“แต่เดรสตัวนี้ดูเหมือนจะราคาแพง ฉันไม่อยากเอาเปรียบคุณ ขอเบอร์โทรศัพท์ไว้จะดีกว่า” เป็นชุดราตรีกระโปรงยาว ดูก็รู้ว่าเป็นชุดสั่งตัดหรูๆ อย่างต่ำราคาก็หกหลักขึ้นไปแน่ๆ

“นี่รู้สึกว่าฉันดีเลิศ จนอยากมาเกาะฉันงั้นเหรอ?” เบรย์เดนหันหน้ามาและพ่นควันบุหรี่เบาๆ ใส่หน้าเจนอารี

“คุณคิดมากไปแล้ว ฉันไม่ใช่คนที่เกาะกินคนอื่นไปเรื่อยนะ” เจนอารีรู้สึกโมโหจนหัวเราะออกมา “และอีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าคุณดีเลิศอะไร” เธอจะไม่มีทางบอกผู้ชายคนนี้เด็ดขาดว่าวันนี้เป็นครั้งแรกของเธอ และยิ่งไม่มีทางบอกเขาว่าวันนี้เธอแค่โดนเร้าอารมณ์ ไม่อย่างนั้นจะยอมเอาครั้งแรกของตัวเองให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่เจอกันครั้งแรกง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง?

เมื่อพูดจบ ก็เปิดประตูลงรถอย่างไม่ลังเล แต่ด้วยความที่โมโหเกินไปและกิริยาท่าทางที่ไม่ระวัง ทำให้เธอเจ็บจนแทบยืนไม่ไหว

เมื่อได้ยินแบบนี้ ทำให้ใบหน้างดงามของชายที่เย็นชาราวกับภูเขาหิมะที่อยู่ในรถนั้น กลายเปลี่ยนเป็นมืดมนดั่งกลุ่มเมฆครึ้มหลั่งสายฝนทันใด

เจนอารีเดินไปโดยไม่หันหลังกลับมาเลย ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีหน้าตาและหุ่นที่ดีเลิศทั้งหมด แต่ว่าน่ารังเกียจจริงๆ

แต่ไม่ว่าอย่างไร มันก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระหลังจากดื่มเหล้าจนเมา ถ้างั้นก็ให้มันจบเพียงเท่านี้ก็พอ!

ด้วยความที่ใส่ชุดราตรีกระโปรงยาวที่ดูอลังการและสวยเพียบพร้อม บวกกับส่วนสูงของเจนอารีทำให้หุ่นบางเล็กของเธอยิ่งดูสูงเพรียวบางและสง่างาม ระหว่างทาง ทำให้เป็นจุดสนใจจนหลายๆคน

เจนอารีก้มหน้าเดินตลอดทาง ใบหน้าเธอร้อนผ่าว ราวกับเหมือนถูกคนจับได้ว่าไปเล่นชู้มา

ไม่สิ ก็ไม่เชิงว่ามีชู้ เพราะเธอได้หย่าร้างกันไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

เหตุผลที่หย่ากันก็เหมือนกับฉากน้ำเน่าในนวนิยายโรแมนติก นั่นก็คือสามีของเธอไปเล่นชู้กับเพื่อนสนิทของเธอ

ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอทุ่มเทไปมากแค่ไหน เพื่อการแต่งงานครั้งนี้ แต่สุดท้ายผลที่ได้รับกลับมาก็คือโดนหักหลังถึงสองตลบ

…….

