บทที่ 255 – เทียนหยา และ ข้าวเขี้ยวมังกร

 

 

 

 

 

คนพายเรือไม่ต้องการพาเทียนหยาไปที่นั่น

 

นี่เป็นเพราะมีข่าวลือที่น่ากลัวเกี่ยวกับเกาะนั้นในเมือง

 

หลายคนที่ไปที่นั่นจะต้องเผชิญกับอันตรายอย่างมาก คนที่โชคดีจะหลงทางและคนที่โชคร้ายจะไม่รู้สึกตัว

 

บางคนบอกว่าพวกเขาไม่รู้สึกตัวเป็นเวลาสามวันเมื่อพวกเขาอยู่ที่ชานของเกาะ เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นพวกเขาก็ปรากฏตัวลึกลงไปในมหาสมุทร โชคดีที่คน ๆ นั้นตื่นเร็วก่อนที่เขาจะถูกพายุเอาไป

 

ข่าวลือทุกประเภททำให้คนพายเรือกังวลจริงๆ

 

คนพายเรือไม่เต็มใจที่จะไป แต่ เทียนหยา ให้เงินเขามาก

 

นางให้เขา 30 เท่าของราคาปกติซึ่งเกินกว่ารายได้ครึ่งปีของเขา เขากัดฟันตอบตกลง

 

แน่นอนคนพายเรือคิดที่จะตีเทียนหยา

 

แต่นางเป็นผู้เชี่ยวชาญอาณาจักรแสวงเต๋าด้วยร่างกายของสตรีลึกลับนางเพิ่มความเร็วในการบ่มเพาะของนางอย่างมาก

 

นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมหลังจากที่ เทียนหยา เปิดแผ่นหินด้วยฝ่ามือความคิดของคนพายเรือก็ดับลงและเขาก็พายเรือต่อไปแทน

 

พวกเขาออกเดินทางในตอนเช้าและเรือก็มาถึงใกล้เกาะในตอนเย็น

 

คลื่นซัดเข้าใส่เรืออย่างรุนแรงซึ่งทำให้เรือขนาดพอเหมาะสั่น

 

คนพายเรือพึมพำ “ ท่านหญิง พื้นที่สีดำนั่นคือเกาะ ข้าคิดว่าท่านไม่ควรไป สถานที่นั้นอันตรายจริงๆ ”

 

เทียนหยามองไปที่มันและเห็นแสงเรืองแสงสีแดง มันหายไปหลังจากนั้นเพียงสามวินาที แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้นางประหลาดใจ

 

เทียนหยาดีใจ “ คนพายเรือเจ้าเห็นแสงสีแดงนั่นไหม ? ”

 

คนเรือพยักหน้าและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ ยิ่งไปกว่านั้นท่านไม่ควรไป แสงสีแดงนั่นน่าจะมาจากสัตว์ร้าย ถ้าเราไปเราแล้วถูกมันกินมันอาจจะไม่หายหิวด้วยซ้ำ  ”

 

เห็นได้ชัดว่า เทียนหยาไม่เชื่อคำพูดของเขา นางเชื่ออย่างสนิทใจว่าแสงสีแดงคือนาฬิกาของเจ้าปู่

 

“ ไปเราต้องไป” ใบหน้าเล็ก ๆ ของ เทียนหยา เต็มไปด้วยความมั่นใจ นางชี้ไปข้างหน้า

 

คนพายเรือไม่มีทางเลือก แต่เขาไม่อยากไปจริงๆ

 

“ ถ้าเจ้าไม่ต้องการก็คืนหินวิญญาณพระเจ้าให้ข้า ” เทียนหยา หยิบไม้เด็ดออกมา

 

ใบหน้าของเขาแข็งและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่มีทางเลือกเพราะ เทียนหยา ให้เขามากโข

 

นี่คือสาเหตุที่เขาต้องไป !

 

เรือขนาดพอเหมาะแล่นเข้าหาเกาะ

 

แสงสีแดงเริ่มหนาขึ้นและหนาขึ้นและคงอยู่นานขึ้นเรื่อย ๆ

 

เทียนหยามองด้วยอารมณ์ขณะที่นางกำลังจะได้พบกับคุณปู่เทพ

 

แต่ทันใดนั้นเรือก็หยุดที่นั่นห่างจากเกาะไปไม่ไกล

 

เทียนหยาขมวดคิ้วและตระหนักว่าเขาเป็นลม

 

เขาเป็นลมเมื่อไหร่ ? เทียนหยาขมวดคิ้วและตระหนักว่าสิ่งนี้ไม่ถูกต้อง

 

นั่นไม่ใช่นาฬิกาของปู่เทพ !

 

ตั้งแต่นางอยู่ที่นี่นางก็ไม่เต็มใจที่จะจากไปทั้งแบบนั้น

 

นี่คือเหตุผลที่นางใช้วรยุทธ์การเคลื่อนไหวของนางในการเดินบนน้ำไปยังเกาะ

 

ผู้คนที่อาณาจักรแสวงเต๋าสามารถบินไปในอากาศได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ

 

เทียนหยากัดฟันและปิดส่วนสุดท้ายของการเดินทาง

 

เทียนหยา ร่อนลงบนพื้นและตบหน้าอกของนาง ระยะทางดูเหมือนไกลและมีอันตรายจากการที่นางตกลงไปในน้ำได้

 

นางจะไม่จมน้ำ แต่เสื้อผ้าที่สวยงามของนางจะเปียกและนางก็ไม่ได้นำเสื้อผ้ามาด้วย

 

นี่คือสาเหตุที่นางไม่อยากตกน้ำ

 

“ ข้าอยากเห็นว่ามันคืออะไร ? ” เทียนหยาเดินไปทางเรืองแสงสีแดง

 

นางมีความหวังเล็กน้อยถ้าเป็นนาฬิกาล่ะ ?

 

หากนางไม่ดำเนินการตามแผนที่ออกจากบ้านครั้งแรกและแผนของตัวเองก็จะสูญเปล่า

 

เกาะนี้ไม่ได้ใหญ่โต ในความเป็นจริงไม่มีสัตว์อยู่บนนั้น เทียนหยากางขาออกและเข้าใกล้อย่างรวดเร็ว

 

“ รวงข้าวอะไรใหญ่เช่นนี้ ! ” เทียนหยาอุทานและพบว่ามันไม่น่าเชื่อ

 

นางกินข้าวเยอะมากในชีวิต แต่นางไม่เคยเห็นข้าวออกรวงใหญ่ขนาดนี้มาก่อน

 

ข้าวเพียงเมล็ดเดียวก็ใหญ่กว่าทั้งหัวของนางแล้ว

 

เมล็ดข้าวยาวหนึ่งเมตรอ้วนกลมและมีสีแดง มันติดอยู่ด้านล่างและนี่คือไฟสีแดง

 

“ เจ้าเป็นอสูรเหรอ ? ” เทียนหยาถอยหลังและถาม

 

เมล็ดข้าวแดงไม่ตอบกลับ

 

“ เจ้าเป็นเอลฟ์หรือเปล่า ? ” เทียนหยา ถาม

 

เมล็ดข้าวสีแดงไม่ตอบกลับอีกเลย

 

“ เจ้าไม่รู้จะพูดยังไงหรอ ? ” เทียนหยา รู้สึกสงสัย

 

” ข้าพูดได้ ! ” เสียงแก่ๆ ดังออกมาอย่างสงบ

 

“ โอ้มันเป็นคุณปู่ที่อายุมากแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ท่านจะโตขนาดนี้ ท่านชื่ออะไร ? ” เทียนหยา ถาม

 

“ ข้ามีนามว่า… ข้าวเขี้ยวมังกร ! ” เมล็ดข้าวสีแดงกล่าว

 

เทียนหยาตะลึงและไม่รู้ว่าข้าวเขี้ยวมังกรคืออะไร

 

“ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร ? ” ข้าวเขี้ยวมังกรถามเทียนหยา

 

“ ข้านั่งเรือแล้วบินมา ” เทียนหยากล่าวตามความเป็นจริง

 

