ในเวลาค่ำคืนโฟลว์แซนด์เดินกลับไปยังฐานทัพเพื่อเข้าตรวจสภาพร่างกายของเหล่าเชลยก่อนที่จะตรงไปหาริชาร์ดตามเวลาที่ได้นัดหมายไว้

 

ห้องของริชาร์ดเป็นห้องที่อยู่ในลานเล็ก ๆ ทางทิศเหนือของฐานซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของผู้นำกองกำลัง ภายในที่แห่งนี้จึงมีความเงียบสงบ กว้างขวาง และสะดวกสบาย

 

เมื่อโฟลว์แซนด์เข้ามาในห้องนอนของริชาร์ด นางก็มองเห็นวัตถุดิบนับสิบวางอยู่บนโต๊ะซึ่งถูกแบ่งประเภทเอาไว้อย่างแม่นยำ ความละเอียดและใส่ใจในงานถือเป็นนิสัยของรูนมาสเตอร์ที่แท้จริง นางเห็นเขานั่งอยู่บนเตียงก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า “รูนที่ข้าทำครั้งนี้เป็น[รูนมานาแอมพลิฟิเคชัน] หากยึดตามวัตถุดิบที่ข้ามีอยู่ในมือมันอาจจะเพิ่มมานาได้ราว ๆ 20 % พวกเราไม่มีวัตถุดิบที่สำคัญ 3 อย่าง ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถเข้าถึงค่าสูงสุดตามทฤษฎีที่ 30% ได้  และดูเหมือนว่า 25% ก็ยังจะยากเกินไป”

 

“นั่นก็ถือว่าดีมากแล้ว มันเพียงพอที่จะทำให้ข้าสามารถร่ายคาถาฮีลได้มากขึ้น” โฟลว์แซนด์ยิ้มและถามคำถาม “แล้วจะวาดตรงส่วนไหนรึ ?”

 

“บนแขนขวาของเจ้า มันอาจจะเจ็บหน่อย ถอดเสื้อของเจ้าออกก่อนสิ” ริชาร์ดก้มหน้าลงมองวัสดุอุปกรณ์ที่เขาเตรียมไว้โดยไม่ได้เงยหน้ามองโฟลว์แซนด์ที่กำลังถอดเสื้อออก ผ่านไปครู่หนึ่งเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็เกิดอาการงงงวยขึ้นมาในทันที

 

ในเวลานี้โฟลว์แซนด์ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแม้แต่ชุดชั้นในของนางก็ถูกถอดวางไว้เช่นเดียวกัน การกระทำนี้ส่งผลให้ส่วนบนของร่างกายของนางถูกเผยออกมาให้เห็นอย่างเลี่ยงไม่ได้ นางมีรูปร่างที่ค่อนข้างผอม แม้ว่าเนินอกจะไม่ได้ใหญ่เท่ากับของเวนิก้าทว่ารูปทรงโค้ง ๆ บนอกของนางก็ดูสมบูรณ์เป็นอย่างมาก หัวนมของนางเป็นสีเหลืองอำพันเช่นเดียวกันกับสีของม่านตาและคิ้วแทนที่จะเป็นสีชมพูเหมือนกับคนอื่น ๆ ในเวลานี้จุดที่โดดเด่นบนอกของนางเผยให้เห็นในลักษณะที่โปร่งแสงราวกับงานสลักแสนประณีต

 

“เจ้าไม่ต้องถอดเสื้อผ้ามากขนาดนั้นก็ได้” ริชาร์ดพูดเสียงอู้อี้ซึ่งเบามากจนเขาเองก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง

 

“มันก็ไม่ได้มากหนิ อีกอย่าง นี่ก็เพื่อที่จะให้เจ้าเห็นมันได้ชัดมากขึ้นด้วย” โฟลว์แซนด์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ สิ่งที่นางพูดก็ถือว่าสมเหตุสมผลเพราะถึงแม้ว่าจะสักรูนตรงส่วนแขนด้านบนทว่าริชาร์ดก็ยังต้องตรวจสอบเส้นทางการไหลของมานาบนร่างกายของนางก่อนที่เขาจะลงมือสักอยู่ดี ซึ่งนี่จะทำให้เขาต้องเห็นท่อนบนของนางอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

