บทที่ 264 – ยายเสี่ยวฉี

 

 

 

 

 

หลี่เซียนเต่า และ นักบวชจาง พูดคุยเกี่ยวกับ เต๋า

 

ในวิหารเทพเจ้าแห่งภูเขาที่เก่าแก่และพังทลายหลี่เซียนเต่าและนักบวชจางเริ่มการสนทนา เต๋า ที่แข็งแกร่งที่สุดในสิบแดนโลก

 

เทียนหยาเป็นพยานเพียงคนเดียว

 

นางรู้ดีว่าโอกาสนั้นหาได้ยากโดยการเคี้ยวกระต่ายด้วยไม่กี่คำจากนั้นนางก็ฟังอย่างตั้งใจ

 

ในตอนแรกนางเข้าใจได้เพราะ หลี่เซียนเต่า และ นักบวชจาง ทั้งคู่เริ่มต้นจากสิ่งที่เรียบง่าย

 

ชอบ กิน ดื่ม นอน !

 

แต่หลังจากนั้นไม่กี่ประโยคพวกเขาก็เริ่มพูดถึงการบ่มเพาะ สร้างรากฐาน ขึ้นสู่สวรรค์ วงล้อชีวิต แสวงเต๋า…

 

ทั้งสองคนพูดกันอย่างรวดเร็ว

 

เทียนหยาเริ่มหลงทาง !

 

แต่นางก็ยังคงพยายามจดจำมัน มันก็ไม่เป็นไรถ้านางไม่เข้าใจ นางต้องจำมันไว้แทน

 

แต่ในขณะที่นางจดจำร่างของนักบวชจางและหลี่เซียนเต่าก็เริ่มเรืองแสงและลอยขึ้น พวกเขานั่งไขว่ห้างและมีแสงเป็นชั้นๆปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขาเป็นห้าสีและให้ออร่าของเต๋าบรรลุ

 

หลี่เซียนเต่า และ นักบวชจาง เริ่มคุยกันเรื่องอาณาจักรหลังจากนักบวชเต๋า

 

สิ่งนี้ทำให้ เทียนหยา จาม ดวงตาของนางหนักอึ้งและรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลม ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวของ ปู่เทพ ประกอบด้วย เต๋าจำนวนมากและด้ายแต่ละเส้นทำให้นางได้รับบาดเจ็บ

 

นางตัดสินใจที่จะไม่มองอีกต่อไป

 

การนอนหลับของนางดีมาก ดูเหมือนจะมียักษ์สองตัวคุยกันเรื่อง เต๋า ในความฝันของนาง แต่ เทียนหยา ไม่รู้สึกปวดหัว

 

ในวิหารเทพเจ้าภูเขา การสนทนาหลี่เซียนเต่าและนักบวชจาง เกี่ยวกับเต๋าถึงจุดสุดยอด

 

ออร่าของพวกเขาเชื่อมต่อกัน พวกเขาหยุดพูดโดยใช้จิตวิญญาณเต๋าบรรลุและความเข้าใจในการพูด

 

ความเข้าใจเต๋าของพวกเขากลายเป็นลูกบอล

 

ลูกบอลทั้งสองเริ่มผสานเข้าปะทะกันและก่อตัวเป็นเปลวไฟของตัวเอง

 

ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ดูดซับข้อดีของกันและกันและแก้ไขตัวเอง

 

แน่นอนว่าหลี่เซียนเต่าดูดซึมน้อยลงในขณะที่นักบวชจางดูดซับได้มากขึ้น

 

แต่โดยรวมแล้วทั้งคู่ได้รับประโยชน์

 

ในวิหารเทพเจ้าภูเขา เต๋าบรรลุกระจายและ เต๋าสร้างตัวอย่างเต๋าที่ผู้คนพบว่ายากที่จะเข้าใจถูกแสดงทีละแบบ

 

ในเช้าวันที่สอง หลี่เซียนเต่า และ นักบวชจาง แยกทางกัน นักบวชจางขี่วัวแก่ของเขาและกลับไปที่วัด เขากำลังเข้าสู่ความสันโดษ

 

เขาดูดซับจาก หลี่เซียนเต่า มากเกินไปและเขารู้สึกว่าต้องเข้าใจพวกเขาทั้งหมดก่อน

 

สำหรับ หลี่เซียนเต่า เขาดีขึ้นมาก เขาปรับปรุงในบางพื้นที่และเพียงแค่แก้ไขและปรับปรุงพื้นที่บ่มเพาะของเขาที่ยังไม่สมบูรณ์

 

ในวินาทีถัดมาหลี่เซียนเต่าตื่นขึ้นมา จากนั้นก็พาเทียนหยาไปอาบน้ำ

 

ในขณะที่ซักผ้า หลี่เซียนเต่า ถาม เทียนหยา ว่านางได้ข้าวเขี้ยวมังกร มาได้อย่างไร

 

เทียนหยาเล่าให้ฟังว่านางออกจากบ้านอย่างไร

 

เสียงของหลี่เซียนเต่าจริงจังขึ้น “ เจ้าออกจากบ้านและบิดา มารดาของเจ้าต้องเป็นห่วง ข้าจะส่งเจ้ากลับ ”

 

เทียนหยากล่าวว่า “ ท่านสามารถส่งข้ากลับไปได้ แต่เพียงเพื่อพบพวกเขาและกล่าวคำอำลา ในอนาคตข้าอยากจะติดตามปู่เทพ ”

 

หลี่เซียนเต่ากล่าวว่า “ เจ้ายังเด็กและต้องการให้สมาชิกในตระกูลอยู่ด้วย ”

 

“ ข้ายังเด็กข้าอายุ 10 ขวบและจะเป็น 11 เร็ว ๆ นี้ข้าอยู่ที่ อาณาจักรแสวงเต๋า และข้าก็ได้รับข้าวเขี้ยวมังกร ข้าเซ็นสัญญาชีวิตและความตายกับมันด้วย ” เทียนหยา กล่าว

 

“ เจ้าอยากติดตามข้าจริงๆเหรอ ? ” หลี่เซียนเต่า ถาม

 

“ แน่นอนข้าบูชาปู่เทพและข้าต้องติดตามท่าน ” เทียนหยาหนักแน่น

 

“ ถ้างั้น ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านและปรึกษาเรื่องนี้กับบิดามารดาของเจ้า เมื่อพวกเขาเห็นด้วยข้าจะพาเจ้าไป ” หลี่เซียนเต่า กล่าว

 

” ตกลง ” เทียนหยายิ้มอย่างมีความสุขและเห็นด้วย

 

นางไม่ได้โง่และรู้ว่าการติดตาม หลี่เซียนเต่า มีประโยชน์มากมาย

 

บิดามารดาของนางก็คงไม่โง่เหมือนกันและพวกเขาก็คงรู้เช่นเดียวกัน

 

หลี่เซียนเต่ามองไปที่รอยยิ้มของ เทียนหยา และสัมผัสผมของนาง เด็กคนนี้น่ารักมาก

 

“ ถ้าเจ้าติดตามข้าเจ้าก็ต้องฟังข้า เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้จากไปตลอดชีวิต ” หลี่เซียนเต่ากล่าว

 

“ ข้าจะฟังและจะไม่ทิ้งปู่เทพ ”

 

เทียนหยาพยักหน้าเล็กๆของนางอย่างมั่นใจ

 

ที่ประตูบ้านของนางท้องฟ้าก็สว่าง บิดามารดากังวลมากวิ่งเข้ามาจากข้างนอกเพื่อดูว่าพบ เทียนหยา หรือไม่ ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเขาจะค้นหาและขยายช่วงต่อไป

 

หลี่เซียนเต่าพูดกับเทียนหยาว่า “ ไปคุยกับบิดามารดาของเจ้า ข้าจะไม่เข้าไป ”

 

เทียนหยาพยักหน้าและเดินเข้าไป

 

หลี่เซียนเต่า ยืนกอดอกอยู่ด้านหลังและหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์ เขาไม่สนใจที่จะเห็นบิดามารดาร้องไห้เกี่ยวกับบุตรของพวกเขา

 

เขาอยากสนใจ !

 

หลี่เซียนเต่าเป็นเด็กกำพร้าและในใจของเขาเขาก็โหยหาครอบครัวเช่นนี้เช่นกัน !

 

ข้าหวังว่าข้าจะมีภรรยาที่ดีและลูกที่น่ารักสักคู่ หลี่เซียนเต่า คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

ในใจของเขารอยยิ้มอันแสนหวานของเสี่ยวฉีก็ปรากฏขึ้น

 

หลังจากผ่านไป 15 นาที เทียนหยา ก็เดินออกไปและตระกูลของนางก็ส่งนางจากด้านหลัง เมื่อพวกเขาเห็น หลี่เซียนเต่า พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลง

 

“ ขอบคุณที่รับเทียนหยา ตระกูลของเรายินดีที่จะส่ง เทียนหยา เพื่อเรียนรู้จากท่านและรับคำแนะนำ ” เทียนเหิงกล่าวด้วยความเคารพ

 

หลี่เซียนเต่า มองไปที่พวกเขาและพูดว่า “ ข้าจะดูแลนาง ในอนาคตหากเจ้าต้องการติดต่อกับนางให้ใช้นาฬิกาเรือนนี้ ”

 

หลี่เซียนเต่าโยนนาฬิกาเขามอบให้นางโดยเฉพาะเพื่อที่นางจะได้สื่อสารกับสมาชิกในตระกูลของนาง

 

นาฬิกาเรือนนี้ไม่อนุญาตให้พวกเขาเข้าไปในธนาคารแห่งจักรวาล

 

“ ขอบคุณ ! ” เทียนเหิงกล่าวขอบคุณ

 

หลี่เซียนเต่า พยักหน้าและจับมือ เทียนหยา “ เอาล่ะพวกเจ้าทุกคนไม่ต้องกังวล เราจะออกไปเดี๋ยวนี้ ”

 

เทียนหยาทำตัวเรียบร้อยและบอกลาบิดามารดาและปู่ของนาง

 

การก่อตัวของดาวหกดวงที่ซับซ้อนปรากฏอยู่ใต้เท้าของเขาและพวกมันก็หายไป

 

สิ่งที่เหลืออยู่คือตระกูลของ เทียนเหิง ทั้งดีใจและเสียใจ

 

พวกเขามีความสุขที่ลูกสาวได้พี่เลี้ยงที่ดี นางจะก้าวไปสู่กลุ่มเมฆและมีความสำเร็จมากกว่าพวกเขา

 

พวกเขาเสียใจที่ยากที่จะได้พบลูกสาวในอนาคต

 

ที่ธนาคารแห่งจักรวาล หลี่เซียนเต่า นำ เทียนหยา กลับมาและเรียกหา เสี่ยวฉี

 

“ ไอ้หยา ท่านไปลักพาตัวเด็กมาหรือเปล่าคะ ? ” หลังจากที่เสี่ยวฉีเห็นเทียนหยานางก็ตกใจ

 

ใบหน้าของ หลี่เซียนเต่า เปลี่ยนเป็นสีดำและนางมองไปที่ เสี่ยวฉี อย่างช่วยไม่ได้

 

หลังจากที่พวกเขาสนิทกันมากขึ้นเสี่ยวฉีก็มักจะแกล้งเขา

 

“ เทียนหยาไปหายายเสี่ยวฉีของเจ้าและทำความคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ” หลี่เซียนเต่า กล่าวด้วยใบหน้านิ่งๆ

 

รอยยิ้มของ เสี่ยวฉี เปลี่ยนเป็นสีดำทันทีเหมือนใบหน้าของหลี่เซียนเต่า

 

นางจ้องมองเขาและรู้สึกโมโหในใจ

 

ในอดีตเขาบอกให้คนอื่นเรียกนางว่าป้าเสี่ยวฉีและตอนนี้เขายิ่งแย่ลงไปอีก เขาบอกให้เด็กน้อยเรียกนางว่ายาย

 

เทียนหยาฉลาดและไม่เรียกนางว่ายาย นางตะโกนอย่างอบอุ่น “ พี่สาวเสี่ยวฉี ! ”

 

แค่นั้นใบหน้าของเสี่ยวฉีก็สดใสขึ้น นางไม่ได้มองไปที่ หลี่เซียนเต่า ด้วยซ้ำ นางดึงมือของเทียนหยาไป “ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่กันเถอะ อย่ามาคุยกับปู่เทพคนนี้เลย ”