อย่างอแงสิคะ คุณสามี – บทที่ 04 ขอร้องคุณ
“กำลังรอฉันอยู่เหรอ?” เจนอารีที่ดื่มจนปวดหัว อยู่ๆบนหัวเธอก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา เสียงต่ำที่มีเสน่ห์ น่าฟังจนทำให้คนหลงใหลอย่างโงหัวไม่ขึ้น
“รอคุณงั้นเหรอ?” เจนอารีหันไปมองผู้ชายที่มีใบหน้าสง่างามเกินความจำเป็นด้วยความเมา “คุณเป็นใคร?”
สีหน้าราวกับภูเขาหิมะของเบรย์เดน ก็ทำให้บรรยากาศล้อมรอบไปด้วยความเยือกเย็นขึ้นมาทันที เขาก้มตัวลงไปเข้าใกล้หูของเจนอารีแล้วพูด “หญิงสาว นี่คุณแสร้งเพื่อจับผู้ชายได้เก่งดีนะ แต่สำหรับฉัน ผู้หญิงแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรังเกียจเข้าไปใหญ่”
เจนอารียิ้มด้วยความเมาและมืออีกข้างก็ไปคล้องคอผู้ชาย ก่อนจะเปิดปากขยับเล็กน้อยบวกกับสัมผัสที่ร้อนรนและกลิ่นหอมของไวน์แดงพ่นไปที่หูผู้ชาย พลางขยิบตาพลางพูดขึ้น “ชายหนุ่ม อ่านคำนี้ตามฉันนะ : ไป-ไกล-ไกล”
เบรย์เดนยิ้มมุมปาก นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเยือกเย็น คนที่กล้าพูดอย่างนี้กับเขา ถือว่าเจนอารีเป็นคนแรกเลยล่ะ
แต่หลังจากที่เจนอารีพูดคำว่าไปไกลๆเสร็จ ก็หลับตาลง ก่อนจะตัวอ่อนล้มลงไปในอ้อมกอดของผู้ชาย เธอเมามากแล้ว
…….
วันต่อมาตอนเช้า แสงแดดสอดส่องเข้ามาบนเตียง ต่อให้ดื่มเหล้าจนเมาจนปวดหัวแต่เจนอารีก็ตื่นตามเคยชินตามอัตโนมัติ
ลืมตาขึ้น มีใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ใกล้เธอ เจนอารีตกใจแล้วรีบถอยหลังแต่ลืมไปว่าเธอนอนอยู่ขอบเตียงอยู่แล้ว พอถอยก้าวเดียวก็ตกเตียงพอดี
“อ่า!” ทั้งตัวกระแทกลงบนพื้น ทำให้เจนอารีกรีดร้องออกมา
ผู้ชายบนเตียงโดนปลุกตื่นทันที ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาสีดำที่เย็นชา
“เมื่อคืนคุณ…….” เจนอารีรีบมามองเสื้อผ้าบนตัว ค่อยยังดีที่เสื้อผ้าอยู่ครบและร่างกายก็ไม่มีจุดไหนที่เจ็บ
“วางใจได้เลย ฉันไม่ชอบเอาคนที่สภาพเหมือนศพ” เบรย์เดนลุกขึ้นมาแล้วเดินข้ามเจนอารีไป เตรียมไปเข้าห้องน้ำ
เจนอารีเกือบสำลักเองจนตาย นี่ผู้ชายคนนี้กำลังด่าเธออ้อมๆว่าเมื่อคืนเธอเมาจนเหมือนคนตายงั้นหรือ?
เมื่อมองดูผู้ชายที่เดินข้ามตัวเธอไป เจนอารีก็โมโห พลางรีบคว้าข้อเท้าของผู้ชายเอาไว้ แล้วใช้แรงดึ ก่อนจะตะโกนไปด้วยความโมโห “คุณเคยโดนสั่งสอนบ้างไหม…….อ่า…….”
