มาทิลด้ารู้สึกได้ว่าอารมณ์ของอารีนั้นดูผิดปกติ เลยไม่ไว้วางใจเธอเข้าไปใหญ่ จากนั้นเลยรีบลงลิฟต์ไปถึงชั้นล่างก่อนเจนอารี แล้วเข้าไปขวางเจนอารีที่มีสีหน้าซีดเซียว “อารีที่รักคุณเป็นอะไรกันแน่น่ะ?”

เสียงหายใจของเจนอารีนั้นสับสนวุ่นวายไปหมด “ฉัน…….อยู่ๆฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าโรงเรียนมีธุระนิดหน่อย ฉันต้องรีบไปจัดการ”

เมื่อมาทิลด้าได้ยินแบบนี้ค่อยถอนหายใจ “ดูคุณรีบจนไม่ใช้ลิฟต์แต่กลับวิ่งลงบันไดแทน วิ่งจนเหงื่อท่วมหัวหมดแล้ว” มาทิลด้ายกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเจนอารี นัยน์ตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

เจนอารีมองหน้ามาทิลด้าอย่างซื่อๆ ก่อนจะกอดเธออย่างกะทันหัน “ทิลด้าที่รัก ฉันเหลือเธอเป็นเพื่อนแค่คนเดียวแล้ว รับปากฉันก่อนนะว่าพวกเราต้องคบกันด้วยดีต่อไปนะ”

มาทิลด้าโดนกอดอย่างมึนงง แต่ก็ลูบหลังเจนอารีเบาๆ “ไว้ใจได้เลย พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันตลอดไปเลย และอีกอย่างคุณเป็นอะไรกันแน่เนี่ย?”

เจนอารีปล่อยเธอ ด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ทิลด้าที่รัก ฉันหย่าแล้ว”

มาทิลด้าตกใจ จากนั้นก็พูดด้วยความโมโห “ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าสักวันพวกเธอคงหย่ากัน ฉันบอกกับเธอตั้งแต่แรกแล้วไงว่านิวลินมันตอแหล แต่คุณไม่เชื่อเอง ทีนี้เป็นยังไงล่ะ เสียเปรียบใหญ่เลย อย่าเศร้าเลย ไว้เดี๋ยววันหลังฉันจะช่วยคุณจัดการหล่อนเอง”

เจนอารีพยักหน้า อยู่ๆก็อยากร้องไห้ “ไม่พูดละ แต่ฉันต้องไปแล้วจริงๆ คุณกลับไปก่อนเถอะ แฟนคุณ…….ยังอยู่ชั้นบนอยู่เลย อย่าให้เขาต้องรอนาน”

มาทิลด้าพูด “ได้ งั้นไว้วันหลังฉันไปหาคุณอีก พวกเราไปจัดการคู่ชายหญิงทุเรศคู่นั้นกัน”

เจนอารีพยักหน้าต่อ เสียงสะอื้น “คุณรีบกลับเถอะ แล้ว…….แล้วรักเขาดีๆนะ” เมื่อพูดจบ ก็รีบออกมาราวกับวิ่งหนี

ถนนหนทางที่คึกคัก มีรถผ่านไปมา คนเดินผ่านไปมามากมาย แต่เจนอารีกลับมองไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไร เธอเอาแต่เดินตรงๆราวกับหุ่นยนต์ เดินอยู่ๆน้ำตาก็ไหลเต็มหน้า

พอหย่ากับอาร์เธอร์ น้ำตาเธอไม่เคยไหลสักหยด แต่หลังจากที่เธอเห็นลินคอล์นอยู่ในบ้านมาทิลด้า ต่อมน้ำตาของเธอก็เสียการควบคุม น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด สุดท้ายเจนอารีกอดขาสองข้างของตัวเองแล้วนั่งยองๆบนข้างถนนพลางร้องไห้ออกมา

…….

