ชารอนกำลังจะพูดบางอย่างทว่าเมื่อเหลือบไปเห็นคริสตัลสีดำจำนวนหนึ่งบนผมเปียของเม้าเทนซีในตอนทที่เม้าเทนซีพยักหน้านั้น นางก็ใจหายวูบทันที — มันคือเพชรอิซล่า หนึ่งในคริสตัลห้วงมิติที่มีราคาแพงที่สุด ! ของสิ่งนี้มันยิ่งกว่าหายากเสียอีก และไม่ใช่สิ่งที่จะใช้เงินซื้อหามาได้ง่าย ๆ ต่อให้นำเอาคริสตัลเวทมนตร์มาแลกเปลี่ยนก็ยังต้องพึ่งโชคชะตาให้ช่วยอยู่ดี วัตถุพวกนี้มักถูกแลกเปลี่ยนกับสิ่งของในระดับเดียวกัน ตัวชารอนเองก็มีเพชรพวกนี้ไว้ในครอบครองเช่นกันทว่าบนผมเปียของเม้าเทนซีนั้นมีอยู่ถึง 7 เม็ด !

เลเจนดารี่เมจกวาดสายตามองเปียช่ออื่น ๆ ของเม้าเทนซี หากนางจริงจังขึ้นมาล่ะก็ สายตาของนางนั้นไม่มีใครเทียบได้ และก็เป็นอย่างที่คิด — คริสตัลฟันมังกร เขายูนิคอร์นพันปี ขนนกฟีนิกซ์… ของพวกนี้หายากพอ ๆ กับเพชรอิซล่า นอกจากนี้ยังมีสิ่งที่ทำให้นางยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกก็คือสกิลที่ใช้ในการย่อส่วนของพวกเขา อย่างเช่นฟันมังกรและเขายูนิคอร์น พวกเขาย่อมันให้เล็กลงกว่าขนาดปกติถึง 10 เท่าเพื่อนำมาทำเป็นเครื่องประดับ !

ชารอนรู้สึกหัวหมุนขึ้นมาทันทีเพราะนางตระหนักได้ว่าหากเอาเครื่องประดับทุกชิ้นที่อยู่บนเส้นผมของเม้าเทนซีไปขาย คงมีจะมูลค่ามากกว่า 100,000,000 เหรียญ ทว่าปัญหาก็คือแม้ว่าใครจะมีเงินมากขนาดนั้นก็ใช่ว่าจะสามารถหาซื้อของพวกนี้ได้ง่าย ๆ ชารอนถึงกับนึกภาพไม่ออกเลยว่าหากต้องมีสิ่งของมูลค่ามหาศาลแบบนั้นอยู่บนศีรษะของนางบ้าง นางจะรู้สึกอย่างไร

แต่อย่างไรก็ตาม ใช่ว่าชารอนจะรู้สึกถูกข่มขวัญโดยสิ่งของพวกนี้จนไม่เหลือความมั่นใจ ตัวนางเองก็มีของสะสมหายากมากมาย แต่นางก็รู้ดีว่าสิ่งของหายากที่เห็นบนผมเปียของเม้าเทนซีนี้นั้น มันก็คงเป็นเพียงแค่ส่วนเล็ก ๆ ที่เม้าเมนซีมีเท่านั้น  บางที แค่บางที ความร่ำรวยของหญิงสาวผู้นี้อาจพรรณนาได้ด้วยภูเขาและทะเลจริง ๆ !

ชารอนกลืนคำพูดที่คิดไว้ลงไป สีหน้าท่าทางที่แปลกประหลาดของนางนั้นเพิ่มมากขึ้นจนยากที่จะปิดบังต่อไปได้อีก ความรู้สึกพ่ายแพ้ที่เผยออกมานั้นสามารถสัมผัสได้จากระยะไกล ออร่าสง่างามพลันจางลง ในที่สุดนางก็ยื่นแขนออกไปและโบกมือก่อนที่หม้อสีทองที่เต็มไปด้วยผลไม้จะลอยไปข้างหน้าเม้าเทนซีในทันที

“นี่ ! เม้าเทนซี นี่ของเจ้า เจ้าอยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่เจ้าต้องการ หากต้องการอะไรก็ให้เรียกแบล็คโกลด์ อ้อ ข้าหมายถึงคนแกระเกรย์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ ในตอนนี้ข้ามีเรื่องด่วนจะต้องไปจัดการ และไม่แน่ใจว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ไม่ต้องรอล่ะ” ชารอนเปิดประตูมิติก่อนจะหายตัวไปทันทีโดยไม่รอคำตอบจากใคร

“ข้าจะจ่ายค่าเล่าเรียนของข้า !” เม้าเทนซีตะโกนไล่หลังชารอนไป ขณะนั้นทุกคนมองไปและเห็นภาพลวงตาว่าอารมณ์ของเลเจนดารี่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

แกรนด์เมจค่อย ๆ ทยอยกลับกันไปทีละคน ทว่าทุกคนต่างหันมามองเม้าเทนซีด้วยสายตาที่อธิบายไม่ได้ สุดท้ายก็เหลือแบล็คโกลด์เพียงคนเดียวซึ่งแววตาของเขาที่ส่งให้หญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยความประจบประแจง

เม้าเทนซีไม่ได้รีบร้อนกลับออกไป นางอยู่ต่อและกินผลไม้ที่ชารอนให้มาด้วยความรวดเร็วจนผลไม้ทั้งหม้อหมดไปในเวลาไม่ถึงนาที เม้าเทนซีมองหม้อที่ว่างเปล่านั้นและเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจขณะที่เลียริมฝีปากไปมา เห็นได้ชัดว่าผลไม้นี้มีไม่มากพอให้นางพึงใจพอใจ  คนแคระเกรย์รีบพูดขึ้นมาทันที “ยังมีผลไม้อีกมาก ! ตราบที่ท่านยังจ่ายค่าเล่าเรียน…”

สไปเดอร์คริสตัลลอยกระแทกศีรษะของคนแคระเกรย์จนทำให้เขากลืนคำพูดทั้งหมดลงไป เม้าเทนซีโบกมืออย่างไม่ใยดี “เอามาให้ข้าที่ห้องอีก 50 หม้อ !” นางกล่าวก่อนจะหันกลับไปมองสตีลร็อคกับชายชราและพูดขึ้นว่า “แล้วก็อีก 50 หม้อให้พวกเขาด้วยล่ะ ส่งไปที่ค่ายของพวกเราที่ทะเล ทุกวัน !”

เม้าเทนซีก็เหมือนกับชารอนในเรื่องอาหารการกิน หากดูตามทฤษฎีของเลเจนดารี่เมจที่ว่าอาหารการกินเป็นตัวกำหนดความแข็งแกร่งแล้วนั้น หญิงสาวผู้นี้จะเป็นเลเจนดารี่ได้อย่างแน่นอน หรืออาจเป็นระดับเหนือกว่านั้น และถ้าเป็นอย่างนั้นริชาร์ดก็อาจจะถูกลืมเลือนไปเลยก็ได้ แต่ถึงอย่างไรอนาคตของเขานั้นยังคงเป็นปริศนา

“ได้เลย ไม่มีปัญหา !” คนแคระเกรย์ตอบเสียงดังฟังชัด เขาถือสไปเดอร์คริสตัลไว้ด้วยสองมือ การเคลื่อนไหวของเขาเริ่มติดขัดอีกครั้ง โชคดีที่เขายังมีสติสัมปชัญญะมากพอขณะถามออกไป “แต่ว่าท่านยังไม่มีที่พักในดีพบลู จะให้ข้าจัดเตรียมให้หรือไม่ ?”

“ไม่ต้องลำบากหรอก ข้าจะพักอยู่กับเขาระหว่างที่ข้าอยู่ที่นี่ !” เม้าเทนซีชี้นิ้วไปที่ริชาร์ด ริชาร์ดตกตะลึงขณะที่คนแคระเกรย์ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติเช่นกัน อย่างไรก็ตาม สไปเดอร์คริสตัลที่อยู่ในมือแบล็คโกลด์นั้นสว่างจ้าซะจนเขาไม่ได้คิดจะคัดค้านอะไรในความประสงค์ของนางเลยแม้แต่น้อย ส่วนความเห็นของริชาร์ดน่ะเหรอ ? แน่นอนว่าไม่มีใครถามเขาเลย

หญิงสาวยืนขึ้นและพูดกับชายชรา “แปลกจัง ท่านผู้อาสุโวบอกว่าเราต้องยกประวัติและภูมิหลังขึ้นมาเวลาเจรจากับคนที่มีฐานะ ส่วนเงินทองนั้นจะใช้ก็ต่อเมื่อติดสินบนคนระดับ 2 เท่านั้นไม่ใช่หรือ ? แล้วทำไมท่านอาจารย์ถึงไม่เกรงกลัวภูมิหลังของข้า แต่กลับกลัวความร่ำรวยล่ะ ?” นางสัมผัสได้ถึงความลังเลของคนแคระเกรย์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จึงพูดกระตุ้นเขา “คิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาสิ !” คนแคระเกรย์ไม่มีทางเลือก เขาจึงพูดให้เบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ “เอ่อ… ที่จริงแล้ว ท่านชารอนอดทนได้หากผู้คนแข็งแกร่งกว่า แต่ท่านมักจะทนไม่ได้ถ้าคนผู้นั้นร่ำรวยกว่า  ดังนั้น ข้าเลยคิดว่าตอนนี้นางคงจะกำลังออกไปหาเงินมาเพิ่ม…”

เม้าเทนซีงุนงง “เจ้าต้องใช้ความพยายามในการหาเงินอย่างนั้นหรือ ? แค่ขุดเหมืองในภูเขาก็พอแล้วไม่ใช่รึ !? ชาแมน ท่านคิดว่ายังไงกับเรื่องนี้ ?”

อูราซัดซูแตะปลายคางและยิ้มออกมา “ท่านย่าของท่านหาอาจารย์ที่น่ารักมาให้กับท่าน” เม้าเท่าซีพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว ! และอาจารย์ก็มีกลิ่นหอมซะด้วย ข้าล่ะอยากจะกัดนางจริง ๆ ! รอให้ถึงวันที่ข้าเอาชนะนางได้ก่อนเถอะ !”

“มันไม่นานหรอก… ก็แค่ครึ่ง…” คนแคระเกรย์พึมพำกับตัวเอง ทว่าหญิงสาวได้ยินทุกอย่าง ริชาร์ดรู้สึกไม่แน่ใจในสถานการณ์ตรงหน้าตั้งแต่ตอนที่เม้าเทนซีพูดถึงกลิ่น เขาจึงรีบถอยหลังและกลับออกไปจากสถานที่แปลกประหลาดนี้ทันที

……

การแข่งขันกับสตีเว่นนั้นใกล้เข้ามาแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะอาบน้ำอีกรอบด้วยซ้ำ เนื่องจากตารางเวลาของเขาแน่นมาก เขาไม่ต้องการให้เม้าเทนซีมาเพิ่มปัญหาอื่นใดในชีวิตเขาให้มากขึ้นไปอีก ยิ่งไปกว่านั้น เขาโตแล้ว และเขารู้ดีว่าการที่เม้าเทนซีมาพักอยู่กับเขาจะทำให้ชารอนไม่พอใจ เขาตัวสั่นขึ้นมาเมื่อนึกถึงแววตาสว่างจ้าจนทำให้มองไม่เห็นคู่นั้นของนาง…

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่เม้าเทนซีมาถึงที่นี่ นางกลายเป็นผู้ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในดีพบลูไปโดยปริยาย ตอนนี้นางจะทำอะไรก็ได้ตามที่นางต้องการ และคนแคระเกรย์ก็ได้ทรยศชารอนต่อหน้าต่อตาเขาเพื่อไปอยู่ข้างเดียวกับนาง

ริชาร์ดรู้สึกว่ามันช่างยากเหลือเกินที่จะจัดการกับ ‘เพื่อน’ ของเขาคนนี้

‘ข้าสงสัยว่า ข้าจะต้องซ่อน…’ เขาคิด ทว่าก่อนที่เขาจะเดินต่อไปข้างหน้าได้นั้น เม้าเทนซีก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขาแล้ว นางยิ้มกว้างให้เขา ส่วนสายตาก็จับจ้องไปที่ริมฝีปากของเขา ‘เอาอีกแล้ว… นางทำแบบนี้อีกแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะขัดเขินรึอึดอัดใจบ้างหรือไงนะ’ เขาได้แต่ครุ่นคิดเท่านั้นทว่า…

เม้าเทนซีไม่รอช้า นางเข้าจู่โจมริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็วจนเขาไม่ทันตั้งตัว เกิดเสียงที่ฟังดูคล้ายเสียงตบดังขึ้น คนอื่น ๆ ที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ต่างก็รีบมองไปทางอื่นทันที พวกเขาต่างทำท่าทางเหมือนว่าไม่เห็นอะไรแต่กลับตั้งใจฟัง

“อ๊ะ !” ริชาร์ดส่งเสียงขึ้น ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกหายใจไม่ออก  เมื่อเม้าเทนซีผละออกไปแล้ว เขาก็ส่งเสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธจัดก่อนจะพูดว่า “เจ้าคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ ?”

หญิงสาวไม่มีท่าทีใด ๆ นอกจากสีหน้าและสุ้มเสียงที่แสดงถึงความพอใจ “ทำไมเจ้าต้องโกรธด้วยล่ะ ? ข้าก็แค่จูบเอง เจ้าไม่ได้เสียหายอะไรซักหน่อย  ริชาร์ด คืนนี้เจ้าให้ของขวัญข้าอีกได้หรือไม่ ? เดี๋ยว เฮ้ ! นั่นเจ้าจะวิ่งหนีทำไม ? เจ้าคิดว่าเจ้าจะหนีจากการให้ของขวัญข้าได้อย่างนั้นรึ !?”

และในค่ำคืนนั้นเอง เม้าเทนซีก็ย้ายเข้ามาในบ้านพักของเขาจนได้…