บทที่ 251 – ล้างบาง

 

 

 

 

 

แขนของ อาจารย์เป้ยหลี่ถูกตัดและเขาถูกบังคับให้กระเด็นกลับไป เขากระอักเลือดและกระเด็นลงบนพื้น ด้วยร่างกายขนาดยักษ์ของเขา เขาได้สร้างหลุมขนาดใหญ่บนพื้นดิน

 

ทุกคนในปัจจุบันตะลึง !

 

จากสองคนที่ปะทะกันคนหนึ่งทุบลงกับพื้นและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

 

อีกคนยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบ เขาไม่ได้รับบาดเจ็บและดูผ่อนคลายจริง ๆ

 

ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

 

การเปรียบเทียบนี้รุนแรงเกินไป มันทำให้ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่กำลังรังแกเด็ก

 

แต่ความจริงแล้ว หลี่เซียนเต่าน่าจะเป็นเด็กคนนั้นและเขาเป็นเด็กที่เติบโตมาในชนบทที่ยากจน

 

อาจารย์เป้ยหลี่เป็นผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ที่เติบโตในเก้าแดนนภา

 

“ แขนของข้า แขนของข้า !!!!” อาจารย์เป้ยหลี่ร้องด้วยความเจ็บปวด ในหลุมยักษ์เขากดแขนที่ขาดของเขาและเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

 

แขนของเขาขาดซึ่งหมายความว่าเขาสูญเสียกำลังรบไปส่วนใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาใช้หมัดเข้าต่อสู้ !

 

ถ้าเขาไม่พบสมุนไพรหรือเขาได้ฝึกฝนวรยุธ์การบ่มเพาะที่หายากเพื่อซ่อมแซมร่างกายที่บาดเจ็บของเขา เขาทำได้แค่รอจนถึงช่วงเวลาที่เขากลายเป็นเซียนเพื่อฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเขา

 

นี่คือสาเหตุที่อาจารย์เป้ยหลี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

พระสองรูปไปช่วยอาจารย์เป้ยหลี่ขึ้นมา เขาจ้องมองไปที่ หลี่เซียนเต่า ด้วยใบหน้าที่ขาวซีดและเขาไม่กล้าเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง

 

“ ผู้บ่มเพาะอย่างเจ้าที่เกิดในสิบแดนโลกจะน่ากลัวขนาดนี้ได้อย่างไร ? ”

 

“ ข้าแพ้อย่างหมดจดได้อย่างไร ? ” อาจารย์เป้ยหลี่ถาม หลี่เซียนเต่า

 

” ทำไม ? ” หลี่เซียนเต่า ยิ้มอย่างใจเย็น

 

“ นั่นเป็นเพราะเจ้าหยิ่งยะโสเกินไป ! ”

 

“ แต่ละโลกมีกฎที่แตกต่างกันและเนื่องจากเจ้าอยู่ในสิบแดนโลกเจ้าจึงต้องปฏิบัติตามกฎที่นี่ เจ้ากำลังถูกจำกัดที่นี่และการโจมตีของข้าถูกตัดไปเพียงแขนเดียว รอบต่อไปจะเอาชีวิตเจ้า ” หลี่เซียนเต่า ยิ้มอย่างเย็นชา

 

กฎของสิบแดนโลกกำหนดไว้ว่าพลังของคนหนึ่งไม่สามารถเกินขีดจำกัดของโลกได้

 

เมื่อใครใช้พละกำลังที่เกินกฎสายฟ้าก็จะลงมา พวกที่อ่อนแอกว่าจะตายทันที !

