เสียงการฆ่าฟันดังขึ้นในสนามรบอย่างไม่หยุดหย่อน

 

ในขณะที่บินอยู่บนฟ้า เฉินเฉินตกใจในตอนที่เขาเห็นภาพด้านล่างจากที่ไกลๆ

 

มันคือชายแดนระหว่างรัฐโจวและรัฐจิน แล้วก็ยังเป็นชายแดนระหว่างสาขาที่หกของสำนักอสูรกับสำนักชิงหลิงด้วย

 

มีคนทั้งหมดอย่างน้อย 100,000 คนในกองทัพและผู้ฝึกตนที่เป็นมนุษย์หลายพันคน

 

เมฆสีดำเคลื่อนตัวอยู่เหนือทหารของสาขาพิษและพื้นดินด้านล่างก็ไม่มีหญ้า

 

กองทัพของสำนักชิงหลิงตั้งอยู่ในเขตฝนตกปรอยๆ และหยาดฝนที่ตกลงมาใส่ทหารธรรมดานั้นก็จะช่วยขจัดพิษและรักษาบาดแผลของพวกเขา

 

นอกจากนี้ ด้วยการผนึกกำลังกันของเซียนจากสำนักอู๋ซิน กองทัพอสูรจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้สำหรับสำนักชิงหลิงเลย

 

สาขาที่หกของสำนักอสูรมีเซียนที่อยู่ขั้นต้นของก่อกำเนิดวิญญาณอยู่ แต่สำนักอู๋ซินได้ส่งเซียนแก่นวิญญาณสองคนมาช่วยสำนักชิงหลิง

 

ในขณะที่สัมผัสถึงความผันผวนในอากาศ เฉินเฉินก็ถอนหายใจออกมา ‘สำนักอู๋ซินมียอดฝีมือระดับก่อกำเนิดวิญญาณเยอะจริงๆ”’

 

เมื่อเทียบกับสาขาแรกของสำนักอสูร สำนักอู๋ซินมียอดฝีมือระดับก่อกำเนิดวิญญาณเยอะกว่ามาก แต่สาขาอื่นๆของสำนักอสูรก็มียอดฝีมือระดับก่อกำเนิดวิญญาณเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม สำนักอื่นใน 36 สำนักไม่มีเลย

 

นี่คือการสร้างความสมดุลขึ้นมา

 

เมื่อเห็นว่ากองทัพของสาขาพิษกำลังจะพ่ายแพ้ ชายแก่หลายสิบคนก็ปรากฎตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

 

พวกเขาไม่ได้ตรงไปข้างหน้าเพื่อทำการต่อสู้ แต่เริ่มร่ายรำอยู่กับที่ในขณะที่พึมพำบางอย่างออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน หลังจากที่สวดไปได้ประมาณสิบวินาที ชายแก่ก็เอาหุ่นกระดาษออกมาจากแขนของพวกเขาและเริ่มแทงพวกมัน

 

ในขณะที่ทำเช่นนั้น พวกเขาก็ทำการสาปแช่งอย่างไม่หยุดหย่อนอีกครั้ง

 

ในท้ายที่สุด คนของสำนักชิงหลิงก็เริ่มส่งเสียงร้องโหยหวน ไม่นานนัก พวกเขาหลายคนก็ตายลง และฝนวิญญาณจากฟากฟ้าก็ไม่มีผลกับพวกเขา

 

“คนพวกนี้คือกำลังเสริมจากสาขาคำสาปของสำนักอสูร”

 

เฉินเฉินเอาลิ้นแตะเพดานปาก มันเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนแทงหุ่นกระดาษเพื่อฆ่าศัตรู

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง โจวฉางกับโจวเฟิงก็เริ่มช่วยเหลือนายน้อยสาขาและสถานการณ์การต่อสู้ก็กลับมาคงที่ในเวลาไม่นาน

 

ไม่นานนัก กำลังเสริมจากสาขาที่สามที่เป็นสำนักลวงตาก็มาถึงเหมือนกัน

 

สำนักพยัคฆ์ขาว สำนักวิหคสีชาด และสำนักอื่นๆไม่ได้ต่อต้านสำนักอสูรเลย ดังนั้น สำนักจึงไม่สามารถจัดหากำลังคนที่มากพอไปสนับสนุนสำนักอื่นได้

 

กองทัพสำนักชิงหลิงเริ่มถอยกลับไปด้วยความพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว และไม่นานนัก พวกเขาก็ถอยเข้าไปในเมืองที่พวกเขาเปิดค่ายกลขนาดใหญ่คลุมเอาไว้

 

“ศิษย์พี่ พวกเราควรเข้าร่วมการต่อสู้ด้วยไหมครับ?”

