บทที่ 201 –การกลั่นนายเหนือหัวแห่งดาบ

 

 

 

 

นายเหนือหัวแห่งดาบบินขึ้นไปบนท้องฟ้าและโบกดาบยาวในมือของเขา แสงดาบที่พลุ่งพล่านเฉือนไปทั่วท้องฟ้า

 

“ เจ้าคิดว่าเพียงเพราะเจ้าบุกเข้าไปในอาณาจักรตำนาน เจ้าสามารถสร้างปัญหากับข้าได้งั้นหรือ ? ” นายเหนือหัวแห่งดาบตะวาดอย่างเดือดดาล

 

เขาไม่ได้ไว้หน้าเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือแต่อย่างใดและรู้สึกว่าเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือนั้นเป็นแค่เศษขยะ

 

ถ้าเขาไม่ได้มาจากราชวงศ์ เจ้าเมืองภาคเหนือจะไม่สามารถแต่งกับบุตรสาวของเขาได้

 

เจ้าเมืองภาคเหนือไม่ยอมถอย เขากำหมัดแน่นและเต๋าของเขาก็กลายเป็นขวดขนาดยักษ์และเขาทุบมันไปข้างหน้า

 

ทันใดนั้นแสงใบมีดก็พังทลายลงและไม่สามารถปิดกั้นการโจมตีของขวดสมบัติ Great Dao ได้

 

“ วันนี้ข้าจะสังหารเจ้า ! ” เจ้าเมืองภาคเหนือกล่าวอย่างเย็นชา เขากำลังระบายความเกลียดชังที่เขาเก็บกดมา 10,000 ปี

 

ออร่าของเขาพุ่งสูงขึ้นและเต๋าของเขาแผ่กระจายไปรอบๆตัวเขา ผมของเขาเริ่มปลิวไปรอบๆซึ่งทำให้เขาดูเหมือนทั้งเทพเจ้าและปีศาจ

 

เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือซึ่งสุภาพและเป็นนักวิชาการอยู่เสมอแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของเขาในขณะนั้น

 

กลิ่นอายของเขาทำให้ทุกคนในเมืองหายใจได้ยากโดยเฉพาะภรรยาของเขาที่เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ “ ขยะชิ้นนี้แข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? ”

 

ในใจของนาง เจ้าเมืองภาคเหนือเป็นคนขี้ขลาดและเป็นเศษขยะ

 

แต่ตอนนี้คนขี้ขลาดและขยะชิ้นนี้อยากจะสังหารบิดาของนางจริงๆ

 

ออร่าของเขาแข็งแกร่งและน่ากลัวซึ่งทำให้นางตกตะลึง

 

เมื่อปรมาจารย์เฉินเห็นสิ่งนี้รูม่านตาของเขาก็ตีบตัน เขาพบว่ามันแปลกมากที่เจ้าเมืองภาคเหนือเพิ่งเข้าสู่อาณาจักรตำนาน แต่สามารถควบคุมพลังของอาณาจักรตำนานได้อย่างรวดเร็ว

 

ปรามาจารณ์เม่าเฉินไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เขาได้ต่อสู้กับการต่อสู้หลายครั้งในชีวิตของเขาซึ่งส่วนใหญ่เป็นชีวิตและความตาย เขาใช้ดาบปีศาจของเขาเพื่อตัดหัวหลาย ๆ คน

 

มีหลายคนที่มีรัศมีที่แข็งแกร่งกว่าเขา

 

แต่สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ

 

“ เราไม่ได้โต้ตอบกันมาหลายปีแล้ว ให้ข้าสอนบทเรียนสุดท้ายในชีวิตให้เจ้า อาณาจักรตำนานเริ่มต้น มันไม่ได้อหังการ์ขนดนั้น !!!! ” ปรมาจารย์เฒ่าเฉินตะโกนด้วยความโกรธและฟันดาบของเขาออกไป พลังงานปีศาจพุ่งออกมาและกลายเป็นมังกรที่พุ่งเข้าหาเขา

 

พลังงานดาบเปลี่ยนเป็นเสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยวของมังกรปีศาจ มังกรกวาดไปข้างหน้าจากด้านบนทำลายเมฆสีขาวและแยกสายลม

 

การโจมตีครั้งนี้น่ากลัวมากและบังคับให้เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือกลับมา เขาบินไปยังภูเขาลูกหนึ่งอย่างรวดเร็ว

 

หากพวกเขาต่อสู้เหนือเมืองผู้คนด้านล่างจะต้องเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน

 

นี่คือเหตุผลที่เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือต้องการหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านี้และซ่อนตัวอยู่ในภูเขา

 

การโจมตีของปรามาจารณ์เฒ่าเฉินยังคงไล่ล่าเขาด้วยกลิ่นอายที่น่ากลัวของมัน เสียงหัวเราะที่ทำให้หูหนวกของปรามาจารย์เฒ่าเฉินดังขึ้น “ ไม่ใช่เจ้าตะโกนเสียงดังลั่นว่าอยากสังหารข้าหรอกหรือ ? ”

 

“ แล้วเหตุใดจึงหลบหนี !! ” ปรมาจารย์เฒ่าเฉินตะโกนเรียก มังกรปีศาจกวาดไปข้างหน้าและปกคลุมเจ้าแห่งภาคเหนือ

 

ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างออกไป 1,000 ไมล์ดังนั้นลอร์ดภาคเหนือจึงไม่กลัวว่าเมืองจะต้องได้รับผลกระทบ เขาหยุดและมองไปรอบๆก่อนจะพูดอย่างเย็นชา “ ข้าจะฝังเจ้าไว้ที่นี่ ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมาก เจ้าชอบหลุมศพที่ข้าเลือกให้เจ้าไหม ? ”

 

“ เจ้าสามารถลงไปนอนด้วยตัวเจ้าเอง !!! ” ปรามาจารณ์เฒ่าเฉินฟันไปข้างหน้าอย่างโหดเหี้ยม

 

มังกรปีศาจอ้าปากและพลังงานใบมีดอันแหลมคมบินออกมาจากมันซึ่งพยายามแยกเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือออกเป็นสองซีก !

 

ขวดมหาสมบัติเต๋า

 

เจ้าเมืองภาคเหนือไม่ได้เลือกที่จะหลบมัน แต่เขาเผชิญหน้ากับมันแบบเผชิญหน้า เขาปั้นขวดขนาดยักษ์ไว้ข้างหน้าซึ่งประกอบด้วยสี 13 สีซึ่งแต่ละสีแสดงถึง 13 เส้นทางที่แตกต่างกัน เขารวบรวมพวกมันทั้งหมดเข้าด้วยกันเพื่อสร้างภาพที่สวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ

 

ขวดมหาสมบัติเต๋าอันยิ่งใหญ่ทุบดาบปีศาจโดยตรงจากนั้นตามด้วยการตีมังกรที่ศีรษะ

 

การระเบิดขนาดยักษ์ทำให้มังกรปีศาจล่มสลาย พลังปีศาจเขย่าท้องฟ้าทั้งหมดและทำให้มันพังทลาย

 

แม้แต่ผู้เฒ่าเฉินก็ยังถูกบังคับด้วยขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ เลือดในร่างกายของเขาปั่นป่วนขณะที่เขามองด้วยความไม่เชื่อ

 

“ เจ้าแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไรในเมือเพิ่งเข้าสู่อษณาจักรตำนาน ? ” ปรมาจารย์เฉินประหลาดใจ

 

“ เจ้าเป็นคนที่อ่อนแอ 10,000 ปีผ่านไปและเจ้าไม่ได้ปรับปรุงมากนัก เจ้าใช้เวลาเพียงแค่มีความสุขกับชีวิต ดาบปีศาจเพิ่งสลายไปในมือของเจ้า ” เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือพูดอย่างเย็นชา

 

“ เจ้ากล้าล้อเลียนข้างั้นหรือ ?!? ” ปรมาจารย์เฉินจ้องมองไปที่เจ้าเมืองภาคเหนือด้วยความเดือดดาล

 

“ นั่นเป็นเพียงความจริง ถ้าการพูดความจริงหมายความว่าข้ากำลังล้อเลียนเจ้า เจ้าอาจต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิตของเจ้าในการถูกล้อเลียน ” เจ้าเมืองแห่งแห่งภาคเหนือสลายขวดมหาสมบัติเต๋า และพูดอย่างใจเย็น

 

เขาพยายามบ่มเพาะอยู่เสมอและแม้ว่ามันจะส่งผลให้เกิดปัญหากับบุคลิกภาพของเขา แต่เขาก็ยังคงสะสมความแข็งแกร่ง

 

10,000 ปีแห่งการสะสมมา มันส่งผลแล้ว !

