ไม่นานนักฝุ่นก็หายไป และเหลือความวุ่นวายถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหน้าแผ่นหิน

 

คนคุ้มกันผู้ดวงซวยทั้งหลายได้ถูกม้าที่แตกตื่นเหยียบจนตาย คนส่วนมากที่เหลืออยู่ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงและทำได้แค่ร้องครวญครางออกมา มีพวกเขาเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งที่ลุกขึ้นมานั่งบนพื้นด้วยความสับสน และพยายามใช้เวลาทำความเข้าใจสถานการณ์

 

เฉินเฉินก้มลงมองพวกเขา เหมือนกับที่พวกเขาทำเมื่อก่อนหน้านี้

 

“ระบบ ใครคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในรัศมี 15 เมตร?”

 

“แน่นอนว่าเป็นท่านเจ้าของค่ะ” ระบบตอบอย่างชัดเจน เฉินเฉินยิ้มเมื่อได้ฟังเช่นนี้

 

กลุ่มชาวบ้านมองหน้ากัน สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน

 

เกิดอะไรขึ้น? มีกำแพงล่องหนอยู่ข้างหน้าแผ่นหินของหมู่บ้านหรอ? ไม่อย่างนั้นคนคุ้มกันของตระกูลหวังจะล้มลงไปแบบนั้นได้ยังไงกัน?

 

ก่อนที่จะมีคนข้าใจสถานการณ์ เฉินเฉินก็เดินออกมาข้างหน้าอย่างช้าๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ “ถ้าอยากเจรจา พวกเราก็จะทำตามนั้น และถ้าอยากจะเล่นด้วยกำลัง ข้าก็จะทำตามนั้นเหมือนกัน”

 

พื้นที่รอบตัวเขาเงียบสงบ หวังซูฉินที่ไม่ได้เข้าร่วมการบุก ในขณะที่ฟังคำพูดของเขานั้น ดวงตาของเธอก็ได้แสดงความกังวลออกมา

 

เจ้านี่เป็นคนทำให้เกิดเหตุการณ์ทั้งหมดนี้หรอ?

 

แต่เด็กชายจากครอบครัวชาวนามีความสามารถแบบนี้ได้ยังไงกัน?

 

เธอไม่ได้นึกถึงการฝึกตนด้วยซ้ำ

 

การฝึกตนเป็นความฝันสูงสุดของเธอ ลึกๆข้างใน เธอปฏิเสธที่จะรับรู้ว่าลูกชายของชาวนาสามารถทำความฝันของเธอให้สำเร็จได้

 

“ไอ้ชั้นต่ำ! ตายซะเถอะ!”

 

คนคุ้มกันที่พึ่งจะนำการบุกลุกขึ้นมาอย่างกระทันหัน มีดของเขากำลังเหวี่ยงเข้าใส่เฉินเฉิน

 

เฉินเฉินไม่ได้สนใจที่จะมองเขาด้วยซ้ำ เขาแค่เตะไปที่ท้องของคนคุ้มกัน

 

การเตะนั้นรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาของมนุษย์จะมองได้อย่างชัดเจน และแรงกระแทกก็น่าอัศจรรย์เช่นกัน

 

“ผัวะ!”

 

คนคุ้มกันถูกอัดกระเด็น

 

แทบจะเรียกได้ว่าเขาบินอยู่จริงๆ เขาลอยอยู่กลางอากาศไปไกลกว่า 20 เมตร และเมื่อลงพื้นเขาก็กลิ้งไปต่ออีกหลายตลบก่อนที่จะหยุดลงในที่สุด

 

ผลที่ตามมาของการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้สามารถจินตนาการได้ง่ายๆเลย คนคุ้มกันตายไปตั้งแต่อยู่กลางอากาศแล้ว

 

เมื่อเห็นศพจากที่ไกลๆ ซึ่งดูเหมือนกับกระเป๋าที่พังแล้ว สถานการณ์ก็ยิ่งเงียบขึ้นไปอีก

 

แม้กระทั่งพวกคนคุ้มกันที่ส่งเสียงโอดครวญก่อนหน้านี้ก็ยังไม่กล้าที่จะส่งเสียง

 

หนึ่งนาทีต่อมา

 

อุปกรณ์ทำนาในมือของชาวบ้านก็เริ่มตกลงไปที่พื้น

 

ความประหลาดใจที่แสดงอยู่บนหน้าของพวกเขาในตอนที่มองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มตรงหน้านั้นไม่สามารถเทียบได้เลย

 

พวกเขาเคยเห็นเฉินเฉินมาตั้งแต่ยังเล็ก เคยเห็นว่าเขาไร้พิษสงขนาดไหน มันเป็นเรื่องเข้าใจได้ที่พวกเขาจะประหลาดใจในตอนที่เห็นเขาเตะคนเหมือนกับลูกบอล

 

“ข…เขาเป็นเซียน!” หนึ่งในคนคุ้มกันตะโกนขึ้นมาและทำลายความเงียบอย่างกระทันหัน

 

คำพูดของเขาเหมือนกับอุกกาบาตที่โจมตีใส่มหาสมุทรอันเงียบสงบ และสร้างคลื่นขนาดยักษ์ขึ้นมา

 

“ซ…เซียน!”

