ทันใดนั้น ผู้ปกครองและเด็กนักเรียนที่เดินไปมาอยู่รอบบริเวณก็หยุดเดิน หันมามองพวกเขาทั้งสามคนพร้อมกัน

เจนอารีเปลี่ยนสีหน้าทันทีและจ้องไปที่อาร์เธอร์ “คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ที่นี่เป็นโรงเรียนนะ”

อาร์เธอร์ยิ้มประชดแล้วตั้งใจพูดเสียงดัง “ทำไม อายคนอื่นหรือไง? คุณยังมีหน้าไปมีชู้ แต่ไม่กล้ายอมรับหรือไง?”

ประโยคสุดท้ายเปรียบเสมือนก้อนหินหนึ่งก้อนที่ทำให้เกิดคลื่นใหญ่ ผู้ปกครองและนักเรียนที่อยู่รอบบริเวณทำหน้าตกใจกันหมด ผู้ปกครองและนักเรียนคนอื่นที่เห็นตรงนี้วุ่นวายกันก็รีบเข้ามามุงดูกัน เสียงพูดคุยนินทาก็ดังขึ้นมา

เจนอารีตะลึง อยู่ๆเธอก็รู้ว่าอาร์เธอร์กำลังจะทำอะไรอยู่ ผู้ชายคนนี้มันเลวจนทำให้คนขนลุก

“อาร์เธอร์ คุณอย่ามาใส่ร้ายคนอื่นไปมั่วนะ ระยะเวลาที่ฉันแต่งงานกับคุณ ฉันไม่เคยทำอะไรที่ต้องรู้สึกผิดกับคุณมาก่อน ถ้าคุณยังมีจิตสำนึกพอก็อย่ามาวุ่นวายตรงนี้ ที่นี่คือที่ทำงานของฉัน รบกวนคุณออกไปจากตรงนี้” เจนอารีโมโหจนตัวสั่น

ถึงแม้วันก่อนเธอเมาจนไปมีวันไนท์สแตนด์กับคนอื่น แต่นั่นมันเกิดขึ้นหลังหย่ากันต่างหากและที่สำคัญเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับลินคอล์นเลยแม้แต่น้อย แต่อาร์เธอร์กลับดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้องนี่เป็นเรื่องที่เจนอารีทนไม่ไหวมากที่สุด

อาร์เธอร์อิจฉาริษยาจนร้อนตาแล้วจะยอมหยุดเพียงแค่นี้ได้ยังไง นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นแล้วจ้องไปที่ลินคอล์น พูดเสียงดังลั่นจนทำให้คนรอบบริเวณได้ยินฟังชัด “ครูเจนอารีของฉัน ตอนนี้ชู้ของคุณก็อยู่ตรงนี้แล้วไง ทำไมไม่ยอมรับล่ะ ถือว่าเป็นคนมีการศึกษาสินะ ถึงได้ปากแข็งแบบนี้! เป็นยังไง เป็นชู้คนอื่นก็ทำตัวให้เหมือนลูกผู้ชายหน่อยสิคุณ อย่าเก่งแต่เรื่องบนเตียงอย่างเดียว…….โอ๊ย…….”

ตั้งใจจะพูดคำเลวร้ายพวกนี้แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ หน้าอาร์เธอร์ก็โดนต่อยเข้าไปเต็มๆจนทำให้มีเสียงน่าเวทนาร้องออกมา

“อย่าพูดดูถูกเธอ” ลินคอล์นผู้ชายที่อ่อนโยนราวกับหยก ในวินาทีนี้ ตาก็แดงเดือดยังไม่ทันได้พูดก็ลงมือกระทำก่อน

“ลินคอล์น คุณกล้าต่อยฉันงั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? ฉันจะเอาคุณให้ตายไปเลย” อาร์เธอร์ลูบตรงบริเวณที่โดนต่อย จากนั้นก็พุ่งเข้าไปด้วยความโหดร้าย

เขาเปรียบเสมือนคนที่เล่นพนันแล้วแพ้จนบ้าคลั่ง ในความสัมพันธ์ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายแพ้มาตลอด ต่อให้สุดท้ายเขาหลอกใช้วิธีจนได้แต่งงานกับเจนอารีแต่กลับไม่เคยได้ตัวและได้ใจเธอเลย นี่เลยเป็นเหตุผลที่เขาไปมีชู้ก่อน

อย่างน้อยผู้หญิงอย่างนิวลินก็ยอมให้ตัวและให้ใจกับเขา

แต่ว่าในใจลึกๆก็รู้สึกไม่ยอม และไม่ยอมมากๆ จนกระทั่งได้เจอลินคอล์นอีกครั้งความรู้สึกไม่ยอมที่อัดอั้นในใจมานานก็ระเบิดออกมา ไม่สนใจศักดิ์ศรีและบุคลิกตัวเองแล้ว เขาอยากลากเจนอารีและลินคอล์นลงนรกด้วยกัน

ผู้ชายสองคนต่อยตีกันหน้าโรงเรียนเพื่อผู้หญิงหนึ่งคน ทำให้ทั้งโรงเรียนวุ่นวายไปหมด

ผู้ปกครองที่ล้อมรอบมาดูต่างก็พูดคุยนินทาเจนอารีครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าเธอเป็นคุณครูแต่มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม อุตส่าห์เป็นครูแต่กลับเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี รอบตัวก็มีนักเรียนของเจนอารีไม่น้อย สายตาแต่ละคนที่มองเจนอารีก็เริ่มเปลี่ยนไป

เหตุการณ์ในตอนนี้ เปรียบเสมือนคนเป็นร้อยเป็นพันที่รุมต่อว่า ทุกคนต่างชี้หน้าตำหนิเพียงเท่านั้น

เจนอารียืนอยู่กับที่ ไม่สามารถอธิบายอะไรได้ ทั้งตัวเย็นเฉียบ ราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง

สุดท้ายการต่อยตีกันในครั้งนี้ของอาร์เธอร์ และลินคอล์นก็โดนยามโรงเรียนมาห้ามไว้และเชิญทั้งสองคนออกจากโรงเรียนอย่างไม่เกรงใจ

เจนอารีก็โดนเรียกเข้าไปในห้องผู้อำนวยการโรงเรียน โดนว่าตำหนิไปสักพักใหญ่ก็โดนพิจารณาหยุดงานอย่างไม่มีข้อแม้

เพราะมันเป็นเรื่องการทะเลาะวิวาทที่ไม่เหมาะสม ผู้ปกครองและเด็กนักเรียนต่างก็อยู่ในเหตุการณ์หมด มันไม่ได้เกี่ยวข้องแค่ชื่อเสียงของเจนอารีเพียงคนเดียว แต่มันพัวพันไปถึงชื่อเสียงของทั้งโรงเรียนด้วย

ดังนั้น ตอนเดินออกมาจากโรงเรียน เจนอารีก็รู้ทันทีเลยว่าไม่ว่าเธอจะผิดหรือไม่ โรงเรียนก็ไม่มีทางให้เธอกลับไปอีกแน่นอน

ข้างนอก แสงแดดสอดส่องแต่เจนอารีกลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย หลังจากที่หย่ากันเสร็จ ตอนนี้เธอยังมาตกงานอีก ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

“อารี!” ในขณะที่เจนอารีเดินไปเรื่อยๆด้วยความฟุ้งซ่าน ด้านหลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

เจนอารีตัวสั่น แค่ฟังเสียงก็จำคนได้ เสียงอันนี้เคยจำลึกซึ้งเข้าไปจนถึงไขกระดูกเธอ และแน่นอนเธอรู้ว่าคนนี้เป็นใคร จึงค่อยๆหันหลังกลับมา ก็เห็นว่าลินคอล์นยืนอยู่หลังเธอ

ที่แท้เขายังไม่ได้ไปไหน

“ขอโทษจริงๆ ที่ฉันทำให้คุณต้องตกงาน” ลินคอล์นมองเจนอารีอย่าลึกซึ้ง หน้าผาก ตาและปากต่างเป็นแผลหมด

อาร์เธอร์นี่โหดร้ายจริงๆ

เจนอารีเห็นแล้วเจ็บใจ ขอบตาเริ่มแดง “คุณครู ฉันเหมือนเดินทางรอยซ้ำของครูเลย คราวหลังฉัน…….จะไม่เป็นครูอีกแล้ว”

คำว่าครู ทำเอาลินคอล์นม่านตาหดลง ก่อนจะยิ้มแห้งด้วยความขมขื่น “ที่จริงไม่ได้เป็นครูมันก็ดีนะ อย่างน้อยปีนี้หนึ่งปี ฉันก็เป็นอิสระ และตอนนี้คุณเองก็อิสระแล้ว”

เจนอารียิ่งยิ้มด้วยความขมขื่น อิสระเหรอ แค่ยังมีชีวิตอยู่ มันก็ไม่มีทางมีอิสระได้จริงๆหรอก “ตอนนั้นก็เพราะฉัน คุณเลยเป็นคุณครูไม่ได้ ตอนนี้ถือว่าพวกเราหายกันนะ”

วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะลินคอล์นปรากฏออกมา อาร์เธอร์ก็คงไม่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ แต่จะให้เจนอารีโทษลินคอล์น เธอก็คงทำไม่ได้แน่นอน

“ตอนนั้น…….” ได้ยินเจนอารีพูดถึงตอนนั้น อยู่ๆลินคอล์นก็จับมือเจนอารี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทั้งอบอุ่นและอาลัยรัก “อารีที่จริงพวกเรายังกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้นได้นะ ฉันรู้ว่าคุณหย่าแล้ว พวกเราคืนดีกันเถอะ”