 

แน่นอนว่าหากเจ้าสามารถรับมือกับสายฟ้าได้เจ้าก็มีอิสระที่จะใช้พลังเกินกว่าที่กฎกำหนด

 

แต่อาจารย์เป้ยหลี่ไม่ใช่คนแบบนั้น

 

เขาไม่มีความสามารถในการปิดกั้นสายฟ้าซึ่งเป็นสาเหตุที่ความแข็งแกร่งของเขาถูกระงับไว้ที่ขีดจำกัดสูงสุดของสิบแดนโลก

 

ขีดจำกัดสูงสุดนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาสูญเสีย

 

หมัดปั้นหวู่อันแข็งแกร่ง นั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ก็ยังไม่เต็มกำลัง

 

หลี่เซียนเต่า เต็มไปด้วยความเสียใจ

 

อาจารย์เป้ยหลี่ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าข้าจะแพ้ ”

 

เขาไม่มีความสุข ถ้าเขาใช้พลังไปทั้งหมดคนที่สูญเสียจะต้องเป็น หลี่เซียนเต่า อย่างแน่นอน

 

หลี่เซียนเต่า มองไปที่เขาและยิ้ม “ เจ้าคงไม่กำลังคิดว่าเจ้าจะชนะข้าได้ ถ้าเจ้าโจมตีข้าเต็มกำลังใช่มั้ย ? ”

 

“ นั่นไม่ใช่ความจริงหรือไง ? ” อาจารย์เป้ยหลี่จ้องมอง หลี่เซียนเต่า ด้วยสายตาที่ชั่วร้าย

 

“ เจ้าไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่แล้วข้าก็ทำงั้นเหรอ ? ” หลี่เซียนเต่าเยาะเย้ยและมองพวกเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม

 

“ อะไรนะเจ้าไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่ ” อาจารย์เป้ยหลี่จ้องมองไปที่หลี่เซียนเต่าด้วยความไม่เชื่อ

 

แม้แต่การแสดงออกของอาจารย์เหวินที่ดูมืดมนและจมดิ่งก็เปลี่ยนไป หลี่เซียนเต่า ซ่อนความแข็งแกร่งของเขาไว้จริงหรือ ?

 

ชายสวมหน้ากากลึกลับคนนี้มาจากไหน ?

 

“ ข้ามาที่นี่เพื่อสังหารเจ้า ถ้าไม่มีเรี่ยวแรงทำไมข้าถึงกล้ามาคนเดียวเพื่อสังหารพวกเจ้าทุกคนกัน ? ” หลี่เซียนเต่าก้าวออกมาและพูดอย่างเย็นชา

 

พลังดาบจำนวนมากปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

 

ในขณะนั้นกลิ่นอายของ หลี่เซียนเต่า กำลังไหลเวียนเต็มที่ !

 

เขาไม่ต้องการที่จะล่าช้าอีกต่อไป เขาต้องการที่จะสังหารพวกเขาทั้งหมดและเขาต้องพูดเรื่องไร้สาระมากมาย แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

 

หลี่เซียนเต่าไม่ต้องการพูดกับคนตายมากนัก !

 

อีกขั้นหนึ่ง รัศมีของ หลี่เซียนเต่า แข็งแกร่งขึ้นและน่ากลัวยิ่งขึ้น

 

“ เจ้า…เจ้าต้องการสังหารพวกเราทั้งหมดงั้นหรือ ? ” ใบหน้าของอาจารย์เหวินเป็นสีเขียวและเขากัดฟัน

 

“ ข้าพูดแบบนี้หลายครั้งแล้ว ! ” หลี่เซียนเต่า ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

 

“ แต่ดูเหมือนทุกครั้งที่เจ้าไม่สนใจคำพูดของข้าเลย ” หลี่เซียนเต่ารู้สึกทำอะไรไม่ถูก

 

“ ข้าจะย้ำอีกครั้ง ! ” การจ้องมองของ หลี่เซียนเต่า เริ่มเย็นชา

 

“ คนข้ามโลกจะต้องตาย ! ” หลี่เซียนเต่า ยกมือขึ้น

 

เสียงดาบดังก้องไปทั่วทำให้ใคร ๆ มองด้วยความหวาดกลัว

 

ด้านหลังของ หลี่เซียนเต่า มีดาบนับหมื่นเล่มยืนตรงขึ้นไปในอากาศและชี้ไปที่พวกเขาทั้งหมด

 

ในขณะนั้นหลี่เซียนเต่าเป็นเหมือนเซียนดาบ

 

อาจารย์เป้ยหลี่ตะโกน “ อาจารย์เหวินจู่โจม ! ถ้าเจ้าไม่ทำเราก็ตายหมด ! ”

