บทที่ 204 – เจ้าคนวิปลาส !

 

 

 

 

 

 

ภายในคลังหนังสือหมื่นประเทศขณะที่เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือเข้ามาและทุกคนก็มองไปที่เขา ด้านล่างเขาเห็นฉีไป๋

 

ฉีไป๋ยังเห็นเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือ นางตกตะลึงและสับสน “ ทำไมท่านถึงมาที่นี่ ? ”

 

พวกเขาที่เหลือพยายามไม่กระพริบตา พวกเขาเปิดหูและฟังอย่างตั้งใจ

 

“ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปข้าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของนายท่านเช่นเดียวกับเจ้า ให้ข้าแนะนำตัวข้ามีนามว่า กงยู ! ” เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือมองไปที่ฉีไป๋และแนะนำตัวเอง

 

ฉีไป๋กระพริบตาและกอดหนังสือ ใครจะรู้ว่าข้างในนางรู้สึกอย่างไร

 

ทันใดนั้นบุคคลที่คุ้นเคยอย่างยิ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้านาง

 

ทุกคนในปัจจุบันรู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่

 

จริงๆแล้วฉีไป๋กำลังตื่นตระหนกเล็กน้อย !

 

“ ข้าเป็นแค่ร่างโคลนอิสระ ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลิงเหรินแล้ว ” ฉีไป๋อธิบายอย่างรอบคอบ

 

“ ข้ารู้นี่คือเหตุผลที่ข้ายอมทิ้งอดีตด้วยเช่นกัน ข้าเริ่มต้นจากศูนย์ไม่มีเจ้าเมืองแห่งภาคเหนืออีกต่อไปและมีเพียงกงยูเท่านั้น นี่คือนามของข้า ” กงยูพยักหน้าและแนะนำตัว

 

“ เจ้าจริงจังหรือ ? ” ฉีไป๋มองไปที่กงยูอย่างเคร่งขรึม

 

“ ข้าได้เซ็นสัญญาแล้วและจะอยู่ในสัญญาตลอดชีวิต ” กงยูยิ้ม

 

ฉีไป๋เม้มริมฝีปากของนางและไม่รู้จะพูดอะไร

 

นางรู้สึกขัดแย้งอยู่ลึก ๆ

 

การแสดงออกของผู้คนที่แอบฟังนั้นแตกต่างกันทั้งหมด

 

เทียนกวงหมิงก้าวออกไปและตบไหล่ของกงยู “ น้องชายให้ข้าแนะนำตัวเอง ข้าเป็นลูกน้องคนโปรดของนายท่าน เรียกข้าว่าพี่ใหญ่เทียนกวงหมิง ในอนาคตข้าจะดูแลเจ้าเอง ”

 

กงยูเห็นว่าเทียนกวงหมิงไม่แข็งแกร่งไปกว่าเขาเขาจึงยิ้มอย่างใจเย็นและตะโกนว่า “ พี่ใหญ่เทียนกวงหมิง ! ”

 

“ ดีมากน้องชาย ข้าจะช่วยเจ้ากับฉีไป๋เอง ” เทียนกวงหมิงรู้สึกยินดีและกล่าวด้วยความพึงพอใจ

 

ฉีไป๋มองไปที่เทียนกวงหมิงอย่างทำอะไรไม่ถูก

 

“ มาเถอะขอต้อนรับน้องชายกงยูสู่ธนาคารแห่งจักรวาลของเรา ” เทียนซินเห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัด เลยปรบมือและพยายามกอบกู้บรรยากาศ

 

“ ยินดีต้อนรับ ! ยินดีต้อนรับ ! ” คนอื่น ๆ ต่างปรบมือและเดินข้ามไป

 

เทพธิดาดวงจันทร์กอดฉีไป๋ และพึมพำเบา ๆ เกี่ยวกับบางสิ่ง

 

กงยูเต็มไปด้วยความขอบคุณ “ ขอบคุณรุ่นพี่สำหรับการต้อนรับ ! ”

 

กงยูมองไปที่ฉีไป๋

 

หลังจากที่ฉีไป๋พึมพำบางคำกับเทพธิดาดวงจันทร์ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและจากนั้นนางก็มองไปที่กงยู “ ยินดีต้อนรับ ! ในอนาคตเจ้าจะต้องทำงานอย่างหนักเพื่อนายท่าน ”

 

กงยูรู้สึกยินดี ทุกอย่างเป็นเรื่องดีตั้งแต่ฉีไป๋ต้อนรับเขา ในอนาคตเขาจะมีโอกาสช่วยนาง ตราบใดที่ฉีไป๋ไม่ได้เกลียดเขาทุกอย่างก็เรียบร้อย

 

