เจนอารีตอบตกลงอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนออกไปก็เหลือบมองเสื้อตัวนั้นที่เธอตากไว้ที่หน้าต่าง

ตอนนี้อากาศร้อน ตากมาตั้งนาน เสื้อก็แห้งแล้ว

เจนอารีเก็บเสื้อ แล้วเตรียมจะคืนให้เบรย์เดนตอนที่ไม่มีใครอยู่

แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องทํางานของเบรย์เดน และมองไปที่ล็อคลายนิ้วมือที่ประตู เจนอารีก็ตระหนักได้ว่า เธอไม่มีสิทธิ์เข้าออกห้องทํางานของประธานตามอําเภอใจ ทุกคนในบริษัท HE กรุ๊ป นอกจากเบรย์เดนเองแล้วมีเพียงโดมินิคเท่านั้นที่มีสิทธิ์นี้

เจนอารีจนปัญญา จึงได้แต่เก็บเสื้อไว้ในกระเป๋า แล้วลงไปตามนัดที่ชั้นล่าง

สิ่งที่เจนอารีคิดไม่ถึงก็คือมาทิลด้าไม่ได้มาคนเดียว ลินคอล์นก็มากับเธอด้วย

เจนอารีชะงักฝีเท้า รู้สึกว่าวันนี้ออกมาโดยไม่ได้ดูปฏิทิน เรื่องไม่สบายใจพวกนี้มาต่อๆ กันเลย

“อารีที่รักทางนี้” มาทิลด้าเห็นเจนอารีแล้ว เธอก็รีบโบกมือเรียก

เจนอารีที่เดิมที่คิดจะถอยออกไปอย่างเงียบๆ ก็ได้แต่ฮึดสู้แล้วเดินเข้าไป

“อารีที่รักเธออยากกินอะไรหรอ? รีบสั่งเถอะ ฉันและลินคอล์นสั่งเซทคู่รักมาแล้ว “มาทิลด้ากอดแขนลินคอล์นไว้ ยิ้มอย่างมีความสุข

“ฉันอะไรก็ได้” สายตาของเจนอารีกวาดตามองผ่านมือประสานกันของทั้งสองคนเบาๆ พวกเขาสองคน อยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการแล้วหรือ?

“โอเค งั้นฉันจะช่วยเธอเลือกเอง” มาทิลด้ายกมือเรียกบริกรมาสั่งสเต็กเนื้อให้เจนอารี จากนั้นจึงพูดกับลินคอล์นว่า “ที่รัก ทําไมคุณไม่ทักทายเจนอารีล่ะ? ”

ลินคอล์นที่ไม่เคยส่งเสียงออกมา จึงยิ้มให้เจนอารีเล็กน้อย แล้วพูดว่า “สวัสดี! ”

นิ้วของเจนอารีขดตัวเล็กน้อย จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “สวัสดี! ”

ช่างดีจริงๆ เธอกับเขาในที่สุดก็กลายเป็นคนแปลกหน้า

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งลินคอล์นก็พูดกับมาทิลด้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำนะ” พูดจบก็ลุกขึ้นอย่างสง่าแล้วออกจากที่นั่ง

“โอเค กลับมาเร็วๆ นะ” มาทิลด้าปล่อยลินคอล์นไปอย่างไม่เต็มใจ จนกระทั่งลินคอล์นเดินจากไปไกลและหายไปจากสายตาของเธอ เธอจึงถอนสายตากลับมา ยิ้มเจื่อนๆ มองเจนอารีแล้วพูดว่า “ทําไงดีอ่ะ อารีที่รัก ฉันรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ เลยจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนฉันห่างเขาไม่ได้สักวินาทีเลย ”

สีหน้าของเจนอารีแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าจะรับคํานี้ยังไง

มาทิลด้าถอนให้ใจกับตัวเอง เธอก็ไม่ได้ต้องการให้เจนอารีตอบอะไร เธอจึงย้ายไปนั่งข้างๆ เจนอารีแล้วพูดเสียงเบาว่า”อารีที่รักวันนี้เธอไปทํางานที่ HE น่าจะเจอโดมินิคแล้วนะ เขา… เขาได้พูดอะไรเธอมั้ย? ”

เจนอารีเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่าทําไมมาทิลด้าถึงมาที่นี่ตอนเที่ยงชวนเธอกินฉันว

“จู่ๆ เธอก็มองฉันขนาดนั้นทําไม?” มาทิลด้ากระวนกระวายเมื่อโดนเจนอารีมอง กัดริมฝีปากและพูดว่า “โดมินิคบอกเธอใช่ไหมว่า… ว่าฉันนอกใจ? ”