“ ข้าปิดผนึกบริเวณรอบ ๆ และใครก็ตามที่เข้าใกล้จะเป็นลม มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เด็กอย่างเจ้าสามารถมาที่นี่ได้ ” ข้าวเขี้ยวมังกรตกใจ

 

“ ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย ” เทียนหยาพบว่ามันแปลก

 

“ ข้าคิดว่านี่เป็นโชคชะตา ” ข้าวเขี้ยวมังกรพึมพำ

 

“ โชคชะตาคืออะไร ? ” เทียนหยาถาม

 

“ มานี่สิ เด็กน้อย ให้ข้าให้สมบัติกับเจ้า ” ข้าวเขี้ยวมังกรไม่ตอบกลับ

 

“ อย่าทำร้ายข้าถ้าข้าเดินไปหา คุณปู่ของข้าแข็งแกร่งมาก ” เทียนหยา เตือน

 

“ ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า ” ข้าวเขี้ยวมังกรตกลง

 

เทียนหยาเดินไปหาอย่างช้าๆ

 

เมื่อนางอยู่ห่างออกไป 100 เมตรแสงสีแดงจำนวนมากปรากฏขึ้นใต้เท้าของนางและก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง

 

” นี่คืออะไร ? ” เทียนหยาตกใจมาก

 

“ สัญญาชีวิตและความตาย ! ” ข้าวเขี้ยวมังกร กล่าวอย่างใจเย็น

 

“ ท่านหมายถึงอะไร ” เทียนหยาตะลึง

 

“ ถ้าข้าไม่ตายเจ้าก็ไม่ตาย ถ้าเจ้าไม่ตายข้าก็ไม่สูญพันธุ์ เราผูกพันกัน ” ข้าวเขี้ยวมังกร กล่าว

 

” อะไร ? ข้าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ” เทียนหยาอุทานแล้วถอยออกจากขบวน

 

“ มันมีผลบังคับใช้แล้ว ตอนนี้เราเป็นหนึ่งเดียวกัน ” ข้าวเขี้ยวมังกรกล่าวอย่างใจเย็น

 

“ ท่าน…ท่าน…” เทียนหยาขมวดคิ้ว

 

“ เจ้าอยากรู้เกี่ยวกับข้าไหม ” จู่ๆ ข้าวเขี้ยวมังกรก็ถามขึ้น

 

“ ภูมิหลังของท่านเป็นอย่างไร ? ” นางขมวดคิ้วและถาม

 

“ เมื่อนานมาแล้วผู้คนกินลูก ๆ หลาน ๆ ของข้าเป็นอาหาร ถ้าพวกมันกินพวกข้า เข้าไปพวกมันจะอายุยืน 800 ปี และร่างกายของพวกเขาก็จะแข็งแรง  แม้เป็นมนุษย์ธรรมดา ” ข้าวเขี้ยวมังกรภูมิใจและพูดถึงความรุ่งเรืองในอดีตของเขา

 

ข้าวเขี้ยวมังกรสีแดงนี้เป็นบรรพบุรุษของข้าวเขี้ยวมังกรทั้งหมด

 

จากนั้นมันก็หายไปและข้าวเขี้ยวมังกรก็สูญพันธุ์ไปอย่างช้าๆ ตอนนี้ปรากฏขึ้น แต่ถูก จำกัด ให้อยู่ในเกาะ

 

“ เนื่องจากเจ้ายอดเยี่ยมมากแล้วทำไมเจ้าถึงเซ็นสัญญาล่ะ ? ” เทียนหยาไม่เข้าใจ

 

“ ช่วยข้าหลุดพ้นและออกจากที่นี่ ” ข้าวเขี้ยวมังกรกล่าว

 

“ งั้นข้าจะขุดเจ้าออกไป ” เทียนหยาเดินไปขุดดินดันดินรอบ ๆ ข้าวเขี้ยวมังกร

 

“ ตามที่คาดไว้เมื่อข้าพยายามขุดดินแต่ละเม็ดจะหนักมากในขณะที่มันเรียบง่ายสำหรับเจ้า เจ้าเป็นคนมาพร้อมดวงชะตาจริงๆ” ข้าวเขี้ยวมังกร อุทาน

 

———–***************