พอเจนอารีกลับถึงบ้าน บรรยากาศในบ้านก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข ทั้งแม่สามี น้องสาวของสามี สามีและเพื่อนสนิทที่เป็นชู้ของเธอนั่งล้อมรอบบนโซฟากำลังดูทีวี กินขนมหวาน พูดคุยกันอยู่

และแน่นอน ตอนนี้จะเรียกคนพวกนี้ต้องเติมคำว่า “เก่า” ด้วย

พอเจนอารีกลับมา บรรยากาศในห้องรับแขกก็เงียบลงทันที

น้องสาวสามีเก่าประชด “นี่ใครกลับมากันเนี่ย ใส่เสื้อผ้าอย่างกับดารา คงคิดว่าตัวเองเดินพรมแดงอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

แม่สามีเก่าพูดต่อ “ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่าจะหาภรรยาไม่ใช่ว่าดูแต่ภายนอกว่าสวยหรือไม่สวย ดูสินี่ขนาดเพิ่งหย่ากันก็ใส่เสื้อแบบนี้จะไปอ่อยใครหรือเปล่าเนี่ย?”

นิวลินเพื่อนสนิทเก่าที่เป็นชู้อยู่ก็พูดด้วยความเสแสร้ง “อารีเมื่อคืนคุณไปไหนมาเหรอ? กระโปรงตัวนี้สวยจังเลย มันต้องแพงมากแน่ๆเลยใช่ไหม? ใครซื้อให้คุณเหรอ?” ทุกคำถามราวกับกำลังบ่งชี้อะไรอยู่

มีเพียงผู้ชายที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาคนเดียว ที่มองเจนอารีที่ใส่เสื้อหรูหรากลับมา แต่ไม่อะไรพูดสักคำ ก่อนจะเม้มริมฝีปากบางและขมวดคิ้ว การไม่เอ่ยปากพูดของเขาก็กำลังบ่งชี้ว่าเขาไม่พอใจ

เจนอารีไม่ได้สนใจพวกเขา พลางใส่รองเท้าส้นสูง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วเริ่มเก็บของตัวเอง

ที่จริงก็ไม่มีอะไรให้เก็บหรอก มีเพียงแค่เสื้อไม่กี่ตัวและเอกสารสำคัญอย่างบัตรประจำตัวประชาชน บัตรเครดิต นอกนั้นพร้อมทิ้งได้เลย

เมื่อพูดถึงเอกสารเจนอารีเพิ่งนึกออกว่าใบหย่าที่เพิ่งไปทำกับอาร์เธอร์มาเมื่อวานนั้นหายไป และเป็นไปได้สูงมากที่…….จะตกหล่นไปในรถของผู้ชายคนนั้นเมื่อคืน เจนอารีเลยกุมขมับ

“เมื่อคืนไปไหนมา?” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลังพร้อมกับน้ำเสียงที่ซักถาม

เจนอารีไม่ต้องหันหลังไปก็รู้ว่าเป็นอาร์เธอร์ แต่เธอไม่ได้สนใจ

“ไปหาเขามาหรือไง?” อาร์เธอร์ที่โดนเมินเฉยก็โมโหขึ้น เสียงต่ำของเขาแฝงไปด้วยความทุกข์ “นี่แค่เพิ่งเลิกกันก็ทนไม่ไหวขนาดนั้นเลยหรือไง? คุณอยู่กับฉันมาหนึ่งปี เขายังเอาคุณอยู่งั้นเหรอ? เขาไม่รู้สึกขยะแขยงคุณหรือไง?”

เจนอารีหันไปมองเขา นัยน์ตาดุดัน “อย่าพูดถึงเขาต่อหน้าฉัน คุณไม่คู่ควร”

อาร์เธอร์ยิ้มประชด “ก็ใช่สิ ฉันมันไม่เหมาะสมแต่ว่าคุณเหมาะงั้นหรือ?”

