราชินีมังกรเห็นไป๋จูเหวินยกความดีความชอบให้น้าของมันก็อดหัวเราะไม่ได้

“ท่านราชินี หากไม่มีเรื่องอะไรแล้วข้าจะขอกลับไปเฝ้าตำแหน่งเดิมนะขอรับ”มังกรดินที่นั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่นานก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าตนเองทิ้งตำแหน่งเฝ้ายามมานานมากแล้ว

“อืม เจ้าไปเถอะ”ราชินีมังกรว่าพลางยิ้มรับ

“ท่านราชา ท่านราชินี คุณชาย ข้าขอตัว”มังกรดินว่าพลางหันหลังเดินจากไป

“พอเรียกราชากับราชินีพร้อมกันแล้วก็ดูแปลกดีนะ”มังกรธรณีว่าพลางหัวเราะออกมา เห็นมังกรดินเรียกตนว่าราชาแล้วหันไปเรียกราชินีมังกรว่าราชินีอีกก็ให้ความรู้สึกแปลกๆไปเหมือนกัน

“ขออภัยเจ้าค่ะ หากท่านราชาไม่พอใจข้าจะให้พวกเขาเปลี่ยนวิธีเรียก”ราชินีมังกรว่าพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ได้คิดมากขนาดนั้น”มังกรธรณีตอบเสียงเรียบโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าอีกฝ่ายมีท่าทีประหม่าแค่ไหน