 

ในความว่างเปล่า หยวนฉิงเทียนรู้สึกกระหายการต่อสู้

 

“นี่ไม่ใช่สนามรบของเรา” เฉินเฉินตอบกลับ จากนั้นก็กลับไปยังพื้นที่ตั้งค่ายของสาขาพิษ

 

ไม่นานนัก พวกเขาก็ได้รับข้อมูลมากมาย

 

ในตอนที่เขาออกมา สายตาของเฉินเฉินก็เต็มไปด้วยประกาย

 

“ฉิงเทียน ไปที่สำนักชิงหลิง”

 

“หา!? แบบนั้นมันก็เหมือนกับสั่งให้ไปตายไม่ใช่เหรอครับ?” หยวนฉิงเทียนถามด้วยความประหลาดใจ

 

“เจ้าสามารถหายตัวได้ แล้วเจ้าจะต้องกลัวอะไรอีก?”

 

เฉินเฉินสบถ จากที่ไกลๆ เขาดูหมดหนทางในตอนที่เขาเห็นภาพนี้

 

‘แต่ว่า นายน้อยสาขาคิดจะทำอะไรกันแน่? มันไม่ปลอดภัยไม่ใช่รึไง?’

 

ก่อนที่เขาจะคิดออก เฉินเฉินก็ได้ลากตัวหยวนฉิงเทียนไปแล้ว

 

…

 

ภูเขาชิงหลิงเป็นสถานที่ที่มีจิตวิญญาณอันงดงาม

 

เฉินเฉินเหลือบมองด้วยความรู้สึกประทับใจจากที่ไกลๆ

 

พลังปราณของหญ้าและป่าไม้นั้นอุดุมสมบูรณ์ และจากที่ไกลๆ พวกมันก็จะเปล่งแสงสีเขียวชอุ่มออกมา มันคือป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งการฝึกตน!

 

แน่นอนว่า สาเหตุหลักๆก็คือสวนสมุนไพรจำนวนมากที่อยู่ในภูเขาชิงหลิง ด้วยความที่สำนักมุ่งเน้นการฝึกตนไปทางสายการรักษาและการล้างพิษ สวนสมุนไพรจึงเป็นสิ่งจำเป็น

 

ครั้งนี้หยวนฉิงเทียนได้โผล่มารายงานกับเฉินเฉิน “ศิษย์พี่ ข้าไปดูลาดเลามาแล้วครับ ตอนนี้สำนักชิงหลิงเปิดค่ายกลป้องกันภูเขาเอาไว้อยู่ ซึ่งไม่สามารถทำลายได้ถ้าไม่ใช่การโจมตีของระดับก่อกำเนิดวิญญาณขึ้นไป นอกจากนี้ ข้าเห็นศิษย์จำนวนนึงกำลังปรุงยาวิญญาณอยู่ข้างในและกำลังลำเลียงออกนอกภูเขา ส่วนที่ทางเข้าภูเขานั้น มียอดฝีมือระดับจุดสูงสุดของแก่นทองคำไม่ต่ำกว่าสองคนคอยคุ้มกันอยู่ตลอดเวลา พวกเขาเคลื่อนไหวเข้าออกภูเขาอย่างต่อเนื่องครับ”

 

เขาพึ่งจะไปหาข้อมูลวงในมาและได้ข้อสรุปเช่นนี้

 

เฉินเฉินพยักหน้าหลังจากที่รับรู้แล้ว

 

ฝนวิญญาณที่อยู่แนวหน้านั้นไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ไม่เพียงแค่มันจะต้องใช้การผสานวิถีเซียน แต่มันยังต้องใช้ยาวิญญาณจำนวนมหาศาลด้วย

 

ในอีกด้านนึง สำนักชิงหลิงเป็นสายสนับสนุน

 

ถ้าเซียนระดับก่อกำเนิดวิญญาณพยายามเข้ามาโจมตี แค่ให้เซียนระดับก่อกำเนิดวิญญาณของสำนักอู๋ซินเข้ามาช่วยก็คงจะเพียงพอแล้วที่จะไม่ให้เขาทำลายค่ายกลป้องกันภูเขา

 

ในส่วนของเซียนที่อยู่ต่ำกว่าขั้นก่อกำเนิดวิญญาณ พวกเขาไม่สามารถทำลายค่ายกลภูเขาได้ และถ้าพวกเขาอยากจะเข้าสำนักชิงหลิง พวกเขาก็ทำได้แค่ทะลวงผ่านภูเขามาเท่านั้น

 

อย่างไรก็ตาม ประตูทางเข้าภูเขาได้รับการคุ้มกันอย่างเข้มงวด ดังนั้นเซียนที่อยู่ต่ำกว่าก่อกำเนิดวิญญาณจะฝ่าเข้าไปได้ยังไงล่ะ?

 

ด้วยเหตุนี้เอง ถ้าให้พูดจริงๆแล้ว การป้องกันของสำนักชิงหลิงนั้นเรียกได้ว่าไร้ที่ติ

 

เฉินเฉินครุ่นคิดเกี่ยวกับมันอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดอย่างนุ่มนวล “ไม่ต้องรีบไป พวกเราจะเคลื่อนไหวทีหลัง”

 

…

 

ช่วงกลางดึก ดวงจันทร์ส่องแสงสดใส และดวงดาวก็ระยิบระยับ

 

เฉินเฉินกับหยวนฉิงเทียนแอบลอบเข้าไปถึงริมภูเขาชิงหลิง

 

“ศิษย์พี่… มีค่ายกลป้องกันอยู่ที่นี่ครับ…”

 

“หยุดพูด! แล้วดูข้าก็พอ!” เฉินเฉินตำหนิ แล้วเอาเจ้าถั่วเขียวออกมาจากกระเป๋าหนังสัตว์วิญญาณ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่แสงตรงหน้าเขา

 

เจ้าถั่วเขียวมองเฉินเฉิน

 

“ทำลายค่ายกล เจ้าเข้าใจใช่ไหม?” เฉินเฉินสั่ง

 

ดวงตาแวบวับของเจ้าถั่วเขียวเต็มไปด้วยความตระหนักรู้ในขณะที่มันอ้าปากเล็กๆออกมา หลังจากนั้นไม่นานกระแสน้ำสีดำก็พุ่งเข้าใส่ม่านแสง

 

ตูม!

 

ด้วยเสียงดังสนั่น ม่านแสงก็เริ่มสั่นสะเทือน!

 

“ไม่นะ!”

 

“เวรเอ๊ย!”

 

เฉินเฉินกับหยวนฉิงเทียนตื่นตระหนก

 

เขาอุ้มเจ้าถั่วเขียวขึ้นมาแล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว และหายไปจากที่เกิดเหตุในเวลาไม่นาน

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ศิษย์สำนักชิงหลิงกลุ่มหนึ่งก็มาปรากฏตัวขึ้นตรงจุดที่ค่ายกลถูกโจมตีด้วยความเร่งรีบ พวกเขาเริ่มตรวจสอบมันอย่างละเอียด และคอยระวังรอบข้างอย่างเต็มที่

 

…

 

ครู่ต่อมา เฉินเฉินก็ได้พาหยวนฉิงเทียนไปที่อีกฝั่งนึงของภูเขาชิงหลิง

 

“เจ้าถั่วเขียว ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้งนึง เจ้าต้องนุ่มนวล! อย่ารีบร้อน! ถ้าเจ้าใช้วิธีห่ามๆอีก พรุ่งนี้ข้าจะจับเจ้าไปต้มซุปบำรุงร่างกาย”

 

โชคดีที่ บริเวณพื้นผิวที่เจ้าถั่วเขียวโจมตีนั้นเล็กนิดเดียว ไม่อย่างนั้น ทั้งสำนักชิงหลิงคงจะส่งเสียงเตือนภัยแล้ว

 

ด้วยความรู้สึกผิด เจ้าถั่วเขียวคลานต้วมเตี้ยมไปยังค่ายกล และพยายามยื่นกรงเล็บของมันออกมาก่อนที่จะแตะม่านแสงเบาๆ

 

ไม่นานนัก อักษรรูนลึกลับก็ปรากฏขึ้น ซึ่งมันเริ่มเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา การเปลี่ยนแปลงก็หยุดลงอย่างกะทันหัน และอักษรรูนก็ผสานเข้ากับค่ายกล

 

ทันใดนั้นเอง ก็มีรูปรากฎขึ้นในค่ายกล

 

“เจ้าเต่าตัวนี้เก่งกาจมาก!” ดวงตาของหยวนฉิงเทียนเต็มไปด้วยความตกใจ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตะโกน แต่สีหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจของเขา

 

เฉินเฉินยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร เขากล้าแสดงวิธีพวกนี้ให้ดูเมื่ออยู่ต่อหน้าหยวนฉิงเทียนเท่านั้น ถ้าโจวฉางอยู่ที่นี่ด้วย เขาคงจะไม่กล้าใช้เจ้าถั่วเขียวอย่างแน่นอน

 

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” เฉินเฉินสั่ง จากนั้นก็นำหน้าเข้าไปในภูเขาชิงหลิงผ่านทางเข้าถ้ำ หลังจากนั้นในทันที พลังปราณของป่าไม้อันหนาแน่นก็ซึมซับเข้ามาในร่างกายของเขาและทำให้เขารู้สึกสดชื่น

 

พวกเขาบังเอิญเข้ามาในสวนสมุนไพรแห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยสมุนไพรชำระวิญญาณ

 

สมุนไพรชำระวิญญาณเป็นยารักษาพิษ เฉินเฉินเคยมีสมุนไพรชำระวิญญาณอายุ 10,000 ปีอยู่ แต่เขาใช้มันไปในระหว่างการต่อสู้กับหยวนฉิงเทียน

 

“ศิษย์พี่… พวกเราจะเก็บสมุนไพรวิญญาณไหมครับ?”

 

เมื่อเห็นสมุนไพรชำระวิญญาณ หยวนฉิงเทียนก็พูดตะกุกตะกัก เขารู้สึกไม่ปกติเพราะมันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นโอกาสดีๆแบบนี้

 

เฉินเฉินเห็นเขากำลังจะเดินผิดทางและรีบดึงเขากลับมา

 

“สมุนไพรวิญญาณที่ปลูกจำนวนมากพวกนี้จะไปมีประโยชน์อะไรกัน? นอกจากนี้ พวกเราเป็นระดับสูงของสำนักอสูร พวกเราจะทำตัวเหมือนโจรได้ยังไง?”

 

ในขณะที่มองริมฝีปากของเฉินเฉิน หยวนฉิงเทียนก็รู้สึกไม่เต็มใจและขุ่นเคืองอย่างมาก มีสมุนไพรชำระวิญญาณอยู่ตั้งมากมาย เขาจะต้องใช้ขนมกับของเล่นมากมายขนาดไหนกันถึงจะสามารถแลกเปลี่ยนมันได้?

 

ในตอนที่เขาอยากจะแอบเก็บขึ้นมาต้นนึงใส่เอาไว้ในแขนเสื้อของเขานั้นเอง เขาก็ได้ยินคนกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกันจากที่ไกลๆ

 

“ท่านเซียนหญิง ก่อนหน้านี้มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับค่ายกลทางฝั่งเหนือ และผู้อาวุโสใหญ่ก็สงสัยว่ามีขโมยแอบเข้ามา เพราะฉะนั้นเขาเลยขอให้พวกเรามาตรวจสอบดูว่าสมุนไพรวิญญาณยังอยู่ดีรึเปล่าค่ะ”

 

“เข้าใจล่ะ ไปกันเถอะ นี่เป็นการต่อสู้สำคัญ และสมุนไพรวิญญาณจะได้รับความเสียหายไม่ได้เด็ดขาด เคยมีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่กลายเป็นหนอนบ่อนไส้ เขาใส่ยาพิษลงในยารักษาของพวกเรา และทำให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวง”

 

เมื่อได้ฟังบทสนทนานี้ หัวใจของเฉินเฉินก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เขาคิด ‘ช่างบังเอิญจริงๆ!’

 

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอกับเซียนหญิงของสำนักชิงหลิงที่นี่!

 

เขาเคยเจอเซียนหญิงคนนี้มาก่อน ในตอนที่เธออยู่ในเมืองหลวงโดยไม่ได้ทำตัวเด่นอะไร เธอไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้เลยและอยู่อันดับที่ 30 ในกลุ่มยอดฝีมือ

 

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เธอไม่ได้เรียนรู้วิธีการต่อสู้ และมันก็ถือว่าน่าประทับใจแล้วที่สามารถไปถึงอันดับที่ 30 ได้

 

“พวกเราจะเอายังไงกันดีครับ?” ร่างกายของหยวนฉิงเทียนค่อยๆหายไปในความว่างเปล่า มีความสนุกอยู่ในดวงตาของเขา แต่เขาแค่บอกใบ้กับเฉินเฉินด้วยการพูดออกมา

 

เมื่อเห็นว่าคนสองคนกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เฉินเฉินก็รวบรวมความกล้าแล้วตอบ “ขโมย… ไม่สิ ชิงตัวเธอ!”