บทที่ 252 – ร่างโคลนและร่างจริง

 

 

 

 

ศพถูกวางเกลื่อนทั่วยอดเขา ผู้คนจากวัดต้าหลินที่ลงมาจากเก้าแดนนภาถูกหลี่เซียนเต่ากวาดล้างอีกครั้ง !

 

“ ทำไมพวกเขาไม่จริงจังกับข้าบ้างนะ ” หลี่เซียนเต่า ถอนหายใจ เขาส่ายหัวก่อนจะจากไป

 

ตราดาวหกสีที่ซับซ้อนปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา

 

ร่างของ หลี่เซียนเต่า หายไปและเขากลับไปที่ธนาคารแห่งจักรวาล

 

“ ทางฝั่งฉีไป๋ เป็นอย่างไรบ้าง ? ” หลี่เซียนเต่านั่งบนเก้าอี้และคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

ด้วยความคิดจอภาพก็ปรากฏต่อหน้า หลี่เซียนเต่า

 

มันคือฉีไป๋และกงยู

 

ตระกูลของหลิงเหรินเป็นตระกูลใหญ่และพวกเขามีกลุ่มของตัวเองที่อยู่เหนือเก้าแดนนภา

 

ตระกูลใหญ่เคารพบุรุษมากกว่าสตรีและพวกเขาให้ความสำคัญกับมรดก นี่คือสาเหตุที่หลิงเหรินไม่มีชีวิตในวัยเด็กที่ดีและนางออกจากตระกูลเมื่อนางอายุประมาณ 10 ขวบ นางออกจากบ้านก่อนที่จะได้พบกับกงยูและจากนั้นเรื่องทั้งหมดก็เกิดขึ้น

 

เมื่อหลิงเหรินกลับมานางก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง นางใช้ข้อได้เปรียบของตัวเองเพื่อรับทรัพยากรและเข้าสู่อาณาจักรเซียนมนุษย์ แม้ว่านางจะเป็นสตรี แต่นางก็ได้รับพลังบางอย่าง

 

หลิงเหรินเป็นคนพิเศษของตระกูลหลิง นางมีอำนาจแต่ไม่สามารถตัดสินใจเรื่องตระกูลหลิงได้ เวลาส่วนใหญ่นางอยู่คนเดียว

 

หลังจากนั้นนางก็มีชื่อเสียง

 

ฉีไป๋ มีความทรงจำของ หลิงเหริน และรู้ว่า หลิงเหริน จะอยู่ที่ไหนในตระกูลหลิง

 

นางนำกงยูตรงไปที่คฤหาสน์

 

นี่คือสถานที่ที่นางเข้าใช้เพื่อเก็บตัวเพื่อฝึกฝน ไม่มีใครรบกวนนางและนางก็เป็นอิสระได้

 

“ หลิงเหรินชอบที่นี่มาก ตราบใดที่นางว่างหรือรู้สึกรำคาญนางจะมาที่นี่คนเดียวและกำจัดความคิดของนาง ” ฉีไป๋ กล่าวต่อ กงยู

 

กงยูพยักหน้าและกล่าวว่า “ เจ้าเข้าไปเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าดูลาดเลาเอง ”

 

ฉีไป๋พยักหน้านางรู้ว่ากงยูไม่ต้องการเห็นหลิงเหริน

 

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลา 10,000 ปี แต่ก็รู้สึกแปลกที่กงยูจะได้พบกับหลิงเหรินและต้องสังหารนาง

 

ฉีไป๋ กล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ นี่คือความคับแค้นใจระหว่างนางกับข้า นางสังหารข้า 12 ครั้งและข้าต้องสังหารนางเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ”

 

พวกเขาสองคนไม่มีสิ่งกีดขวางขณะที่พวกเขาเดินไปในดินแดนของหลิงเหริน

 

ฉีไป๋ และ หลิงเหริน ดูเหมือนกัน แม้ว่าออร่าของพวกเขาจะแตกต่างกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าหยุดนางได้

 

มีแม้กระทั่งคนที่ชี้และนินทาลับหลัง

 

“ใครจะรู้ ? เขาอาจจะเป็นคนใหม่ของหลิงเหริน ? ”

 

“ เป็นเวลานานแล้วที่ข้าได้เห็นนางพาใครบางคนมา ข้าคิดว่านางคงเปลี่ยนไป แต่ดูเหมือนว่านางจะยังเหมือนเดิม ”

 

“ คำพูดเหล่านั้นถูกต้อง เสือดาวไม่สามารถเปลี่ยนจุดของมันได้ ”

 

“ ถ้าบรรพบุรุษรู้ เจ้าก็จบ ”

 

“ นางทำได้ แต่ข้าไม่สามารถพูดถึงมันได้หรือ ? นางทำลายชื่อเสียงของตระกูลหลิง ถ้านางไม่แข็งแกร่งขึ้นนางคงจะถูกไล่ออกไปแล้ว !! ”

 

พวกเขาพูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ และทำให้มั่นใจได้ว่าผู้คนจากอาณาจักรเซียนมนุษย์จะไม่ได้ยิน

 

แต่เนื่องจาก ฉีไป๋ และกงยูต่างก็เป็น อาณาจักรตำนาน พวกเขาจึงได้ยินทุกอย่างโดยธรรมชาติ

 

กงยูถอนหายใจและส่ายหัว เขาไม่ต้องการพูดอะไร

 

กงยูเดินเข้ามาหาคฤหาสโดยไม่แสดงออก

 

นี่คือมหาสมุทรไผ่ที่มีไผ่ทุกชนิดมีสีเขียวบ้างสีม่วงบ้างสีดำ …

 

ตรงกลางเป็นกระท่อมที่ออกแบบอย่างประณีต ด้านหน้าเป็นทะเลสาบรูปพระจันทร์เสี้ยวและรอบ ๆ มีสะพานไม้ นี่คือสถานที่ที่หลิงเหรินชื่นชอบ

 

อนึ่งรู้สึกสงบสุขจริงๆที่อาศัยอยู่ที่นี่ !

 

เมื่อ ฉีไป๋ มาถึงที่นี่นางก็เดินเข้าไป

 

กงยูยืนอยู่ข้างนอกและไม่ได้เข้าไป

 

แม้ว่านางจะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่ ฉีไป๋ ก็รู้จักสถานที่แห่งนี้เหมือนหน้ามือเป็นหลังมือ นางคุ้นเคยกับเรื่องนี้มากเกินไปด้วยซ้ำ

 

นางเดินไปที่กระท่อมไม้ไผ่และมองดูสตรีที่นอนอยู่ในน้ำ

 

สตรีนางนี้ดูเหมือนกับ ฉีไป๋ แต่เป็นผู้ใหญ่กว่ามาก นางแต่งตัวจัดจ้านมากและอวดหุ่นมาก ๆ

 

ในทางกลับกัน ฉีไป๋ นั้นบริสุทธิ์

 

” เจ้า ? ” หลังจากที่หลิงเหรินสังเกตเห็นชิวไป๋นางก็กัดฟัน

 

“ ถูกต้องข้าเอง ! ” ฉีไป๋ พยักหน้า

 

“ เจ้ากล้าเดินตรงหน้าข้าเหรอ !! ” หลิงเหรินหัวเราะอย่างเย็นชาและจ้องไปที่ ฉีไป๋ ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

 

“ เจ้าสร้างข้าขึ้นมาเองทำไมเจ้าถึงเรียกข้าว่าตัวปลอมล่ะ ? ” ฉีไป๋ ถาม

 

“ ข้าปั้นเจ้าเองและข้าก็สังหารเจ้าเองได้เช่นกัน ข้าแค่อยากให้เจ้าเรียนรู้วรยุทธ์พิเศษบางอย่างในดินแดนรกร้างโบราณเพื่อให้ข้าใช้อ้างอิง ข้าไม่ได้ปล่อยให้เจ้าเกิดสติสัมปชัญญะของเจ้าเอง !! ” หลิงเหรินโกรธ

 

“ เจ้าไม่สามารถควบคุมสิ่งนั้นได้และข้าก็ไม่สามารถควบคุมได้นอกจากนี้การเกิดของข้าอาจเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเจ้า ” ฉีไป๋ เดินไปข้างหน้า หลิงเหริน ใบหน้าทั้งสองเข้าใกล้กันและกันใบหน้าที่บริสุทธิ์และเย้ายวน หนึ่งคือดอกบัวสีขาวและอีกชนิดหนึ่งเป็นเชื้อราสีดำ

