เสียงพูดของริชาร์ดนั้นไม่ดังมากนัก แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ทั้งทางเดินได้ยินในสิ่งที่เขาพูดอย่างชัดเจนจนทำให้หญิงสาวหลายคนรู้สึกผิดหวังขึ้นมา และจู่ ๆ เสียงดังกึกก้องตรงบริเวณบันไดก็ดังขึ้นราวกับว่ามีอะไรร่วงหล่นลงสู่พื้นซึ่งทำให้ใบหน้าของโกโก้ซีดลงอีกครั้ง นางอ้าปากเล็ก ๆ ของนางเหมือนต้องการจะพูดอะไรแต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา นางทิ้งตัวลงที่พื้นอยู่ครู่หนึ่งโดยที่ริชาร์ดและพ่อบ้านผู้นั้นไม่ได้ช่วยดึงนางขึ้นมาราวกับว่าไม่เห็นภาพตรงหน้า ในที่สุดนางก็ลุกขึ้นพร้อมก้มหน้าลงและเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อรอให้ริชาร์ดเข้ามา

ก่อนที่ประตูจะปิดลง พ่อบ้านผู้นั้นก็ยังคงเตือนให้ริชาร์ด รีบพักผ่อนและงดการใช้กำลังที่มากเกินความพอดี 

 

ในห้องของโกโก้นั้นค่อนข้างแคบและเล็ก มันมีขนาดเพียงแค่ 10 ตารางเมตรเท่านั้น เตียง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะขนาดเล็กถูกอัดแน่นอยู่ภายในห้องที่มีขนาดจำกัด ถึงแม้ในห้องนี้จะดูเล็ก แต่มันก็สะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบ บนโต๊ะของนางมีสมุดบันทึกส่วนตัววางอยู่ ด้านข้างของสมุดเล่มนั้นมีปากกาขนนกและขวดน้ำหมึกสำหรับขีดเขียน เมื่อมองไปที่ขอบหน้าต่างก็จะมองเห็นแจกันที่ประดับไปด้วยดอกกล้วยไม้ที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง

 

ภายในห้องนี้ไม่ได้มีการตกแต่งอะไรเป็นพิเศษและดูเหมือนว่าจะเป็นที่พักของบุตรสาวของชายที่มาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งเท่านั้น ในห้องเป็นเหมือนกับดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ที่พร้อมจะถูกภูเขาไฟทำลายได้ตลอดเวลา ริชาร์ดคิดว่าห้องนี้แสดงอารมณ์ความรู้สึกของโกโก้ได้เป็นอย่างดี

 

หญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าประตู มือของนางจับขอบกระโปรงเอาไว้แน่น นางก้มศีรษะให้ต่ำลงเพื่อปกปิดความรู้สึกไว้ทว่ามันก็ยังแสดงถึงความกังวลออกมาได้อย่างชัดเจน

 

ริชาร์ดมองไปรอบ ๆ ห้องของโกโก้ก่อนเดินมาหยุดตรงหน้านาง เขาเอื้อมมือจับผมสีน้ำตาลนุ่ม ๆ นั้นและเชยคางของนางให้เงยขึ้นมาสบตากับเขา นางตัวสั่นอย่างรุนแรงทันทีที่เขาสัมผัสถูกเนื้อตัวและพยายามที่จะกดหน้าลงอีกครั้งทว่ามือของริชาร์ดยังคงจับไว้อยู่อย่างนั้นจนทำให้นางไม่สามารถฝืนต่อแรงต้านของเขาได้

 

โกโก้เงยหน้าขึ้นขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง น้ำตาของนางคลอเบ้าตาอีกครั้ง แล้วนางก็รีบเอามือกอดเข้ากับตัวเองเพื่อโอบร่างที่สั่นสะท้านราวกับว่าสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ มือของริชาร์ดเย็นเฉียบทว่าสายตาของเขาให้ความที่รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกมากกว่านั้น

 

“ในตึกแห่งนี้ นอกจากเจ้าแล้วยังมีเหล่าข้ารับใช้ระดับสูง ผู้คุ้มกัน และ…” ริชาร์ดหยุดพูดก่อนที่จะเน้นเสียงออกมาอย่างจงใจว่า “… ดูเหมือนว่ายังมีไนท์ฝึกหัดที่อาศัยอยู่ในนี้ด้วยสินะ”

 

ประโยคนั้นทำให้โกโก้ตัวสั่นมากขึ้น

 

ริชาร์ดไม่รอให้บทสนทนาดำเนินต่อไป เขาเอามือออกจากคางของนางและศีรษะของนางก็กดต่ำลงอีกครั้งในทันที ทันใดนั้นเขาใช้มือกุมไปที่หน้าอกของนางในลักษณะที่ไม่รีบร้อน ผ้าคลุมไหล่ที่เคยอยู่บนไหล่ก่อนหน้านี้ตกลงสู่พื้นก่อนที่จะเผยให้เห็นร่างของหญิงสาวที่กำลังสั่นเทา

 

ผิวของโกโก้ขาวผ่องดุจหิมะ รอยแยกของเนินอกสามารถมองเห็นได้จากชุดนอนที่นางสวมใส่ หน้าอกของนางไม่ได้ใหญ่โตราวกับเนินเขาเช่นเดียวกับเดมี่ ทว่าสำหรับรูปร่างโดยรวมแล้วจัดว่าอยู่ในขั้นที่สมบูรณ์แบบพอสมควร

 

เขาใช้มือขวาสัมผัสเข้าที่ลำคอของนางจนทำให้ร่างของนางกระตุกขึ้นด้วยความกลัวอีกครั้ง ทว่าเขาไม่สนใจการปฏิเสธอย่างเงียบ ๆ นั้นและยังคงใช้มือลูบไปที่หน้าอกของนางอย่างช้า ๆ นิ้วมือของเขาสัมผัสเข้าที่ขอบของชุดนอนทว่าเขาก็ไม่หยุดลงแค่นั้นอยู่ดี เขาค่อย ๆ ดึงชุดนอนยาวของนางลงจนเผยให้เห็นหน้าอกหน้าใจที่เต่งตึง และเมื่อเขามองเห็นสีชมพูที่อยู่ตรงกลางอกนั้น เขาก็หยุดดึงชุดของนางและในตอนนี้มือของเขายังคงวางอยู่ตรงจุดที่ล่อแหลมนั้นโดยไม่เคลื่อนไหว

 

หัวใจของโกโก้เต้นจนไม่เป็นจังหวะทว่านางก็พยายามที่จะควบคุมตนเองอย่างสุดความสามารถ เพราะทุกการเคลื่อนไหวและการหายใจของนางนั้นสามารถทำให้ชุดนอนไหลลงพื้นได้ตลอดเวลา

 

ในเวลานั้นเสียงของปีศาจก็ดังก้องในหูของโกโก้ “ผู้หญิงของอาเครอนทุกจะต้องรักษาความบริสุทธิ์ของพวกนางไว้ก่อนที่จะเลือกคู่หรือถูกเลือกคู่ เจ้าปฏิบัติตามกฎเหล่านั้นหรือไม่ ?”

 

ร่างของโกโก้นิ่งราวกับรูปปั้นก่อนที่นางจะพยักหน้าด้วยความยากลำบาก

 

ริชาร์ดยิ้มและใช้นิ้วลากไปตามผิวนุ่มของนางก่อนจะกล่าวว่า “จริงหรือ ? แต่ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก เจ้าลองพิสูจน์ให้ข้าดูหน่อยเป็นไง ?”

 

หลังจากที่อยู่ในท่านั้นเป็นเวลานาน โกโก้ก็ผ่อนคลายความเกร็งลงก่อนที่นางจะปล่อยแขนไว้ข้างลำตัวโดยไม่ต่อต้านอีกต่อไป มันไม่มีความจำเป็นใด ๆ อีกแล้วที่จะต่อต้านเขาในตอนนี้ นางรู้ดีว่าโชคชะตาของตัวเองตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในเกาะแห่งนี้จะเป็นอย่างไร หากไม่ใช่ริชาร์ดก็ต้องเป็นคนอื่นที่ต้องเลือกนางอยู่ดี นี่เป็นหน้าที่ที่นางจะต้องทำเพื่อแลกเปลี่ยนกับสิทธิพิเศษที่ได้รับ หากนางรับไม่ได้กับเรื่องเช่นนี้ก็ควรที่จะออกไปจากเกาะแห่งนี้ตั้งแต่แรก

 

อย่างไรก็ตาม โกโก้รู้ตัวเองดีว่านางไม่สามารถออกไปจากที่แห่งนี้ได้ เมื่อบุตรของครอบครัวได้รับสิ่ง ๆ หนึ่ง พวกเขาเองก็ต้องตระหนักถึงหน้าที่ที่พวกเขามีและต้องเพลิดเพลินกับสิทธิพิเศษที่ได้มา มันเป็นชะตากรรมที่พวกเขาต้องก้มหน้ายอมรับความจริง

 

ริชาร์ดถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าโกโก้ไม่ได้ต่อต้านเขาอีกต่อไป เขาก้าวเท้าถอยหลังไปเพื่อร่ายคาถาตรวจสอบไปบนร่างกายของนาง และมันก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ บนร่างกายของโกโก้นั้นมีเวทมนตร์เพียงน้อยนิดจนแทบจะเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ และร่างกายของนางก็ไม่สามารถจารึกรูนได้แม้แต่อันเดียว

 

เขาถอดเสื้อผ้าชิ้นนอกของเขาออกพร้อมทั้งถอดรองเท้าวางไว้ที่ประตูก่อนที่จะขึ้นไปนั่งบนเตียงเล็ก ๆ ของโกโก้

 

