“ต้องมีสาเหตุไหม?” เจนอารีมองเด็กชายอย่างช่วยไม่ได้ มองอย่างละเอียดถึงเห็นว่า ผู้ชายกับเบรย์เดนใบหน้ามีความคล้ายกันมาก

ที่ต่างกันคือเด็กชายยังหนุ่ม แต่เบรย์เดนดูเป็นผู้ใหญ่กว่า แมคโลริคทั้งน่ารักทั้งดุ แต่เบรย์เดนทั้งเย่อหยิ่งและอวดดี

“เธออย่าถามแล้ว ยังไง……” แมคโลริคกลับพูดไม่ออก “ยังไงเขาก็สมควรแล้ว”

เจนอารีไม่รู้จะพูดยังไงดี เธอรู้ว่าเด็กชายอายุสิบเจ็ดสิบแปดกำลังเป็นวัยต่อต้าน เรื่องที่เขาอยากทำ ไม่มีใครห้ามได้ คำพูดที่เขาไม่อยากพูด ใครก็ไม่อาจทำให้เขาปริปากพูดได้

และสำหรับครูคณิตที่ถูกทำร้ายท่านนั้น เคยเป็นเพื่อนร่วมงานกัน เจนอารีก็รู้จักอยู่แล้ว เขาชื่อกวินทร์ เป็นครูผู้ชายที่พึ่งจบจากมหาลัยและมาฝึกงาน อายุมากกว่าแมคโลริคไม่กี่ปี

พอนึกถึงคนคนนี้ เจนอารีไม่รู้สึกดีด้วยเลย

เพราะเขาเคยมาติดพันกับเธอ ทั้งที่รู้ว่าตอนนั้นเธอยังเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว กลับตามจีบเธออย่างเกรงกลัว แน่นอนก็ต้องแอบทำ เคยคุกคามเจนอารีมาก่อน สุดท้ายเจนอารีทนไม่ไหว พูดว่าจะไปร้องเรียนเขากับทางโรงเรียน เขาถึงได้เลิกตอแยไป

แต่ทุกครั้งที่พบกัน ก็ยังคงพูดในเชิงจีบเธออยู่ ไม่มีท่าทางเหมือนครูเลยสักนิด

ต่อมา เจนอารีก็ออกจากโรงเรียน ก็ลืมคนคนนี้ไปแล้ว แต่ไม่คิดว่า วันนี้แมคโลริคกลับช่วยเธอแก้แค้นได้

“ครูคะ พวกเราไปคุยกันที่อื่นเถอะ” เจนอารีเห็นแมคโลริคไม่ยอมพูด ก็จะถามความจริงจากครูประจำชั้น

ครูประจำชั้นก็ไม่ปิดบังอะไร ก็บอกเรื่องความเป็นมาเป็นไปกับเจนอารีทั้งหมด

ได้ยินแล้ว เจนอารีก็ทั้งอายทั้งโมโห ขณะนั้นเองก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเบรย์เดนต้องเรียกเธอมา และเธอมาแล้วทำไมสายตาทุกคนที่มองเธอถึงแปลกๆ

เรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะเธอ

กวินทร์คนเลว เอารูปของเธอมาช่วยตัวเองในห้องทำงาน พอดีกับที่แมคโลริคที่เป็นตัวแทนวิชามาส่งการบ้านของพวกนักเรียน ก็เห็นเข้าพอดี

ในหัวใจของเด็กชาย เจนอารีเป็นเหมือนนางฟ้า จะยอมให้คนอื่นมาบิดเบือนไม่ได้ เด็กชายก็ต่อยเขาในที่สุด

เจนอารีเข้าใจแล้วว่าทำไมกวินทร์ถึงบาดเจ็บที่มือขวาและสองตา

หลังจากสิบนาที เบรย์เดน โดมินิคกับครูใหญ่รวมไปถึงครอบครัวของกวินทร์ก็ออกมาจากห้อง สองฝ่ายเจรจากันเสร็จแล้ว

เพราะเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่แล้ว ครอบครัวของกวินทร์กับครูใหญ่ต่างก็ไม่กล้ายื้อนาน คงจะเป็นการชดเชยค่าเสียหายด้วยเงินก้อนงาม จากนั้นให้แมคโลริคหยุดเรียนไป ก็ถือว่าจัดการแบบส่วนตัวแล้ว

