บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 154 ตอบโต้

 

“หึ จะทําก็ทําได้นี่นา”อาวุโสจินจู่ผู้มาจากสมาคมแพทย์ ยิ้มพลางมองกล่องสมุนไพรที่วางเอาไว้ตรงหน้ามันด้วยความพึงพอใจ

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“นี่เงินตามที่ตกลงกันไว้ เดือนหน้าก็ขอให้ได้แบบนี้ล่ะ” อาวุโสจินจู่พูดพลางโยนถุงเหรียญทองมาให้ พลางเก็บเอาสมุนไพรในกล่องเข้าไปในแหวนทันที

 

“ขอบคุณที่ใช้บริการขอรับ” ผู้ช่วยอาวุโสหน่วยที่ 10 ก้มหัวเคารพด้วยท่าทีของพนักงานบริการ มันไม่ได้ดีใจอย่างที่ใบหน้ามันแสดงหรอก แต่มันก็หุบยิ้มไม่ได้เพราะตาเฒ่าจากสมาคมแพทย์ไม่ได้รู้อะไรเลย

 

“หึหึ” ผู้ช่วยอาวุโสหัวเราะพลางเดินกลับเข้าไปในคลังสินค้าที่มันพึ่งเอาสมุนไพรระดับกลางออกมาให้อาวุโสจินจู่เมื่อครู่ มันมองกล่องจํานวนมากที่ตั้งล้อมรอบตัวมันเอาไว้ ภายในหล่องเหล่านี้เต็มไปด้วยยาสมุนไพรระดับต่ำที่พวกมันเตรียมเอาไว้เพื่อปล่อยขายในอนาคต

 

“ท่านผู้ช่วย เห็นนายน้อยหรือเปล่า”รองอาวุโสแห่งหน่วย 10 ถามขณะเดินเข้ามาในคลังสินค้า

 

“นายน้อยกําลังจัดการประชุมอยู่นี่ขอรับ” ผู้ช่วยอาวุโสหุบยิ้มลงพลางตอบคําถามของรองอาวุโสด้วยท่าที่อ่อนน้อม

 

“จริงสิ ข้านึกว่าประชุมจบแล้วเสียอีก”รองอาวุโสว่าพลางเดินไปที่ห้องประชุมของหน่วยที่ 10 แต่มันยังไปไม่ถูกเหล่าผู้ร่วมประชุมก็เดินสวนมันออกมาก่อนทําให้มันทราบแล้วว่าการประชุมได้จบลงแล้ว

 

เหล่าคนที่เดินออกมานั้นไม่ได้เป็นคนของหน่วย 10 แต่อย่างไร เพียงแต่เป็นตัวแทนของหน่วยย่อยของเหล่ากลุ่มนักล่าของหน่วย 1 ถึง 5 ทั้งสิ้น พวกมันต่างเป็นคนที่ถูกคัดเลือกให้มารับการสอนสั่งจากนายน้อยด้วยตัวเองเลยทีเดียว ทั้งนี้เพราะคุณภาพสมุนไพรที่เหล่ากลุ่มนักล่าหามาค่อนข้างมีความเสียหาย ไป๋จูเหวินจึงเสนอให้กลุ่มย่อยของแต่ละหน่วยส่งตัวแทนมาเรียนรู้วิธีเก็บเกี่ยวสมุนไพรอย่างถูกต้องนั่นเอง และด้วยความว่าที่ว่าสมุนไพรที่ไป๋จูเหวินนามาสอนนั้น เป็นสมุนไพรที่พวกมันต้องเก็บกลับมาอยู่แล้ว ทําให้ไม่ต้องสอนวิธีการแยกแยะ แต่เพียงสอนวิธีเก็บเกี่ยวเท่านั้น

 

“นายน้อย” รองอาวุโสเดินตรงเข้าไปหาไป๋จูเหวินที่พึ่งกลับออกมาจากห้องประชุมในทันที

 

“มีอะไรเหรอท่านรองอาวุโส”ไป๋จูเหวินขมวดคิ้วพลางมองท่าที่กังวลของรองอาวุโส

 

“เรื่องยาที่เรากําลังผลิตขอรับ”ได้ยินว่าเป็นเรื่องยา ไป๋จูเหวินก็มีท่าที่จริงจังทันที

 

“ยาที่เราผลิตออกมาได้ คุณภาพยังไม่คงที่ขอรับ ทําให้ต้องคัดตัวยาที่คุณภาพต่ำออกไปเป็นจํานวนมาก” รองอาวุโสว่าพลางถอนหายใจออกมา สมุนไพรที่ทําจากสมุนไพรหายากมีขั้นตอนและการควบคุมคุณภาพที่ยาก ทุกกระบวนการผลิตมีผลต่อคุณภาพทั้งสิ้น

