บทที่ 207 – ข้าดูแลของเด็กคนนี้

 

 

 

 

ในเมืองที่ไม่รู้ จักขอทานตัวเล็กๆถูกปกคลุมไปด้วยดิน เขาทานอาหารกลางวันอย่างดี แต่ไม่มีอะไรกินสำหรับมื้อเย็น

 

อย่างไรก็ตามทั้งนาฬิกาและขอทานไม่กังวลเรื่องนั้น

 

นั่นเป็นเพราะปากของขอทานนั้นหวานและดวงตาของเขาก็คมมาก เขาสามารถบอกได้ว่าใครรวยหรือจนไม่ว่าใครจะใจดีหรือโหดเหี้ยม

 

ด้วยความสามารถนี้ขอทานตัวน้อยจึงไม่เคยกังวลเกี่ยวกับการขอทาน

 

ในตอนกลางคืนหนูน้อยได้พบกับสตรีที่ร่ำรวยและใช้ปากหวานๆและใช้ประโยชน์จากความเห็นอกเห็นใจของนางเรียกนางว่าพี่สาว เช่นเดียวกับที่เขาได้รับเงินเพียงพอสำหรับค่าอาหารสามวัน

 

สิ่งแรกที่เขาทำคือแบ่งครึ่งกับพี่ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ

 

ไม่ว่าในที่ใดไม่ว่าจะในราชสำนักของจักรวรรดิหรือตามท้องถนนก็มีความขัดแย้งทางผลประโยชน์

 

ชายที่แข็งแกร่งไม่ต้องการที่จะพยายามอย่างหนักในชีวิตเขาจึงรวบรวมคนขอทานทั้งหมดและเรียกเก็บค่าคุ้มครองจากพวกเขา

 

ขอทานคนหนึ่งทำงานอย่างสงบที่นี่ได้เพราะจ่ายค่าคุ้มครอง

 

ขอทานที่อายุน้อยกว่าก็ต้องจ่ายเงินมากขึ้น จากสิ่งที่เจ้านายพูดขอทานเพียงไม่กี่รายเท่านั้นที่สามารถหาเงินได้ โดยเฉพาะคนที่ดูน่าสมเพชคนที่มือและขาหักอาจดึงดูดใจของสตรีที่ร่ำรวยได้

 

หากมีบางคนที่ไม่รู้ว่าจะขอทานอย่างไรหัวหน้าจะให้คนสอนวิธีหาเป้าหมายที่เหมาะสมให้

 

และวิธีดึงดูดสตรีที่รวยให้สนใจทีละขั้น…

 

พวกเขาทุกคนมีฝีมือในการแสดงดังกล่าวจริงๆ

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ขอทานได้ยินเกี่ยวกับองค์กรแบบนี้และเขารู้สึกประทับใจมาก “ พรสวรรค์แท้ๆ ! ”

 

หลังจากมอบค่าคุ้มครองสามวันเงินขอทานก็เพียงพอสำหรับก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชาม

 

หลังจากกินเสร็จเขาก็ตบท้องและบิดขี้เกียจ ร่างกายของเขารู้สึกอบอุ่นและเขาก็เดินอยู่ริมทะเลสาบ เขาอาบน้ำและทำความสะอาดตัวเองอย่างระมัดระวังและเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตที่สะอาด

 

ในคืนนี้ขอทานไม่ต้องการนอนในเมือง

 

ริมทะเลสาบเขาจุดกองไฟและเริ่มฝึกฝนวรยุทธ์ของตระกูล

 

“ อาการบาดเจ็บของข้าหายเป็นปกติและตอนนี้ข้าสามารถเริ่มฝึกฝนได้แล้ว ในการแก้แค้นเราต้องมีร่างกายที่ดีและการบ่มเพาะที่ดี ” ขอทานเชื่อในสิ่งนั้น

 

นาฬิกามองไปที่ขอทานที่มีวินัยและรู้สึกพอใจจริงๆ

 

เด็กคนนี้ไม่ได้ย่อท้อและไม่ยอมแพ้ต่อตัวเองเมื่อเผชิญกับความหายนะ แต่เขาสร้างประตูบานใหม่และตัดสินใจที่จะสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเอง

 

ด้วยบุคลิกนี้เพียงอย่างเดียวแม้จะไม่มีธนาคารแห่งจักรวาลเขาก็ยังเติบโตได้

 

หลังจากที่เขาซ้อมไม่กี่ครั้งเขาก็นั่งลงและเริ่มฝึกพลังฉีเพื่อบ่มเพาะตัวเอง

 

“ ท่านบอกว่าถ้าข้ามอบเส้นลมปราณพระเจ้าให้กับนายท่านของท่านเขาจะสามารถแก้แค้นให้ข้าได้จริงหรือ ? ” ขอทานก็ถามขึ้นทันที

 

“ แน่นอนเขาทำได้นายท่านของข้าส่งคนมาแล้ว ” นาฬิกาตอบกลับ

 

“ แต่พระหัวโล้นจากวัดต้าหลินเป็นศัตรูของข้า พระปลอมเหล่านั้นได้สังหารทั้งตระกูลของข้าเพื่อให้ได้มาซึ่งเหมืองของเรา ถ้าข้าไม่ได้เห็นมันกับตาข้าคงไม่เชื่อว่าเป็นพวกเขาจริงๆ ” ขอทานเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

 

“ เจ้าต้องจำไว้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่ธนาคารห่างจักรวาลของข้าไม่กล้ารุกราน ตราบใดที่เจ้าเซ็นสัญญากับนายท่านของข้า นายท่านของข้าจะแก้แค้นให้เจ้า ” นาฬิกาก็มั่นใจ ในความคิดของมัน หลี่เซียนเต่าเป็นอันดับต้นๆของโลก

 

“ เยี่ยมมาก ! ” ขอทานพยักหน้าอย่างแน่วแน่ นอกจากนี้เขายังคาดว่าจะได้เข้าสู่ธนาคารแห่งจักรวาล

 

หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนคนขอทานได้บุกเข้าไปในอาณาจักรพื้นฐาน แต่ยังคงบ่มเพาะตัวเองต่อไป

 

เขาสามารถสังหารหัวหน้าขอทานคนนั้นได้ในขณะที่เขาแข็งแกร่งกว่าคนปกติเล็กน้อย หลังจากเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ หัวหน้าขอทานก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำอะไรกับชีวิตของเขา

 

แต่ขอทานไม่ทำ เขาไม่ต้องการทำให้เสียสมดุลและสร้างปัญหา

 

นี่เป็นเพราะวัดต้าหลินและพระสงฆ์กำลังตามหาเขา หากมีอะไรเกิดขึ้นและเขาเปิดเผยตัวเองนั่นจะเป็นปัญหาใหญ่

 

นี่คือเหตุผลที่เขาเต็มใจที่จะเป็นขอทานขี้อายและเก็บตัวมากกว่าเปิดเผยตัวเอง

 

สองสามวันผ่านไปขอทานยังคงขอทานต่อไปในขณะที่เขาบ่มเพาะในเวลากลางคืน

 

แต่ในวันที่เก้าขอทานได้ยินข่าวบางอย่าง

 

“ ข้าได้ยินมาว่าพระของวัดต้าหลินกำลังจับคนทรยศ ”

 

“ ใช่แล้วคนทรยศคนนี้โหดร้ายจริงๆ เขาเป็นลูกชายของปีศาจ เราไม่สามารถปล่อยให้เขาเติบโตได้อย่างแน่นอน ! ”

 

“ เนื่องจากเขาเป็นลูกชายของปีศาจเราจึงต้องทุบตีเขาให้ตาย ”

 

“ ถูกต้องวัดต้าหลินปกป้องเราและเราต้องช่วยพวกเขา พวกเราทุกคนส่งเสริมสิ่งนี้และเมื่อเราพบเด็กคนนั้น เราจะแจ้งให้พระสงฆ์ของวัดต้าหลินทราบ ”

 

เมืองนี้ไม่ใหญ่นักและข่าวลือก็เริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว

 

ขอทานเริ่มตกใจ “ พวกเขาพบข้าแล้ว เราซ่อนตัวอยู่ในเมืองที่เงียบสงบและพวกเขาก็ยังพบข้า นี่มันมากเกินไป ! ”

 

นาฬิกาบอกว่า “ ใจเย็นๆ ไม่ต้องกังวล อีกแค่คืนเดียวพรุ่งนี้เราจะรอดแล้ว ”

 

“ พวกเขามีวรยุทธ์ลับในการจับเป้าหมายมาที่ตัวข้า เมื่อข้าเข้าใกล้ พวกเขาจะสังเกตเห็นข้าทันที ” ขอทานรู้สึกประหม่า เขาไม่ได้แก้แค้นและไม่ต้องการให้ใครสังเกตเห็น

 

“ งั้นเราจะออกจากเมืองและซ่อนตัวอยู่ในถิ่นทุรกันดาร พระกำลังค้นหาในเมืองตอนนี้เท่านั้น ” นาฬิกาบอกทันที

 

“ เอาล่ะออกจากเมืองกันเถอะ ” ขอทานกล่าวอย่างเด็ดขาด เขาเดินตามเส้นทางเล็ก ๆ และไปถึงทางเข้าเมือง

 

ในขณะที่เขากำลังจะออกไปมีคนตะโกนว่า “ บุตรแห่งปีศาจในที่สุดเจ้าก็ปรากฏตัว ! ”

 

นอกเมืองพระภิกษุหนุ่มสามคนเดินผ่านมาและจ้องมองขอทานอย่างเย็นชา

 

ร่างกายของเขาสั่นด้วยความไม่เชื่อและเขาก็คิดจะวิ่งทันที

 

“ เจ้าวิ่งหนีไปก็ไม่พ้น เจ้านายของข้าติดตามเจ้าเป็นการส่วนตัวและส่งพวกเราทั้งห้าคนมาจับเจ้า นั่นน่าจะเพียงพอแล้วที่จะสังหารเจ้า ” ภายในเมืองพระอีกสองรูปเดินออกมาและหัวเราะอย่างเย็นชา

 

ร่างของขอทานสั่นและเขาตะโกนว่า “ ข้าทำอะไร ? ข้ากลายเป็นบุตรชายของปีศาจได้อย่างไร ??? ”

 

“ บิดามารดาของเจ้าทำบาปและเจ้าเป็นบุตรชายของพวกเขาดังนั้นเจ้าจึงซึมซับบาปนั้นจึงเป็นสาเหตุที่เจ้าเป็นบุตรของปีศาจ ! ” ภิกษุกล่าว

 

“ น่าขำนัก ! ” ขอทานโกรธมากใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง เขาชี้ไปที่พวกพระและตะโกน

 

“ บิดามารดาของข้าทำบาปเพราะพวกเขาไม่ได้มอบเหมืองเส้นปราณวิญญาณพระเจ้าให้กับวัดต้าหลินของเจ้าแค่นั้นหรือ ?? ”

 

“ ไม่ว่าพวกเขาจะทำบาปหรือไม่ก็ตามทั้งหมดนี้เป็นเพียงสิ่งที่เจ้าพูด ”

 

“ เจ้าบอกว่าบิดามารดาของข้าทำบาปดังนั้นพวกเขาจึงทำบาป ? ”

 

“ เนื่องจากวัดต้าหลินของเจ้าสังหารสมาชิกในตระกูลของข้าไป 100 คนแล้วเจ้าก็ไม่สมควรตกนรกหรอกหรือ ? ”

 

ขอทานถามพวกเขา

 

“ ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรเจ้าก็แค่บุตรชายของปีศาจที่พยายามจะบอกว่าตัวเองบริสุทธิ์ บุตรชายของปีศาจนั้นเก่งกาจในการโต้เถียงและตีกรอบผู้อื่น แต่เจ้าต้องไม่ลืมว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการบ่มเพาะ ” พระอ้วนหัวเราะอย่างเย็นชา

 

“ ข้าจะปิดปากของเจ้า ตอนนี้เจ้าเป็นเด็กหยาบคาย เจ้าบอกข้าดีกว่าว่าเส้นปราณวิญญาณพระเจ้า 10,000 เส้น อยู่ที่ไหนหรือข้าจะส่งเจ้าไปพบบิดามารดาของเจ้า ! ” พระอ้วนเดินเข้าไปใกล้ๆและยิ้มอย่างร้ายกาจ

 

ขอทานตัวน้อยแค่อยากจะชกเขาเพื่อระบายความโกรธ

 

ในวินาทีต่อมามีคนชกพระอ้วนจริงๆ

 

ใบหน้าของพระภิกษุนั้นทรุดลงทันทีและเขาล้มลงกับพื้น เขาพลิกตัวหลายสิบครั้งก่อนจะร่อนไปไกลในที่สุด

 

เขาไม่หายใจ ! เขาตายแล้ว !

 

“ ข้ากำลังดูแลเด็กคนนี้ เจ้าต้องการที่จะพาเขาไปดังนั้นเจ้าทั้งหมดพร้อมที่จะตายหรือยัง ? ” เสียงที่เอาแต่ใจดังออกมา