แสงไฟกลางคืนเพิ่งเปิด บรรยากาศกลางคืนของในเมืองทำให้คนหลงใหล

เจนอารีมาดื่มเหล้าในคลับที่มาเมื่อคืนอีกรอบและดื่มหนักกว่าเมื่อคืน

สาวโสดที่สวยสง่ามาดื่มเหล้าในคลับ น่าจะรู้ว่าต้องมีคนมากมายที่พยายามเข้าหาเธอและมาชวนคุยอย่างไม่ต้องสงสัย มาเรื่อยๆไม่หยุดมีทั้งผู้หญิงที่หน้าตาสวยและผู้ชายที่หล่อเหลา แต่เจนอารีกลับไม่สนใจคนพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย

ตาที่เริ่มหรี่ลงเพราะความมึนเมา เจนอารีถอดแหวนบนมือออก ก่อนจะใส่เข้าไปในแก้วเหล้า พลางดื่มหนึ่งคำ จนเหล้าในแก้วก็น้อยลงเล็กน้อย จากนั้นก็เห็นแหวนโผล่ขึ้นมามากขึ้นเล็กน้อย

“คุณครู ครูคอล์น ลินคอล์น…….” เจนอารีพูดเองคนเดียว ทุกคำที่พูดออกมานั้น มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เมื่อกี้ เขาเห็นเธอหรือเปล่า?

น่าจะไม่แหละ ไม่อย่างนั้นทำไมไม่วิ่งตามออกมาล่ะ?

“ทำไม ทำไมคุณต้องมาเมืองนี้ด้วย?แถมยังมาเป็นแฟนเพื่อนสนิทฉันอีก” เจนอารีจ้องมองแหวนที่อยู่ในแก้วเหล้า เธอไม่อยากสวมใส่บนมืออีกแล้ว

พระเจ้า ทำไมถึงต้องมาประชดประชันกันขนาดนี้!

เจนอารีที่จมอยู่ในความเศร้า จึงไม่ได้สนใจอะไร ในโซนVIPของคลับ มีผู้ชายหกเจ็ดคนที่ใส่เสื้อระดับหรูหรา แค่ดูก็รู้ว่าคนผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาพวกนั้นเป็นชนชั้นสูงในสังคม และกำลังมองมาที่เธอด้วยความสนใจ

“พี่เบรย์ ดูดิ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่คุณพาไปเมื่อวานไม่ใช่หรือไง?”

“ใช่ เธอมาอีกแล้ว ไม่แน่อาจจะมาหาพี่เบรย์โดยเฉพาะนะเนี่ย”

“พี่เบรย์ คุณไม่ไปหาหรือไง?”

“พี่เบรย์เคยเอาแล้วก็ไม่สนใจใช่ไหม ถ้าคุณไม่เอาเดี๋ยวฉันเอาเองนะ?”

“คุณอยากตายหรือไง กล้าไปยุ่งกับผู้หญิงของพี่เบรย์ได้อย่างไร พี่เบรย์ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย พี่เบรย์คุณก็พูดสักประโยคสิ ฉันก็รอไม่ไหวนะ”

ทุกคนพูดอวยกันไปมาล้อมรอบผู้ชายที่มีออร่าเย็นชาทรงพลังที่นั่งอยู่ตรงกลาง พลางพูดคุยกันไปมา เป็นพวกลูกมหาเศรษฐีที่มีทรัพย์และมีศักยภาพในสังคม ตอนกลางวันทุกคนต่างมีการงานและถนัดในเขตแดนตัวเอง พอตกกลางคืนก็จะออกมาดื่มเหล้ากินเลี้ยงกัน อย่างเช่นตอนนี้

“หุบปาก!” มือหนึ่งข้างวางไว้หลังเก้าอี้ ผู้ชายที่ท่าทีดูเจ้าเล่ห์และมีเสน่ห์ก็ยอมเปิดปากพูดออกมาสักที

บนโต๊ะนั้น เงียบสนิทในทันที

แต่แล้วภายในสายตาที่ตกใจของทุกคน เพราะเบรย์เดนที่วางขาไขว่ห้างอยู่ จู่ๆก็ลุกขึ้นยืน มือถือแก้วเหล้าไว้และมืออีกข้างซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินตรงไปหาเจนอารี