นิวลินสีหน้าซีดลงทันที แต่กลับมีท่าทีดูอ่อนช้อยและอ่อนโยน พลางพูดด้วยเสียงเบาๆ “อารีคุณว่าฉันแบบนี้ได้ยังไง ไม่ว่ายังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันนะ…….”

“พอเถอะ มาถึงขนาดนี้แล้วยังมาตอแหลอะไรอีก?” เจนอารีรีบหยุดเธอทันทีเพราะมันน่ารังเกียจเกินไป พลางเงยหน้าขึ้นมามองอาร์เธอร์แล้วพูด “คุณออกไปก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอส่วนตัว”

อาร์เธอร์ลังเลสักพัก แต่ก็ออกไปอย่างเชื่อฟัง

ถึงแม้เขาจะมีชู้ตอนพวกเธอแต่งงานกันจนทำให้นิวลินท้องลูกของเขา แต่เขาก็เชื่อว่าเจนอารีไม่มีทางไปทำร้ายนิวลินและเด็กในท้องเด็ดขาด เพราะผู้หญิงที่ควบคุมไม่เคยได้เลยคนนี้ ไม่มีทางทำการกระทำบ้าบอเพื่อเขาแน่นอน

“อาร์เธอร์…….” นิวลินกลับดึงอาร์เธอร์ไว้ ที่จริงในใจของเธอก็แอบกลัวเจนอารี มันเป็นความรู้สึกที่ไม่มั่นใจตัวเองจากใจ เพราะมีผู้หญิงน้อยคนมากที่มีความมั่นใจมากพอที่กล้ายืนเคียงข้างเจนอารี

“คุณแน่ใจเหรอว่าอยากจะให้เขาฟังด้วย?” เจนอารีมองนิวลินด้วยสายตาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ที่จริงอาร์เธอร์จะไปหรือไม่ไปเธอไม่ได้สนใจหรอก

เพราะนิวลินทำอะไรลงไปบ้าง ตัวเองคงรู้ดีอยู่แก่ใจ ทันใดนั้นหัวใจก็กระตุก ก่อนจะค่อยๆปล่อยมืออาร์เธอร์

เมื่ออาร์เธอร์ออกไป ในห้องก็เหลือเพียงพวกเธอที่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันในอดีต จากนั้นเจนอารีก็เอาซองเอกสารจากตู้เสื้อผ้าออกมาแล้วโยนให้นิวลิน

“ฉันจะให้คุณดูของดีอะไรบางอย่าง”รอยยิ้มเจนอารีดูลึกลับและอันตราย

นิวลินเปิดซองเอกสารด้วยความกังวล ในนั้นมีใบรับรองตรวจสุขภาพสองฉบับ ฉบับหนึ่งเป็นของนิวลิน อีกฉบับเป็นของอาร์เธอร์ เป็นการตรวจสุขภาพก่อนแต่งงานเมื่อหนึ่งปีที่แล้วของทั้งสองคน

อยู่ๆนิวลินก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา เธอเปิดดูใบรับรองแพทย์ของอาร์เธอร์ก่อนทันที แต่ผลที่เธอเห็นกลับทำให้เธอปวดหัวขึ้นมา นั่นก็คือ:ภาวะมีบุตรยาก

“เป็นไปได้ยังไง…….” สายตานิวลินเผยความตกใจและส่ายหัวไม่หยุด

“นั่นสิ เป็นไปได้ยังไง? อาร์เธอร์เป็นภาวะมีบุตรยากแต่คุณกลับท้อง คุณว่าโรงพยาบาลตรวจผิดหรือเปล่า?” เจนอารียิ้มอย่างมีลับลมคมใน

นิวลินสีหน้าซีดและต่อมา เธอก็ฉีกใบรับรองเอกสารในมือราวกับคนบ้า แล้วรีบตอบกลับไป “ใช่ ต้องเป็นโรงพยาบาลตรวจมั่วแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเด็กในท้องของฉันมาได้ยังไง?”

“ฉีกเถอะ เมื่อกี้ไม่ได้บอกคุณว่าเอกสารฉบับนี้ฉันมีสองฉบับ อันที่ให้คุณดูเมื่อกี้เป็นเพียงสำเนา” เจนอารีมองนิวลินที่แสดงต่อไม่ได้อย่างน่าขัน “ส่วนลูกของคุณจะมาจากไหน อันนี้ต้องถามตัวคุณเองแล้วสินะ ที่จริงฉันก็สงสัยเหมือนกัน บอกฉันหน่อยได้มั้ย?”

