บทที่ 11 : ปลดปล่อยพลังปราณ

บริเวณนี้นับเป็นย่านใจกลางเมือง นักฆ่าที่ถูกส่งมาจึงไม่กล้าลงมือสังหารซูอานอย่างโจ่งแจ้งนัก และนั่นทำให้ซูอานรู้สึกหงุดหงิดใจคำคาญใจอย่างมาก

นักฆ่าหันกลับมามองซูอานอย่างรวดเร็ว แววตาของเขาที่จ้องมองมาทางซูอานนั้น ไม่ต่างจากอสูรร้ายที่กำลังจ้องมองเหยื่อของตน

หากเป็นคนธรรมดาพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ก็คงจะไม่ยอมหนีออกไปจากสถานที่พลุกพล่านดังเช่นใจกลางเมืองแบบนี้แน่ เพราะรู้ว่ามือสังหารจะไม่กล้าลงมือในสถานที่ที่มีผู้คนขวักไขว่เช่นนี้

แต่ซูอานไม่ใช่.. เขากลับหันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังจงใจวิ่งไปยังทางที่เป็นซอยตันอีกด้วย

เมื่อเห็นซูอานวิ่งหนีไปเช่นนั้น นักฆ่าจึงได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่องออกมาด้วยความดีใจ พร้อมกับรีบเปลี่ยนเป็นมีดเล่มใหม่ทันที มันกำลังคิดว่าคงจะพลาดโอกาสได้สังหารซูอานไปแล้ว

“หึ! ทางสวรรค์มีให้เดินแกเสือกไม่เดิน กลับจะวิ่งหนีไปลงนรกแทน แกรนหาที่ตายเองนะ!”

นักฆ่าพึมพำกับตัวเองพร้อมกับยกมือขึ้นดึงหมวกแก๊ปลงมาปิดหน้าเล็กน้อย แล้วรีบเดินก้มหน้าตามซูอานไปอย่างรวดเร็ว แล้วทั้งคู่ก็หายจากบริเวณที่ผู้คนเดินพลุกพล่านไปทันที

ซอยที่ซูอานเดินเข้าไปนั้นเป็นหมู่บ้านเก่าที่เวลานี้อยู่ในระหว่างการรื้อถอน ผู้คนที่เคยอาศัยอยู่ก็ได้ย้ายออกไปกันหมดแล้ว บริเวณนั้นจึงแทบไม่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาด้วยซ้ำไป

ซูอานวิ่งตรงเข้าไปในซอยเปลี่ยวนั้นอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย จุดประสงค์ของเขาคือวิ่งเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่านั้น แต่ในระหว่างที่วิ่งเข้าไป ก็จะคอยหันหลังมามองตลอดว่านักฆ่านั่นยังวิ่งตามตนเองมาอยู่หรือไม่ เพราะหากมันวิ่งตามมาไม่ทัน เท่ากับเขาเสียแรงเปล่า..

ระยะห่างระหว่างคนสองคนแคบลงมาเรื่อยๆ และนั่นเป็นความตั้งใจของซูอาน เพราะห่างทิ้งช่วงห่างจนเกินไป นักฆ่าก็จะไล่ตามเขาไม่ทัน

และในที่สุดซูอานก็หยุดวิ่ง และเปลี่ยนมาเป็นการเดินแทน เป็นการเดินทอดน่องที่ไม่ได้เน้นความเร็วเลยแม้แต่น้อย

นักฆ่าเองก็หยุดวิ่งเช่นกัน และค่อยๆเดินตามหลังซูอานไปเรื่อยๆ โดยทิ้งระยะห่างจากซูอานพอประมาณ

ซูอานเหลือบมองไปทางด้านหลังพร้อมกับแสยะยิ้มมุมปาก เขายังคงเดินไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งเข้าไปจนสุดทางของหมู่บ้านร้าง และไม่สามารถเดินต่อไปได้อีกแล้ว

นักฆ่ายังคงเดินก้าวเท้าเข้าไปหาซูอานอย่างช้าๆ แต่ละก้าวที่เดินเข้าไปนั้นเจือด้วยเสียงลมหายใจรุนแรง

นักฆ่าเชื่อว่าการค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาเหยื่ออย่างช้าๆนั้น จะช่วยสร้างความกดดันและหวาดกลัวให้กับเหยื่อของตน เพราะนี่คือสัญชาติญาณแห่งนักฆ่า!

และในที่สุด.. นักฆ่าก็ได้หยุดยืนอยู่ห่างจากร่างของซูอานไปราวห้าเมตร เขายืนนิ่งอยู่เช่นนั้นโดยไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆออกมาเลยแม้แต่น้อย!

เวลานี้ภายในบริเวณนั้นต่างก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด จะมีก็เพียงแต่เสียงหัวใจของซูอานที่เต้นเบาๆเท่านั้น

มือสังหารผู้นี้ยังคงรักษารังสีอำมหิตของของนักฆ่าไว้ได้เป็นอย่างดี จนกระทั่งถึงตอนนี้ยังไม่มีแม้แต่เสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของมันเลยแม้แต่คำเดียว และนี่คือคุณสมบัติขั้นพื้นฐานของการเป็นนักฆ่า

นักฆ่าผู้นี้จัดการดึงปีกหมวกด้านหน้าขึ้น เผยให้เห็นสีหน้าและแววตาของมันอย่างชัดเจน บนใบหน้าที่ไม่ได้หล่อเหลาอะไรนั้นกลับมีแผลเป็นที่น่ากลัวปรากฏอยู่ สายตาของมันที่จ้องมองซูอานนั้น ไม่ต่างจากแววตาของหมาป่าที่กำลังจ้องจะเขมือบเหยื่อของมันอยู่

ซูอานหันกลับมาเผชิญหน้ากับนักฆ่าผู้นั้นด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง แม้เวลานี้เขาจะเป็นเพียงแค่ซูอานหาใช่จักรพรรดิเสียนอู่ผู้ยิ่งใหญ่ แต่แค่นักฆ่ากระจอกๆคนเดียว ก็ไม่ต่างจากมดปลวกในสายตาของเขา

“แกบังอาจไปทำให้ผู้มีอิทธิพลไม่พอใจ เขาก็เลยจ้าฉันมาฆ่าแกไงล่ะ!”

“คงจะเป็นโจวไห่หวงสินะ!”

ซูอานตอบเสียงเบาพร้อมกับหรี่ตามองนักฆ่าอย่างไม่นึกหวาดกลัว

“เรื่องนั้นแกไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะยังไงวันนี้ก็ต้องเป็นวันตายของแกอยู่ดี!”

“หึ! วันตายของข้างั้นรึ?! ข้าเกรงว่าเจ้าคงจะเข้าใจอะไรผิดไปมาก ข้าเดินนำเจ้ามาถึงที่นี่ เจ้าคิดรึว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าสังหารข้าได้?”

ซูอานทำสีหน้าเย้ยหยัน และกำลังคิดว่ามือสังหารผู้นี้ไม่เพียงโง่เขลา แต่ยังยะโสโอหังยิ่งนัก

นักฆ่าผู้นี้เองก็ตระหนักในเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่เขาไม่เชื่อว่าเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนนี้จะมีปัญญาเอาชนะตนเองซึ่งเป็นถึงนักฆ่าได้ เขาเป็นนักฆ่าที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี อีกทั้งยังมีชื่อเสียงโด่งดังทั่วเมืองหนานโจวว่า เป็นนักฆ่าที่ว่องไวและคล่องแคล่วที่สุด!

จากระยะความห่างห้าเมตร เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว ร่างของนักฆ่าก็กระโจนเข้าใส่ร่างของซูอานซึ่งอยู่ตรงหน้า และมีดสั้นที่อยู่ในมือของเขาก็พุ่งตรงเข้าใส่ลำคอของซูอานอย่างรวดเร็ว!

แววตาเย็นชาของซูอานที่จ้องมองอีกฝ่ายอยู่นั้น เมื่อเห็นนักฆ่าจู่โจมเข้ามา เขาก็รีบเอนตัวไปด้านหลังหลบคมมีดสั้นของฝ่ายตรงข้ามทันที จากนั้นจึงกระโดดหมุนตัวเข้าหากำแพงด้านหลัง แล้วอาศัยแรงส่งจากเท้าที่ถีบเข้ากับกำแพง ส่งลูกถีบตรงเข้าใส่ร่างของนักฆ่าตรงหน้าทันที

นักฆ่าเห็นเช่นนั้นจึงรีบกระโดดถอยหลังหลบเช่นกัน แต่นั่นก็ทำให้เขาสังเกตเห็นว่าพลังจากฝ่าเท้าของของซูอานนั้นไม่ธรรมดา เขาถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับร้องถามออกไปว่า

“คิดไม่ถึงว่าแกจะมีวรยุทธเหมือนกัน ฉันคงประมาทแกไม่ได้แล้วสินะ!”

นักฆ่าจ้องมองซูอานด้วยสีหน้าและแววตาที่เคร่งเครียดกว่าเดิม และไม่กล้านึกดูถูกซูอานเหมือนเมื่อครั้งแรก เพราะไม่ว่าอย่างไรผู้ที่มีวรยุทธก็สมควรได้รับเกียรติจากตนเอง

“แต่เจ้ารู้ตัวตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วล่ะ!”

ซูอานพูดพร้อมกับซัดฝ่ามือเข้าใส่ร่างของนักฆ่าทันที พลังปราณพุ่งออกจากฝ่ามือของซูอานจนเกิดเป็นเสียงคล้ายลมที่พุ่งออกจากฝ่ามือของเขา

นักฆ่าเห็นเช่นนั้นก็รีบกระโดดหลบทันที ซูอานซัดฝ่ามือเข้าใส่ไม่ยั้ง แต่นักฆ่าก็สามารถกระโดดหลบหนีได้อย่างรวดเร็ว และไม่โดนฝ่ามือของซูอานที่ซัดออกไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ฝ่ามือของแกยังไม่รวดเร็วพอ!”

ถึงแม้นักฆ่าจะพูดเย้ยหยันซูอานออกไปเช่นนั้น แต่ความจริงแล้วเขารู้สึกตกใจอย่างมาก เพราะเขาเองก็เกือบที่จะหลบฝ่ามือของซูอานไม่พ้น

ทางด้านซูอานเองก็มีสีหน้าเคร่งขรึมมากเช่นกัน เขาคิดไม่ถึงว่านักฆ่าผู้นี้จะแข็งแกร่งและว่องไวกว่าที่เขาคิดไว้มาก คนผู้นี้ต้องไม่ใช่นักฆ่าธรรมดา และจะต้องเป็นผู้ที่มีวรยุทธเช่นกัน!

“เอาล่ะ! หมดเวลาวอร์มร่างกายแล้ว ถึงเวลาที่ต้องลงมือจริงๆเสียที!”

นักฆ่าผู้นั้นจัดการถอดเสื้อคลุมของตนเองออกและโยนขึ้นฟ้า จากนั้นร่างของเขาก็พุ่งเข้าหาซูอานอย่างรวดเร็วราวกับภูติผีวิญญาณที่หายตัวได้ พริบตาเดียวร่างของนักฆ่าก็โผล่ขึ้นทางด้านหลังของซูอาน..

เวลานี้นักฆ่าไม่ได้ใช้มีดสั้นจู่โจมซุอาน แต่เขากำหมัดชกตรงเข้าที่จุดซินชูซึ่งตรงกับตำแหน่งหัวใจ และเป็นจุดตายของมนุษย์ทันที หากผู้ใดถูกของแข็งกระแทกเข้าที่จุดนี้อย่างรุนแรง จะทำให้การหมุนเวียนของโลหิตภายในร่างกายเกิดความผิดปกติ หัวใจถูกทำลาย และสามารถกระอักเลือดตายในทันทีได้

และแน่นอนว่าซูอานย่อมรู้ในเรื่องนี้เช่นกัน เขารู้เกี่ยวกับจุดฝังเข็มทั่วร่างของมนุษย์เป็นอย่างดี!

