แกรนด์เมจอีกคนหยิบแผ่นข้อมูลออกมา 2 แผ่น แล้วยื่นให้กับชารอน เลเจนดารี่เมจกวาดสายตามองกระดาษแผ่นนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวออกมาในทันทีว่า “เขาปรับปรุงวิธีการร่ายไฟร์บอลงั้นรึ? ไหนขอดูหน่อยซิ….ว้าว! น่าประทับใจจริงๆ ปรับปรุงไปทั้งหมดเจ็ดส่วน แถมยังสามารถร่ายไฟร์บอล คาถาระดับ 3 ได้แล้วโดยที่เขายังอยู่เพียงระดับที่ 1 เท่านั้น แม้แต่ข้าก็ยังทำไม่ดะ……”

เลเจนดารี่เมจคนงามหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะกลืนน้ำลายและกระแอมเล็กน้อย แล้วพูดต่อไปว่า “อะแฮ่ม ….ตอนอยู่ระดับ 1 ข้าอาจจะสามารถร่ายคาถาไฟร์บอลเพียงระดับ 4 หรือ 5 ได้เท่านั้น แต่นั่นก็ไม่ได้น่าประทับใจอะไร…….. เด็กคนนี้เป็นเมจอัจฉริยะ เป็นผู้ที่สามารถเป็นรูนมาสเตอร์ได้อย่างแน่นอน ที่สำคัญเขายังมีสายเลือดของอาเครอนด้วย！”

ชารอนยิ้มอย่างรื่นรมย์ ในขณะที่นางอ่านเอกสารนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ในที่สุดนางก็หัวเราะออกมาอย่างเต็มเสียง หลังจากนั้นก็หันไปสั่งงานกับคนแคระเกรย์  “เพิ่มเงินงบประมาณของริชาร์ดในเดือนนี้ให้มากขึ้นอีก！”

คนแคระเกรย์เข้าใจเจ้านายของตัวเองเป็นอย่างดี เขาตั้งใจจะเอ่ยปากทักท้วงนางก่อนที่นางจะพูดถึงจำนวนที่แน่นอนออกมา “ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนว่าท่านจะมีความสุขอย่างมากในตอนนี้！แต่…..” ชารอนเองก็รู้ดีถึงสิ่งที่คนแคระเกรย์คิดและต้องการจะสื่อออกมา แต่แม้ว่านางจะพบว่ามันไม่สมควร แต่นางก็ตัดสินใจที่จะผลักดันการเปลี่ยนแปลงนี้ต่อไป

ริชาร์ดผู้ซึ่งถูกใครต่อใคร เรียกขานว่าเป็น ‘เซนต์รูนมาสเตอร์ในอนาคต’ ยังคงไม่รู้เรื่องใดๆจนถึงตอนนี้  เขาเปลือยกายอยู่ในห้องอาบน้ำ ก่อนจะราดรดน้ำเย็นลงบนศีรษะและปล่อยให้มันไหลผ่านไปตามลำตัวอย่างผ่อนคลาย

ในเวลานี้เขาได้ปิดเครื่องทำความร้อนเวทมนตร์ในที่พักของเขาแล้ว ระบบให้ความร้อนและความเย็นเหล่านี้เป็นระบบที่ยอดเยี่ยมที่ช่วยให้สามารถควบคุมอุณหภูมิได้ในทุกฤดูกาล และแน่นอนว่าความสะดวกสบายเหล่านี้ก็ล้วนต้องแลกมาด้วยค่าบำรุงรักษาเป็นพันเหรียญในแต่ละเดือนเช่นกัน！และน้ำเย็นก็เป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่จะทำให้เลือดที่เดือดปะทุสงบลงได้

ริชาร์ดยังคงสับสนงงงวยกับการต่อสู้ของตัวเองที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้กัน? เป็นเพราะพาพินดูถูกแม่ของเขางั้นหรือ ? ไม่สิ มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น เหตุการณ์ที่เขาใช้มือฟาดหัวของพาพินอย่างรุนแรงจนทำให้หัวของเขาเกือบกระแทกพื้น หรือแม้แต่การร่ายไฟร์บอลครั้งที่ 2 ต่างก็มีความรุนแรงมากทั้งคู่ เด็กชายผู้เกิดบนเขาในหมู่บ้านเล็กๆอย่างริชาร์ดยังคงมีจิตใจที่บริสุทธิ์ และเมตตา ถึงแม้ว่าเขาอยากจะทำโทษพาพินให้รู้สำนึกถึงสิ่งที่ทำลงไป แต่ในใจของริชาร์ดก็ไม่ได้หวังให้เขาเป็นอันตรายถึงตาย

ริชาร์ดรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลพลั่งพรูเข้าสู่สมองของเขา ความร้อนระอุภายในเลือดนั้นให้ความรู้สึกราวกับร่างกายของเขาถูกใส่เข้าไปในเตาหลอม ในสายตาของริชาร์ดในตอนนี้มองว่าพาพินคือคนที่เขาเกลียดชังอย่างยิ่ง และแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเจือจางความเกลียดชังที่มีอยู่ในใจของเขาให้ลดลงได้！ดังนั้นการที่ริชาร์ดซัดพาพินและจับใบหน้าของเขาทุ่มลงพื้น มันยังเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ในการต่อสู้นั้น ริชาร์ดจับความรู้สึกของตัวเองได้ว่าเขายินยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เผาพาพินทั้งเป็น ให้เขาได้รับความเจ็บปวดทรมานสาสมกับสิ่งที่เขาทำ และไฟร์บอลลูกที่สองนั้นริชาร์ดก็ตั้งใจจะเปลี่ยนให้ร่างกายของพาพินกลายเป็นคบเพลิงมนุษย์ ให้เขารับรู้ถึงความตายที่ทรมาน

ข้อห้ามพื้นฐานโดยทั่วไปสำหรับเมจที่ทุกคนต่างตะหนักกันดีคือ การเบิกมานาออกมาใช้ล่วงหน้า ซึ่งผลที่ตามมาของการกระทำดังกล่าวจะแตกต่างกันไปตามความรุนแรง โดยทั่วไปอาการบาดเจ็บและความอ่อนเพลียจะทำให้การฟื้นฟูมานาใช้เวลายาวนานขึ้น โดยอาจจะใช้ระยะเวลาสั้นๆเป็นชั่วโมง หรือเป็นวัน แต่ในบางกรณีก็ใช้เวลายาวนานหลายปี ยิ่งไปกว่านั้นการใช้มานาล่วงหน้าจะทำให้สูญเสียพลังหรือที่ร้ายแรงที่สุดก็คือทำให้ถึงกับสูญเสียชีวิตได้ อีกทั้งริชาร์ดอาจจะต้องจ่ายค่าเสียหายที่ทำให้พาพินถึงตายด้วย ทว่าสำหรับริชาร์ดในตอนนี้ต่อให้พาพินต้องตายอีกร้อยครั้งก็ไม่สามารถละลายความโกรธที่อยู่ในใจเขาไปได้

การดวลกันของทั้งคู่ทำให้เขาเกิดความสับสนอย่างมาก ในวันนั้นเขาจำไม่ได้แม้แต่ทางกลับที่พักเสียด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนในตอนนี้คือมีคนวนเวียนอยู่รอบตัวเขามากขึ้นและดูเหมือนว่าพวกเขาเหล่านั้นกังวลเกี่ยวกับเขามากขึ้น และมันมากกว่าก่อนหน้านี้เป็นอย่างมากด้วย……..

ใช้เวลาถึง 3 วันกว่าที่ริชาร์ดจะตื่นขึ้นจากการนอนหลับ เลือดของเขายังคงปะทุอยู่เช่นเดิมและเขายังรู้สึกโกรธจนอยากจะกลับไปเล่นงานพาพินอีกครั้ง ซึ่งจุดนี้เองที่ทำให้ริชาร์ดตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาตื่นตัวผิดปกติและมีความกระหายการฆ่าที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ราวกับว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขายังคงต้องการที่จะทุบอะไรสักอย่างให้แหลกละเอียด หรือไม่ก็ใช้ไฟเผาให้มอดไหม้ไปให้หมด

*ซ่า！* น้ำเย็นอีกถังราดบนศีรษะของเขาอีกครั้ง ด้วยความเย็นของน้ำที่ราดลงมาบนตัวแม้ร่างกายของริชาร์ดจะแข็งแกร่งกว่าเด็กคนอื่นๆในวัยเดียวกัน เขาก็ยังคงหนาวสั่น ใบหน้าของเขาเริ่มซีดจากอุณหภูมิที่เย็นจัด แต่เมื่อลมหนาวพัดผ่านมาริชาร์ดก็รู้สึกว่าเลือดที่เดือดปะทุของเขาถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง เขากัดฟันแน่นพร้อมกับใช้มือจับที่ถังไม้อีกครั้ง คราวนี้เขาโกยน้ำแข็งใส่ลงไปในน้ำเพื่อเพิ่มความเย็นให้มากยิ่งขึ้น ในตอนนี้แม้แต่การเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายเพียงแค่นั้นก็ยังทำให้ข้อต่อส่วนต่างๆรวมถึงนิ้วทุกนิ้วของริชาร์ดชาไปทุกส่วน

ขณะที่ริชาร์ดพยายามต่อสู้กับถังไม้ที่บรรจุน้ำเย็นเฉียบอยู่เต็ม เสียงใสกังวาลที่ทั้งไพเราะและร่าเริงก็ดังขึ้นจากข้างหลังเขา “นี่！มีใครอยู่ไหม ? ถึงเวลากินข้าวแล้วนะ！”

สถานการณ์ที่ไม่คาดคิดทำให้จิตใจของริชาร์ดหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ชั่วขณะนั้นเขารู้สึกเหมือนเป็นเด็กเล็กที่โดนหมาป่าไล่ล่า สัญชาตญาณทำให้เขารีบโยนถังทิ้งไว้ข้างๆ พร้อมกับหันกลับไปดูต้นเสียง เมื่อหันกลับไปริชาร์ดก็มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ นางกำลังลอบสำรวจร่างกายเขาอยู่ ริชาร์ดรู้จักนาง เขาจำได้ว่านางคือสาวน้อยที่มาส่งใบเสร็จค่าใช้จ่ายให้กับเขาทุกๆเดือน เขาควรจะทักทายนางหรือทำอย่างอื่นที่ถูกต้องเหมาะสม แต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้เลย เขาพุ่งตัวเข้าไปใกล้แล้วเหวี่ยงตัวพร้อมกับผลักร่างของนางลงไปที่พื้นทันที

ร่างกายของริชาร์ดในตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มวัย 15 ปี ร่างกายกำยำและหนักของเขาทับไปบนร่างของหญิงสาวพร้อมๆกับที่ร่างทั้งสองกระแทกลงไปบนพื้น จนทำให้สาวน้อยคนนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและเจ็บปวดทันที

ริชาร์ดไม่รู้เลยว่าเพราะเหตุใดเขาถึงได้รู้สึกวิงเวียนขึ้นมาอย่างฉับพลัน เรื่องธรรมดาทั่วไปที่เขาสามารถคิดได้อย่างชัดเจน ในตอนนี้กลับต้องใช้เวลานานกว่าที่เขาจะเข้าใจ บัดนี้อุณหภูมิร่างกายของเขาลดลงต่ำเกินไป แต่เลือดที่กำลังระอุอยู่ในร่างกายของเขาก็ยังคงปะทุขึ้นมา เขาเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย เสื้อคลุมเวทมนตร์ที่สาวน้อยสวมใส่ก็บางยิ่งนัก เขารับรู้ได้ถึงสัดส่วนของนางอย่างชัดเจน รวมถึงความร้อนระอุที่แผ่ซ่านออกมาจากกายบางของนางด้วย

การสัมผัสของผิวที่เย็นเยือกราวกับน้ำแข็งของริชาร์ดกับความอุ่นนุ่มจนร้อนผ่าวในร่างกายของหญิงสาวนั้นส่งผลให้ประสาทสัมผัสของเขาแจ่มชัดขึ้นจนถึงระดับที่ไม่เคยมีมาก่อน ร่างกายของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเนียนละมุน ความนุ่มหยุ่น ของความอ่อนเยาว์จนทำให้ริชาร์ดรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของร่างกาย มันเหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวเขาตื่นขึ้นมา เลือดที่เดือดปะทุก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะพบเป้าหมายอะไรบางอย่าง มันไหลเวียนลงไปยังส่วนล่างของร่างกายเขาอย่างรวดเร็ว

ทว่าน้ำเย็นจากอ่างอาบน้ำยังคงส่งผลกระทบต่อร่างกายของเขา ริชาร์ดพยายามที่จะเรียกสติตัวเองกลับคืนมาพร้อมกับถามสาวน้อยใต้ร่างด้วยน้ำเสียงแปลกใจว่า “เจ้าเองหรอ ? เจ้าเข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน? ”

 “ตอนนี้ข้ามีหน้าที่ส่งอาหารให้กับเจ้า แต่ทุกครั้งที่ข้ามาเจ้าก็เอาแต่หลับทั้งวัน นี่เป็นครั้งที่สองของวันนี้ที่ข้าเข้ามาที่นี่ ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าตื่นแล้ว โอ้ย! ช่วยลุกออกไปทีเถอะ！” สาวน้อยตอบด้วยน้ำเสียงใสซื่อ ทันใดนั้นนางก็รู้สึกถึงความไม่สบายตัวและความเจ็บปวดทางร่างกายขึ้นมาอย่างฉับพลัน นางอาจจะเป็นเมจระดับ 2 แต่ก็ไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแกร่งเหมือนเหล่าไฟเตอร์ ลักษณะทางกายภาพของนางส่วนใหญ่ก็ยังคงเหมือนมนุษย์ธรรมดาทั่วไป

และนั่นเองที่ทำให้ริชาร์ดก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าตนเองกำลังคร่อมทับตัวของหญิงสาว เขาพยายามที่จะลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ทว่าข้อต่อในร่างกายของเขากลับแข็งจนล็อคทำให้เขาเสียหลักล้มทับลงบนตัวนางอีกครั้ง ยิ่งเขาพยายามลุกขึ้นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้สาวน้อยผู้นั้นรู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายกำลังถูกบดอย่างรุนแรงเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรริชาร์ดก็ไม่ใช่ไฟเตอร์ และน้ำแข็งหลายถังที่เขาใช้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

การเคลื่อนไหวของริชาร์ดทำให้ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ นางพยายามออกแรงผลักเขาออกไป แต่ทันทีที่มือบางสัมผัสเข้ากับกล้ามเนื้อแน่น นางก็ดึงตัวของริชาร์ดเข้ามากอดไว้ราวกับแมวน้อย นางพยายามยกร่างของตัวเองขึ้นอย่างต่อเนื่อง และใช้หน้าอกของตัวเองบดเบียดไปที่อกแกร่งของเขา เสียงหายใจของนางดังขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะราวกับเสียงของความเจ็บปวดผสมเข้ากับเสียงลมหายใจที่ติดขัด

ริชาร์ดสับสนกับปฎิกริยาของเด็กสาวอย่างมากเพราะก่อนหน้านี้ดูเหมือนนางจะพยายามช่วยให้เข้าลุกขึ้นทว่าบัดนี้นางกลับรั้งเขาไว้แบบนั้น การกระทำของนางทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดแปลกออกไปจากปกติ เกิดขึ้นภายในตัวเขา นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 11 ปีของเขาที่หัวใจเต้นแรงและรัวเร็วอย่างประหลาด ในขณะเดียวกันเขาก็แอบรู้สึกดีที่ได้นอนบนตัวของนางแบบนี้จนแทบไม่อยากจะลุกขึ้น ความนุ่มนิ่มที่เขารู้สึกคือหน้าอกของหญิงสาวอย่างนั้นรึ ? อืม…  มันคงจะดีกว่านี้ถ้าหากมันใหญ่กว่านี้อีกหน่อย……

ข้อมูลต่างๆที่อยู่ในสมองของริชาร์ดผุดขึ้นมามากมาย พรีซิชั่นและวิสดอมของเขาทำงานสอดผสานกันอย่างขมักเขม่นเพื่อที่จะอธิบายถึงสัดส่วนและโครงสร้างต่างๆของร่างกายนุ่มๆใต้ร่าง และนั่นทำให้ริชาร์ดเข้าใจถึงตัวเลขแห่งความงามที่บ่งบอกออกมาเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ทว่าน่าเสียดายที่ตัวเลขของมันยังไม่อยู่ในเกณฑ์ที่เขาปรารถนาเท่าไหร่นัก

เด็กสาวคนนี้ไม่ได้มีสิ่งที่น่าประทับใจเมื่อเทียบกับหญิงสาวคนอื่นๆที่อยู่ในความทรงจำของเขา แต่นางก็ไม่ได้เลวร้าย！ริชาร์ดตระหนักว่าอายุคงเป็นตัวแปรอีกส่วนหนึ่งที่ทำให้ผลลัพธ์ของสัดส่วนออกมาเป็นเช่นนี้

ทันใดนั้นเด็กสาวก็ชันเข่าข้างหนึ่งขึ้นพร้อมกับแทรกต้นขาข้างนั้นเข้าไประหว่างต้นขาของริชาร์ด นางค่อยๆเลื่อนตัวให้สูงขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับยกขาของตัวเองขึ้นสูงเท่าที่จะสามารถทำได้ และในเวลานั้นเองที่ตัวเลขที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของริชาร์ดก็หายวับไปโดยไม่มีการเชื่อมต่อของกันอีก