เมื่อเห็นว่าริชาร์ดเคร่งเครียดมากขึ้น โฟลว์แซนด์จึงเอ่ยขึ้นว่า “เริ่มเร็วเถอะ ทั้งหมดนี้เพื่อความอยู่รอด”

 

ริชาร์ดหยิบปากกาเวทมนตร์ขึ้นก่อนตอบกลับไป “ก็ได้ งั้นข้าเริ่มเลยแล้วกัน”

 

ปลายปากกาที่ใช้สำหรับสักรูนมีความเรียวเล็กเช่นเดียวกับเข็ม วัสดุทุกอย่างไหลผ่านรูเข็มช่องนั้นเพื่อที่จะให้ริชาร์ดสามารถวาดลายเส้นตามคุณสมบัติเวทมนตร์ที่กำหนดได้ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมปากกาในการใช้สักและสร้างรูนจึงเป็นไอเท็มระดับสูง

 

ริชาร์ดใช้มือซ้ายของเขาจับแขนของโฟลว์แซนด์ขณะที่มือขวาจับปากกาไว้ หลังจากที่เขาควบคุมลมหายใจของตัวเองได้แล้วเขาก็วาดลงบนแขนของนางทันที ปากกาในมือของเขานิ่งและมั่นคงจนดูผิดธรรมชาติ ปลายปากกาสัมผัสเข้ากับผิวหนังของนางอย่างแผ่วเบาพร้อมกับทิ้งร่องรอยตื้น ๆ ไว้ หมึกเวทมนตร์ไหลลงจากปลายปากกาก่อนที่จะทิ้งรอยเส้นที่พิถีพิถันไว้บนแขน แม้ว่าแขนของมนุษย์จะมีความโค้งไปตามสรีระที่เกิดจากธรรมชาติทว่าลายเส้นที่เกิดขึ้นกลับแม่นยำจนแทบไม่สามารถหาที่ติได้

 

ปลายปากกาสัมผัสผิวของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทำให้บนแขนของนางเริ่มปรากฏวงเวทย์ที่สวยงามและซับซ้อนขึ้นมา เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เริ่มซึมออกมาจากหน้าผากของริชาร์ดทว่าสายตาของเขายังจับจ้องที่แขนของโฟลวแซนด์อย่างสงบนิ่ง ลมหายใจของเขาเข้าและออกอย่างช้า ๆ ซึ่งหากมีใครกำลังนั่งฟังเสียงของเขาในตอนนี้ก็จะพบว่ามันเต็มไปด้วยความสงบ

 

มือซ้ายของพรีสต์สาวถือสมุดบันทึกที่ริชาร์ดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ขณะมองมันอย่างตั้งใจ มีส่วนหลัก 2 ส่วนที่ต้องใส่ใจโดยส่วนแรกคือโครงสร้างทางการเมือง ขนบธรรมเนียมทางสังคม และลำดับชั้นอำนาจของไวท์ร็อคดัชชี่ ในขณะที่อีกส่วนหนึ่งคือแผนที่ดินแดนของบารอนฟอร์ซ่าและบริเวณโดยรอบ แผนที่นี้มีรายละเอียดมากกว่าที่วาดไว้ก่อนหน้านี้เพราะในเวลานี้บนแผนที่มีการระบุจุดบ่งบอกถึงเมืองใหญ่ทั้งหมดรวมถึงออสฟาด้วย

 

โฟลว์แซนด์สำรวจทุกอย่างอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันกลับไปมองริชาร์ดอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ โดยที่เขาไม่ได้สังเกตเห็นถึงสายตาที่นางกำลังจับจ้องอยู่เลยแม้แต่น้อย

 

เส้นที่ซับซ้อนอีกเส้นหนึ่งกำลังจะถึงจุดสิ้นสุด หนึ่งในนั้นมีลายเส้นที่สำคัญที่สุดและยาวที่สุดในรูปแบบที่ยื่นไปด้านในแขนของนาง และในนาทีสุดท้ายที่ริชาร์ดดึงหัวปากกาออกจากแขนของโฟลว์แซนด์ หัวนมสีอำพันก็ส่องแสงประกายขึ้นจนเรียกความสนใจจากริชาร์ด

 

ลมหายใจของเขาเริ่มกลับมาผันผวนอีกครั้งจนทำให้พลังในการควบคุมที่พิถีพิถันก่อนหน้าของเขาเริ่มแปรปรวน หัวปากกาถูกกดให้ต่ำลงจนทำให้ผิวหนังของโฟลว์แซนด์เกิดรอยเลือดขึ้นมา

 

“บ้าจริง !” ริชาร์ดหงุดหงิดทันที แม้ว่านี่จะเป็นการผิดพลาดเพียงเล็กน้อยแต่มันก็ทำให้เปอร์เซ็นต์ของการเพิ่มมานาลดลงได้ สำหรับเขาแล้วการสักรูนของเขาแทบจะไม่เคยมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นเลยทว่าสำหรับข้อผิดพลาดในครั้งนี้เขาจะอธิบายกับนางอย่างไรกัน ? จะให้เขาบอกนางว่าเป็นเพราะหน้าอกที่สวยงามของนางเรียกความสนใจจากเขาอย่างนั้นรึ ? หรือจะให้บอกนางว่าที่เขาไม่มีสมาธิเช่นนี้เป็นเพราะหัวนมที่ส่องแสงประกายของนาง ?

 

ริชาร์ดเงยหน้ามองโฟลว์แซนด์ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ดวงตาของนางเปล่งประกายราวกับอัญมณีในขณะที่ริมฝีปากของนางเผยอยิ้มเล็กน้อยออกมา นั่นทำให้เขารู้สึกราวกับว่านางรู้ดีว่าที่เขาเสียสมาธิเป็นเพราะอะไร

 

ก่อนที่ริชาร์ดจะกล่าวอะไรออกมานั้น เสียงที่แหบแห้งและหยาบกระด้างก็ดังขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าเชื่อว่าแม้แต่แกรนด์รูนมาสเตอร์ก็ยังต้องผิดพลาดไม่ 3 ก็ 4 ครั้งในการสักรูนเช่นนี้ ไม่เป็นไรหรอก”

 

ทันใดนั้นริชาร์ดก็รู้สึกผ่อนคลายลงก่อนที่จะถอนหายใจ ก่อนหน้านี้เขาอยากจะเอ่ยปากบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาสักรูนลงบนร่างกายของคนอื่นทว่าทันใดนั้นโฟลว์แซนด์ก็กล่าวออกมาอีกครั้งจนสร้างความประหลาดใจให้กับเขา “แต่เจ้าก็ไม่ควรจะทำพลาดเพราะเรื่องเช่นนี้”

 

คำอธิบายของเขาทั้งหมดที่มีก่อนหน้านี้ถูกกลืนลงคอไปในทันทีทว่าโฟลว์แซนด์ก็ยังคงกล่าวต่อไป “จริง ๆ แล้วเจ้าสามารถมองมันได้ตามที่เจ้าต้องการ และเจ้าก็สามารถสัมผัสมันได้เช่นเดียวกัน”

 

หากคำพูดของนางเปรียบได้กับลมที่พัดผ่านอันทรงพลัง คำพูดสุดท้ายนี้ก็คงจะเป็นคำพูดทิ้งท้ายที่เหมือนลมแรงอันทรงพลังที่สุด

 

“ทุกเวลาที่เจ้าต้องการ”

 

“ข้า… เอ่อ… มันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…” ทันใดนั้นริชาร์ดก็รู้สึกได้ว่าพรแห่งสติปัญญาของเขาได้ละทิ้งเขาไปเสียแล้ว

 

นางยิ้มกรุ้มกริ่ม “หากเจ้าจะหมายความเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร เจ้าสามารถมองและสัมผัสมันได้ตลอด ในภายภาคหน้าเมื่อใดก็ตามที่เจ้าเคยชินกับมันเจ้าจะได้ไม่ต้องกังวลกับสิ่งนี้อีก”

 

ริชาร์ดรู้สึกราวกับว่าเขาหมดคำพูดไปชั่วขณะก่อนที่เขาจะตัดสินใจไม่อธิบายอะไรต่อจากนั้น เขาเริ่มลงมือทำต่อทว่าก่อนที่จะเริ่มสักรูนต่อไปเขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองหน้าอกของโฟลว์แซนด์อีกครั้ง

 

เป็นไปอย่างที่คาดคิด ริชาร์ดได้เดินทางมาเกินกว่าครึ่งทางในการสักรูนของเขาแล้วและมันก็ไม่เกิดความผิดพลาดใด ๆ ระหว่างที่เขาลงมือสักรูนให้กับนางอีก เขาเงยหน้าขึ้นหลังจากที่สักลายเส้นสุดท้ายเสร็จสิ้นก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองที่หน้าอกของนางและเอ่ยชม “งดงามมาก”

 

โฟลว์แซนด์ยืดตัวขึ้นและยังคงยิ้มกรุ้มกริ่มต่อไป “และมันก็ยืดหยุ่นด้วยนะ อยากลองจับไหมล่ะ ?”

 

คำถามของนางทำให้ริชาร์ดรู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์

 

หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว เขาก็เก็บอุปกรณ์ของเขาออกไป ในขณะเดียวกันโฟลว์แซนด์ก็สวมใส่เสื้อผ้ากลับไปดังเดิม ซึ่งนั่นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกราวกับว่าพลังกดดันได้หายไปหลังจากที่นางสวมใส่เสื้อผ้าแล้ว

 

โฟลว์แซนด์ส่ายหน้าขณะโบกบันทึกในมือและถามขึ้น “บันทึกทั้งหมดนี้เป็นแผนการที่เจ้าจะนำคนบางส่วนของเพลนนี้มาเป็นคนของเจ้ารึ ?”

 

ริชาร์ดพยักหน้า “มันเป็นเรื่องที่จำเป็น เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะครอบครองเพลนทั้งหมดนี้ด้วยจำนวนคนเพียงเล็กน้อยเท่าที่เรามีอยู่”

 

โฟลว์แซนด์ก้มมองบันทึกอีกหน้าหนึ่งและถามอีกครั้ง “ไนท์ฝึกหัด 3 คนและวอริเออร์อีก 9 คน… ทำไมถึงไม่มีพรีสต์ในนี้ล่ะ ?”

 

ริชาร์ดตัวแข็งก่อนจะตอบกลับไป “เขาเป็นพรีสต์ของเนเอียนซึ่งสถานที่ที่เนเอียนอยู่เป็นสถานที่ที่มีพลังศรัทธามาก เราจะทำให้เขามาเป็นพวกได้ยังไงกัน ?”

 

โฟลว์แซนด์ยิ้ม “อายุของพวกนั้น 25-26 ปีแล้วแต่ยังอยู่แค่ระดับ 3 การอุทิศตนของเขาชัดเจนและมันก็ดีที่สุดที่เราจะนำตัวเขามา คนบางคนที่มีศรัทธาก็ไม่สามารถที่จะกลับไปที่เดิมได้หากเขาละทิ้งเทพเจ้าไปแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นสมองของเขาจะให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากกว่าที่จะสนใจเรื่องอื่น”

 

“แล้วต้องทำยังไง ? ถ้าปราศจากเทพเจ้า เขาจะไม่สามารถเพิ่มระดับของเขาได้เลยนะ ?”  ริชาร์ดถามพร้อมขมวดคิ้ว

 

“นั่นเป็นขั้นตอนที่ 2 ซึ่งเจ้ายังไม่จำเป็นต้องกังวลกับมัน เรื่องนั้นข้าจะเป็นคนจัดการเอง ศรัทธาแห่งมังกรนิรันดรยิ่งใหญ่กว่าเทพเจ้าในเพลนรอง”

 

ริชาร์ดพยักหน้า “อืม… แล้วยังไงต่อ ?”

“ใช้วิธีที่เจ้าใช้กับวอริเออร์ 2 คนนั้นนั่นแหละ”