 

“เป็นเช่นนั้นเหรอ”ไป๋จูเหวินขมวดคิ้ว เห็นว่าเดือนที่ผ่านมาการผลิตเป็นไปได้ด้วยดีนึกว่าจะไม่มีปัญหาเสียอีก

 

“เพราะเป็นสูตรของสมุนไพรระดับต่ำขอรับ เลยสามารถผลิตได้อย่างรวดเร็ว แต่หากยังต้องคัดยาคุณภาพต่ำออกไปเช่นนี้เรื่อยๆมีหวังต้องเพิ่มราคาจากราคาที่ตั้งไว้แน่ขอรับ” รองอาวุโสพูดด้วยท่าที่กังวล แม้จะเพิ่มราคานิดหน่อยได้ แต่มันไม่มั่นใจว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จะมีผลต่อแผนของนายน้อยหรือไม่

 

“ช่วยพาข้าไปดูการผลิตหน่อย”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองไปทางรองอาวุโส ซึ่งมันก็ยินดีจะพาไป๋จูเหวินไปแต่โดยดี ไม่ใช่ว่าไป๋จูเหวินไม่เคยมา แต่เพราะเห็นการผลิตเป็นไปได้ด้วยดี เลยไม่ได้ลงมาตรวจสอบคุณภาพของแต่ละเม็ด นับว่าเป็นความผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้นจริงๆ

 

“ทางนี้ขอรับ”รองอาวุโสว่าพลางพาไป๋จูเหวินมาทางห้องผลิต ที่นี่มีเตาหลอมยาจํานวนมากตั้งเอาไว้ โดยในห้องมีแพทย์ฝึกหัดกว่า 100 คนทําหน้าที่ปรุงยาตามสูตรที่ไป๋จูเหวินเขียนเอาไว้ ทําให้ในแต่ละวันยาถูกผลิตออกมา นับหมื่นนับแสนเม็ด แต่น่าเสียดายที่ต้องตัดไปกว่าครึ่งเพราะคุณภาพของแต่ละเม็ดต่ำลงนั่นเอง

 

“นายน้อย…”รองอาวุโสพยายามจะถามความเห็น แต่เมื่อหันไปมองไป๋จูเหวินมันก็เห็นว่านายน้อยของมันกําลังจ้องมองการผลิตอย่างไม่วางตา แถมดวงตาของมันยังเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินบ้างสีเขียวบ้างราวกับมันกําลังปรับม่านตาไม่มีผิด “อย่างนี้นี่เอง”ไป๋จูเหวินพยักหน้าพลางหลับตาลงอีกครั้ง

 

“ขอรับ…”รองอาวุโสเบิกตากว้าง ปัญหานี้ไม่ว่าจะอย่างไรมันก็ไม่ทราบว่าจะแก้อย่างไรดีเพราะแพทย์แค่ละคนที่มันปั้นมาพึ่งจะเริ่มปรุงยาได้แค่ 2 เดือนจะหวังให้พว กมันปรุงยาออกมาสมบูรณ์แบบทุกเม็ดก็คงเป็นไปไม่ได้ 

 

“พรุ่งนี้ให้ทุกคนทํางานตามนี้”ไป๋จูเหวินนกระดาษอกมาเขียนรายชื่อแพทย์และหน้าที่ลงไปในกระดาษก่อนจะยื่นให้รองอาวุโส

 

“นี่มัน…” รองอาวุโสว่าพลางมองรายชื่อในกระดาษ นี่นายน้อยจําชื่อของพวกมันได้หมดทุกคนเลยงั้นหรือ แถมยังแบ่งหน้าที่ของแต่ละคนชนิดจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว แต่เดิมสายการผลิตของเหล่าแพทย์จะให้ทุกคนคุม 1 หม้อไปเลย โดยคนๆนั้นจะคุมการผลิตทั้งหมดของตัวเองตั้งแต่เตรียมสมุนไพร บด ต้ม ทําให้ระเหย และ ปั้น แต่งานที่ไป๋จูเหวินแบ่งนั้นกลับมอบหมายให้คนๆหนึ่งที่ถนัดเตรียม สมุนไพรก็เตรียมสมุนไพรอย่างเดียว คนที่ถนัดบดก็บดอย่างเดียว คนที่ชํานาญการควบคุมไฟก็ให้คุมการต้มหรือทําระเหยไปเลยหลายๆหม้อ แม้จะมีคําถามมากมายแต่รองอาวุโสก็ได้แต่ลองทําตามเท่านั้น

 