ด้วยเหตุนี้ทันทีที่นักฆ่าเคลื่อนตัวไปอยู่ด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็วนั้น ซูอานจึงได้หันหน้ากลับไปเผชิญอย่างรวดเร็วเช่นกัน พร้อมกับส่งหมัดของตนเข้าใส่นักฆ่าด้วย และเมื่อหมัดสองหมัดปะทะกัน จึงเกิดเสียงดังปังสนั่นหวั่นไหวขึ้นไปทั่วทั้งบริเวณ

นักฆ่ารู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ากระดูกนิ้วของตนได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เขาจ้องหน้าซูอานด้วยแววตาเคียดแค้นอาฆาต และคิดไม่ถึงว่าการรับงานฆ่าเด็กวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่ง กลับต้องมาเจอกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้

เขาตัดสินใจว่าหลังจากที่สังหารซูอานได้ จะต้องกลับไปของค่าจ้างเพิ่มขึ้นเป็นห้าเท่า!

แต่เขาคงยังไม่รู้ตัวว่าตนเองจะไม่มีโอกาสได้กลับออกไปอีกแล้ว ในเมื่อซูอานนำเขามาที่นี่ ย่อมหมายความว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้นักฆ่าผู้นี้ได้กลับออกไปอีกครั้งแน่ และสิ่งเดียวที่นักฆ่าผู้นี้จะได้รับก็คือความตายเท่านั้น!

ซูอานรวบรวมพลังปราณในจุดตันเถียนของตนเข้าสู่ฝ่ามือ และเวลานี้ใบมีดที่เขาหักตั้งแต่ครั้งแรกนั้นก็ได้มาอยู่ในมือของซูอานแล้ว

ใบมีดหักนั้นได้ถูกซัดออกไปด้วยกำลังภายในทั้งหมดของซูอาน และพุ่งเข้าใส่ร่างของนักฆ่าอย่างรวดเร็วจนมันไม่อาจสังเกตเห็นได้ทัน

ฟิ้ว!

ลำคอของนักฆ่าได้ถูกใบมีดหักที่พุ่งออกจากฝ่ามือของซูอานทิ่มเข้าอย่างแรง จนเลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกมาเต็มพื้นไปหมด

นักฆ่าผู้นั้นจ้องมองซูอานด้วยความตกใจพร้อมกับร้องตะโกนเสียงสั่น “เป็นไปได้ยังไง?”

“คิดไม่ถึงล่ะสิว่าจะถูกฆ่าตายเพราะอาวุธลับของข้า!”

นักฆ่าผู้นั้นยืนจ้องมองซูอานจนกระทั่งแววตาวูบสุดท้ายใกล้จะดับลง เขารวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายพูดออกไปว่า

“นี่คือการผสานกำลังภายในเข้ากับกำลังภายนอกสินะ!”

ซูอานเดินเข้าไปใกล้ร่างที่ใกล้สิ้นลมหายใจของนักฆ่า พร้อมกับพูดขึ้นด้วยแววตาเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก “ผิดแล้ว! นี่คือการปลดปล่อยพลังปราณต่างหาก!”

หลังจากที่นักฆ่าสิ้นใจแล้ว ซูอานก็ได้ใช้มีดสั้นในมือของนักฆ่าจัดการตัดศรีษะของมันออกมา แล้วใช้เสื้อคลุมที่มันได้ถอดทิ้งไว้ห่อคลุมศรีษะ เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ร่างไร้วิญญาณ

ที่นี่อยู่ด้านในสุดของหมู่บ้านร้างที่ไร้ผู้คน เช่นนี้แล้วจะมีผู้ใดมาพบเห็นร่างไร้วิญญาณนี้ได้อีกเล่า?