 

อาจารย์เหวินพยักหน้าและกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ โจมตีด้วยกัน ข้าจะนำและพวกเจ้าทุกคนตามหลังอย่างใกล้ชิดเพื่อสังหารคนๆนี้ ข้าไม่เชื่อว่าเขากล้าสั่งฟ้าผ่าลงมา ? ”

 

อาจารย์เหวินไม่ลังเลและโจมตีทันที กำปั้นของเขาเรียบง่ายและตรงไปตรงมาเปลี่ยนจากหมองคล้ำเป็นสดใสและสะดุดตา มันเปลี่ยนจากสีเข้มเป็นสีทอง นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงรูปแบบ

 

นี่เป็นวรุยุธ์หมัดของชาวพุทธ หมัดเป็นทองคำส่องแสงและมีพระพุทธรูปสูงปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า มันทำแบบเดียวกับอาจารย์เหวินและต่อยลง

 

อาจารย์เหวินกำลังจะใช้พลังทั้งหมด

 

เขานำทางและพระอีก 19 รูปที่ลงมาตะโกนด้วยความเดือดดาล พวกเขาพุ่งไปข้างหน้าและแสดงวรยุทธ์ของตัวเอง

 

คนที่อ่อนแอที่สุดที่นี่เกือบจะแข็งแกร่งพอ ๆ กับ หลิวฉิงเฟิง และแข็งแกร่งกว่าคนที่อยู่ในอาณาจักตำนานขั้น 33 ปกติ

 

พวกเขาทั้งหมดโจมตีทันทีโดยไม่ซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองเพื่อที่จะสังหาร หลี่เซียนเต่า

 

พวกเขาแต่ละคนให้ออร่าที่น่ากลัวออกมาซึ่งเมื่อสะสมเข้าด้วยกันอาจทำให้ภูเขาสั่นคลอนเมฆแตกและบดขยี้มหาสมุทร …

 

“ ไม่เลว ไม่เลว ” หลี่เซียนเต่า ไม่ตกใจ แต่เขากลับเต็มไปด้วยความสุข เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

“ มันจะเป็นปัญหาถ้าข้าต้องสังหารพวกเจ้าทั้งหมดทีละคน ตอนนี้พวกเจ้าทุกคนอยู่ที่นี่แล้วมันก็ลดความพยายามที่ข้าต้องทำลงไป ” หลี่เซียนเต่า บินขึ้นอย่างช้าๆ ดาบนับหมื่นเล่มลอยอยู่รอบตัวเขา

 

” ตาย ! ” ในชั่วพริบตาต่อมาหลี่เซียนเต่าโบกมือและดาบทั้งหมดก็บินออกไป

 

ในขณะนั้นฟ้าผ่ากว้างกว่าสิบเมตรได้จู่โจมลงมาจากท้องฟ้าเหนือศีรษะของ หลี่เซียนเต่า มันกระแทกเข้าที่ตัวของ หลี่เซียนเต่า ทำให้เขาสั่นเล็กน้อย

 

พลังเกินขีดจำกัดสูงสุดและหลี่เซียนเต่าถูกลงโทษ

 

แต่เขาใช้ความแข็งแกร่งของร่างกายของเขาเพื่อปิดกั้นมัน

 

นี่เป็นส่วนที่น่าตกใจที่สุด

 

อาจารย์เหวินรู้สึกประหลาดใจและสิ่งที่เขารู้สึกต่อไปคือความสิ้นหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุด

 

เขาตะโกนด้วยความโกรธและจมลงไปตายภายใต้ดาบ 100,000 เล่มของหลี่เซียนเต่า

 

แม้แต่พระพุทธเจ้าที่ลวงตาก็กลายเป็นเม่นได้

 

ยอดเขาทั้งหมดกลายเป็นมหาสมุทรพลังงานดาบที่แข็งแกร่งและสวยงาม

 

หลี่เซียนเต่า เองก็ดึงพลังกลับมาทันทีหลังจากที่ฟ้าผ่าลงมาปล่อยให้การลงโทษสายฟ้าล่าถอยไป