บทที่ 240 – เสียยา

 

 

 

 

 

ฝนเลือดกระจายในช่วงเช้าที่สดใส

 

ฝนโลหิตตกลงมาบนเทือกเขาและพระพุทธรูปมากมาย เลือดบางส่วนไหลลงบนใบหน้าของพวกเขาและทำให้ดูเหมือนว่าพระพุทธเจ้ากำลังร้องไห้

 

ในวินาทีถัดมาการฉายภาพพระสีทองก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองไปที่หลี่เซียนเต่าด้วยความตกใจ

 

“ เจ้า…เจ้าสมควรตาย ! ” วัดต้าหลินที่เบื้องบน เก้าแดนนภานั้นโกรธมาก การจ้องมองของพวกเขาที่มีต่อ หลี่เซียนเต่า เต็มไปด้วยเจตนาในการสังหารและความเกลียดชังของพวกเขานั้นหนาพอๆกับเลือด

 

ในบรรดาสาวก 33 คนพวกเขาทั้งหมดถูกสังหารด้วยดาบเล่มนั้น เมื่อใดที่วัดต้าหลินเคยประสบกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ใน เก้าแดนนภา?

 

แต่ใน สิบแดนโลก พวกเขามี!

 

ที่สำคัญคือผู้เชี่ยวชาญลงมาจาก เก้าแดนนภา

 

อุโมงค์ที่พวกเขาใช้นั้นอ่อนแอเกินไปและเมื่อความแข็งแกร่งเกินขีดจำกัด อุโมงค์ก็จะพังทลายลง พวกเขาจะถูกหยิบขึ้นมาโดยกฎของโลกและจากนั้น เก้าแดนนภาก็จะลงโทษด้วยสายฟ้าแลบ แม้แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจัดการกับการลงโทษดังกล่าวได้

 

นี่คือเหตุผลที่เขาฉายกายสีทองลงมาเพื่อพยายามที่จะใช้เต๋าบรรลุเป้าหมายเพื่อบดขยี้ หลี่เซียนเต่า

 

แต่การรวมดาบทั้งสี่ของ หลี่เซียนเต่า ทำให้ความคิดและแผนการของเขาแตกสลาย

 

วัดต้าหลินเบื้องบนเก้าแดนนภารู้สึกไม่พอใจจริงๆ พวกเขาวางแผนเรื่องนี้เป็นเวลา 10,000 ปีและส่งมอบสมบัติ 3 ชิ้นเพื่อช่วยให้วัดต้าหลินปกครองดินแดนพระพุทธองค์โบราณ พวกเขากำลังจะรวบรวมของและเพลิดเพลินกับรางวัลของพวกเขา

 

แต่ตอนนี้ หลี่เซียนเต่า ได้ทำลายทุกอย่าง

 

ผู้ที่อยู่เบื้องบนเก้าแดนนภากำลังคิดถึงเรื่องที่จะทำให้หัวใจของ หลี่เซียนเต่า ย่อยยับ

 

พวกเขาไม่เคยเป็นผู้ฝึกฝนจากดินแดนทั้งสิบ ตอนนี้พวกเขาได้รับความขมขื่นแล้วพวกเขารู้สึกผิดหวังจริงๆ

 

พวกเขามีพละกำลัง แต่ไม่สามารถใช้มันได้เลย

 

หลี่เซียนเต่า พูดอย่างใจเย็น “ เจ้ายังไม่ไปเหรอ ? ”

 

พระพุทธรูปทองคำไม่สามารถจัดการ หลี่เซียนเต่า ได้ดังนั้นจึงไม่มีจุดประสงค์ใด ๆ

 

ไม่ว่าพวกเขาจะส่งคนลงไปกี่คนพวกเขาก็ไม่สามารถปิดกั้นดาบของ หลี่เซียนเต่า ได้เลย

 

ไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทำเกี่ยวกับ หลี่เซียนเต่า ได้เลย !

 

นอกเหนือจากการยอมแพ้ดินแดนพระพุทธองค์โบราณแล้วยังไม่มีทางเลือกอื่นอีก !

 

“ ดีมาก ข้าจำออร่าของเจ้าได้แล้วเราจะพบกันใหม่ใน เก้าแดนนภา วัดต้าหลินของข้าจะต้อนรับเจ้าสู่เก้าแดนนภา อย่างแน่นอน !! ” วัดต้าหลินเลื้องบนกล่าวอย่างเย็นชา พวกเขาโกรธมากและเริ่มคุกคาม หลี่เซียนเต่า

 

พวกเขาเชื่อว่า หลี่เซียนเต่า จะเข้าสู่ เก้าแดนนภาอย่างแน่นอน ด้วยการบ่มเพาะเช่นนี้เขาสามารถทำลายพื้นที่และเข้ามาได้

 

หลี่เซียนเต่า ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ “ เอาล่ะเราจะพบกันใน เก้าแดนนภา ”

 

“ ตอนนี้พวกเจ้าทุกคนไปได้แล้ว ! ” การจ้องมองของ หลี่เซียนเต่า นั้นเย็นชา เขาสร้างดาบหลายเล่มที่แทงไปที่อัฐฐิ

 

“ เจ้าสามารถลืมเกี่ยวกับการเอาสมบัติทั้งสามของเราไปได้เลย ” ผู้เชี่ยวชาญวัดต้าหลินจากเบื้องบนตะโกนด้วยความโกรธ พระพุทธรูปทองคำยื่นมือออกไปและพยายามคว้าหอลงทัณฑ์และอัฐฐิ

 

พวกเขาได้ส่งมอบสมบัติทั้งสามเป็นเวลา 10,000 ปี แต่ไม่ยอมให้ใครผูกมัดกับสมบัตินั้น ไม่น่าแปลกใจเมื่อพวกเขาต่อสู้กันไม่มีใครเปิดใช้งาน หอคอยลงทัณฑ์ เพื่อปราบปราม ปีศาจกบ

 

วัดต้าหลิน นั้นขี้เหนียวมาก !

 

อุโมงค์โลกปิดลงอย่างช้าๆ ข้างบนมีดวงตาที่เย็นชาและโกรธเกรี้ยวจ้องไปที่ หลี่เซียนเต่า

 

เขาไม่ได้หันหน้าหนีมานานมาก !

 

หลี่เซียนเต่า มองไปที่เขาอย่างสงบ ข้าสามารถกวาดล้างวัดต้าหลินของเจ้าในดินแดนทั้งสิบได้ดังนั้นเมื่อข้าเข้าสู่ เก้าแดนนภาเจ้ามีสิทธิอะไรที่จะต่อสู้กับข้า ?

 

เมื่ออุโมงค์โลกปิดพื้นที่รอบ ๆ ก็สงบลง เมฆสีขาวปิดผนึกและท้องฟ้าเป็นสีฟ้าตามปกติ แม้จะมีลมเล็กน้อย

 

ตอนนี้สีทองบนท้องฟ้าสวยงามมากยิ่งขึ้น

 

แต่ผู้คนจาก วัดต้าหลิน ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะชื่นชมมัน

 

พระแต่ละรูปมีสีหน้าขมขื่นและพวกเขามองด้วยความสิ้นหวัง วัดต้าหลิน ได้ละทิ้งพวกเขาแล้ว

 

นี่ไม่เหมือนเมื่อ 8,000 ปีก่อน ไม่มีใครอยู่ที่นี่เพื่อช่วยพวกเขาแล้ว

 

เมื่อ ปีศาจกบ เห็นสิ่งนี้เขาก็กระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้นและร้องตะโกนว่า“ นายท่านน่าทึ่งมาก ! ”

 

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ ของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น นายท่านแข็งแกร่งเกินไปและเขาบังคับให้ผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดจาก เก้าแดนนภาต้องจากไป

 

หลี่เซียนเต่า มองไปที่พวกเขาและพูดอย่างสงบว่า “ ตอนนี้เราได้กำจัด วัดต้าหลิน และสังหารบางคนจาก เก้าแดนนภาแล้วเราจะปล่อยสาวกปกติและรวบรวมสมบัติทั้งหมดของพวกเขา ”

 

เทียนซินยิ้ม “ ไม่ต้องกังวลนายท่านข้าจะจัดการให้เอง ”

 

หลี่เซียนเต่า ค่อนข้างพอใจกับ เทียนซิน และกล่าวว่า “ ช่วยตรวจสอบความลับบางอย่างของวัดต้าหลินด้วยนะ เนื่องจากพวกเขาลงทุนในดินแดนพระพุทธองค์โบราณเป็นจำนวนมากพวกเขาจึงต้องวางแผนอะไรบางอย่างแน่นอน ”

 

การแสดงออกของเทียนซินดูเคร่งขรึม “ ไม่ต้องกังวลนายท่านข้าจะค้นไปจนถึงจุดต่ำสุดของเรื่องนี้ ”

 

หลังจากที่หลี่เซียนเต่าให้คำแนะนำเขาก็หันกลับมาและจากไป ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับเขา

 

หลี่เซียนเต่า ไม่ได้สนใจผู้เชี่ยวชาญอาณาจักรตำนานขั้น 33 ใน วัดต้าหลิน

 

เขาหันกลับไปและเขาก็มาถึงกำแพงโลกและผ่านมันไป

 

ด้วยขั้นตอนอื่นรูปแบบดาวหกสีที่ซับซ้อนได้เปิดใช้งาน

 

เขาเข้าสู่ธนาคารแห่งจักรวาล

 

หลี่เซียนเต่า ได้ทำให้ตราประทับข้ามอวกาศสมบูรณ์แบบและเพียงสองขั้นตอนเขาก็กลับไปที่ธนาคารแห่งจักรวาล

 

ในวัดต้าหลินหลังจากที่ หลี่เซียนเต่า จากไปการแสดงออกของ หลี่หวู่หยาก็เลวร้ายลง เขาจ้องไปที่ พระอาวุโสลำดับที่หนึ่งและฟัน

 

“ ตายไปไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้ พวกเจ้าทุกคนต้องตาย ! ” ความโกรธของ หลี่หวู่หยา ถูกระบายออกมาในดาบเล่มนั้น

 

พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง รู้สึกหดหู่ใจอย่างสิ้นเชิง เมื่อหลี่วูหยาเฉือนเข้าหาเขาเขาก็ตื่นตระหนกและพยายามขัดขวาง ใบดาบเฉือนหน้าอกของเขาและเลือดพุ่งออกมาทั่วพื้น

 

“ แค่ก.. แค่ก. จบแล้ว ! ข้าเสร็จแน่แล้ว ” พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง ยังไม่ละทิ้งตัวเองจากการถูกทอดทิ้งและพึมพำกับตัวเอง

 

” ตาย ! ” หลี่หวู่หยา ต้องการตัดศีรษะของ พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง

 

“ รอก่อน ” เทียนซิน หยุดเขา

 

เทียนซิน ไม่ได้อธิบาย แต่จ้องไปที่ พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง เหวลึกปรากฏขึ้นในรูม่านตาของเขาและเขาก็เริ่มดูดความสนใจของ พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง ออกไป

 

” บอกข้าทีว่าเป้าหมายของเจ้าในการสร้างวัดต้าหลินในสิบแดนโลกคืออะไร ? ” เทียนซิน ถาม

 

แต่น้ำเสียงนั้นดึงดูดและมอบอำนาจให้กับ พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง

 

“ ข้าวเขี้ยวมังกร !” พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง พึมพำ

 

ใบหน้าของ เทียนซิน กลายเป็นจริงจัง เขารู้เรื่องนั้น

 

“ มันอยู่ที่ไหน ? ” เทียนซิน ถาม

 

“ ข้าไม่รู้ แต่มันถูกส่งไปยัง สิบแดนโลก ดังนั้นเราจึงถูกส่งมาที่นี่ ” พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง ตอบกลับ

 

“ เจ้าได้ข่าวอะไรในช่วง 10,000 ปี ” เทียนซิน ยังคงถามต่อไป

 

“ มันจะปรากฏในอีกสามเดือนดังนั้นเราจึงเตรียมพร้อมที่จะคว้ามันไว้ในตอนแรก ” พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง กล่าว

 

“ จะปรากฏที่ใด ” เทียนซิน ถาม

 

“ ข้าไม่รู้ ” พระอาวุโสลำดับที่หนึ่ง ไม่รู้อะไรเลย

 

เทียนซิน ถามเขาอีกสองสามคำถาม แต่มีข้อ จำกัด สำหรับสิ่งที่เขารู้

 

เทียนซิน ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก เขาลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ เขาบาดเจ็บสาหัสและแม้ว่าเราจะรักษาเขาเขาก็เสียยา แค่สังหารเขาก็พอ ”

 

หลี่หวู่หยา กำลังรออยู่แล้วและดาบเจ้าเหนือหัวก็เหวี่ยงลง

 

ศีรษะโล้นที่ส่องแสงร่วงหล่นลงสู่พื้น

 

เลือดสดกระจายไปทั่วดินแดนที่เคยบริสุทธิ์แห่งนี้ !

 

 

————–************—–

สาธุบุญนี่ฉันแปลเหตุการณ์พระถูกตัดและฆ่าตายกี่คนแล้ววว บาปปมากกก 5555