บทที่ 202 – อีกคนที่คุ้นเคย

 

 

 

 

ขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ดูดผู้เฒ่าเฉินเข้ามาทำให้เขาขัดขืนไม่ได้โดยสิ้นเชิง

 

มันแตกไปแล้ว แต่ขวดที่แตกสามารถรักษาตัวเองได้ ?

 

เสียงสั่นดังออกมาจากภายในขวด ปรมาจารย์เฉินพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพุ่งไปข้างหน้า

 

แต่เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือจะไม่ให้โอกาสเขาอย่างแน่นอน เขานั่งอยู่กลางอากาศและเส้นทางเต๋าจำนวนมากบินไปยังขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่เพิ่มชั้นเข้าไป

 

ขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ สั่นสะท้านและมันก็ดังเหมือนระฆัง พลังงานเต๋าหมุนวนไปรอบ ๆ และกลั่นปรามาจารณ์เฒ่าเฉิน

 

” ให้ข้าออกไป ! ” ปรมาจารย์เฉินตะโกนด้วยความโกรธ เขาด่าทอและดิ้นรน แต่ไม่เป็นประโยชน์

 

เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือพูดอย่างใจเย็น “ ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ของข้าสามารถกลั่นเจ้าและดูดซับแก่นแท้ของเจ้าเพื่อเติมเต็มตัวมันเอง วรยุทธ์แห่งสวรรค์จะสามารถชดเชยส่วนที่อ่อนแอได้เสมอ ”

 

ปรมาจารย์เฉินอุทาน “ เจ้ากำลังกินมนุษย์ ! ”

 

“ ไม่ ข้าแค่ต้องการพลังงานและความเข้าใจของเจ้า ร่างกายของเจ้าน่าเกลียดและอ่อนแอมากข้าทนไม่ได้ที่จะกินมัน ” เจ้าเมืองภาคเหนือกล่าวอย่างใจเย็น

 

ปรมาจารย์เฉินร้องออกมาอีกครั้งเมื่อพลังงานในขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่เริ่มชำแหละร่างกาย

 

“ ปล่อยข้าออกไป ลูกเขย ” ปรมาจารย์เฉินขอร้อง

 

ไม่เป็นไรถ้าเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น แต่ในขณะที่เขาพูดมันออกมา ใบหน้าของเจ้าเมืองภาคเหนือก็กลายเป็นสีเขียว ออร่าที่น่ากลัวปกคลุมขวด

 

ปรมาจารย์เฉินตะโกนด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่มีประโยชน์

 

เปลวไฟจำนวนมากปรากฏขึ้นในขวดสมบัติของเต๋ายิ่งใหญ่ นี่คือเปลวไฟของเต๋าและพวกเขากำลังเผาปรามาจารณ์เฒ่าเฉิน

 

เปลวไฟเป็นเหมือนนกฟีนิกซ์ที่บินอยู่บนท้องฟ้า หากพวกเขาโกรธพวกเขาสามารถเผาทุกสิ่งในโลกได้

 

ร่างกายของปรมาจารย์เฉินไม่สามารถยึดได้และเขาก็เริ่มละลาย

 

ไม่มีกระดูกหรือเนื้อเหลืออยู่ !

 

เมื่อเจ้าเมืองภาคเหนือเห็นมันเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารู้ว่าทางเลือกของเขาถูก เขายอมแพ้กับวรยุทธ์สังหารสวรรค์และฝึกฝนขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ซึ่งเป็นข้อดีที่เห็นได้ง่าย

 

ขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ เหมาะสำหรับเขามาก

 

หลังจากสังหารปรมาจารย์เฉินไปแล้วขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ก็ไม่หายไป มันค่อยๆรวมเข้ากับร่างกายของเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือและเริ่มหล่อเลี้ยงทุกส่วนในร่างกายของเขา

 

พลังงานของปรมาจารย์เฉินช่วยให้การบ่มเพาะของเจ้าเมืองภาคเหนือพัฒนาขึ้นอย่างมาก

 

นี่เป็นข้อดีของขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ เมื่อมีการสร้างขวดสมบัติเต๋ายิ่งใหญ่ การบ่มเพาะของพวกเขาจะสามารถทะยานขึ้นได้

 

หลังจากสังหารเฒ่าเฉินแล้ว เจ้าเมืองภาคเหนือก็มีเวลามองไปรอบ ๆ

 

หิมะตกบนภูเขาโดยรอบ กิ่งก้านชี้ขึ้นสู่ท้องฟ้าขณะที่พืชพยายามยืดหลังให้ตรงและคลายหิมะที่เกาะอยู่

 

เนื่องจากหิมะถล่มจากการสู้รบลมหนาวได้พัดและกวาดหิมะจำนวนมากและกระจัดกระจายไปบนท้องฟ้า ฉากเหล่านี้สวยงามมาก

 

เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือมองไปที่ดาบนายเหนือหัว

 

หลังจากสูญเสียการควบคุมของปรมาจารย์เฉินไปแล้วดาบก็ยังคงสั่นอยู่กลางอากาศเนื่องจากมันไม่มีความสามารถอีกต่อไปและเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือก็สามารถควบคุมมันได้อย่างง่ายดาย

 

“ นี่เป็นสมบัติที่ดี มันเป็นอาวุธปีศาจโบราณ แต่น่าเสียดายที่ปรมาจารย์เฉินไม่ทราบวิธีไขความลึกลับที่ซ่อนอยู่ภายใน เขารู้เพียงวิธีตอบกลับมรดกและเข้าถึงอาณาจักรตำนาน ” เจ้าเมืองภาคเหนือไม่มีเหตุผลที่จะยอมแพ้กับเรื่องนี้

 

แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการมันและไม่ต้องการฝึกฝนวรยุทธ์ แต่เขาก็สามารถแลกเปลี่ยนมันเป็นอย่างอื่นได้

 

“ สิ่งนี้ ข้าจะไว้ถามใครบางคนที่ต้องการมัน ” เจ้าภาคเหนือกล่าว

 

เขาไม่สนใจภูเขาและหิมะรอบ ๆ และรีบกลับไปที่บ้านพักของเขา

 

หลังจากสังหารเฒ่าเฉินแล้วภรรยาของเขาก็ไม่มีคนสนับสนุนอีกต่อไป ทุกคนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของนางกับเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือและไม่มีความรักเลย

 

เจ้าเมืองภาคเหนือไม่จำเป็นต้องจัดการกับนางด้วยซ้ำเพราะบางคนจะกำจัดนางด้วยตัวเองอย่างรวดเร็ว

 

เจ้าเมืองภาคเหนือซึ่งกลับไปที่บ้านพักไม่ลังเลเลยเขียนจดหมายหย่าและขอให้ใครสักคนส่งไป

 

ในอดีตเขากังวลเกี่ยวกับเฒ่าเฉินดังนั้นเขาจึงปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชาแทน

 

แต่ตอนนี้เฒ่าเฉินถูกฆ่าตายแล้ว เขาต้องเขียนจดหมายหย่า

 

หลังจากเขียนมันแล้วเขายังเขียนใบลาออกเพื่อส่งต่อให้จักรพรรดิเทียนฉี สละตำแหน่งของเขา

 

เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อเรื่องทางโลก เขาจะไม่กังวลกับสิ่งใดนอกจากเต๋าและเขาก็จะไล่ตามนางไปด้วย

 

หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องเหล่านี้เจ้าเมืองภาคเหนือรู้สึกผ่อนคลายมาก

 

เขาปลดโซ่ตรวนทั้งหมดออกจากร่างกาย

 

เจ้าเมืองภาคเหนือยืนเอามือไพล่หลังมองท้องฟ้ายามค่ำคืนขณะที่เขาถามว่า “ เจ้าพบสิ่งที่ข้าบอกให้เจ้าหาหรือยัง  ? ”

 

ข้างหลังเขาคือพ่อบ้านของเขา “ ข้าเจอแล้วขอรับ ”

 

เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือประหลาดใจ “ มันอยู่ที่ไหน ? ”

 

“ อยู่นี่แล้ว ! ” พ่อบ้านมอบนาฬิกาสีแดงและกล่าวด้วยความเคารพ

 

“ เจ้าเอามาจากไหน ? ” เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือมองไปที่นาฬิกาสีแดงและถาม