เบรย์เดนสีหน้าบึ้งตึง นำตัวแมคโลริคออกจากโรงพยาบาล กำลังจะขึ้นรถอยู่แล้ว เขากลับหยุดเดิน

“นายทำร้ายมือกับตาของเขาเหรอ?” เบรย์เดนพูดกับแมคโลริค สายตากลับมองเจนอารี

เจนอารีขึ้นรถไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อกี้ที่รู้ความจริงเข้า เธอก็รู้สึกไม่ดีเลย และยังรู้สึกอยากอ้วกอีกด้วย

เธอขยะแขยงจริงๆ

“ใช่……” แมคโลริคพูดเสียงเบา: “ขอโทษครับ พี่……”

“กลับไปกับฉัน” เบรย์เดนกลับหลังหัน เดินไปที่โรงพยาบาล

แมคโลริคไม่กล้าพูดมาก รีบตามไป

“พวกเขากลับไปอีกทำไม?” เจนอารีอดไม่ได้ถามโดมินิคที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับ

“ก็คงจะ……” โดมินิคมองเจนอารีด้วยสายตาที่ลำบากใจ “ทำสิ่งที่เขาอยากทำ”

เจนอารีกลอกตาขึ้นบนในใจหลายครั้ง ไร้สาระ พูดแล้วก็ไม่เหมือนไม่ได้พูด

ห้านาทีหลังจากนั้น เบรย์เดนกับแมคโลริคก็ออกจากโรงพยาบาล

เบรย์เดนเดินอยู่หน้า กำลังเช็ดมือตัวเองอยู่ เหมือนมือมีของสกปรกติดอยู่ เขาเช็ดอย่างละเอียดมาก เช็ดทุกนิ้ว จากนั้นตอนที่ผ่านถังขยะ ก็โยนผ้านั้นทิ้ง

แมคโลริคตามหลังดู เห็นได้ชัดว่าเหม่อลอยอยู่ ขนาดก้าวเดินยังดูลอยๆเลย

สองพี่น้องขึ้นรถมา คนหนึ่งขึ้นประตูซ้าย อีกคนขึ้นประตูขวา เจนอารีที่นั่งอยู่บนรถแล้ว ก็หนีบอยู่ระหว่างพวกเขา เจนอารีก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศในรถที่แปลกไป

“กลัยลานเซน” เบรย์เดนพูด

“ครับ” โดมินิคสตาร์ทรถ เขาติดตามเบรย์เดนมานานหลายปี ก็ต้องรู้ว่าลานเซนที่ว่าก็คือที่ที่คุณท่านหรัณย์อยู่

ภายในรถเงียบกริบ

“โลริค นายเป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ?” สุดท้ายเจนอารีทนไม่ไหว เพราะเธอเห็นสีหน้าแมคโลริคดูไม่ดีเลย และยังซีดขาวอีก

“ไม่……ไม่เป็นไร” แมคโลริคมองเบรย์เดนอย่างระมัดระวัง เห็นเบรย์เดนมองกลับ เขาก็ตกใจจนหันหน้าไปทางหน้าต่าง

“นาย เมื่อกี้ไปทำอะไรมา?” เจนอารีจ้องมองเบรย์เดน ความรู้สึกบอกเธอว่า ผู้ชายต้องกลับไปทำอะไรที่โรงพยาบาลแน่ เขารังแกน้องชายตัวเองอีกแน่เลย

“เชื่อฉัน เธอไม่อยากรู้หรอก” เบรย์เดนสบตาเจนอารีและพูดอย่างใจเย็น

เจนอารีพูดไม่ออก ในตอนนี้เอง รถก็ขับเข้าโค้งกะทันหัน ไม่ทันตั้งตัว ครั้งตัวของเจนอารี ก็เอนไปที่มือซ้ายของแมคโลริค

“โอ๊ย!” เจนอารีตกใจ มองตาโต เธอควบคุมตัวไม่ได้แล้ว จบกัน ถ้าล้มลงไป คงอึดอัดตายแน่?