“…… ”รองอาวุโสทดลองใช้การผลิตของไป๋จูเหวินเพียงครึ่งวัน ผลที่ออกมาก็เห็นได้ชัดแล้วว่าการจัดการอย่างที่ไป๋จูเหวินทํานั้นเป็นการกระทําที่ถูกต้องสําหรับสายการผลิต นอกจากจะให้คนๆหนึ่งทํางานที่ตนถนัดแล้ว พวกมันยังไม่ต้องพะวงกับการทํางานอื่น อย่างการคุมหม้อหลอมยา คนที่ทําหน้าที่คุมเพียงอย่างเดียวสามารถควบคุมอุณหภูมิได้อย่างแม่นยําทุกหม้อ ทําให้คุณภาพยาดีขึ้นมาก

 

“หลังจากนี้หากเจ้ากังวลเรื่องการฝึกฝีมือของแต่ละคน ก็ให้รางวัลพวกมันเป็นสมุนไพร 1 ชุดต่อวันให้พวกมันได้นำไปฝึกทําทุกขั้นตอนด้วยตนเอง หากได้ยาเช่นไรออกมาก็ให้พวกมันเก็บไว้เป็นของตนเอง”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองการผลิตตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ไม่นานจํานวนยาในคลังก็เพิ่มขึ้นมากจนสามารถส่งออกไปยังเมืองต่างๆได้แล้ว

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“สงครามที่แท้จริงจะเริ่มจากนี้สินะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองคลังยาที่วางกองเอาไว้ในคลังสินค้าของกลุ่มนักล่าอสูร

 

“ขอรับ”รองอาวุโสและผู้ช่วยอาวุโสของหน่วย 10 ตอบรับพลางสั่งให้ลูกน้องนากล่องยาใส่ในแหวนมิติ ก่อนจะให้พวกมันขึ้นอสูรบินออกไปส่งตามเมืองต่างๆตามแผนที่วางเอาไว้

 

“ข้าล่ะอยากรู้จริงๆว่าสมาคมแพทย์จะทําหน้าเช่นไร”ผู้ช่วยอาวุโสหน่วย 10 ว่าพลางมองใบรายการสมุนไพรที่มันได้รับมาจากอาวุโสจินจู่ ราคาคราวนี้ตกลงอีกแล้ว แถมพวกมันยังเพิ่มปริมาณสมุนไพรที่ต้องการอีกต่างหาก ทําให้ผู้ช่วยอาวุโสรีบฉีกจดหมายของอาวุโสจินจู่ทิ้งอย่างไม่ใยดี

 

การส่งยาด้วยอสูรบินทําให้ยาของกลุ่มนักล่าอสูรถูกส่ง ออกไปตามร้านขายยาในเมืองต่างๆอย่างรวดเร็ว โดยไป๋จูเหวินจงใจใช้ชื่อของกลุ่มนักล่าอสูรรองรับยาตัวนี้เอาไว้ด้วยราคา 1 เหรียญทอง ซึ่งถูกกว่ายาของสมาคมแพทย์ถึง 5 เท่า เลยทีเดียว

 

“ท่านหมอ” ขณะยาของกลุ่มนักล่าอสูรแพร่กระจายออกไป แน่นอนว่าทุกคนย่อมสงสัยในความสามารถของยาที่นำมาขาย ด้วยราคา 1 เหรียญทองทําให้ทางเลือกของคนจนๆ มีมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นพวกมันก็ยังลังเลว่าจะซื้อยาตัวใหม่ดีหรือไม่เพราะมันกลัวว่าคุณภาพของยาจะด้อยกว่า

 

“นี่เป็นยาตัวใหม่ที่ข้าพึ่งรับมาขอรับ เป็นยาฟื้นฟูแบบเดียวกับของสมาคมแพทย์เลย” เจ้าของร้านยาว่าพลางนํายาของกลุ่มนักล่าอสูรมาวางไว้ตรงหน้าหมอคนหนึ่ง

 

“หึม” ท่านหมอส่งเสียงจากลําคอออกมาพลางหยิบเม็ดยาขึ้นมาดมดู เพียงสูดดมครั้งแรก คะแนนของกลุ่มนักล่าอสุรก็ตกลงไปไม่น้อยเพราะผู้เคยชินกับยาสมุนไพรย่อมทราบดีว่าสมุนไพรที่ใช้ปรุงยาเม็ดนี้ขึ้นมาเป็นสมุนไพรหายากระดับต่ำ เทียบกับของสมาคมแพทย์ที่ใช้สมุนไพรระดับกลางแล้วภาษีดีกว่าเป็นไหนๆ

 

