บทที่ 1 : กำเนิดใหม่ครั้งที่เก้า

เหนือเส้นขอบฟ้า เทวโลกกำลังถูกทำลาย ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ไม่ปรากฏ!

ศัตรูทั้งสี่เหล่าต่างรายล้อมไว้โดยรอบ ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ของทุกแต่ละเหล่า

แต่ในยามนี้ เพียงแค่ต้องการจัดการกับคนเพียงผู้เดียว พวกเขาถึงกับต้องร่วมมือกัน ด้วยเหตุผลที่คนผู้นี้แข็งแกร่งอย่างเหลือประมาณ!

คนผู้นี้มิใช่ใครที่ไหน เขาคือซูป๋าเซียน เทพเจ้าแห่งเซียนผู้กลับมาจุติใหม่ในเทวโลกเป็นครั้งที่แปด  เขาคือเทพสูงสุดแห่งเทวโลกนี้!

ทั่วทั้งสรวงสวรรค์ ผืนพิภพ จตุรทิศ และหมื่นปฐพี ล้วนไม่มีผู้ใดต่อกรกับเขาได้!

แต่ครานี้ หน้าอกบนร่างของเขากลับยุบลง เสื้อสีสดใสกลับเปื้อนไปด้วยคราบเลือดดูไม่ต่างจากดอกบัวโลหิต

ในระหว่างที่เตรียมตัวกลับมาเกิดใหม่เป็นครั้งที่เก้าในดินแดนเทวโลกแห่งนี้ เขากลับได้รับบาดเจ็บ ทำให้เหล่ามดแมลงได้โอกาส

“ซูป๋าเซียน วันนี้เป็นวันตายของเจ้า!”

ซูป๋าเซียนยิ้มเย็นอย่างไม่นึกหวาดหวั่น “เจ้าพวกมดปลวก เจ้ามีความสามารถคู่ควรกับข้ารึ?”

ซูป๋าเซียนคว้ากระบี่ทัณฑ์สวรรค์ขึ้นมาถือไว้ และเวลานี้กระบี่เก้ามังกรก็พุ่งขึ้นมาจากแผ่นหลังของขา แสงสีทองสว่างไสวเจิดจ้าไปทั่วทั้งผืนนภา บ่งบอกถึงพลังอำนาจที่แข็งแกร่งของเขา

“หึ! ดูว่าพวกข้าจะจัดการกับเจ้าเยี่ยงไร?” สายเลือดร่วมบรรพชนผู้หนึ่งร้องบอกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนจะเหลือบมองไปทางชายแข็งแกร่งอีกหลายคนที่รออยู่ พร้อมกับร้องตะโกนออกไปว่า

“ทุกท่าน ร่วมมือกันสังหารเจ้าโจรโฉดนี้ได้เลย!”

ทุกคนต่างใช้พลังขั้นสุดของตน รวมตัวกันเป็นค่ายกลฉู่เซียนที่แข็งแกร่ง แล้วปลดปล่อยพลังที่ประสานรวมกันนี้ตรงเข้าใส่ร่างของซูป๋าเซียนทันที

……..

หลังจากที่ฟื้นคืนสติขึ้นมา ซูป๋าเซียนก็พบว่าทุกอย่างยังไม่จบสิ้น แต่เขากลับนอนอยู่ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?

มิใช่ว่าเขาถูกศัตรูสังหารจนสิ้นใจแล้วหรอกรึ?

ในยามนี้ ซูป๋าเซียนเปี่ยมไปด้วยความสงสัยคลางแคลงใจ และสถานที่แห่งนี้ก็ดูไม่เหมือนเทวโลกที่เขาอาศัยอยู่เลยแม้แต่น้อย

แต่ในระหว่างนั้น เขาก็ได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยกัน ความทรงจำมากมายพลันหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขาราวกับกระแสน้ำ

ซูป๋าเซียนคิดไม่ถึงว่าตนเองจะสามารถกลับมาเกิดได้อีกครั้ง และเขาก็ยังไม่ตาย!

“คิดไม่ถึงจริงๆ สวรรค์ไม่เคยทำลายข้า แต่กลับให้ดวงจิตของเขาเดินทางข้ามภพข้ามชาติมาไกลแสนไกล และมาจุติใหม่พร้อมเพลิงแค้น!”

ซูป๋าเซียนเข้าใจทุกอย่างได้รวดเร็ว เขารู้ว่าเวลานี้ตนเองได้มาอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มนามว่าซูอาน แต่เวลานี้เด็กหนุ่มผู้นี้กลับมิใช่ซูอาน เขาคือจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แห่งเทวโลก

ข้าถูกรถชนได้รับบาดเจ็บสาหัส และเวลานี้ข้าก็กำลังนอนอยู่ในห้องผ่าตัด!

แต่ตอนนี้เขาไม่มีเงินแม้แต่หยวนเดียว และเขาก็รู้ดีว่าต่อให้เขาติดต่อหาลุง ก็ไม่มีทางที่ลุงของเขาจะมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แน่

และเวลานี้เรื่องที่น่ารังเกียจที่สุดคือผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้ กำลังปฏิเสธที่จะรักษาซูอาน!

จู่ๆ ภายในใจของซูอานก็อัดแน่นไปด้วยโทสะ เปลวเพลิงแห่งความรุ่มร้อนของเขาในยามนี้ ไม่ต่างจากเพลิงเก้าดินแดนที่สามารถเผาทำลายภูเขา แม่น้ำ และทุกสรรพชีวิตให้ล้มตายได้พร้อมกันเป็นล้านๆในคราวเดียว!

การที่เขากลับมาเกิดอีกเป็นครั้งที่แปดในดินแดนเทวโลกนั้น ก็เพื่อทำตามเจตจำนงของตนให้สำเร็จลุล่วง ซึ่งก็คือการกำจัดความอยุติธรรมให้สิ้นไป!

ระหว่างที่ซูอานกำลังเดือดดาลอย่างที่สุดนั้น ก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้างหูของเขา

“โอ้ว.. พอแล้วค่ะผู้อำนวยการโจว ฉันเจ็บ.. ฉันทนไม่ไหวแล้ว..”

เสียงสั่นสะท้านของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นคล้ายกำลังร้องของความเมตตา แต่ฟังดูแล้วกลับไม่ใช่เสียงร้องที่เกิดจากความเจ็บปวด มันคล้ายเป็นเสียงของคนที่กำลังมีความสุขเสียมากกว่า

“ไม่มีทาง!”

หลังจากคำพูดเพียงสั้นๆของโจวเทียนห่าว เสียงร้องของหญิงสาวกลับดังขึ้นกว่าเดิม

……

“ผู้อำนวยการโจว นั่นคุณกำลังทำอะไรคะ?”

เสียงพยาบาลสาวที่กำลังเปิดม่านสีขาวออกนั้น ร้องถามขึ้นด้วยความเขินอาย

ซูอานบังเอิญได้เห็นพยาบาลสาวที่เพิ่งเดินเข้ามา และรูปลักษณ์ของเธอก็เป็นที่สะดุดตาเขายิ่งนัก ใบหน้าของเธออ่อนโยนดูน่าหลงใหล

แต่ในเวลานั้น พยาบาลสาวนามหลี่ตันก็กำลังยืนตกตะลึง นั่นเพราะภาพที่อยู่หลังผ้าม่านสีขาวนั้นดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างที่เธอคาดคิดไว้

โจวเทียนห่าวกำลังลูบไล้ฝ่าเท้าของพยาบาลสาวอีกคนอยู่ และเวลานี้ข้อเท้าของเธอก็บวมเปล่งมาก น่าจะเกิดจากอุบัติเหตุข้อเท้าพลิก

“คุณพยาบาลหลี่ตัน มีธุระอะไรไม่ทราบ?”

โจวเทียนห่าวหันไปถามหลี่ตันด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่เวลานี้เหงื่อของเขากลับผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

“เอ่อ.. พวกคุณ?”

“อ่อ พอดีเสี่ยวฟางข้อเท้าพลิก ผมก็เลยนวดคลึงให้เธอ คุณมีปัญหาอะไร?”

หลี่ตันได้ยินเช่นนั้นจึงพูดออกมาอย่างไม่พอใจนัก “ผู้อำนวยการโจว ที่นี่เป็นห้องผ่าตัด คุณควรจะรักษาผู้ป่วยก่อนไม่ใช่เหรอคะ?”

โจวเทียนห่าวทำหูทวนลม แล้วหันไปพูดกับพยาบาลสาวที่ข้อเท้าแพลงว่า “เสี่ยวฟาง คุณไปที่ห้องพัก แล้วหาผ้าเย็นมาประคบไว้ อีกสักพักก็จะดีขึ้นเอง!”

พยาบาลเสี่ยวฟางพยักหน้าหงึกๆ แล้วรีบเดินกระเผกออกไปจากห้องผ่าตัดทันที

ในเวลานั้นเอง โจวเทียนห่าวก็เหลือบไปมองร่างของซูอานที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรังเกียจ “ช่วยไม่ทันแล้ว!”

“คุณรู้ได้ยังไงในเมื่อยังไม่ลองพยายามช่วยดูเลย?”

“ผมเป็นหมอ หรือคุณเป็นหมอ?”

โจวเทียนห่าวเดินต้อนหลี่ตันไปที่มุมห้อง พร้อมกับทำท่าสูดดมกลิ่นหอมจากกายของเธอ

หลี่ตันหวาดกลัวโจวเทียนห่าวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก เธอเป็นเพียงพยาบาลฝึกหัดที่เข้ามาใหม่ และอายุก็ยังน้อย จึงไม่กล้าที่จะขัดแย้งกับโจวเทียนห่าว

โจวเทียนห่าวโน้มตัวเข้าไปใกล้หลี่ตันพร้อมกับเอื้อมมือออกไปโอบกอดเธอไว้ แล้วปากของเขาก็ระดมจูบไปที่ซอกคอของเธอทันที

เวลานี้หลี่ตันไม่ต่างจากกระต่ายน้อยที่กำลังหวาดผวาตกใจ ไม่ว่าจะกระโดดหนีไปทางไหน ก็ถูกแขนอันแข็งแรงของโจวเทียนห่าวคว้าไว้ได้ตลอด จนกระทั่งเธอต้องวิ่งตรงเข้าไปที่เตียงผ่าตัดซึ่งมีร่างของซูอานนอนอยู่

หลี่ตันจ้องมองโจวเทียนห่าวด้วยแววตาหวาดกลัว พร้อมพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ผู้อำนวยการโจว นี่คุณจะทำอะไรกันคะ?”

โจวเทียนห่าวแสยะยิ้มชั่วร้าย “แล้วคุณคิดว่าผมกำลังจะทำอะไรกันล่ะ?”

“แต่คุณควรต้องรักษาคนไข้ก่อนนะคะ!” หลี่ตันไม่กล้าสบตาโจวเทียนห่าว จึงได้ก้มหน้างุด

โจวเทียนห่าวพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “เห้ย.. ก็แค่คนไร้ค่าไม่ต่างจากขยะ อยู่ต่อไปก็ไม่ได้ทำให้ประเทศนี้เจริญขึ้น ปล่อยให้ตายไปน่ะดีแล้ว อีกอย่างต่อให้รักษาไปก็ไม่รอด!”

ซูอานซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่นั้น ได้ยินคำพูดของโจวเทียนห่าวทุกประโยค เขาจึงระเบิดอารมณ์โกรธออกมาทันที!

“ข้า…”

“ข้ายังไม่ตาย และจะต้องไม่ตาย!”

“แม่นาง.. คุณพยาบาล.. คุณคนสวย.. ช่วยข้าด้วย!”

แม้ซูอานจะร้องตะโกนออกไป แต่ดูเหมือนทั้งสองคนกลับไม่มีใครได้ยินคำพูดของเขาเลย เวลานี้เขาไม่ต่างจากวิญญาณที่สามารถได้ยินแต่เสียงของคนทั้งคู่ แต่พวกเขากลับไม่ได้ยินเสียงของตน

เป็นเพราะซูอานได้รับรู้ความทรงจำใหม่นี้แล้ว ทำให้เขาเอ่ยวาจาเช่นนั้นออกมา อีกทั้งอุปนิสัยก็มีเปลี่ยนไปบ้าง หากเป็นก่อนนี้ มีหรือที่จักรพรรดิแห่งเหล่าเซียนผู้กลับมาเกิดใหม่ถึงแปดครั้ง จะยอมเอ่ยวาจาอ้อนวอนเช่นนั้นออกมาได้

ทันใดนั้นโจวเทียนห่าวก็คว้าแขนของหลี่ตันเอาไว้ได้ และนางก็ไม่สามารถดิ้นรนออกจากการจับกุมของเขาได้ หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก

“พยาบาลตัน.. คุณก็รู้ว่าผมต้องการอะไร?”

“ผู้อำนวยการโจวคะ อย่าพูดจาน่าเกลียดในโรงพยาบาลแบบนี้!”

“จะเป็นอะไรไปล่ะ หมอนั่นก็ตายเป็นผีเร่ร่อนไปแล้ว!”

ผีเร่ร่อนงั้นรึ? เจ้าบังอาจเรียกข้าว่าผีเร่ร่อนงั้นรึ? รู้หรือไม่ว่าข้าสามารถตบหน้าเจ้าได้!

ซูอานคำรามออกมาอย่างเดือดดาล แต่ก็ยังไม่สามารถควบคุมร่างกายนี้ได้ ทำให้เขานึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย!

ในเมื่อให้โอกาสเขากลับมาเกิดใหม่บนโลกใบนี้ เหตุใดยังต้องให้เขาตายอีกครั้งด้วยเล่า? นี่ต้องมีอะไรพลาดพลั้งเป็นแน่!

โจวเทียนห่าวจับมือหลี่ตันแน่นพร้อมกับพูดขึ้นว่า “สาวน้อย.. เธอทั้งสวยทั้งมีเสน่ห์หยั่งกับนางฟ้านางสวรรค์ มาเร็วเข้าผมจะทำให้คุณมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเชียวล่ะ!”

เจ้าปีศาจชั่วร้าย กล้าข่มเหงหญิงงามต่อหน้าเทพแห่งเซียนเช่นข้าเชียวรึ? รอให้ข้าฟื้นขึ้นมาก่อน ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสพลังของการลงทัณฑ์!

แต่จนแล้วจนเล่า ซูอานก็ยังไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้

และในเสี้ยววินาทีที่หมดหวังนั้น หลี่ตันยื่อจึงคว้ามีดผ่าตัดแทงเข้าที่ร่างของผู้อำนวยการโจวเพื่อหยุดพฤติกรรมชั่วช้าของเขา

โจวเทียนห่าวจ้องมองบาดแผลที่แขน ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นขมึงทึงด้วยความโมโหสุดขีด!

“นี่! คุณอยากจะลองดีกับผมนักใช่มั๊ย?”

หลี่ตันเวลานี้มีสภาพไม่ต่างจากกระต่ายน้อยที่กำลังหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา

“เอาล่ะ ในเมื่อหัวดื้อนัก ก็จัดการส่งเขาไปที่ห้องดับจิตก็แล้วกัน!”

หลังจากที่หลี่ตันดิ้นรนไม่ยินยอมอยู่นาน ในที่สุดโจวเทียนห่าวก็โกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง เพราะสิ่งที่สาวน้อยกำลังทำอยู่นี้เท่ากับตบหน้าเขาชัดๆ จึงไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องตอแยต่อ

“หลี่ตัน สักวันคุณจะต้องมาอ้อนวอนขอร้องให้ผมพาขึ้นเตียง!”

พูดจบโจวเทียนห่าวก็เดินออกจากห้องผ่าตัดไปทันที ปล่อยหลี่ตันไว้กับร่างที่นอนสิ้นลมนี้เพียงลำพัง

*****

[ฝากนิยายแปลอีกเรื่องของทีมงานนะคะ: จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

จักรพรรดิเทพมังกร

(Dragon Emperor – Martial God)

ความเป็นอมตะของหลิงหยุนได้มลายหายไป.. ทำให้เขาตกลงมาสู่โลกมนุษย์ ในยุคที่เต็มไปด้วยความเสื่อมทรามอย่างที่สุด

จากนั้น.. หลิงหยุนจะค่อยๆ บ่มเพาะพลังในตัวเองทีละขั้น ทีละขั้น และไต่ลำดับขึ้นไปต่อกรกับสวรรค์ได้อย่างไร..

******