 

“ได้ยังไงกัน… เขาเป็นเซียนหรอ!?”

 

คนคุ้มกันคนอื่นๆคลานไปข้างหลังไม่ยอมหยุดในขณะที่พวกเขากระซิบกระซาบกัน

 

ในโลกนี้ เซียนเป็นตัวตนที่ควรพึงเคารพมากที่สุด

 

ในสถานที่นับไม่ถ้วน เรื่องราวของเซียนนั้นได้แพร่หลายไปทั่ว

 

สามารถยกภูเขาแยกทะเลและเป็นอมตะคือลักษณะของเซียน ซึ่งมันก็ได้สร้างความเข้าใจของคนธรรมดาเกี่ยวกับตัวเซียนขึ้นมา

 

ถ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าของพวกเขาคือผู้ที่มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นเซียน แล้วพวกเขาจะกล้าโจมตีต่อได้ยังไงกัน?

 

ในจุดนี้หวังซูฉินเองก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน ถ้าไม่ผ่านการฝึกตน แล้วจะมีอะไรมาอธิบายความสามารถของเด็กหนุ่มที่ทำให้ม้าแตกตื่นทั้งฝูงและเตะคนกระเด็นได้หล่ะ

 

แต่ถ้าเด็กหนุ่มคนนี้มีการฝึกตนจริงๆหล่ะก็ ตระกูลหวังคง…

 

หวังซูฉินไม่กล้าที่จะคิดไปไกลกว่านี้ ดวงตาของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาในทันที แล้วเธอก็ชี้ดาบไปที่เฉินเฉินพร้อมออกคำสั่ง “เจ้านั่นพึ่งจะเริ่มฝึกตนได้ไม่นานยังมีฝีมือไม่เท่าไหร่หรอก! ถ้าร่วมมือกัน พวกเราน่าจะสามารถฆ่ามันได้!”

 

อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนคุ้มกันคนไหนทำตามคำสั่งของเธอ

 

คนคุ้มกันพวกนี้กลัวจนหัวหดแล้ว ขาของพวกเขาสั่นระริก ทั้งหมดที่พวกเขาต้องการก็คือขอขาเพิ่มอีกสองข้างเพื่อที่จะช่วยพวกเขาในการหนี พวกเขาจะกล้าเอาชีวิตไปเสี่ยงในสถานการณ์นี้ได้ยังไงกัน?

 

“ไอ้พวกขยะ!”

 

หวังซูฉินรู้สึกหงุดหงิดมากๆ เธอกระโดดลงมาจากหลังม้า และตัดหัวคนคุ้มกันที่กำลังหนี

 

เสื้อผ้าของเธอถูกย้อมด้วยสีแดงอย่างรวดเร็วด้วยเลือดที่สาดกระเซ็น จากใบหน้าที่บิดเบี้ยวนี้ เธอดูชั่วร้ายเหมือนกับปีศาจที่พึ่งออกมาจากภูเขาไฟ

 

“ใครที่พยายามหนีจะถูกฆ่าทั้งตระกูล!”

 

“แต่ถ้ามีใครที่นี่ฆ่าเจ้าปีศาจนั่นได้ ข้าจะแต่งงานกับคนๆนั้นและยอมอุ้มลูกให้เลย ผู้โชคดีจะได้อิ่มเอมกับทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลหวัง!”