 

” ดี ? ” หลิงเหรินหัวเราะอย่างเย็นชาและตบ

 

“ เจ้ารู้ความลับทั้งหมดของข้า สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ดีได้อย่างไร !!!! ” หลิงเหรินตะโกน

 

แต่ ฉีไป๋ ขยับไปข้างหน้า หน้าอกของนางกระแทกเข้ากับหน้าอกของหลิงเหรินทันที

 

หลิงเหรินถูกทุบลงไปในทะเลสาบ

 

“ ผู้คนรู้ทุกสิ่งที่เจ้าทำ เจ้าคิดว่าเจ้าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับหรือเปล่า ? ” ฉีไป๋ เย็นชา

 

หลิงเหรินจ้องมองนางด้วยความโกรธ นางไม่คาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น

 

ฉีไป๋ หัวเราะ “ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปแล้ว การบ่มเพาะของข้าสูงกว่าของเจ้า เจ้าสังหารข้า 12 ครั้งและข้าไม่ต้องการอะไรมากมาย ข้าแค่อยากจะสังหารเจ้าสักครั้ง ”

 

“ เจ้าต้องการสังหารข้า ! ” หลิงเหรินตกใจ นางนึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่นั้นและหัวใจของนางก็รู้สึกเย็นยะเยือก

 

“ เจ้าสังหารข้าได้เพราะข้าคือร่างโคลน แต่ถ้าข้าสังหารเจ้า เจ้าก็คือร่างโคลน ” ฉีไป๋ พยักหน้าขณะที่พลังที่น่ากลัวปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนาง

 

“ นังสารเลว ลืมแล้วหรือยังไงว่าใครให้ร่างกายเจ้า !! ” หลิงเหรินกรีดร้อง

 

” ตายซะเถอะ ! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปข้าเป็นข้าและข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า !! ” ฉีไป๋ โกรธมาก นางจับหลิงเหรินและทุบนาง

 

ร่างกายของหลิงเหรินสูญเสียความสามารถในการป้องกันทั้งหมดทันทีหลังจากที่ถูกใครบางคนที่อาณาจักรตำนานขั้น 21 โจมตี

 

แขนขาของนางรู้สึกอ่อนแรงและร่างกายของนางก็แก่ลงอย่างรวดเร็ว

 

สาวสวยกลายเป็นหญิงชราทันที

 

หลิงเหริน มองไปที่ ฉีไป๋ ด้วยความสิ้นหวัง

 

“ บอกข้าสิทำไมตระกูลหลิงถึงลงมาแดนโลก ? ” ฉีไป๋ ถาม

 

หลิงเหรินหัวเราะอย่างน่าเศร้า “ ข้าไม่รู้ แต่เจ้าจะไม่ได้อะไรจากข้าเลย ”

 

สายตาของ ฉีไป๋ เปลี่ยนไปอย่างเย็นชาและนางพูดว่า “ เจ้าเชื่อไหมว่าข้าสามารถบอกทั้งดินแดนนิรันดร์เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าทำได้ ? ”

 

หลิงเหรินจ้องไปที่ ฉีไป๋ และพูดด้วยเสียงแหบ “ ชีวิตจบลงแบบเดียวกับตะเกียงเมื่อเปลวไฟของมันดับลง ความคิดเห็นของผู้คนไม่มีอะไรสำหรับข้า ข้าไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ”

 

ฉีไป๋ จ้องไปที่ หลิงเหริน ด้วยความรำคาญ

 

“ สังหารนางซะ ไม่จำเป็นต้องค้นหาอะไรแล้ว ” หลี่เซียนเต่า เฝ้าดูและส่งเสียงของเขา

 

ฉีไป๋ ตกตะลึง แสงที่รุนแรงปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง พลังงานในฝ่ามือของนางระเบิดและทำให้หัวใจของหลิงเหรินแตกเป็นเสี่ยง ๆ

 

ร่างกายของหลิงเหรินสั่นและตัวนางสั่นสองสามครั้งก่อนที่นางจะตาย !

 

 

********——

ตุยเย่ไปแล้ว แม่สร้างขวัญได้แม่ก็ทำลายขวัญได้ !!  เอ้าผิดๆ