“ เอาล่ะพวกเจ้าทุกคนหยุดรวมตัวกัน วิญญาณหนังสือทุกคนมองมาที่เราแล้ว ” ใบหน้าของฉีไป๋เปลี่ยนเป็นสีแดงและเขาชี้ไปที่วิญญาณหนังสือที่จ้องมองพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

เทียนกวงหมิงเดินอย่างรวดเร็วกลับไปที่จุดของเขาและค่อยๆพลิกดูหนังสือของเขา

 

คนอื่น ๆ ก็ทำเช่นเดียวกันและพวกเขาทั้งหมดก็ทำสิ่งของตัวเองอย่างเงียบ ๆ

 

ฉีไป๋พูดกับกงยูว่า “ มีหนังสือมากมายที่นี่และพวกเขาน่าจะช่วยท่านได้มาก ฝึกฝนให้ดีเพิ่มความแข็งแกร่งและช่วยเหลือนายท่าน ”

 

กงยูพยักหน้าอย่างแน่วแน่และพูดว่า “ ข้าจะทำ ”

 

ฉีไป๋ถอนหายใจด้วยความโล่งใจและยิ้ม “ เนื่องจากเราพบกันแบบเพื่อนร่วมงานครั้งแรกงั้นก็เรียกข้าว่าฉีไป๋ ! ”

 

กงยูตะลึงและยิ้มอย่างมีความสุข “ ข้าชื่อกงยู ! ”

 

กงยูเป็นชื่อจริงของเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือ แต่มีน้อยคนนักที่จะรู้ เขาได้รับการขนานนามว่าเป็นองค์รัชทายาทตั้งแต่ยังเด็กและหลังจากแต่งงานแล้วเขาก็กลายเป็นดยุคจากนั้นเขาก็ได้รับตำแหน่งเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือ เขาเคยบอกชื่อจริงกับคนเพียงไม่กี่คน

 

ตอนนี้เขาต้องทิ้งภาระทั้งหมดและกลับไปใช้ชื่อเดิมของเขา กงยูค่อนข้างมีความสุขกับมัน

 

ในคลังสมบัติของธนาคารแห่งจักรวาล หลี่เซียนเต่าได้ดูเส้นเลือดมังกรอายุ 30,000 ปีของราชวงศ์ขนนกแปลผัน

 

เส้นเลือดมังกรขนาดใหญ่ถูกปิดผนึกในกล่องหยกและเก็บไว้ในที่เก็บ

 

คลังมีขนาดใหญ่มาก แต่ส่วนใหญ่เป็นสีขาวและสีน้ำเงินหลี่เซียนเต่าสามารถมองเห็นสิ่งของในระยะ 100 เมตรเท่านั้น สิ่งที่มากกว่านั้นถูกปกคลุมไปด้วยสีขาว

 

ชั้นวางของหลังชั้นวางของที่นั่นและแต่ละชิ้นสามารถจัดเก็บได้ 20 รายการ

 

หลี่เซียนเต่ายืนกอดอกอยู่ด้านหลังและเดินผ่านของหลายอย่างไป

 

เขาเห็นกล่องหยกที่มีเส้นเลือดมังกรของราชวงศ์เทพเจ้าขนกนกแปลผันอยู่ในนั้น

 

เขาหยิบมันขึ้นมาและดูหลังจากยืนยันว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วเขาก็หันกลับและออกจากคลัง

 

เขามาเพื่อสิ่งนี้เมื่อเขาได้รับมันแล้วเขากำลังจะจากไป

 

“ ความเข้าใจเต๋าของข้าลึกซึ้งเพียงพอแล้ว สิ่งที่ข้าต้องเสริมสร้างคือการบ่มเพาะของข้า ” หลี่เซียนเต่าตัดสินใจก้าวผ่าน 33 ด่านในครั้งเดียว

 

เขานำกล่องหยกและมาที่ห้องโถงมรดก

 

ที่นี่หลี่เซียนเต่าได้พบกับเทพสงครามเจ้าอู๋ตี้

 

“ เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าต้องการที่จะเข้าใจเต๋าหรอกเหรอ ? ” จ้าวอู๋ตี้ขมวดคิ้วและถาม

 

ด้วยความบ้าคลั่ง หลี่เซียนเต่าได้ซึมซับความรู้ทั้งหมดของเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นี่เป็นเรื่องที่มากเกินไปสำหรับจ้าวอู๋ตี้

 

การเคลื่อนไหวแบบเดียวกันและการบรรลุเต๋าเดียวกันนั้นไม่มีประโยชน์กับหลี่เซียนเต่า ทุกครั้งที่เขาสังหารหลี่เซียนเต่า เขาต้องเปลี่ยนเป็นแบบอื่น

 

อัตราที่หลี่เซียนเต่ากำลังเรียนรู้ที่น่ากลัวจากจ้าวอู๋ตี้ทำให้เขายังคงพยายามเข้าใจเต๋า แทนที่จะนอนหลับ

 

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหมดหนทางจริงๆ น้องชายข้าตายไปแล้วหยุดบังคับข้าแบบนี้ !!