เจนอารีพยักหน้าเบาๆ อย่างไม่ออกความเห็น

มาทิลด้าโกรธจนหน้าอกของเธอขยับขึ้นลง น้ำตาของเธอไหลออกมา เธอจับมือของเจนอารีและอธิบายอย่างคับข้องใจว่า “อารีที่รักเธออย่าเชื่อเขานะ นอกใจการกระทำต่ำๆ อย่างนั้น ฉันจะไปทําได้ยังไง? ฉันไม่ได้ทำนะ โดมินิคเป็นคนสงสัยไปเอง ฉันกับลินคอล์นหลังเลิกกับเขาแล้วถึงอยู่ด้วยกัน วันนั้นที่เธอลากกระเป๋าเดินทางมาหาฉันที่บ้าน นั่นเป็นครั้งแรกของเรา…ครั้งแรกที่เริ่มเกิดความสัมพันธ์กัน เธอก็รู้ ตอนนั้นฉันเลิกกับโดมินิคไปแล้ว ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจนอารีก็รู้สึกว่ามีบางอย่างระเบิดในหัว

“เธอว่าไงนะ?” วันนั้น เธอกับลินคอล์นมี… มีความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง? ” เจนอารีจะไม่ลืมว่าลินคอล์นเคยอธิบายให้เธอฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าวันนั้นเขาไม่เคยแตะต้องมาทิลด้าแม้แต่นิ้วเดียว

“อืม ใช่” ใบหน้าของมาทิลด้าแดงระเรื่อ “เขา คืนนั้นเขาเมา แต่… เขาก็ยังอ่อนโยนมาก… อ่อนโยนเป็นพิเศษ…”

“อ่อนโยน?” เจนอารีรู้สึกเพียงว่าเลือดในตัวเธอแข็งตัวหมดแล้ว เธอรู้มาตลอดว่าลินคอล์นเป็นคนอ่อนโยน แต่เธอไม่เคยรู้ว่าตอนอยู่บนเตียงเขาอ่อนโยนแบบไหนกัน เพราะตอนนั้นเธอกับเขา เป็นรักแรกที่บริสุทธิ์จนบริสุทธิ์ไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้ความรักจะอบอุ่น แต่ทุกอย่างก็อยู่ในการรักและให้เกียรติ ไม่เคยล้ำเส้น

แต่ตอนนี้มาทิลด้ากลับกําลังบอกเธอว่าลินคอล์น… อ่อนโยนมาก!

มาทิลด้าใช้มือของเธอปิดหน้าอย่างเขินอาย “ทําไมเธอยังถามอีกนะ? เรื่องแบบนี้… พูดละเอียดไม่ได้ คร่าวๆ … คร่าวๆ ก็เขาเป็นคนที่อ่อนโยนถึงในกระดูกจริงๆ เลยล่ะ ฉันชอบเขา ชอบมากมาก อา ไม่พูดแล้ว อายคนจะตายแล้ว ”

เจนอารีมองมาทิลด้าที่เขินอายจนกลายเป็นแบบนี้ อ้าปากค้าง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ในขณะนั้น ได้แต่รู้สึกจุกในอกเท่านั้น

มาทิลด้าจมอยู่ในความสุขของเธออย่างสมบูรณ์ เธอพูดอีก: “ทําไมคอล์นยังไม่กลับมา ฉันจะไปหาเขา อารีที่รัก เธอนั่งคนเดียวไปก่อนนะ” พูดจบ ก็ลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ

เจนอารีใช้มือก่ายหน้าผาก ตอนนี้เธออยากจะไปจริงๆ เธอแยกไม่ออกแล้วว่าใครโกหกกันแน่ ลินคอล์นหรอ? หรือเป็นมาทิลด้า? หรือว่าโดมินิค?

อาหารมื้อนี้ เธอกินไม่ลงแล้ว

เจนอารีลุกขึ้นกําลังจะไป แต่ลินคอล์นก็กลับมา

เจนอารีได้แต่กลับไปนั่งบนเก้าอี้ มองลินคอล์นที่กลับมาเพียงคนเดียว แล้วพูดว่า “ทิลด้าไปหานายแล้ว ”

ลินคอล์นพูดเบาๆ “อาจจะคลาดกันละมั้ง ” เขาพึ่งกลับมา เขาไม่มีทางที่จะไปแน่

เจนอารีก้มหน้าลงเล็กน้อย กัดริมฝีปากเบาๆ ตอนนี้ เธออยากจะถามลินคอล์นจริงๆ ว่าใครโกหกกันแน่ แต่พอคิดอีกที ยังจะจําเป็นต้องรู้ด้วยหรอ?

เธอเป็นที่ปล่อยมือก่อน และลินคอล์นกับมาทิลด้าก็จับมือกันแล้ว เธอจะไปถามในฐานะอะไร?

“เธอมีอะไรจะพูดมั้ย?” ลินคอล์นเข้าใจเจนอารีอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อให้เป็นแค่การแสดงออกทางสีหน้าเล็กๆ เขาก็พอจะเดาใจของเจนอารีได้นิดหน่อย