ยังไม่ทันพูดจบก็ตะโกนร้องเอามาด้วยความเจ็บปวด เพราะเบรย์เดนโดนเธอดึงและไม่ทันตั้งตัวเลยล้มลงไปทับบนตัวเธอเลยทีเดียว ร่างใหญ่ที่แข็งแกร่งทับเธอลงบนพื้นเต็มๆ จนเกือบจะเอาชีวิตเธอไปด้วยแล้ว
“ดูเหมือนว่าเมื่อคืนฉันไม่ได้แตะต้องตัวคุณ ทำให้คุณไม่พอใจ” เบรย์เดนไม่ได้ลุกขึ้นมาทัน แต่กลับดันมืออีกข้างไว้ข้างหูเจนอารีและมืออีกข้างจับคางเจนอารี ริมฝีปากที่เซ็กซี่นั้นเกือบจะแตะโดนไปเล็กน้อย มันห่างกันเพียงเล็กน้อย ทันใดนั้นมันก็ทำให้บรรยากาศในห้องดูคลุมเครือขึ้นมา
เจนอารีไม่กล้าขยับ “…….พวกเราลุกขึ้นมาคุยกันดีๆก่อนได้ไหม?”
“เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้ด่าฉันว่าอะไรนะ? ไม่เคยโดนสั่งสอนมาก่อน ใช่ไหม?” เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะลุกขึ้น
เจนอารีโดนเขาทับจนเกือบหายใจไม่ออก “…….คุณฟังผิดไปแล้ว”
เบรย์เดน:“นี่คุณกำลังดูถูกไอคิวของฉันงั้นหรือ?”
เจนอารี:“…….แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง?”
เบรย์เดน:“ขอร้องฉันสิ”
เจนอารี:“ขอร้องคุณแล้วนะ”
เบรย์เดน:“ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าในใจคุณลึกๆก็อยากให้ฉันทับคุณแบบนี้ต่อสินะ”
เจนอารี:“ฉันมีหนึ่งประโยค…….”
เบรย์เดน:“ไม่ต้องพูด”
เจนอารีหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง อยู่ๆเธอก็ยื่นมือไปคว้าคอของผู้ชายคนนั้นกดลงมา ก่อนจะจูบปากผู้ชายคนนั้นแรงๆ
ทันใดที่ริมฝีปากทั้งสองแตะโดนกัน ความรู้สึกของการหลั่งอะดรีนาลีนก็เร่งขึ้นอย่างกะทันหัน ทำเอาเบรย์เดนชะงัก นี่เขากำลังโดนขโมยจูบงั้นเหรอ? มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่กล้าขโมยจูบเบรย์เดนอย่างเขาด้วยเหรอ?
เจนอารีรอจังหวะที่เขาเหม่อลอยก่อนจะกัดลงไปเต็มแรง ทันใดนั้นก็มีกลิ่นเลือดเต็มปากของทั้งสองคน รวมไปถึงริมฝีปากและฟัน
เบรย์เดนเจ็บจนม่านตาหดลง จากนั้นก็รีบผลักเจนอารีออกอัตโนมัติ ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นมานั่ง
เจนอารีไม่กล้าลีลา เลยลุกขึ้นมาก็วิ่งหนีทันที เพียงแค่พริบตาก็หายออกไปจากสายตาของเบรย์เดน
“คุณคิดว่าคุณจะหนีออกไปได้งั้นเหรอ?” เบรย์เดนค่อยๆเลียมุมปากตัวเองช้าๆ นัยน์ตาคมกริบหม่นมัว ราวกับหมาป่าเดียวดายที่กำลังจ้องมองเหยื่ออยู่
…….
หลังจากหนีออกมาจากเบรย์เดนเสร็จ เจนอารีก็รีบกลับไปที่หอของโรงเรียน และรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
เธอลาไปแค่สองวันเพื่อไปจัดการเรื่องหย่า ตอนนี้ผ่านไปสองวันแล้วเพราะฉะนั้นเธอต้องรีบไปเข้าเรียน อย่าเข้าใจผิดนะ เป็นเธอต่างหากที่ต้องเข้าเรียนเพื่อสอนเด็ก เพราะเจนอารีเป็นครูภาษาอังกฤษ
เพิ่งจะถึงห้องทำงาน ก็มีเพื่อนร่วมงานมาบอกว่าที่ป้อมยามมีคนโทรมา บอกว่าจะหาเธอ และมาส่งกระเป๋าและโทรศัพท์คืนให้เธอ ให้เธอไปเอาเอง
เจนอารีคิดว่าคนนั้นต้องเป็นมาทิลด้าแน่ๆ เพราะเมื่อวานรีบออกมา กระเป๋าเดินทางและของทั้งหมดวางไว้ที่บ้านมาทิลด้าหมด แต่ตอนที่เจนอารีเดินไปถึงตรงป้อมยามกลับเห็นแผ่นหลังร่างสูงที่เธอจำได้อย่างลึกซึ้ง—
นั่นก็คือลินคอล์น!
เจนอารีหยุดเดินทันที ก่อนจะหันหลังหลบไปที่เสาวงกลม พลางรู้สึกหายใจแทบไม่ทันขึ้นมาทันที
และในขณะเดียวกันตอนนี้เป็นช่วงที่เด็กเข้าโรงเรียนกันอย่างคึกคัก ประตูโรงเรียนก็เปิดกว้าง มีผู้ปกครองมากมายขับรถเข้ามาส่งเด็กในโรงเรียน
“ครูเจนอารี สวัสดีค่ะ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงสดใสดึงสติของเจนอารีกลับมา
เจนอารีหันไปมองก็เจอเด็กในห้องของเธอ เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งชื่อว่าโคลอี้และเธอยังมีอีกฐานะหนึ่งนั่นก็คือ : น้องสาวของนิวลิน
เมื่อก่อนมักจะเป็นนิวลินที่ส่งเธอมาเรียน แต่ตอนนี้นิวลินท้องอยู่ ก็เลยยกหน้าที่นี้ให้อาร์เธอร์แทน และตอนนี้อาร์เธอร์ก็กำลังยืนอยู่ข้างๆโคลอี้
อาร์เธอร์ไม่คิดว่าจะเจอเจนอารีที่หน้าโรงเรียน ทั้งสองสบตากันแล้วชะงักไป
จากนั้นอาร์เธอร์ก็เดินเข้าไปใกล้ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก ก่อนจะพูด “ทำไมไม่รับสายฉัน?”
ทั้งๆที่หย่ากันแล้ว แต่ยังมาไถ่ถามด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจอย่างนั้นอีก เจนอารีอดหัวเราะไม่ไหว เลยพูดอย่างเฉยชาออกไป”ทำไมฉันต้องรับด้วย?” อย่าพูดถึงเมื่อวานโทรศัพท์ไม่อยู่ติดตัวเลย ต่อให้อยู่กับตัวเธอก็ไม่รับสายหรอก
อาร์เธอร์หายใจไม่คล่อง นึกถึงเมื่อสองวันก่อนตอนที่พวกเธอสองคนไปทำใบหย่า เจนอารีก็ทำหน้าตาเฉยชาเหมือนตอนนี้ อยู่ๆก็มีความโมโหขึ้นมาเต็มอก เขาเข้าใกล้เธอและมีท่าทีดุร้ายแล้วพูด “รู้ไหม นี่ไงเป็นเหตุผลที่ฉันจะหย่ากับคุณ คุณมักจะทำท่าทีเฉยชาตลอด บางครั้งทำให้คนรู้สึกหมดอารมณ์จริงๆโดยเฉพาะตอนเช้า”
ถ้าเป็นไปได้เจนอารีอยากยกมือขึ้นไปตบหน้าเขา แต่นี่อยู่ที่โรงเรียน เจนอารีเลยตอบ “อาร์เธอร์ อย่าให้ฉันเสียดายที่ต้องมาแต่งงานกับคุณในหนึ่งปีนี้เลย จำที่ฉันเคยบอกไว้เมื่อวานด้วยนะ คราวหลังหลีกฉันไปไกลๆเพราะพวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
พูดจบ เจนอารีก็เตรียมหันหลังเดินกลับไปในห้อง แต่เกือบชนโดนอ้อมกอดของใครสักคน
คอมเม้นต์