 

“ เด็กยากจนคนหนึ่งได้รับมันมาและเราพบเขาและแลกนาฬิกาเป็นสมบัติสองสามชิ้น” พ่อบ้านกล่าว

 

“ เจ้าไม่ได้บังคับให้เขาขายใช่ไหม ? ” เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

 

“ ไม่ขอรับ เด็กคนนั้นหยิ่งและแสดงออกให้ทุกคนเห็น เขาบอกว่ามีเสียงจากภายในและเขาบอกว่าเขาพบขุมทรัพย์และกำลังจะรวย ” พ่อบ้านส่ายหัว

 

“ แล้ว ? ” เจ้าแห่งภาคเหนือยังคงถามต่อ เขากังวลว่าจะได้นาฬิกามาด้วยวิธีที่น่ารังเกียจหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นหากหลี่เซียนเต่าไม่พอใจเขาจะไม่สามารถอธิบายตัวเองได้

 

“ ข้าไปหาและใช้จ่ายหินวิญญาณระดับพระเจ้า 10,000 ก้อนเพื่อซื้อมัน หลังจากที่เขาได้หินวิญญาณระดับพระเจ้าแล้วแล้วเขาก็วิ่งไปเลย ” พ่อบ้านพูดความจริง

 

“ เอาล่ะ เจ้าทำได้ดี หากเป็นเช่นนั้นและเขายินดีที่จะขายมันทุกอย่างก็ถือว่าดี ถ้าเขาไม่เต็มใจก็จะไม่มีประโยชน์แม้ว่าข้าจะมีสิ่งนี้ก็ตาม ” เจ้าเมืองภาคเหนือพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

“ ขอบพระคุณ นายท่าน ด้วยความยินดี ” พ่อบ้านยิ้ม

 

” เจ้าไปได้แล้ว ในอนาคตบ้านพักนี้เป็นของเจ้าแล้ว ” เจ้าเมืองแห่งภาคเหนือโบกมือและกล่าว

 

พ่อบ้านตกตะลึงและคิดว่านี่เป็นของขวัญที่เจ้านายมอบให้เขาเขาจึงพูดอย่างมีอารมณ์ว่า “ ขอบพระคุณ ท่านเจ้าเมือง ! ”

 

ในตอนกลางคืนเจ้าเมืองแห่งภาคเหนือมองไปที่นาฬิกาสีแดงและยิ้ม

 

“ ไม่มีอะไรรั้งข้าไว้อีกแล้ว ข้าจะทำงานอย่างหนักเพื่อไล่ตามใครบางคนเพื่อปีนภูเขา ”

 

เจ้าเมืองภาคเหนือทำลายนาฬิกาและร่างกายของเขาเริ่มซีดจาง

 

ตอนนี้เขาคุ้นเคยและไม่ตื่นตระหนก แต่อย่างใด

 

ในธนาคารแห่งจักรวาลหลี่เซียนเต่าเพิ่งกลับมาจากห้องโถงมรดก เขาเสียชีวิตมาแล้วกว่าสิบครั้งในวันนี้

 

แต่เขาได้รับมาเยอะมาก หลี่เซียนเต่าดีขึ้นอีกครั้ง

 

จากการตายหลายสิบครั้งไปสู่การตายเพียง 10 ครั้ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มสังหารพวกนั้นได้

 

ในอาณาจักรตำนาน หลี่เซียนเต่าสามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจว่าเขาจะสามารถปราบปรามพวกเขาทั้งหมดได้ในไม่ช้า

 

ขณะที่หลี่เซียนเต่ากำลังจะอาบน้ำเสี่ยวฉีก็เดินมา “ นายท่านมีแขกค่ะ ! ”

 

“ เป็นคนรู้จักอีกแล้วเหรอ ? ” หลี่เซียนเต่าพูดติดตลก

 

“ มันจริงเหรอ ?? ” หลี่เซียนเต่าอยากรู้อยากเห็นจริงๆ เขาเพิ่งมาถึงดินแดนนิรันดร์แล้วจะมีคนรู้จักมากมายได้อย่างไร ?

 

เสี่ยวฉียิ้มและไม่พูดอะไร