นิวลินสติแตกแล้ว เธอเอาแต่ส่ายหัว “คุณอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นไปเรื่อยนะ เด็กในท้องของฉันเป็นของอาร์เธอร์”

“ปากแข็งจริงๆ” เจนอารียกนิ้วโป้งขึ้นมา จากนั้นก็ไม่พูดอะไรเพิ่ม แล้วก็ถือกระเป๋าเดินทางเตรียมออกไป

“เดี๋ยวก่อน” นิวลินรีบขวางเจนอารีไว้ “ไม่ใช่สิ มันไม่ถูก ในเมื่ออาร์เธอร์มีภาวะมีบุตรยากแล้วทำไมเขาไม่เคยสงสัยเด็กในท้องฉันสักครั้งล่ะ? หรือว่าอาร์เธอร์ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีภาวะมีบุตรยาก?”

“ใช่ เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีภาวะมีบุตรยาก ตอนนั้นตอนที่ฉันได้รับผล ฉันกลัวเขาเสียใจเลยไม่ได้บอกเขา” เจนอารีพูดตามความจริง

เมื่อนิวลินได้ยินแบบนี้ก็ดีใจขึ้นมา เธอตื่นเต้นจนจับไหล่สองข้างของเจนอารีเอาไว้ จากนั้นทำสีหน้าอ่อนแอน่าสงสารต่อ พลางพูดขอร้อง “อารี ฉันขอร้องคุณอย่าบอกเขาเลยนะ เห็นแก่ในความสัมพันธ์เมื่อก่อนพวกเราดีขนาดนั้น คุณให้ฉันและลูกของฉันได้มีชีวิตรอดเถอะนะ ขอร้องคุณละ”

“นี่คุณยังรู้ดีว่าเมื่อก่อนพวกเราสนิทกันงั้นเหรอ ฉันเห็นคุณเป็นเพื่อนสนิทมีอะไรก็บอกกับคุณแชร์กับคุณตลอด แต่สุดท้ายคุณกลับมาแชร์สามีฉันไปด้วย” เจนอารีสะบัดมือนิวลินออกแล้วยิ้มแห้งๆ “แต่ว่าคุณไม่ต้องกลัวหรอก เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากบอกความจริงให้อาร์เธอร์รู้”

ถ้าบอกความจริงให้อาร์เธอร์ฟังในตอนนี้ มันดูถูกเขามากเกินไป

“พูดจริงใช่ไหม??” นิวลินไม่อยากจะเชื่อว่าเจนอารีที่พูดความจริงออกมาขนาดนี้ แต่สุดท้ายกลับปล่อยเธอไปงั้นเหรอ?

“จริงสิ เพราะฉันจะปั่นหัวคุณไง!” นัยน์ตาเจนอารีเริ่มแฝงไปด้วยความดุดัน แล้วพูดออกมาทีละคำ “ฉันจะให้ชีวิตคุณต่อไปนี้เต็มไปด้วยความวิตกกังวล เพราะฉันอาจจะไม่พูดออกมาเลยตลอดชีวิตเลยก็ได้ แต่สรุปก็คือดูอารมณ์ฉันก็แล้วกัน”

“นี่…….” นิวลินจ้องเจนอารีตาโตขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าแสดงความหวาดกลัวออกมา และในตอนนั้น เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเห็นคนที่มีใบหน้าเป็นนางฟ้าแต่จิตใจเป็นปีศาจชั่วร้าย และในตอนนั้นวินาทีนี้เธอค่อยพบว่าเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแต่เธอไม่เคยรู้ตัวตนที่แท้จริงของเจนอารีเลย

เธอรู้ตัวดีว่าเธอเป็นคนชั่วร้าย แต่ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้พอร้ายขึ้นมามันน่ากลัวกว่าเธออีก

อย่างที่ว่ามีดที่ทื่อนั้นทรมานคน เพราะมันไม่ทำให้คุณตาย แต่ทำให้คุณมีชีวิตที่ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น

นิวลินปากสั่น ตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ออกมาสักคำ

“จำไว้เลยนะ ต่อจากนี้ไป คุณต้องขออธิษฐานให้ฉันอารมณ์ดีทุกวันดีกว่านะ” เจนอารียกมือขึ้นมาตบใบหน้าอันน่ารักของนิวลินที่ตกใจเบาๆ “และมีอีกอย่างที่ต้องจำไว้ด้วยนะ ต่อไปอย่าเรียกฉันว่าอารีอีก คุณมันไม่คู่ควร! ทุกครั้งที่ได้ยินฉันอยากจะอ้วกทุกครั้งเลย”

เมื่อพูดจบ เจนอารีก็ทิ้งนิวลีนที่มีสีหน้าที่ซีดเอาไว้ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากบ้านหลังนี้โดยไม่หันหลังกลับมาอีก

ต่อจากนี้ไป เธอเป็นอิสระแล้ว!