 

เจ้าเมืองภาคเหนือไม่กล้าพูดว่าเขาอยู่ยงคงกระพัน แต่เขาก็เพียงพอแล้วที่จะสังหารปรมาจารย์เฉิน

 

“ ข้าจะสังหารเจ้าเสีย ! ” ปรมาจารย์เฉินไม่สามารถยอมรับความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้เขาจึงก้าวไปข้างหน้าอย่างก้าวร้าว เขาสูญเสียสติไปโดยสิ้นเชิง ออร่าของเขาเหมือนกับภูเขายักษ์ซึ่งทำให้ภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะโดยรอบพังทลาย

 

“ ข้าไม่ได้เอาดาบปีศาจนี้ออกมานานแล้วและข้ากำลังทำเพื่อเจ้าในวันนี้ เจ้าควรรู้สึกภาคภูมิใจที่ถูกมันสังหาร !! ” ปรมาจารย์เฉินทิ้งดาบยาวและกว้างของเขาและหยิบดาบใหม่ที่กว้างขนาดยักษ์ออกมา

 

ดาบนี้เป็นเหมือนประตูและยังเป็นใบมีดสองด้าน มันยาวสองเมตรและมีที่จับทรงกลมอยู่ตรงกลาง ด้านหน้าคมและปลายด้านหลังเป็นใบมีด

 

พอโบกแล้วมันเหมือนกังหันลม

 

นี่คือดาบของเจ้าเหนือหัว !

 

ดาบปีศาจที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยโบราณ ปรมาจารย์เฉินไม่ได้ใช้มันมากนักแม้ว่ามันจะเป็นปีศาจจริงๆ

 

ถ้าเขาใช้มันเป็นเวลานานเขาจะต้องถูกเอาชนะด้วยความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุด เขาปรารถนาที่จะสังหารผู้อื่นและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

 

ปรมาจารย์เฉินไม่ได้ปรับปรุงอะไรมากนักเพราะเขาไม่สามารถควบคุมดาบเหนือหัวได้

 

แต่ตอนนี้เขากำลังใช้มันเพื่อสังหารเจ้าเมืองภาคเหนือ

 

ออร่าของปรมาจารย์เฉินระเบิดออกราวกับเมฆฝนฟ้าคะนอง ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้น 10 เท่าและด้วยการกระโดดเขาก็ฟันลงไปหาเจ้าเมืองภาคเหนือ

 

ขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ !

 

สีหน้าของเจ้าเมืองภาคเหนือดูเคร่งขรึมขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับวรยุทธ์ของเขา

 

ขวด 19 สีซึ่งเป็นตัวแทนของ 19 เส้นทางปรากฏขึ้นและถูกฉีดเข้าไปเขาใช้มันเพื่อป้องกันการโจมตี

 

มีรอยแตกและขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ ถูกทำลายด้วยใบมีดของเจ้าเหนือหัว มันไม่สามารถปิดกั้นความแข็งแกร่งที่น่ากลัวได้

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่าอย่างที่คาดไว้วรยุทธ์ของเจ้าสู้ดาบของข้าไม่ได้ ! ” ปรามาจารณ์เฒ่าเฉินหัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยความตื่นเต้น เขาหมุนดาบนายเหนือหัวและแทงไปข้างหน้าด้วยส่วนที่แหลมคมของมัน

 

ดวงตาของเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือราวกับสายฟ้าขณะที่เขาจ้องมองการกระทำของปรมาจารย์เฉิน เขาเหินไปด้านข้างและยังมีเศษจากขวดมหาสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่กระจัดกระจายอยู่รอบตัวเขา

 

“ ขวดมหาสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ของข้าไม่สามารถเอาชนะดาบนายเหนืออหัวของเจ้าได้ แต่นั่นเป็นเพราะความแข็งแกร่งของอาวุธไม่ใช่ความสามารถของเจ้าเอง ” เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือเป็นคนที่เยือกเย็นและสงบจริงๆ คราวนี้เขาไม่ได้ต่อสู้กับดาบ

 

ขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ที่แตกสลายกลายเป็นอาวุธที่ซ่อนอยู่ซึ่งเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือยิงส่งต่อไปที่ปรามารจารณ์เฒ่าเฉิน

 

ดาบนายเหนือหัวไม่สามารถปิดกั้นเศษได้มากนัก สิ่งที่ผ่านดาบไปล้วนกลายเป็นขวดมหาสมบัติเต๋าขนาดเล็กจำนวนมาก

 

ขวดเปิดขึ้นและกลืนปรมาจารย์เฉิน

 

ดาบนายเหนือหัวเสียนายและตกลงมาจากกลางอากาศ

 

เจ้าเมืองภาคเหนือนั่งอยู่ที่นั่นพลังฉีที่แท้จริงโอบรอบร่างกายของเขาในขณะที่เขาควบคุมขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่เพื่อกลั่นปรามาจารณ์เฒ่าเฉิน