กรุบ! ท่านหมอนยาที่ได้มากลืนลงคอพลางตรวจสอบผลลับของมัน ด้วยความที่ว่าเป็นยาฟื้นฟูทําให้มันสามารถทดสอบผลได้ในทันที แต่ขณะกําลังพิจารณาอยู่นั้นดวงตาของมันก็เบิกกว้างขึ้นด้วยท่าที่ตกใจ ไป๋จูเหวินอาจจะไม่ทราบ แต่ยาที่กลุ่มนักล่าอสูรทําออกมานั้นมีผลเทียบเท่ากับยาที่สมาคมแพทย์ปรุงออกมาเลยก็ว่าได้ นั่นเพราะคุณภาพของยาที่สมาคมแพทย์ทําออกมาก็ค่อนข้างต่ำเช่นกัน ทําให้ยาที่ทําจากสมุนไพรระดับกลางมีผลเท่ากับยาที่กลุ่มนักล่าอสูรใช้สมุนไพรระดับต่ำทําออกมาเสียอย่างนั้น

 

“เจ้ารับมันมาราคาเท่าไหร่” ท่านหมอถามพลางจับเคราสีขาวของตนเอง

 

“ข้ารับมา 1 เหรียญทองของรับ”เจ้าของร้านยาว่าพลางกระพริบตาถี่ๆ

 

“1 เหรียญทอง! แล้วเจ้าจะขายมันเท่าไหร่” ท่านหมอแทบจะหลุดอาการออกมาเพราะราคาที่เจ้าของร้านรับมาเป็นราคาที่ถูกมากทีเดียว

 

“ข้ากะจะขายที่ 1 เหรียญทอง กับอีก 50 เหรียญเงินขอรับ”เจ้าของร้านตอบตามตรง แม้จะเพิ่มกําไรให้ตนเองครึ่งเท่า แต่นั่นก็ยังไม่เท่ากับราคารับซื้อของยาจากสมาคมแพทย์เสียด้วยซ้ำ

 

“เช่นนั้นเจ้านํามาส่งให้ที่ร้านของข้า 1,000 เม็ดในทันทีเลย” ท่านหมอตอบพลางยิ้มกว้าง ด้วนราคานี้มันสามารถกักตุนยาในร้านของมันได้มากขึ้นถึง 3 เท่า มันแทบไม่อยากจะคิดว่าจะสามารถฟันกําไรได้มากแค่ไหน

 

“ขอรับ”เจ้าของร้ายยายิ้มพลางกลับออกไปในทันที การที่ท่านหมอเร่งให้มันส่งยาให้เช่นนั้นนับว่าแสดงออกอย่างชัดเจนแล้วว่ายานั้นคุณภาพดีอย่างไม่ต้องสงสัย ท่าทางมันจะต้องตั้งใจขายในร้านให้มากกว่านี้เสียแล้ว

 

“หัวหน้า”กว่าข่าวจะรู้มาถึงสมาคมแพทย์ก็ล่วงเลยไปกว่า 1 อาทิตย์แล้ว เรียกได้ว่ายาของกลุ่มนักล่าอสูรเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

 

“นี่คือยาที่ท่านให้ข้าไปหาซื้อมาขอรับ”แพทย์ฝึกหัดที่ถูกใช้งานพูดพลางนำเม็ดยาของกลุ่มนักล่าอสูรออกมาวางตรงหน้าหัวหน้าสมาคมแพทย์

 

“เจ้าบอกว่าสิ่งนี้ขายอยู่ในตลาดงั้นเหรอ” หัวหน้าสมาคมแพทย์ว่าพลางโยนยาเข้าปากในทันที

 

“ขอรับ”แพทย์ฝึกหัดตอบด้วยท่าที่กล้าๆกลัวๆ ท่าทีของหัวหน้าสมาคมยามนี้น่ากลัวไม่น้อยเลย

 

“เท่าไหร่…”

 

“ขอรับ?…”อยู่ๆหัวหน้าสมาคมก็ถามคําถามออกมาทําเอาแพทย์ฝึกหัดตามไม่ทัน

 

“มันขายอยู่เท่าไหร่” หัวหน้าสมาคมแพทย์ที่พึ่งกินยาของกลุ่มนักล่าอสูรเข้าไปถามออกมาด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน

 

“1… 1เหรียญทองกับอีก 50 เหรียญเงินขอรับ”ได้ยินคําตอบของแพทย์ฝึกหัดดวงตาของหัวหน้าสมาคมแพทย์ก็ราวกับโดนไฟเผา มิน่าเล่าอาทิตย์ที่ผ่านมายาของมันเลยขายได้น้อยมากเหลือเกิน เช่นนี้มันต้องหาทางตอบโต้บ้างแล้ว