 

เมื่อได้ฟังคำประกาศของเธอ ผู้คุ้มกันหลายคนก็เริ่มลังเลขึ้นมา

 

ท่านหญิงลำดับสองนั้นไม่ได้เป็นแค่คนสวยจากตระกูลที่ร่ำรวย แต่ยังเก่งศิลปะการต่อสู้ด้วย ในสายตาของคนคุ้มกัน เธอก็เปรียบเสมือนกับเทพธิดา

 

พวกเขาน่าจะเคยย่ำยีเธอในฝันอยู่หลายครั้ง ด้วยสัญญาที่กล่าวออกมานี้ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่พวกเขาจะไม่สะทกสะท้านเลย

 

“ถึงยังไงพวกเราก็ต้องตายอยู่แล้ว! ลุย!” คนที่ได้รับบาดเจ็บไม่มากตะโกนออกมาในขณะที่เขาลากมีดพร้าตรงไปหาเฉินเฉิน ด้วยสายตาที่เป็นบ้าไปแล้ว

 

คนคุ้มกันคนอื่นๆเองก็ชักมีดพร้าของพวกเขาออกมาแล้วเตรียมบุกอีกระลอก

 

ในจุดนี้ เฉินเฉินได้เตะออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ หินขนาดเท่าฝ่ามือได้พุ่งออกไป และทำลายศีรษะของคนคุ้มกันที่เสียสติ

 

พอนึกถึงวิธีที่หวังซูฉินพยายามจะซื้อใจชาวบ้านของหมู่บ้านหิน เฉินเฉินก็เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาอย่างกระทันหัน

 

เขาพูดกับคนคุ้มกันที่หวาดกลัวอยู่ “ฆ่าเธอซะเพื่อชีวิตของพวกเจ้า แน่นอนว่า ถ้าสามารถจับเธอได้โดยที่เธอยังรอดอยู่ ก็เชิญปู้ยี่ปู้ยำเธอได้ตามใจชอบเลย—ข้าแค่อยากให้เธอตายเท่านั้น

 

“ส่วนผลที่ตามมาหน่ะหรอ อันนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ถึงยังไงหลังจากนี้ก็จะไม่มีตระกูลหวังอยู่อีกแล้ว

 

“คิดให้ดีๆหล่ะ พวกเจ้าคิดว่าจะมีโอกาสจัดการกับใครได้มากกว่าระหว่างข้าที่เป็นเซียนหรือเธอที่เป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง?”

 

คำพูดของเฉินเฉินดังก้องไปทั่วทั้งพื้นที่

 

ความกลัวแสดงออกมาบนใบหน้าของหวังซูฉิน เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าคำพูดทั้งหมดนี้จะมาจากเด็กหนุ่มที่อายุแค่ประมาณ 16 ปี

 

คนคุ้มกันคนอื่นหยุดฝีเท้าของพวกเขา พวกเขาต่างก็กำลังจ้องมองพื้น ไม่มีใครรู้ความคิดของพวกเขา

 

จากนั้น เฉินเฉินก็พูดเพิ่มอีกประโยคนึง

 

“ในฐานะเซียนแล้วข้าไม่โกหกหรอก”

 

ในที่สุด…

 

คนคุ้มกันก็เริ่มขยับศรีษะ

 

ไม่นานนัก คนคุ้มกันที่เหลืออยู่ 11 คนก็หันกลับไปมองหวังซูฉินและดาบของเธอด้วยสายตาที่เย็นชา มีดพร้าของพวกเขากำลังสะท้อนแสงแวววับ

 

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร? พวกเจ้าเป็นสุนัขของตระกูลหวังนะ!” หวังซูฉินอุทานด้วยความหวาดกลัว

 

“นั่นสินะ! ตระกูลหวังไม่เคยปฏิบัติกับพวกเจ้าในฐานะมนุษย์ เมื่อสักครู่ผู้หญิงคนนี้ก็ตัดหัวของคนคุ้มกันไปโดยไม่มีความลังเลเลย ในเมื่อเป็นแบบนี้พวกเจ้าจะมีความเมตตากับตระกูลหวังไปทำไมหล่ะ?” เฉินเฉินถามพวกเขาอย่างใจเย็นเบื้องหน้าแผ่นหิน

 

ในแง่ของการควบคุมจิตใจ เขานั้นเก่งเป็นพิเศษเนื่องจากเป็นนักท่องเวลาที่เคยเป็นมนุษย์มาสองชาติและมีประสบการณ์ของสังคมสมัยใหม่ ซึ่งนี่ยิ่งเห็นความต่างชั้นเข้าไปใหญ่เมื่อเทียบกับหวังซูฉินที่ขาดคุณสมบัติ

 

ตามที่คาดเอาไว้ พอได้ฟังเช่นนี้ คนคุ้มกันก็เป็นอิสระจากภาระทางจิตใจและเริ่มตะโกนด่าหวังซูฉิน

 

“ยัยผู้หญิงชั้นต่ำ! ตายซะเถอะ!”

 

“วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า!”

 

…

 

ไม่นานนัก คนคุ้มกันก็ล้อมหวังซูฉินแขนชนแขน

 

พวกชาวบ้านที่ดูเหตุการณ์อยู่คิดได้แค่ว่าตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในความฝัน