บทที่ 242 – นายล่อ

 

 

 

 

 

หลังจากยืนยันว่าพวกเขาทุกคนยอมรับว่า หลี่เซียนเต่า เป็นเจ้านายของพวกเขาแล้ว ปีศาจกบได้ช่วยฉีดพลังปราณให้กับพวกเขาทั้งหมดเพื่อทำให้จิตวิญญาณของพวกเขาคงที่

 

วัวป่าเถื่อนกระดิกหางและร่างยักษ์ของมันก็ลุกขึ้นยืน มันสูงสามเมตรและไม่มีขนบนตัว กล้ามเนื้อของมันเป็นสีเขียวและมีลวดลายมากมายที่แสดงถึงพรสวรรค์ของมัน

 

วัวป่าเถื่อน มีเขายักษ์อยู่บนหัวเพื่อใช้เป็นอาวุธ มันหนักแน่นและแข็งแกร่งมากและพลังงานก็พุ่งพล่านในร่างกายของเขา เขาหายจากความเหนื่อยล้าและพึมพำ “ หากไม่มีสมุนไพรใดๆ ข้าจะไม่สามารถรักษาได้ในเวลาอันสั้นแน่ ”

 

สุนัขกลืนสวรรค์ลุกขึ้นยืน เขาสูงเพียงสองเมตรและแขนขาของเขาใหญ่และหนา ฟันของเขาคมมากและสามารถฟันผ่านแนวป้องกันของศัตรูได้อย่างง่ายดาย

 

“ ไปพบนายใหม่กันเถอะ ” ปีศาจกบ ตอนนี้สูงเพียงหนึ่งเมตร เขาดูผอมและอ่อนโยนจริงๆ เขาไม่ได้น่ากลัวและคุกคามเหมือนเมื่อก่อน

 

เขากระโดดขึ้นไปบนหัวของ วัวป่าเถื่อน และพูดจากด้านบน

 

“ เยี่ยมมาก ข้าอยากพบนายคนใหม่ของข้าด้วย ” วัวป่าเถื่อนกล่าว

 

” ไปกันเถอะ วัดต้าหลินได้ถูกทำลายลง ความคับข้องใจที่จองจำพวกเรากว่า 8,000 ปีก็จบลงเช่นนั้น ” ล่อกล่าวอย่างเสียใจ ในขณะที่เขาอ่อนแอเขาไม่สามารถสังหารพระได้แม้แต่คนเดียว

 

เขาไม่ได้แก้แค้นเลยและการล้างแค้นของเขาได้ถูกจัดการซึ่งทำให้เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย

 

ล่อกางกีบ ออก เขาเคลื่อนไหวเร็วมากราวกับว่าเขากำลังบิน เขาเป็นหนึ่งในสัตว์อสูรที่แปลกประหลาดที่สุดจากพวกมันไม่กี่ตัว

 

ปีศาจกบ เองก็เป็นกบ !

 

พวกมันเป็นสัตว์พื้นฐานที่สุดที่ไม่มีสายเลือดและไม่มีความสามารถพิเศษ พวกเขาสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้เนื่องจากการทำงานหนัก

 

ล่อมีขนหนาตามร่างกาย มันเป็นสีขาวดำเหมือนม้าลาย แต่เขาอ่อนโยนกว่าและสีของมันก็ไม่สะดุดตา

 

“ เมื่อไหร่เราจะได้พบนายท่าน ” ล่อวิ่งไปข้าง เทียนซิน และถาม

 

” เราจะไปเดี๋ยวนี้ พวกเจ้าแปดคนตามข้าไปข้าจะเคลื่อนย้ายผ่านอวกาศไปกับพวกเจ้าทุกคน ” เทียนซิน กล่าว

 

” ตกลง ” ล่อพยักหน้าขณะที่เขายืนอยู่ข้างเทียนซิน

 

ในช่วงเวลาหนึ่งสัตว์อสูรอีกเสี่ยวฉีตัวก็มาที่นี่และพวกเขาล้อมรอบ เทียนซิน

 

” ไปเถอะออกจากสถานที่นี้ให้พวกเขา เราจะกลับก่อน ” เทียนซิน ดึงตราประทับขนาดยักษ์ในอากาศและเคลื่อนย้ายผ่านอวกาศไปพร้อมกับพวกเขา

 

ภายในธนาคารแห่งจักรวาลหลังจากที่หลี่เซียนเต่ากลับมาเขาก็หลับตาลงเพื่อพักผ่อน

 

ความแข็งแกร่งของข้าสามารถบดขยี้ทุกคนใน สิบแดนโลก ได้ แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะต่อสู้กับผู้ที่อยู่ใน เก้าแดนนภา หลี่เซียนเต่า คิดกับตัวเอง

 

วัดต้าหลิน ใน เก้าแดนนภา เป็นนิกายยักษ์ใหญ่ พวกเขาแข็งแกร่งมากไม่เช่นนั้นพวกเขาจะไม่กล้าลงมาวางแผนในสิ่งต่างๆ

 

แม้ว่าพวกเขาจะมีอุโมงค์ แต่เมื่อกฎสังเกตเห็นแล้วพวกเขาก็จะต้านทานมันไม่ได้

 

เพียงแค่แข็งแกร่งเพียงพอเท่านั้นที่จะมั่นใจได้ว่าสวรรค์จะไม่สังเกตเห็น บางทีผลประโยชน์ก็มากพอซึ่งทำให้พวกเขารับความเสี่ยง

 

หลี่เซียนเต่า สังเกตเห็นว่าตั้งแต่มีการสร้างวัดต้าหลิน ขึ้นมาสิ่งประดิษฐ์สวรรค์ทั้งสองก็ถูกดูแลด้วยเช่นกัน หอคอยลงทัณฑ์ ยังคงอยู่ในสภาพเดิม

 

นั่นหมายความว่าพวกเขาให้ความสำคัญกับสิ่งประดิษฐ์สวรรค์ทั้งสองนี้เป็นอย่างมากใน เก้าแดนนภา แม้ว่า หลี่เซียนเต่า จะไล่พวกเขาออกไปได้ แต่พวกเขาก็ต้องนำสิ่งประดิษฐ์สวรรค์กลับคืนไปแน่

 

สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นว่าพวกเขาแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดมิฉะนั้นพวกเขาก็คงจะไม่วางแผนอะไรบางอย่าง

 

นั่นหมายความว่าเรื่องนี้มีผลประโยชน์มหาศาลเข้ามาเกี่ยวข้องเท่านั้น !

 

” สมบัติจากดินแดนทั้งสิบที่สามารถช่วยเหนือใน เก้าแดนนภา จะต้องเป็นของหายาก หวังว่า เทียนซิน จะค้นพบเรื่องนี้ ” หลี่เซียนเต่า คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

หลังจากการวิเคราะห์นี้ หลี่เซียนเต่า ไม่มีความคาดหวังต่อ วัดต้าหลิน

 

เสี่ยวฉีเดินผ่านไปและเห็นดวงตาที่ปิดสนิทของหลี่เซียนเต่า นางก็ถามว่า “ ท่านเหนื่อยไหมคะ ? ”

 

หลี่เซียนเต่า ถอนหายใจ “ ข้าต่อสู้กับคนบางคนจาก เก้าแดนนภา และไล่พวกเขากลับไป ”

 

สีหน้าของเสี่ยวฉีเปลี่ยนไปและนางก็พูดอย่างรีบร้อน “ ท่านสู้กับใครบางคนจาก เก้าแดนนภาเหรอ ? ท่านยังสบายดีไหม ? “

 

หลี่เซียนเต่าส่ายหัว “ ข้าไม่เป็นไร แค่ร่างกายของข้าเจ็บนิดหน่อย ”

 

” เจ็บ ? ” เสี่ยวฉีตะลึง นางม้วนแขนเสื้อ “ มาให้ข้านวดนายท่านค่ะ ”

 

” ตกลง ” หลี่เซียนเต่า ตกลงทันทีโดยไม่ลังเลใด ๆ เขานอนลงทันที

 

” เร็ว ๆ นี้ร่างกายของข้ารู้สึกเหนื่อยมาก ” หลี่เซียนเต่า กระตือรือร้นมาก

 

เสี่ยวฉีตะลึง นางเห็นว่า หลี่เซียนเต่า มีพฤติกรรมอย่างไร “ ท่านแกล้งทำหรือเปล่า ? ”

 

หัวใจของ หลี่เซียนเต่า สั่นไหว เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “ ข้าไล่ผู้คนออกไปจากวัดต้าหลินและสังหารคนไปกว่า 30 คนจาก เก้าแดนนภาเชียวนะ ”

 

เสี่ยวฉีตัดสินใจที่จะเชื่อเขา “ ก็ได้ค่ะ งั้นข้าจะช่วยนวดให้ก็แล้วกัน ”

 

หลี่เซียนเต่า รู้สึกยินดีและตั้งหน้าตั้งตารอ เขาสัมผัสได้ถึงมือที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของ เสี่ยวฉี อีกครั้ง

 

แต่ทันใดนั้นอีกเสียงหนึ่งก็ดังเข้ามาในหูของเขา

 

“ นายท่านข้านำ ปีศาจกบ และพี่น้องทั้งเจ็ดของเขากลับมาแล้ว ” มันคือเสียงของ เทียนซิน เขารีบกลับมา

 

เสี่ยวฉีรีบวางแขนเสื้อลงและตีหลี่เซียนเต่า “ นั่งให้ดี มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมค่ะ  ”

 

หลี่เซียนเต่า ลุกขึ้นนั่งอย่างไร้ความรู้สึก เขามองไปที่เสี่ยวฉี แต่เขารำคาญเทียนซินจริงๆเลย

 

เขาไม่มาเร็วหรือช้า เขาเพิ่งจะมาในขณะนี้

 

เสี่ยวฉีมองไปที่ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของ หลี่เซียนเต่า และหัวเราะ “ เอาล่ะเมื่อพวกเขาออกไปแล้วข้าจะช่วยนวดท่านเป็นเวลา 10 นาทีก็แล้วกัน ”

 

หลี่เซียนเต่า มองไปที่นางและเรียกร้อง “  30 นาที ! ”

 

“ มือของข้าจะเจ็บ ! ” เสี่ยวฉียกมือที่ขาวราวกับหิมะและอ่อนโยนของนาง

 

“ เจ้ายังมีขาอยู่ไม่ใช่เหรอ ” หลี่เซียนเต่า มองไปที่ขาหยกของ เสี่ยวฉี

 

” ท่านไม่รู้เหรอว่าเด็กผู้หญิงไม่สามารถโชว์เท้าให้คนอื่นดูได้ ? ” ใบหน้าของ เสี่ยวฉี แดงระเรื่อและนางจ้องไปที่ หลี่เซียนเต่า “ ท่านยังบอกให้ข้าใช้ขาของข้าทำแบบนั้น…”

 

” เอ้า 20 นาที ก็ได้ ! ” หลี่เซียนเต่า ต่อรอง

 

” 15 นาทีและข้าจะใช้มือเท่านั้น อย่าคิดเรื่องอื่น !! ” เสี่ยวฉีพูดอย่างจริงจัง

 

หลี่เซียนเต่า พยักหน้า “ 15 นาที ก็ 15 นาที ”

 

เขาได้รับเวลานวด 15 นาทีและเต็มไปด้วยความสุข

 

เขาสวมหน้ากากและรอให้ เทียนซิน เข้ามา

 

สิ่งแรกที่เขาได้ยินคือเสียงกีบ

 

ล่อปรากฏต่อหน้าพวกเขา

 

“ นายท่าน!” ล่อ พุ่งเข้าหา หลี่เซียนเต่า จากนั้นคุกเข่าลงต่อหน้าเขา

 

” สวัสดี นายท่านที่รักของข้า ! ” ล่อนั้นจริงใจมากและมอบให้กับหลี่เซียนเต่า

 

เสี่ยวฉีและเขามองหน้ากัน เกิดอะไรขึ้น ?

 

สัตว์อสูรทั้งเจ็ดที่เดินเข้ามาล้วนกัดฟัน

 

พวกเขาบอกว่าล่อนั้นอ่อนโยนและมีความรับผิดชอบ แต่เขากลายเป็นคนเถื่อนได้อย่างไร ?

 

โดยเฉพาะวัวป่าเถื่อนที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง นี่คืองานของเขา !

 

แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เขากระดิกหางอย่างหุนหันพลันแล่น “ ตามที่คาดไว้เจ้ามันไร้ยางอาย แม้ว่าเจ้าจะอยากทำแบบนั้น แต่เจ้าก็ควรเรียกข้าด้วยเช่นกัน !! ”