อย่างไรก็ตาม ชายที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ไม่ได้มีท่าทีจะหลีกทางให้เลยสักนิด แต่เธอต้องการที่จะใช้คอมพิวเตอร์เพื่อพิมพ์เอกสาร จึงจำเป็นต้องใกล้ชิดกับเขา

เจนอารีหยุดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อยู่หลายวินาที ชายหนุ่มมองเธอ ใช้สายตาส่งข้อความ ราวกับกําลังพูดว่า ยังไม่รีบทำอีก?

เธอสูดหายใจลึก เจนอารีกลั้นใจ ก้าวไปอีกก้าวหนึ่ง ผ่านร่างกายของชายหนุ่มไปควบคุมคอมพิวเตอร์

เพียงแต่ว่าเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่าทางของทั้งสองคนก็ดูคลุมเครือมาก หากชายหนุ่มคิดไม่ซื่อ ก็สามารถยื่นมือไปโอบเธอไว้ในอ้อมแขนได้

เพราะอย่างนั้นเจนอารีเกร็งประสาทจะกิน ดวงตามองไปยังคอมพิวเตอร์ แต่หางตากลับระวังชายหนุ่ม พอเธอดึงเอกสารออกมา แล้วกดปุ่มพิมพ์ หางตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มยื่นแขนออกมาหาเธอ

เจนอารีเกือบจะตอบสนองกลับไป เหมือนกระต่ายตื่นตูม เธอหันหลังไป ยกมือขึ้นเพื่อตบหน้าเขา

มันเป็นเพราะผู้ชายคนนี้มีประวัติที่ไม่ดีแบบนี้มาแล้ว

ยกตัวอย่างเช่น วันนั้น… การแข่งรถ

แต่ไม่คิดว่า ครั้งนี้เบรย์เดนยื่นมือออกไปหากาแฟบนโต๊ะ ปฏิกิริยาใหญ่โตของเจนอารีนี้ กลับชนเข้ากับกาแฟในมือเขา จนหกใส่บนร่างของเขา

เจนอารีรู้ได้ทันทีว่าตัวเองเข้าใจผิด เธอรีบเก็บฝ่ามือที่กําลังจะตบหน้าชายหนุ่มในนาทีสุดท้าย

“จะตบฉันเหรอ?” เบรย์เดนคลายเน็คไทที่คอและหรี่ตาลงอย่างอันตราย กาแฟที่ถูกเจนอารีพลิกคว่ำหกลงบนหน้าอกของเขา เน็คไทของเขาเปียกโชกไปหมด

“ไม่… เดี๋ยวฉันช่วยเช็ดให้ ” ทั้งหน้าของเจนอารีแดงด้วยความกระอักกระอ่วน รีบดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่ม

เสื้อเชิ้ตเป็นสีดํา หลังจากถูกกาแฟชุบจนเปียกชุ่ม ก็มองไม่เห็นคราบสกปรก แต่กลับเปียกชุ่มแนบกับหน้าอกของชายหนุ่ม เจนอารียิ่งเช็ดก็ยิ่งรู้สึกว่าเสื้อตัวนี้ดูคุ้นตา เหมือนกับ… คืนวันนั้นในรถ บนร่างของชายหนุ่มก็สวมเสื้อสีดําตัวนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น มือของเจนอารีก็สั่นสะท้าน เรี่ยวแรงหดหาย พอเช็ดกระดุมเสื้อออกไปสองเม็ด ทันใดนั้นคอเสื้อของเบรย์เดนก็เปิดออกเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่และกล้ามอกที่เรียบเนียนสดใส

ฉากที่เห็นนี้ทำให้เจนอารีหายใจลำบาก ต้องบอกเลยว่ามีเสน่ห์มากๆ

คิดอะไรอยู่เนี่ย?

เจนอารีรีบหลับตาลง แล้วขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีก “ขอขอขอโทษด้วย… ฉันฉันฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เดี๋ยวฉันติดกระดุมให้ ติดให้…” พูดไปก็รีบยื่นมือไปช่วยชายหนุ่มติดกระดุม แต่มือทั้งสองข้างก็สั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ติดอยู่นาน ก็ไม่อาจติดเข้าไปได้แม้แต่เม็ดเดียว

“ไม่ต้องติดแล้ว” เบรย์เดนคว้ามือที่สั่นเทาของเจนอารีไว้ มุมปากกลับตวัดมุมโค้งที่แทบจะมองไม่เห็นอย่างมีเลศนัย

เจนอารีตัวแข็งทื่อ ความอุ่นจากมือของชายหนุ่ม เหมือนเช่นเคย ความรู้สึกจากฝ่ามือที่แนบติดกับหลังมือของเธอ ทําให้หัวใจเธอสั่นอย่างง่ายดาย เธอลืมดึงมือตัวเองกลับมาพักนึง ก็มองชายหนุ่มอย่างงุนงง รอดูก้าวต่อไปของเขา

“ฉันจะไปเปลี่ยนชุด” แต่เบรย์เดนกลับปล่อยเธอ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างใน

ห้องทำงานของประธานระดับบริษัท HE กรุ๊ป ด้านในมีทั้งห้องนอน ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำและห้องเสื้อผ้า มีหมดทุกอย่าง

เจนอารียืนเขินอายอยู่ที่เดิม จริงๆ แล้วที่เขาจับมือเธอก็เพื่อเอามือเธอออกไป…

หลายนาทีต่อมา เบรย์เดนก็เดินออกมาจากด้านใน และเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง การผลิตระดับสูง พอดีตัวเป็นพิเศษ ทำให้ตะเข็บที่ไหล่ของเขาเป็นเส้นตรง เขาเดินไปพลางติดกระดุมที่แขนเสื้อ ท่าทางสง่างามและไร้การควบคุม

เจนอารีหยิบเอกสารขึ้นมา นั่งแปลบนโซฟาที่ไกลๆ พอเงยหน้า ก็นิ่งอึ้งไป

ชายคนนี้สามารถคุมสีดําขาวสองสีนี้ได้อย่างสบายๆ เลยจริงๆ สีดําสันโดษ เหมาะกับร่างของประธานผู้มีอำนาจ และสีขาวในตอนนี้… ทั้งอ่อนโยนและสง่างาม แต่ก็ยังเป็นแค่เดรัจฉานในคราบมนุษย์

“มองอะไร?” ทันใดนั้นสายตาของเบรย์เดนก็หันมาสบกัน

“ไม่… ไม่ได้มองอะไรเลย ” เจนอารีตกใจรีบถอนสายตากลับมา แสร้งทําเป็นมองเอกสารในมือ

“ไปซักเสื้อผ้าให้ฉัน” เบรย์เดนกลับไปนั่งที่เก้าอี้ใหญ่ของเขา

“อะไร? ซัก… ซักเสื้อผ้า?” เจนอารีมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ

เบรย์เดนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “หรือว่า เธอจะเลือกชดใช้มาชุดนึงก็ได้”

เจนอารีสําลัก “…”

ชดใช้?

ล้อเล่นน่า

คนอย่างเบรย์เดนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ละอย่างล้วนเป็นงานผลิตด้วยมือระดับสูง อย่าว่าแต่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว แต่ราคากลับเริ่มเป็นเลขหกหลัก เธอเอาอะไรไปชดใช้?

ตอนนี้เธอเกือบจะเป็นยาจก

“ได้ ฉันจะซัก” เจนอารีวางเอกสารลง แล้วไปซักเสื้อผ้าอย่างว่าง่าย

ซักเสร็จ บิดหมาด แต่หาที่ตากไม่ได้

“แล้วจะตากเสื้อผ้าที่ไหนหรอ?” เจนอารีถือเสื้อผ้าที่ซักแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ พอถามออกไป วินาทีต่อมาเธอก็นึกเสียใจแล้ว

เพราะตอนนี้ ในห้องทํางานของประธานนอกจากเบรย์เดนแล้ว ยังมีโดมินิค นิวลินและสาวสวยอีกสองคน ทั้งสี่คนกําลังฟังงานใหม่ที่เบรย์เดนส่งมา

และคําพูดของเจนอารีที่จู่ๆ ก็แทรกเข้ามาในเวลานี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไม่ถูกกาลเทศะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคําพูดเหมือนอยู่บ้านเช่นนี้ ทําให้ผู้คนเกิดความเข้าใจผิด

ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เจนอารีและเสื้อเชิ้ตสีดําในมือเธอ

เจนอารียืนนิ่งอยู่ที่เดิม รู้สึกเพียงว่าเสื้อเชิ้ตที่ถืออยู่ในมือ แม้จะเปียกชุ่ม แต่กลับร้อนผ่าวมาก