“ไม่สายไปหรอก!” ลินคอล์นไม่ยอมปล่อยมือ ก่อนจะใช้แขนทั้งสองข้างรัดเอวเจนอารีแน่นขึ้น ทำเอาทั้งสองคนตัวติดแน่น

และพอดีกับที่มีรถโรลส์รอยซ์ที่ดึงดูดสายตาผู้คนมาจอดอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนพอดี ล้อรถนั้นเกือบเชียบโดนขากางเกงของลินคอล์น ลินคอล์นตกใจจนรีบปล่อยเจนอารี

พอกระจกรถลดลงมา ใบหน้าผู้ชายที่เพอร์เฟคจนไม่มีข้อตำหนิก็ปรากฏเข้าไปในสายตาของเจนอารีอย่างไม่มีสัญญาณ

“ขึ้นรถสิ!” สายตาอันเย็นชาของเบรย์เดนกวาดมองบนตัวลินคอล์นสุดท้ายมาหยุดอยู่บนหน้าเจนอารี

เจนอารีมองเบรย์เดนแล้วชะงักไปสักพัก

จู่ๆผู้ชายคนนี้โผล่ขึ้นมาตรงนี้ได้ยังไง?

แต่ว่ามาทันเวลาพอดีเลย

เจนอารีเปิดประตูรถและนั่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล เธอไม่อยากไปพัวพันกับลินคอล์นอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอกลัวตัวเองจะหวั่นไหวจริง

“อารี อย่าไปนะ…….” ลินคอล์นอยากห้ามไว้แต่เจนอารีขึ้นรถปิดประตูเรียบร้อย และวินาทีต่อมารถก็วิ่งออกไปไกลแล้ว มีแต่ควันรถที่พ้นใส่หน้าเขาอย่างเต็มเปา

มองจากกระจกรถ เจนอารีเห็นได้ชัดว่าลินคอล์นวิ่งตามรถมาสักพักแต่เบรย์เดนขับเร็วเกินไป เพียงพริบตาเดียวเมื่อมองไปอีกรอบก็ไม่เห็นวี่แววของลินคอล์นแล้ว

ในใจของเจนอารีก็รู้สึกโล่งขึ้นมาทันที จบแล้ว มันจบลงไปอีกครั้งแล้ว

ในตอนนั้น ความสัมพันธ์ความรักของครูและนักเรียนระหว่างเธอกับเขาไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม และลินคอล์นต้องทุ่มเทความปวดร้าวลงไปด้วยข้อแลกเปลี่ยน :นั่นคือการโดนยกเลิกใบประกอบวิชาชีพครูและยังทำให้แม่ตัวเองโมโหจนเสียชีวิต

เพราะเหตุนี้ ตอนนั้นต่อให้เธอและเขารักกันมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็จบด้วยการเลิกกัน และในตอนนั้นอาร์เธอร์ก็มายุ่งกับเธอไม่หยุด ตอนนี้เมื่อกลับมาคิดดูแล้วตอนนั้นมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายในเวลาเดียวกัน และมันอาจจะเป็นฝีมือของอาร์เธอร์

“ผู้ชายของคุณนี่ เยอะดีนะเนี่ย” เบรย์เดนจับพวงมาลัยรถด้วยหน้าตาเฉยชา พลางพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและไม่มีอารมณ์ร่วมอะไร

เจนอารีที่กำลังจมอยู่กับความทรงจำโศกเศร้าในอดีตก็หันหน้ามาด้วยความโมโห และทันใดนั้นความโมโหก็พุ่งสูงมากกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้มันปากร้ายจริงๆ เวลาเจอหน้ากันไม่เคยมีคำพูดดีๆเลย

“ใช่ คุณก็เป็นหนึ่งในนั้น” การปากร้ายใส่กัน ใครจะทำไม่เป็นล่ะ

เบรย์เดนยิ้มด้วยความโมโห “คุณมายั่วจนทำให้ฉันโมโหนะ!” เพิ่งพูดจบ จู่ๆเขาก็ยึดแขนยาวของเขามาลากเจนอารีกระชากเข้าไปในอ้อมกอดเขา นั่งลงบนต้นขาของเขา

“คุณทำอะไรเนี่ย ขับรถอยู่นะ” เจนอารีตกใจเตรียมหนีออกมา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับล็อกมือสองข้างเธอไว้บนพวงมาลัย แล้วปล่อยมือพลางเหยียบคันเร่ง

จู่ๆรถก็พุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และทิศทางพวงมาลัยก็อยู่ในกำมือของเจนอารี

เจนอารีรีบจับพวงมาลัยไว้ก่อนอันดับแรก ก่อนจะเหยียบเบรกรถทันที แต่พอเธอเพิ่งยกขาขึ้น ขาอีกข้างของเบรย์เดนก็ทับลงมา พลางหนีบขาสองข้างเธอไว้ทำให้เธอขยับไม่ได้

ทีนี้เจนอารีก็ไปไหนไม่ได้และไม่กล้าไปด้วยซ้ำ ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าไม่ระวัง อาจจะทำให้รถเสียหายและคนเสียชีวิตได้

“ทำไม? แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ?” มือสองข้างที่ว่างเปล่าของเบรย์เดนก็จับไปที่เอวของเจนอารีและขยับไปติดตัวจากด้านหลัง ริมฝีปากที่เยือกเย็นถูไถไปที่คอของเจนอารี “เมื่อกี้ปากของคุณมันพูดเรื่องลามกเก่งกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?”