 

แต่คำเหล่านี้ถูกพูดในใจ เบื้องหน้าเขายังคงทำตัวเย็นชาและรักษาท่าทางของเขาในฐานะผู้เชี่ยวชาญ เขาจะออกไปทุกครั้งและเมื่อเขาสังหารหลี่เซียนเต่า เขาจะไม่แสดงความเมตตา อย่างไรก็ตามหลี่เซียนเต่าก็ไม่ตายเช่นกัน

 

หลี่เซียนเต่ายิ้ม “ ข้ามาเพราะข้าหวังว่าท่านจะสามารถยกระดับการฝึกฝนของข้าไปที่อาณาจักรตำนานขั้นที่ 33 เพื่อต่อสู้กับข้า

 

“ เข้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้ ” จ้าวอู๋ตี้กล่าวอย่างใจเย็น

 

“ ข้าทำได้เพราะข้ากินยาเสริมขนาดใหญ่เข้าไป ” หลี่เซียนเต่ากำลังเล่นกับกล่องเปล่าไปมา

 

เมื่อเขาเดินทางมาที่นี่เขาได้กลืนเส้นเลือดมังกรซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ร่างกายของหลี่เซียนเต่าเต็มไปด้วยพลังงาน

 

ในขณะที่เขากล่าวหลี่เซียนเต่าก็ดึงดาบของเขาออกมาประกายและแทงไปที่หัวใจของจ้าวอู๋ตี้

 

ดาบเล่มนี้รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ หลี่เซียนเต่าก็เคลื่อนย้าย ความแข็งแกร่งของเขาน่ากลัวกว่าปกติมาก

 

ใบหน้าของจ้าวอู๋ตี้ เปลี่ยนเป็นสีเข้ม เขาเขย่าหอกของเขาและดอกไม้ลูกแพร์ขนาดยักษ์ขวางดาบของหลี่เซียนเต่า

 

“ การเคลื่อนไหวนี้ไม่มีประโยชน์กับข้า ! ” ดาบของหลี่เซียนเต่าเหมือนงูพุ่งผ่านดอกลูกแพร์และกระแทกหัวใจของจ้าวอู๋ตี้อย่างแม่นยำ

 

ร่างกายของจ้าวอู๋ตี้สั่นและร่างวิญญาณของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อยขณะที่เขามองไปที่หลี่เซียนเต่าด้วยความไม่เชื่อ

 

“ เจ้าแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร ? ” จ้าวอู๋ตี้กล่าวด้วยความไม่เชื่อ

 

เมื่อเขาได้พบกับหลี่เซียนเต่าครั้งก่อนเขาอยู่แถวๆตำนานขั้น9 แต่ตอนนี้เขาใกล้ถึงขั้นที่ 33 แล้ว

 

หลี่เซียนเต่ายิ้ม แต่ไม่พูดอะไร เขากลืนเส้นเลือดมังกรที่ราชวงศ์เทพเจ้าเลี้ยงดูมานาน 30,000 ปีแล้วการบ่มเพาะของเขาจะไม่รวดเร็วได้อย่างไร ?

 

“ ข้าเรียนรู้ทุกอย่างจากท่านแล้วดังนั้นข้าจะไปหาเทพดาบ ! ” หลี่เซียนเต่าเดินขึ้น

 

จ้าวอู๋ตี้หน้ามุ่ยและหลังจากที่หลี่เซียนเต่าจากไปเขาก็บ่น “ เจ้าคนจิตวิปลาส ! ”

 

เพียงชั่วครู่เทพดาบก็เห็นว่าร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยพลังงานดาบของหลี่เซียนเต่าเขาสาปแช่ง “ เจ้าคนวิปลาส ! ”

 

หลี่เซียนเต่าลากนักบวชออกไปต่อสู้ หลังจากที่พวกเขาต่อสู้นักบวชพูดด้วยความสิ้นหวังว่า “ จงเอาดาบมาฟันและสังหารข้าซะ ! ”

 

“ โง่รึเปล่า…ท่านตายไปแล้วนะ ” หลี่เซียนเต่ากล่าวอย่างไร้ความรู้สึกและไปหาจงไปเซินทันที

 

ในช่วงเวลาสั้นๆจงไป๋เซินมองไปที่หลี่เซียนเต่าด้วยความสิ้นหวัง “ เจ้าแข็งแกร่งเกินไปแล้ว เราไม่มีอะไรจะสอนเจ้าอีกแล้ว ! ”