เจนอารีเจ็บใจ แต่งงานมาหนึ่งปี ผู้ชายตรงหน้าคนนี้รู้ดีกว่าคนอื่นว่าจุดอ่อนจุดแข็งเธอคืออะไร เพราะฉะนั้น คำพูดของเขาเพียงไม่กี่คำก็สามารถพูดแทงใจเธอได้ จนเปิดรอยแผลเก่าเธอได้อย่างง่ายดาย ทำให้รอยแผลเลือดอาบไปทั่วจนไม่สามารถรักษาได้

“ใช่ เริ่มตั้งแต่วันที่ฉันตกลงแต่งงานกับคุณ ฉันก็ไม่คู่ควรแล้ว และยิ่งเมื่อคืน…….ดังนั้นคุณไว้ใจได้เลย ฉันไม่มีทางไปหาเขาหรอก ทั้งชาตินี้ก็ไม่มีทางอีก” เจนอารีถอดแหวนแต่งงานบนมือออกแล้วโยนไปที่อาร์เธอร์แล้วเอาแหวนเพชรอีกวงที่มีงานฝีมือละเอียดและงดงามกว่าบนโต๊ะเครื่องสำอางมาสวมใส่นิ้วชี้แล้วลูบไล้อย่างอ่อนโยน “ฉันแค่จะเก็บเขาไว้ในใจฉันเสมอ”

มาสิ ต่างคนต่างทำร้ายกัน ใครจะไปไม่รู้จักใช้คำพูดให้รุนแรงราวกับมีดแหลมคมมากรีดกันล่ะ?

จะสู้ยิบตาเลยล่ะ

มาดูกันว่าสุดท้ายใครจะเจ็บกว่ากัน

และแน่นอนอาร์เธอร์นั้นตาแดง โดยเฉพาะยิ่งเมื่อเห็นแหวนบนมือเจนอารีเป็นแหวนที่คนนั้นเคยให้ ความอิจฉาริษยาในอกก็ระเบิดออกมา “แต่งงานกันมาหนึ่งปี คุณเคยรักผมบ้างไหม?”

เจนอารีเปิดปากพูด “ไม่เคย!”

“ต่อให้ฉันไม่นอกใจ คุณก็จะหย่ากับฉัน” อาร์เธอร์เส้นเลือดปูดออกมา “พูดง่ายๆก็คือคุณทำตัวต่ำต้อยเอง ไม่รู้ว่าลับหลังผมคุณไปมั่วผู้ชายมากี่คนแล้ว”

“นี่คุณเชี่ยวชาญด้านการใส่ร้ายคนอื่นจริงๆ ไม่สนใจหรอก คุณจะพูดอะไรก็ตามใจคุณ” เจนอารีเก็บของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอถือกระเป๋าเดินทางขึ้นมาแล้วพูด “ไปละ”

อาร์เธอร์จับข้อมือของเจนอารีเอาไว้ “เจนอารีคุณใจร้ายมาก!” ตอนหย่ากันไป มันจะมีอะไรเจ็บกว่าคนที่ทำตัวเฉยชาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเหรอ?

“ปล่อย” เจนอารีใช้แรงจะสะบัดมือออกแต่ก็ไม่สำเร็จ

ต่อมา เธอก็โดนอาร์เธอร์ผลักไปชนกับกำแพง พลางเป่าลมที่ข้างหูเธอแล้วพูดว่า “ยังไงก็เคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน ก่อนไปจะไม่ทำอะไรสักหน่อยหรือไง? ถึงแม้คุณสกปรกมาตั้งนานแล้ว และไม่รู้ว่ามีอะไรกับเขามากี่ครั้งแล้ว แต่ฉันรู้ ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ คุณอยากให้ฉันเอาคุณบ้าง คุณมันเป็นนางแพศยา ต่อให้ฉันรังเกียจขนาดไหนก็จะเติมเต็มความต้องการให้สักครั้งก็ได้!”

พูดออกไปก็คงไม่มีใครเชื่อ ว่าแต่งงานมาหนึ่งปี พวกเธอสองคนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย เพราะเจนอารีไม่เคยเป็นฝ่ายรุก ส่วนในใจของเขาก็มีปม เขามีปมต่อผู้หญิงบริสุทธิ์ ซึ่งเขาสงสัยมาตลอดว่าก่อนเจนอารีไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ตั้งแต่ก่อนจะแต่งงานกับเขาแล้ว