“มานี่สิ !” เขาตบเตียงที่อยู่ด้านข้าง โกโก้กัดริมฝีปากของตนเองแน่นขณะก้าวไปนั่งข้าง ๆ ริชาร์ดอย่างจำใจ

 

ทว่าเตียงนอนของนางนั้นก็แคบจนทำให้ร่างของริชาร์ดเพียงคนเดียวก็กินพื้นที่ทั้งหมดไปแล้ว เมื่อนางขึ้นไปนั่งบนเตียงจึงทำให้พื้นที่ยิ่งแคบลงมากกว่าเดิม ทันทีที่นางเอนกายนอนลง ริชาร์ดก็กอดรัดร่างของนางไว้อย่างแนบชิดจนทำให้ทั้งคู่รับรู้ถึงการเต้นของหัวใจของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน หัวใจของโกโก้เต้นไม่เป็นจังหวะในขณะที่หัวใจของริชาร์ดนั้นกลับเต้นเป็นจังหวะอย่างช้า ๆ แต่ละครั้งของการเต้นของหัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยพลังและความแข็งแกร่ง

 

แต่ทุกอย่างกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่โกโก้คิดไว้ ทันทีที่ริชาร์ดเอื้อมมือมากอดนาง เขาก็ทำเพียงหลับตาลงอย่างช้าๆ และเมื่อผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็หลับไปก่อนส่งเสียงกรนออกมาเบา ๆ

 

โกโก้แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าทุกอย่างจะเป็นเช่นนี้ นางไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาตื่นขึ้น นางพยายามควบคุมตนเองให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้จนเวลาผ่านไป 10 นาทีโดยที่นางรู้สึกว่ามันยาวนานเป็นทศวรรษที่ร่างของนางต้องมาแนบชิดอยู่กับร่างของริชาร์ดเช่นนี้ แต่แล้ว ไม่นานนักความอ่อนเพลียก็ทำให้นางหลับตาลงและผล็อยหลับไปในที่สุด ในความฝันของนางที่กึ่งหลับกึ่งตื่นนั้น นางรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยที่แปลกประหลาดซึ่งเกิดจากอ้อมกอดของริชาร์ด

 

โคมไฟเวทมนตร์ในห้องค่อย ๆ ลดแสงลงทว่าเมล็ดพันธุ์ที่อยู่ตรงมุมห้องยังคงสะท้อนออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนด้วยแสงไฟสลัว ๆ ซึ่งทำให้รู้สึกได้ถึงความสงบ

 

โกโก้ไม่ได้สนใจเลยว่านางหลับไปนานแค่ไหน ทว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในช่วงที่ท้องฟ้ายังมืดสนิท ร่างของริชาร์ดที่กอดนางไว้ก่อนหน้านี้ได้ลุกขึ้นไปแล้ว ขณะนี้เขากำลังสวมใส่ชุดเพื่อเตรียมตัวก่อนที่ประตูจะถูกเคาะขึ้นอย่างเป็นจังหวะตามธรรมเนียมที่มีแค่พ่อบ้านอาวุโสคนนี้เท่านั้นที่รู้ โกโก้ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกที่มึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความรู้สึกในตอนนี้เป็นความรู้สึกกังวลปนความความรู้สึกยินดี

 

ริชาร์ดหยิบเมล็ดพันธุ์ใส่ไปในกระเป๋าเสื้อของเขา และทันทีที่เขาก้าวไปถึงหน้าประตู เขาก็หันกลับมามองโกโก้ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ข้าไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนคู่ครอง”

 

“…” โกโก้พยายามตอบกลับไปด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนไม่มีใครได้ยิน ดูเหมือนว่าแสงแห่งความหวังของนางได้ดับลง ในตอนนี้นางคงหมดหวังจริง ๆ เสียแล้ว

 

ริชาร์ดค่อนข้างตระหนักถึงความคิดของนางรวมถึงสิ่งที่นางต้องการได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็รู้ถึงเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการกระทำที่นางแสดงออก สำหรับเขาแล้ว เขาก็คิดไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ว่าโกโก้ไม่ใช่คู่ครองที่น่าเลือกนักทว่าปัญหาคือนางเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดหากเขาต้องการรักษาระยะห่างจากอาเครอน อย่างน้อยที่สุดก็จนกว่าที่เขาจะกลับมาจากสงครามเพลน เขาไม่ได้มีความรักหรือห่วงใยนางเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องเติมเต็มความปรารถนาใด ๆ ให้กับนางหากความปรารถนานั้นมันทำให้เขาต้องลำบาก นี่ถือเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง

โกโก้เป็นเหมือนกับดอกไม้สีขาวที่อยู่ตรงเชิงของภูเขาไฟ มันเปราะบางทว่าสวยงาม แต่มันก็มักจะถูกมองข้ามไปอย่างง่ายดายเสมอ และผู้คนก็มักจะสนใจในสิ่งนี้เพียงเพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างเท่านั้น