“คุณ…….อย่ามามั่วนะ” เจนอารีรู้สึกทั้งตัวเหมือนโดนไฟช็อต ตั้งแต่คอเธอจนนิ้วมือทำเอามือที่จับพวงมาลัยรถอยู่สั่นเบาๆ

เบรย์เดนมองดูท่าทีของเจนอารีด้วยความพอใจ “คุณเป็นผู้หญิงที่เคยหย่าจริงหรือเปล่าเนี่ย? ทำไมฉันรู้สึกคุณดูใสซื่อจัง หรือว่ากำลังแกล้งแสดงต่อหน้าฉันเนี่ย?”

“คุณจะคิดยังไงก็ตามใจละกัน” เจนอารียิ้มด้วยความโมโหแต่เธอไม่อยากอธิบาย แต่กลับเห็นผู้ชายคนนี้เอาสมุดเล่มสีแดงออกมาจากลิ้นชักในรถ เป็นใบหย่าของเธอและอาร์เธอร์นั่นเอง

คืนนั้นใบหย่ามันตกบนรถของผู้ชายคนนี้จริงด้วย

เบรย์เดนเปิดดูใบหย่าแล้วพูดด้วยเสียงเบื่อหน่าย “ดูจากวันที่ที่คุณหย่าเนี่ย คุณเกือบทำให้ฉันเป็นชู้แล้วนะเนี่ย” กลางวันเพิ่งจะหย่ากัน พอตกกลางคืนก็carsex ช่วงระยะตรงกลางระหว่างนี้ห่างกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง

เจนอารีสำลัก “พูดจาให้มันรู้เรื่องหน่อย”

เรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นหลังจากดื่มเหล้าคืนนั้น เธอไม่อยากกลับไปคิดเลย

เบรย์เดนก็ไม่โมโหแล้วพูดต่อ “สามีเก่าหน้าตาก็ไม่ใช่ไม่ดี ทำไมถึงหย่ากัน?”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ” คนอย่างอาร์เธอร์เธอก็ไม่อยากพูดถึงเหมือนกัน

เบรย์เดนหยักคิ้ว “เพราะผู้ชายคนเมื่อกี้งั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่” เจนอารีเปลี่ยนจากท่าทีที่เดิมแรกไม่สนใจกลายเป็นรีบปฏิเสธทันที ในสมองมีแต่ภาพหน้าตาของลินคอล์นที่โดนอาร์เธอร์ต่อยจนมีแต่รอยแผลเพื่อเธอ ฉายขึ้นมาอย่างเดียว ใบหน้าที่ตาและคิ้วราวกับภาพวาด อบอุ่นชุ่มชื่นราวกับหยกอย่างนั้น ไม่ควรโดนทำร้ายเลยแม้แต่น้อย

นัยน์ตาสีดำเบรย์เดนหรี่ลง “กำลังคิดถึงเขาใช่ไหม?”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่ก็เหยียบคันเร่งของรถแรงๆอีกครั้ง

“อ่า!” เจนอารีตะโกนออกมา จู่ๆรถก็พุ่งเร็วขึ้นทำเอาเธอถอยหลังกระแทกไปโดนหน้าอกของเบรย์เดน

มีเพียงเสื้อผ้าบางๆกั้นไว้ มันทำให้เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิบนตัวเบรย์เดน มันแตกต่างกับความอบอุ่นของลินคอล์นโดยสิ้นเชิง ทั้งร้อนแผดเผาและร้อนลวก ตอนทั้งสองคนตัวติดกันแน่น ทันใดนั้นมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนแผ่นหลังของเธอเหมือนกำลังถูกไฟไหม้อยู่เลยล่ะ

มือทั้งสองข้างของเจนอารียิ่งสั่นแรงจนไม่สามารถบังคับมือที่กำพวงมาลัยได้เลยล่ะ

“นั่งอยู่บนขาของฉันแต่กำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่น คุณอยากตายหรือไง?” มือเบรย์เดนที่จับเอวของเจนอารีอยู่ จู่ๆก็บีบแน่นขึ้น สายตาที่คมกริบกำลังเผยความอันตรายอยู่

“คุณ…….” เจนอารีรู้สึกเอวตัวเองจะโดนผู้ชายคนนี้โอบรัดจนแทบหัก มันเจ็บจนทำเอาเธอหายใจลึกแต่เวลาแบบนี้เธอกล้าที่จะอาละวาดใส่ผู้ชายคนนี้ที่ไหนล่ะ ผู้ชายคนนี้มันบ้าไปแล้ว คำพูดที่เตรียมจะด่าคนอยู่พอมาถึงปากก็กลืนลงไป

เบรย์เดนยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นสภาพเจนอารีที่โมโหแต่ไม่กล้าพูดสักคำ เขาเหมือนจะพอใจ จนเอาคางไปเกยไหล่เจนอารีแล้วมองข้างหน้า อยู่ๆก็ยกมือขึ้นมาชี้ “เห็นไหม ว่าข้างหน้ามีคนอยู่คนหนึ่ง ขับรถไปชนให้เขาตายเลย”